Ξεκίνησα την μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας με την σκέψη ότι η άμεση γνώση είναι πάντα κρυφή και συγκαλυμμένη πίσω από παραβολές και θρύλους, και ότι δύσκολα προσφέρεται στον οποιοδήποτε. Ήλπιζα βέβαια ότι ίσως βρω και κάποιες απαντήσεις όσον αφορά την αρχή του κόσμου αλλά και τον ρόλο και την μοίρα του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν. Φυσικά θα ήταν αλαζονεία να διεκδικήσω την καινοτομία σ' αυτή μου την σκέψη, γιατί άλλοι πριν από μένα το σκεφτήκανε και δουλέψανε πάνω σ' αυτό.
Αρχίζοντας λοιπόν από την κοσμογονία η Μυθολογία μας περιλαμβάνει πολλές διηγήσεις για την αρχή των όντων. Η παλαιότερη ήταν εκείνη που αναφέρει ο Όμηρος ονομάζοντας τoν Ωκεανό αρχή πάντων. Ο Ωκεανός ήταν ένας ποτάμιος θεός που ενώθηκε με την Τηθύν.
Σύμφωνα όμως με μια άλλη διήγηση που παραδόθηκε από παλιά ιερά κείμενα και την διηγούνταν οι κυνηγοί και οι άνθρωποι των βουνών, στην αρχή υπήρξε η Νυξ, μπρος στην οποία ακόμη και ο Ζευς στέκει με θείο δέος. Η Νυξ ήταν ένα πουλί με μαύρα φτερά. Γονιμοποιημένη από τον άνεμο, η Νυξ γέννησε το ασημένιο αυγό στον απέραντο κόλπο της σκοτεινιάς. Από το αυγό βγήκε ο γιος του ανέμου που φυσά, ένας θεός με χρυσά φτερά. Ονομαζόταν Έρως, και ήταν Θεός της αγάπης. Ήταν ο νεότερος θεός και το άλλο του όνομα ήταν Φάνης, που εκφράζει αυτό που έκανε αμέσως μόλις βγήκε από το Αυγό, δηλ. να οδηγήσει όλα τα πράγματα στο φως και να φανερώσει ό,τι ήταν κρυμμένο μέσα στο Αυγό. Πάνω ήταν το κενό Ουρανός ή Χάος και κάτω και μέσα στο Αυγό ήταν η Γη. Ο Ουρανός και η Γη γέννησαν τον Ωκεανό και την Τηθύν.
Η Τρίτη διήγηση για την αρχή των όντων προέρχεται από τον Ησίοδο που θεωρεί ότι πρώτα υπήρχε το Χάος, μετά η Γαία και ο Έρως που συγκλονίζει το σώμα και κυριαρχεί στο πνεύμα όλων των θεών και των ανθρώπων. Από το Χάος προέρχεται το Έρεβος, η άφωνη σκοτεινιά των βυθών και η Νυξ. Η Νύξ γέννησε τον Αιθέρα, το ουράνιο φώς και την Ημέρα που ενώθηκε ερωτικά με το Έρεβος.
Συνεχίζοντας την αφήγηση του Ησίοδου, η Γαία ενώθηκε με τον Ουρανό και του γέννησε εκτός από τους Τιτάνες και τις Τιτάνισσες , τον Ωκεανό, την Τηθύν, τους τρεις Κύκλωπες (Στερόπην, Βρόντην, και Αργην) και τους εκατόχγειρες.
ΟΡΦΕΑΣ
Ο Ορφέας υπήρξε ο πρώτος μεγάλος μυσταγωγός, ο πρώτος άνθρωπος δηλαδή που η διανόησή του με το μήκος των ακτίνων του έφθανε τα όρια άλλων υπέρτατων κόσμων και αντλούσε από εκεί την θεία γνώση, που με αυτήν κατανοείται η θεία δημιουργία, η εξέλιξη των νοητικών όντων καθώς και η είσοδός αυτών στη θεία μακαριότητα, που ακτινοβολεί, διότι αυτή εκδηλώνεται μόνο στις φύσεις των αθανάτων.
Ο Ορφέας την ιδεολογία του για την δημιουργία των κόσμων την διετύπωσε ως εξής.
Πριν από όλα υπήρχε ο χρόνος, που είναι το έκδηλο φαινόμενο της θείας δημιουργίας.
