JOHN SCOTT - Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄(ΤΑ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ)

Εισαγωγικά

[Ο Wolf στο έργο του ασχολήθηκε αποκλειστικώς με τα εξωτερικά στοιχεία του Ομηρικού Ζητήματος και όχι με τα εσωτερικά, αυτά δηλαδή που προέρχονται από το ίδιο το ομηρικό κείμενο και αποδεικνύουν την ύπαρξη πολλών συγγραφέων. Το έργο αυτό ανέλαβαν οι συνεχιστές του, οι οποίοι ξεχώρισαν στην Ιλιάδα έναν αρχικό πυρήνα επάνω στον οποίο με τον καιρό προστέθηκαν καινούργιες ιστορίες από διαφόρους ποιητές. Κάθε μελετητής όμως (π.χ. Fick, Robert, Muelder, Bethe, Wilamowitz), ξεχώριζε τους στίχους που αυτός θεωρούσε σαν τον αυθεντικό πυρήνα, άλλος 1.300, άλλος 2.000 στίχους κ.ο.κ., ώστε δεν υπάρχει ούτε ένας στίχος ο οποίος να μην έχει απορριφθεί από τουλάχιστον δύο κριτικούς. Οι υπόλοιποι απορρίπτονταν σαν νόθοι ενώ οι μελετητές αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ομηρικά έπη αποτελούν, σε γενικές γραμμές, ποίηση χαμηλής ποιότητος. Στην αρχή του 20^ού αιώνος η άποψη των αναλυτικών είχε επικρατήσει σχεδόν απολύτως. Οι στίχοι οι οποίοι συνέθεταν την αυθεντική Ιλιάδα υποτίθεται ότι διέθεταν μερικούς σαφώς καθορισμένους γλωσσικούς τύπους. Για παράδειγμα, η «Δολώνεια» (Κ) διέθετε δεκαεπτά λέξεις οι οποίες απαντούν στην Οδύσσεια αλλά σε καμία άλλη ραψωδία της Ιλιάδος, επομένως οι αναλυτικοί έκριναν ότι η ραψωδία αυτή είναι μεταγενέστερη και σχετίζεται χρονικώς περισσότερο με την Οδύσσεια. Εν τούτοις, ο Scott διαπίστωσε ότι δεκαεπτά ραψωδίες της Ιλιάδος περιέχουν περισσότερες λέξεις οι οποίες απαντούν στην Οδύσσεια αλλά σε καμία άλλη ραψωδία της Ιλιάδος απ’ ό,τι η «Δολώνεια». Με την προσεκτική έρευνα τα περισσότερα στατιστικά στοιχεία των αναλυτικών κατέρρευσαν. Μάλιστα, συχνά οι κριτικοί παρέθεταν λάθος στοιχεία. Για παράδειγμα ανέφεραν ότι στην Ιλιάδα τριάντα εννέα και στην Οδύσσεια ογδόντα ένα αφηρημένα ουσιαστικά καταλήγουν σε –ίη, –τύς, –σύνη· ο Scott όμως, μέτρησε στην Ιλιάδα εβδομήντα οκτώ! Η σπουδαιότητα των παρατηρήσεων αυτών έγκειται στο ότι κατέστη σαφές πως δεν υφίσταται αξιόλογη γλωσσική απόκλιση από τη μια ραψωδία στην άλλη ενώ η γλώσσα της Οδύσσειας είναι ελαφρώς περισσότερο σύγχρονη αυτής της Ιλιάδος. Γλωσσικώς λοιπόν, κάθε έπος συντάχθηκε ολόκληρο την ίδια χρονική περίοδο ενώ η γλωσσική απόκλιση της Οδύσσειας είναι αυτή που αναμένουμε στη διάρκεια του βίου ενός ανθρώπου].

JOHN SCOTT - Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄(ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ WOLF)