Ο χρόνος είναι το παράγωγο του πρωταρχικού νόμου, του νόμου της κινήσεως. Δεν μπορεί να νοηθεί η δημιουργία αν δεν εκινείτο το αιώνιο ουσιαστικό αίτιο. Ο χρόνος μας δίνει την έννοια της συναντήσεως και της συνεργασίας του Χάους, δηλαδή του άμορφου ουσιαστικού αιτίου της δημιουργίας των κόσμων, με το άλλο ουσιαστικό αίτιο που εννοούσαν οι Ορφικοί σαν χώρο.
Κατά τους Ορφικούς, δύο ουσιαστικά αίτια της δημιουργίας υπήρξαν. Η μονάδα και ο χώρος που υπάρχει εν συνεχεία στο άπειρο, και που συντελεί στην ενότητα.
Το πλήθος που ενώνεται με την μονάδα και που αποτέλεσε και αποτελεί το περιεχόμενο της, εμφανίζει το πρώτο κοσμογονικό αυγό, το πρώτο μορφικό φανέρωμα της δημιουργίας, μέσα στο οποίο υπήρχε κάθε τι που μεταγενέστερα εκδηλώθηκε σε λειτουργίες στους άπειρους κόσμους. Την μονάδα οι Ορφικοί την ονόμασαν αιθέρα.
Το Χάος, έλεγαν ότι ήταν η ουσία εκείνη που εμφάνισε την ύλη, διότι η ύλη όπως την γνωρίζουμε είναι κατάσταση της ουσίας του χάους, δεν ήταν αρχικώς τέτοια ούτε θα μείνει επ΄ άπειρον στην κατάσταση της ύλης. Την ουσία του χάους, η μονάδα την διαμόρφωσε στην κατάσταση της ύλης και στην μονάδα απομένει να μεταβάλει την κατάστασή της σε άλλη με μεγαλύτερη δυναμική. Έλεγαν επίσης, ότι από το κοσμογονικό αυγό, που προήλθε από το Χάος και την μονάδα, εκπορεύθηκε κατά πρώτον ο Φάνης η χρυσόφτερος Έρως, για τον οποίον οι μύστες της Ελευσίνος έλεγαν ότι είναι ο νεώτερος και αρχαιότερος από τους θεούς.
Είναι μια από τις αλληγορικές εικόνες των Ορφικών, που μέσα της εγκλείεται ένα πολύ μεγάλο μυστικό της δημιουργίας. Σχετική έννοια του Φάνητος μπορούμε να έχουμε από την λειτουργία του έρωτος, στην ενέργεια του οποίου οφείλεται η λειτουργία των μορφών των κόσμων και των όντων τους, η διανόησή τους και η εξέλιξη με την οποία συντελούνται οι μεταμορφώσεις από τις οποίες προάγεται η δυναμική ενέργεια. Ο Φάνης είναι ο πρωταρχικός νόμος της μονάδος από την συνεργασία της στις μορφές με την ουσία του χάους.
Μετά την παρουσία του Φάνητος, δημιουργήθηκε ο Ουρανός και η Γή, οι κόσμοι του Ουρανού και της Γης. Ο Ουρανός και η Γή λειτουργούν με τις δυνάμεις των ουσιών τους, οι δε δυνάμεις αυτές, έρχονται σε επιμειξία γάμου ώστε να διαπλάθονται οι μορφές των όντων της γης και συνεχώς να εξελίσσονται. Διότι οι επιμειξίες των δυνάμεων του ουρανού και της γης συνεχίζονται. Η εξέλιξη των μορφών των όντων της γης οφείλεται σ΄ αυτό το γεγονός. Η άνοδος με την εξέλιξη των μορφών των όντων στη γη έφερε στο είναι τις φύσεις των Τιτάνων.
Πρώτοι Τιτάνες ήταν ο Κρόνος και η Ρέα, από τους οποίους γεννήθηκαν οι θεοί. Τα παιδιά των Τιτάνων αυτών κατάπινε ο Κρόνος, δηλαδή τα παιδιά αυτά δεν μπορούσαν ψυχικώς να φύγουν από τις φύσεις των Τιτάνων, η ζωή τους περιοριζόταν στις φύσεις αυτές.
Η γέννηση του Διός αποτέλεσε την βάση της θεογονίας του Ορφέος, διότι το τέκνο τούτο της τιτανικής φύσης ετράφη με τροφή όχι τιτανικής φύσεως, αλλά με τροφή που του εδίδετο από πνευματική φύση ουρανίων όντων. Η τροφή αυτή έδωσε στον Δία τα μέσα για να κατανικήσει την τιτανική του φύση ώστε να μεταμορφωθεί σε άφθαρτη. Αλλά η νέα φύση του Διός δεν ήταν δυνατό να κυριαρχήσει επί του τιτανικού κόσμου. Κάτι άλλο υπέρτατο έπρεπε να αφομοιωθεί σ΄ αυτόν.
Σ΄ αυτό το σημείο ο Ορφέας εμφανίζει μια άλλη μεγαλειώδη αλληγορική εικόνα με την οποία αποκαλύπτει το υπέροχο της ενέργειας του Φάνητος. Σύμφωνα με αυτήν ο Θεός Ζευς κατάπιε τον Φάνητα και τον ένωσε με την μεταμορφωμένη τιτανική του φύση και από την στιγμή εκείνη εξεπορεύθη από την νέα φύση η άπειρη και μεγαλειώδης γνώση, με την οποία μετέστη στον ουρανό, τον κατέκτησε και έγινε ο χειριστής των νόμων του. Ελευθέρωσε τα αδέλφια του και μαζί με τα τέκνα του έλαβε τις κυριαρχίες των ωρών. Από τότε ο νοητικός κόσμος της γης ετέθη υπό την εξουσία των θεών.
Ο Φάνης εμφανίζεται σαν μια μορφή που η κεφαλή της ευρίσκεται στον ουρανό, τα πόδια της στην γή, και τα χέρια της καταλαμβάνουν τα σημεία του ορίζοντος (του ουράνιου ορίζοντος και της μεσημβρίας). Τα μάτια του Φάνητος είναι ο Ήλιος, η Σελήνη και όλο το άπειρο. Όταν από τα μάτια του Φάνητος τρέχουν δάκρυα γεννιέται το ανθρώπινο γένος ενώ από το γέλιο γεννιέται το γένος των αθανάτων. Ο Φάνης κατέχει όλα τα επίπεδα των κόσμων και ανάλογα με την δυναμική τους κατάσταση δημιουργεί διατηρεί και μεταμορφώνει τις μορφές των νοητικών όντων των κόσμων.
Ο ορφισμός τελικά πρόβαλε την αρχή της ατομικής σωτηρίας που δύσκολα επιτυγχάνεται.
Η Ορφική θεογονία αποτελεί πνευματικό οικοδόμημα, το οποίο εγκλείει ιδέες που αναπτύχθηκαν στην εποχή μας και επιδέχεται πλήρη φυσική και φιλοσοφική ερμηνεία στα πλαίσια της σύγχρονης επιστήμης.
Οι γενεολογίες των θεών απεικονίζουν τις εξελικτικές φάσεις της δημιουργίας του υλικού κόσμου από τις πρώτες αρχές, ενώ κάθε θεότητα συμβολίζει την κατάσταση ενός υλικού σώματος ή τις δυνάμεις που απορρέουν απ΄ αυτό. Οι συζεύξεις των θεών κατά την ανθρωπομορφική παράσταση τους σκοπό έχουν να εκφράσουν τις δημιουργικές δυνάμεις των αρχών που εκπροσωπούν τα ζεύγη των θεών. Οι ακρωτηριασμοί του Ουρανού και του Κρόνου είναι συμβολικές εκφράσεις του τέλους κάποιων φάσεων της δημιουργίας. Ο λόγος για τον οποίο κάθε νέα τάξη θεών νικούσε εκείνη από την οποία είχε προέλθει είναι ότι οι παλαιοί και οι νέοι θεοί αποτελούσαν έκφραση των ιδίων αρχών σε άλλη φάση εξέλιξης του κόσμου.