Εισαγωγικά

[Ο πρώτος ο οποίος έθεσε το Ομηρικό Ζήτημα όπως το γνωρίζουμε σήμερα υπήρξε ο Wolf το 1795 στο έργο του Prolegomena VolumenI. Ο Wolf στήριξε τη θεωρία του σε τρία σημεία: α) δεν υπήρχε γραφή την εποχή του Ομήρου, β) τόσο μεγάλα ποιήματα δεν μπορούσαν να απαγγελθούν ολόκληρα ενώ δεν θα υπήρχε καμία κατάλληλη περίσταση για την απαγγελία τους, γ) τα ομηρικά έπη έλαβαν τη σημερινή τους μορφή την εποχή του Πεισιστράτου στην Αθήνα, όπου διάφορα τραγούδια ενώθηκαν σε επικά σύνολα από μια επιτροπή. Το πρώτο επιχείρημα (ήδη την εποχή του Scott) είχε καταρριφθεί από τα αρχαιολογικά ευρήματα. Για το δεύτερο επιχείρημα σημειώνει ότι, όπως στην εποχή του τα μυθιστορήματα δημοσιεύονταν σε συνέχειες σε περιοδικά, έτσι και τα έπη θα μπορούσαν να απαγγέλλονται σε συνέχειες. Επίσης, οι Αθηναίοι της κλασσικής εποχής παρακολουθούσαν τέσσερα θεατρικά έργα κάθε ημέρα επί τρεις ημέρες στα εν άστει Διονύσια, επομένως οι Έλληνες φαίνεται ότι ήταν εξοικειωμένοι με μακρές απαγγελίες. Την ανάλυση του τελευταίου επιχειρήματος τη διαιρεί σε δύο σκέλη. Στο πρώτο εξηγεί ότι σε κανένα μέρος των επών δεν εκθειάζεται η Αθήνα, ο ηγέτης της Μενεσθεύς μιλά μόνον μια φορά προκειμένου να ζητήσει τη βοήθεια του Αίαντος ενώ τον επιπλήττει ο Αγαμέμνων χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Αν οι Αθηναίοι είχαν επιμεληθεί τα έπη, δεν θα παρουσίαζαν μια τόσο αδιάφορη εικόνα της πόλεώς τους. Στο δεύτερο σκέλος αναλύει ότι η Αθήνα την εποχή του Πεισιστράτου δεν αποτελούσε πολιτική ή στρατιωτική δύναμη ενώ στον πολιτιστικό τομέα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ποια πιθανότητα υπήρχε η πόλη αυτή να καταφέρει να επιβάλει την ιδική της έκδοση των ομηρικών επών σε ολόκληρο τον ελληνισμό; Ενώ οι λόγιοι της Αλεξανδρείας αναφέρεται ότι συμβουλεύθηκαν διάφορα χειρόγραφα (ακόμη από τη Σινώπη και τη Μασσαλία) δεν αναφέρεται ποτέ κάποιο αθηναϊκό. Η πληροφορία για τον Πεισίστρατο είναι πολύ μεταγενέστερη καθώς προέρχεται από τον Κικέρωνα. Η αρχαιότητα των ομηρικών επών πάντως, αποδεικνύεται από τη χρήση του δίγαμμα, το οποίο έπαψε να χρησιμοποιείται στην ιωνική διάλεκτο πολύ πριν από την εποχή του Πεισιστράτου. Αν είχε πράγματι συγκληθεί επιτροπή για την έκδοση των ομηρικών επών, τα μετρικά λάθη που προκαλούσε η χρήση του δίγαμμα θα είχαν διορθωθεί].

JOHN SCOTT - Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ (Ο ΟΜΗΡΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ)

Το απόλυτο γεγονός της αρχαίας Ελλάδος είναι η ποίηση του Ομήρου, η οποία αποτελούσε επίκεντρο της παιδείας, πηγή της μυθολογίας, κανόνα της λογοτεχνίας, έμπνευση των καλλιτεχνών· όλοι τη γνώριζαν και όλοι παρέπεμπαν σε αυτήν. Ο Όμηρος αποτελούσε πηγή τέτοιου κύρους, ακόμη και σε ζητήματα άσχετα με την ποίηση, ώστε αντίπαλα κράτη λέγεται ότι ρύθμισαν τις εδαφικές διαφορές τους ερμηνεύοντας τους στίχους του[1]. Περνώντας στη δύση, η δύναμη του ομηρικού στίχου μεταμόρφωσε τη λατινική γλώσσα, κάνοντας τους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν τις δικές τους ποιητικές φόρμες και αναγκάζοντας τη γλώσσα αυτή, με τις μακρές καταλήξεις των πτώσεών της, να βαδίζει σε δακτυλικούς ρυθμούς. Το αρχαιότερο λατινικό κείμενο του οποίου έχει διασωθεί κάποιο απόσπασμα, είναι μια μετάφραση της Οδύσσειας[2] ενώ η σπουδαιότερη ποιητική δημιουργία της ρωμαϊκής Ιταλίας, η «Αινειάς» του Βιργιλίου, αποτελεί λογοτεχνικό αμάλγαμα και διασκευή της Ιλιάδος και της Οδύσσειας. Ο Όμηρος μπόρεσε έτσι να επηρεάσει στη συνέχεια τη μεγαλοφυΐα του Δάντη ενώ η εισαγωγή του Milton στον «Χαμένο Παράδεισο»: «Τραγούδα ουράνια μούσα», φανερώνει τη συγγένεια του ποιήματος αυτού με την ομηρική ποίηση.