Από τότε που ανέλαβε την ηγεμονία των θεών ο Ζεύς θεωρήθηκε ότι όλα προήλθαν απ΄ αυτόν, γιατί εσώκλειε δυναμικά τις πρώτες αρχές που έδρασαν σε άλλες φάσεις της δημιουργίας. Έτσι οι έρωτες του Διός συμβολίζουν τις ιδιότητες της πρώτης αρχής, τα δε παιδιά του συμβολίζουν τις δυνάμεις που απορρέουν από αυτήν και δημιουργούν τα πάντα εισδύοντας σε ολόκληρο το σύμπαν. Το σύμπαν δεν δημιουργήθηκε τυχαία. Διέπεται από κάποια νομοτέλεια που εγκλείει μέσα της τις εκφράσεις όλων των νόμων που ισχύουν σ΄ αυτό.
ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ
ΧΡΟΝΟΣ – ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ ΝΥΞ
ΧΑΟΣ –ΕΡΕΒΟΣ-ΑΙΘΗΡ (1Η ΕΠΟΧΗ )
ΩΟΝ (2Η ΕΠΟΧΗ)
ΦΑΝΗΣ η ΕΡΩΤΑΣ –ΝΥΧΤΑ (3Η ΕΠΟΧΗ)
ΟΥΡΑΝΟΣ-ΓΗ (4Η ΕΠΟΧΗ)
ΖΕΥΣ-ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ (5Η ΕΠΟΧΗ)
ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΖΑΓΡΕΑΣ (6Η ΕΠΟΧΗ)
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Ο Διόνυσος ήταν γιος του Δία και της Σεμέλης.Ο Δίας ερωτεύτηκε την κόρη του Κάδμου και με την μορφή χρυσής βροχής ήρθε κοντά της και έμεινε έγκυος στον Διόνυσο. Για να αποφύγει την ζήλια της Ήρας που ήθελε να κάνει κακό στο έμβρυο ο Δίας το έραψε στον μηρό του.Όταν ο Διόνυσος συμπλήρωσε τους εννιά μήνες κύησης ο Ζευς έκοψε τα ράμματα και τον γέννησε ξανά . Γι΄ αυτό ο Διόνυσος ονομάστηκε ΄΄Διμήτωρ΄΄ και ΄΄Δισσοτόκος΄΄.. Διόνυσος θα πει ενυξε τον Δία.
Ο μύθος του Διόνυσου Ζαγρέα δημιουργήθηκε με την επίδραση του Ορφισμού.
Ο Ζεύς έσμιξε με την Περσεφόνη που την σίμωσε σαν φίδι και γέννησε ένα βρέφος με κέρατα τον Ζαγρέα και του έδωσε το σκήπτρο τον κεραυνό και την βροχή του. Η Ήρα που ζήλευε το νόθο παιδί του Δία έβαλε τους τιτάνες να το σκοτώσουν, διαμελίζοντας τον σε επτά κομμάτια. Η θεά της σοφίας η Αθηνά πρόλαβε και πήρε την καρδιά του και την παρέδωσε στον Δία, ο οποίος την χρησιμοποίησε για την δημιουργία ενός νέου Διόνυσου που λέγεται Διόνυσος ο Ελευθερεύς. Σ' αυτόν ανέθεσε ο Ζευς να απελευθερώσει τις ανθρώπινες ψυχές από τις τιτανικές τους φύσεις.
Με αυτόν τον μύθο ο Ορφέας θέλει να μας πει ότι όλες οι ανθρώπινες φύσεις φέρουν ένα μέρος της διπλής φύσεως του Διόνυσου, αλλά αυτό δεν μπορεί να φέρει τις ψυχές τους στο γένος των αθανάτων. Για να γίνει αυτό πρέπει στις φύσεις αυτές να αφομοιωθεί ολόκληρη η φύση του Διόνυσου.
Ο Διόνυσος ο Ζαγρέας είναι μια υποχθόνια θεότης που εκφράζει τον πρωτογονισμό του απειθάρχητου πόθου ή την υπερβολή του πόθου που φθάνει έως την αλλοφροσύνη,την αποχαλίνωση και την εύκολη πτώση. Ο δε διαμελισμός που υφίσταται εκφράζει την πλήρη αποπνευματοποίηση του ανθρώπινου ψυχισμού λόγω των αντιφατικών πόθων του. Η γοητεία την διονυσιακής αποπνευματοποίησης είναι βαθιά κρυμμένη στο υποσυνείδητο του ανθρώπου.
Ο Διόνυσος παριστάνει την επιθυμία της θεότητας να εκδηλωθεί στη ζωή και υλικά. Συμβολίζει τη δύναμη του πνεύματος που ενσαρκώνεται στη φύση, ανταποκρίνεται στο δαίμονα, στο πνεύμα της ξέφρενης επιθυμίας, της ατομικότητας και της ελευθερίας του ανθρώπου, της ζωικής ενέργειας που φθάνει στη συνείδηση από την ηδονή και τον πόνο ,ανάμεσα στη φρίκη του θανάτου και το μεθύσι της ανάστασης. Αυτός καίγεται από τον πόθο της αδιάκοπης μεταμόρφωσης. Ο Διόνυσος είναι ο ελληνικός δαίμονας. Αλλά ένας δαίμονας που θυσιάζεται και αφήνεται να κατασπαραχθεί από τους Τιτάνες για να ξαναγεννηθεί.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΙΔΙΚΗΣ
Στην ιστορία αυτή για τον έρωτά του προς την Ευρυδίκη που συνήθως ερμηνεύεται σαν μια αισθηματική και συγκινητική ιστορία, εκφράζεται συμβολικά ο διονυσιακός χαρακτήρας του Ορφέα. Ο σπαραγμός που προκαλείται από του έντονους αλλά αντιφατικά αποπνευματοποιημένους πόθους.
Ο μύθος της Ευρυδίκης είναι στην πραγματικότητα η ιστορία της ψυχικής κατάστασης του Ορφέα. Η Ευρυδίκη είναι η ανώτερη όψη του Ορφέα η απολλωνιακή του δύναμη .Ο θάνατός της συμβολίζει την εξαφάνιση της ύψιστης δύναμης, του ανώτερου σκοπού, δηλ. την αποπνευματοποίηση του. Η Ευρυδίκη πεθαίνει από δαγκωματιά φιδιού και η ψυχική δύναμη του Ορφέα αργοπεθαίνει εξαιτίας της ματαιοδοξίας του καλλιτέχνη που τον κάνει να πιστεύει ότι δικαιωματικά του ανήκει όλος κόσμος και οι απολαύσεις του. Σύμβολο της επιθυμίας, της εναρμόνισης και της δημιουργικής συγκέντρωσης η Ευρυδίκη αντιτάσσεται στον διονυσιακό πολλαπλασιασμό των πόθων ο Ορφέας που ανίκανος να την αγαπήσει χάνεται στον κάτω κόσμο σύμβολο του κολαστικού υποσυνείδητου. Η Ευρυδίκη δεν είναι παρά μια σκιά γι΄ αυτόν.
Στην πραγματικότητα ο Ορφέας είναι αυτός που πεθαίνει. Ο αμφιθυμικός του έρωτας είναι αυτός που τον κατασπαράζει και τον βασανίζει. Κατεβαίνει στο βασίλειο των σκιών και ψάχνει να την βρει, έχει μετανιώσει, αλλά για να ξανασμίξει με την Ευρυδίκη του (ο μύθος το λέει καθαρά) θα πρέπει να δείξει την ύψιστη μεταμέλεια. Η παραμικρή ένδειξη νοσταλγίας για την γοητεία του υποσυνείδητου θα τον καθιστούσε ανάξιο της εύνοιας που του έδειξε ο θεός. Όμως παρ' όλα αυτά ο έρωτας δεν κατάφερε να γιατρέψει τον Ορφέα. Δεν άντεξε και υπέκυψε στον πειρασμό να κοιτάξει πίσω. Όμως η Ευρυδίκη εξαφανίζεται για πάντα. Ο Ορφέας υποβάλλεται στην τιμωρία που ακολουθεί μοιραία την άμετρη αστάθειά του.
Αυτός ο μύθος απεικονίζει την ουσιαστική σύγκρουση που βασανίζει την ανθρώπινη ζωή και που η εξελιγμένη εκδήλωσή της πρωταρχικής διχόνοιας, συμβολίζεται σε όλους τους μύθους από την πάλη ανάμεσα στο θεϊκό και το δαιμονικό.
ΔΙΑΣ
Όταν ο Ζευς νίκησε τον Κρόνο ελευθέρωσε εκτός από τα αδέλφια του και τα αδέλφια του πατέρα του, ιδίως τους Κύκλωπες. Από ευγνωμοσύση οι Κύκλωπες του χάρισαν την βροντή και την αστραπή, τα σημάδια και τα μέσα της δύναμης του. Η αστραπή συμβολίζει τον πνευματικό διαφωτισμό, την πνευματική ανύψωση.