JOHN SCOTT - Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄(ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΦΗ)

Το «αγγείο των πολεμιστών» όπως το ονόμασε ο Σλήμαν λόγω των έξι στρατιωτών που απεικονίζει. Πρόκειται για κρατήρα ο οποίος βρέθηκε στην ακρόπολη των Μυκηνών και χρονολογείται περί τον 13^ο αιώνα π.Χ. (Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο).

Εισαγωγικά

[Οι Finsler και Wilamowitz υποστήριξαν ότι τουλάχιστον δύο ποιητές συνέθεσαν την Οδύσσεια διότι το έπος διαδραματίζεται χρονικά σε διαφορετικές εποχές του χρόνου.  Οι σχετικοί υπολογισμοί τους όμως, αφορούσαν έναν σύγχρονο ταξιδιώτη στη Γερμανία και όχι στην ομηρική Ελλάδα. Στο τέλος του 19^ου αιώνος οι κριτικοί πίστευαν ότι η Τροία βρισκόταν σε κάποια προεξοχή του όρους Ίδη και όχι στην πεδιάδα κοντά στα Δαρδανέλια όπως περιγράφει ο Όμηρος. Ο Σλήμαν, αψηφώντας τις απόψεις αυτές, με οδηγό το κείμενο του Ομήρου, ανακάλυψε την Τροία. Ο Leaf, ο πλέον σφοδρός Βρετανός κριτικός, όταν επισκέφθηκε την Τροία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κανένα σφάλμα ή αντίφαση δεν υπάρχει στην περιγραφή της περιοχής από τον Όμηρο. Οι Μυκήνες ήδη την κλασσική εποχή αποτελούσαν ένα ασήμαντο χωριό και κανείς δεν πίστευε ότι αποτελούσαν κάποτε την έδρα μιας αυτοκρατορίας. Ο Σλήμαν όμως, ανακάλυψε τέτοιο πλούτο στις ανασκαφές ώστε δικαιώθηκε ο ομηρικός χαρακτηρισμός «πολύχρυσες». Οι κριτικοί απέρριπταν χωρία επειδή περιέγραφαν αντικείμενα που θεωρούσαν ότι δεν υπήρχαν την ομηρική ή μυκηναϊκή εποχή, τα οποία όμως ανακαλύφθηκαν στις ανασκαφές. Ασχολείται επίσης με διάφορες εικασίες των αναλυτικών επισημαίνοντας ότι μόνη η σιωπή του Ομήρου δεν σημαίνει ότι δεν γνώριζε αυτό το οποίο δεν περιγράφει (π.χ. η ακρίδα απαντά μόνον στην Ιλιάδα και ο φοίνικας μόνον στην Οδύσσεια) ώστε κάποιες ραψωδίες ή το ένα από τα δύο έπη να μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει σε διαφορετικό ή διαφορετικούς ποιητές. Εν συνεχεία εξηγεί γιατί στην Ιλιάδα συναντούμε περισσότερες παρομοιώσεις απ’ ό,τι στην Οδύσσεια (αντιπαραβάλλοντας τα έπη με τον Βιργίλιο) και γιατί απαντούν αοιδοί στην Οδύσσεια και όχι στην Ιλιάδα, δύο επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι αναλυτικοί προσπαθώντας να αποδείξουν τη διαφορετική πατρότητα των επών. Επίσης, σχολιάζοντας τη δομή των παρομοιώσεων, επισημαίνει τα κοινά σημεία της τεχνικής τους και στα δύο έπη].

Ο ΟΜΗΡΟΣ "ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ" ΤΑ ΑΣΤΡΑ - ΠΩΣ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΣΤΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Μια νέα απόπειρα χρονολόγησης των Ομηρικών Επών, η ακριβέστερη μέχρι στιγμής, συγκρίνει τα φυσικά φαινόμενα που περιγράφονται στα έπη με αστρονομικά φαινόμενα, και ελέγχει την ιστορική αλήθεια της αφήγησης. Αποτέλεσμα, ο εντοπισμός ημερομηνιών για συμβάντα που αποτυπώνονται στα έπη, και μια νέα αντίληψη για την ιστορικότητά τους, η οποία φιλοδοξεί να παρέμβει στο Ομηρικό ζήτημα.