Για να γνωρίσουμε λοιπόν τον Δία. Οι γυναίκες του είναι:
Αρχικά η ΘΕΜΙΣ, η κόρη της Γαίας και του Ουρανού που γέννησε τις Ώρες. Θέμις σημαίνει «οι νόμοι της φύσης», Ώρα σημαίνει «η σωστή χρονική στιγμή». Οι Ώρες είναι η Ευνομία, η δύναμη του νόμου, η Δίκη δηλ. η δικαιοσύνη και η Ειρήνη.
2)η ΕΥΡΥΝΟΜΗ που του γέννησε τις τρεις Χάριτες, Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θάλεια.
3)η ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ κόρη της Γαίας που του γέννησε τις 9 μούσες.
4)η ΛΗΔΑ που γέννησε την Ελένη και τους Διόσκουρους.
5)η ΜΗΤΙΣ κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος που γέννησε την Αθηνά
6)η ΛΗΤΩ που γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμις
7)η ΗΡΑ που γέννησε τον Άρη και τον Ήφαιστο
8)η ΜΑΙΑ που γέννησε τον Ερμή.
ΓΑΙΑ
Η ζωή αρχίζει από την στιγμή που ενώθηκε η Γαία με τον Ουρανό. Το Πνεύμα με την Ύλη.
Η Γαία εκφράζει την ύλη που ένοιωσε το μεγαλείο της δημιουργίας. Οι Τιτάνες και οι Κύκλωπες είναι οι νεογέννητες δυνάμεις της φύσης που έφεραν μέσα τους την εξελικτική δύναμη μαζί με την καταστροφή. Την ένωση μαζί με την αντίθεση, την Γέννηση και την φθορά. Η γαία εκπροσωπεί την ύλη, είναι η ύλη που θέλει τα παιδιά της προσκολλημένα στη γη , στα γήινα αγαθά και τις απολαύσεις. Γι αυτό και βοήθησε τον Κρόνο να εκθρονίσει τον Ουρανό, που εκφράζει το πνεύμα.
ΟΥΡΑΝΟΣ
Είναι το πνεύμα που ενώνεται με την ύλη έχοντας μόνο ένα σκοπό να την ανυψώσει. Η Γαία βέβαια παραπονιόταν ότι την βίαζε, ενώ ο Ουρανός προσπαθούσε να την διαμορφώσει να την εξυψώσει , να μην βλέπει ο νους μόνο την επιφάνεια να πάει και πιο μακρυά, πιο βαθιά, στην ουσία των πραγμάτων.
Το δρεπάνι που η Γαία έδωσε στον Κρόνο για να ακρωτηριάσει τον πατέρα του αν και σύμβολο θανάτου εδώ υπονοεί ένα μεταφορικό θάνατο .Γιατί το πνεύμα είναι αθάνατο. Ο ουρανός αφού γονιμοποίησε όλη την Γη έδωσε την θέση του σε μια νέα εποχή. Ο ουρανός μισεί το βόλεμα και την ηρεμία. Θέλει ο νους να μην εφησυχάζει. Είναι υπέρ της αλλαγής και κατά της προσκόλλησης. Ο Ουρανός μας μαθαίνει να είμαστε ρευστοί. Γι' αυτό το δρεπάνι εδώ γίνεται σύμβολο ελπίδος γιατί έχει να κάνει με την συγκομιδή. Θα πρέπει κανείς να το χρησιμοποιήσει με ταπεινότητα και σύνεση γιατί αλλιώς η απληστία θολώνει τον νου του ανθρώπου και τον κάνει αλαζονικό και ανικανοποίητο.
ΚΡΟΝΟΣ –ΡΕΑ
Συμβολίζουν την νέα εποχή, αυτή που το νόημα της ζωής είναι ο πολλαπλασιασμός και όχι η εξέλιξη. Ο Κρόνος είναι ο χρόνος που εμφανίζεται πια στη ζωή. Ο Κρόνος λοιπόν που τρώει τα παιδιά του δεν είναι παρά ο αδηφάγος χρόνος ο ανίκανος να διακρίνει το πνεύμα από την ύλη. Με το πέρασμά του οδηγεί όλα τα πλάσματα στην φθορά και το θάνατο.
πηγή: Διιπετές