ΟΜΗΡΟΣ - ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

16. – Αποσπάσματα 115-126, 143-178, 281-304

Η συλλογή που φέρει τον τίτλο Ομήρου Ὕμνοι αποτελείται από τριάντα τρεις ύμνους ποικίλης έκτασης, γραμμένους σε διαφορετικές περιόδους της αρχαιότητας προς τιμήν διαφόρων θεοτήτων. Έχουν συντεθεί σε δακτυλικό εξάμετρο και εντάσσονται στην ραψωδική παράδοση, αλλά ήδη οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι δεν μπορούν να αποτελούν ομηρικά δημιουργήματα. Πιθανώς οι Ύμνοι προτάσσονταν της απαγγελίας άλλων επικών ποιημάτων (ο Θουκυδίδης [3, 104, 4] χαρακτηρίζει προοίμιον τον σχετικό με τον Απόλλωνα ύμνο). Ο Ὕμνος εἰς Ἀπόλλωνα ανήκει στους αρχαιότερους (τέλος του 7ου ή αρχές του 6ου αιώνα π.Χ.) και στους εκτενέστερους (546 στίχοι). Αποτελείται από δύο σαφώς διακριτά μέρη: το πρώτο (1-178) περιστρέφεται γύρω από τη γέννηση του τοξοφόρου Απόλλωνα από τη Λητώ στη Δήλο και την εόρτια σύναξη των Ιώνων· στο δεύτερο μέρος κυριαρχεί ο Πύθιος Απόλλων με τη λύρα, ο οποίος αναζητώντας τόπο για το μαντείο, καταλήγει στους νότιους πρόποδες του Παρνασσού (δηλ. στους Δελφούς). Εκεί ιδρύει το ιερό του θεού και σκοτώνει τη δράκαινα δίπλα στην πηγή, ενώ στη συνέχεια μεταμορφωμένος σε δελφίνι πέφτει μέσα στο καράβι Κρητών που πλέουν για την Πύλο, το οδηγεί στο λιμάνι των Δελφών Κρίσα και, αφού φανερώνεται στους Κρήτες, τους πείθει να τον υπηρετήσουν στο ιερό του.

Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ ΚΑΙ Η ΤΥΦΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Κατά την διάρκεια της μελέτης μας είδαμε κάποιες αναφορές στα Ομηρικά Επη, όπου και έγινε αντιληπτό ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια δεν είναι δύο απλά ποιήματα τα οποία απαριθμούν κάποια έπη, αλλά περιέχουν σημαντικότατες κοσμολογικές και θεολογικές έννοιες, τις οποίες ο Θεολόγος Ομηρος πολύ έντεχνα έκρυψε κάτω από το πέπλο αφ'ενός μεν του Τρωικού Πολέμου ( Ιλιάδα) και αφ'ετέρου των περιπλανήσεων και των ταλαιπωριών που υπέστη ένας από τους βασικότερους ήρωες του Τρωικού Πολέμου για να επιστρέψει στην πατρίδα του ( Οδύσσεια) .

ΕΙΔΗ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ - Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Του Εμπεδότιμου

Σε προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για τα τρία είδη ζωής της ψυχής, τα χαρακτηριστικά κάθε μιας και πως ενεργεί η ψυχή όταν ζει κάτω από κάθε ένα είδος ζωής.

Ας δούμε τώρα πως ο Όμηρος χειρίζεται το θέμα αυτό.

Μας λέει ο Πρόκλος στα Σχόλια του στην Πολιτεία 1.108 ότι η κρίση του Πάρη διαλέγοντας μεταξύ των τριών θεαινών (Ηρας, Αφροδίτης και Αθηνάς) αλληγορεί την επιλογή ενός από τους τρόπους ζωής που μελετήσαμε στον ανωτέρω σύνδεσμο.

Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ ("ΦΑΙΔΡΟΣ", ΠΛΑΤΩΝΑ)

Ενας άλλος τρόπος συμβολισμού είναι η χρήση μύθων και ιστοριών που ανήκει στα λεγόμενα "Γλωσσολογικά" σύμβολα.

Ενα "κλασσικό" παράδειγμα είναι τα Ομηρικά Επη.

Τα Ομηρικά Επη δεν είναι απλώς μια αφηγηματική παρουσίαση κάποιων γεγονότων, πραγματικών ή φανταστικών, αλλά είναι μια πολύ καλά κωδικοποιημένη αποτύπωση βαθιών μυστηριακών θεμάτων.

Παρότι μπορούμε να βρούμε διάσπαρτα στα Φιλοσοφικά κείμενα επεξηγηματικές αναφορές που μας αποκαλύπτουν τι κρύβεται πίσω από τις αφηγήσεις του Ομήρου, μπορούμε να πάρουμε την κεντρική ιδέα από τα Σχόλια του Ερμεία στον Φαίδρο του Πλάτωνα.

ΤΑ ΕΠΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ: ΛΗΞΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ

Ο  πολιτισμός  των  επών του Ομήρου (Ιλιάδα-Οδύσσεια) είναι  ο πρώτος  "ανθρωπιστικός"  πολιτισμός, ήταν ο  πρώτος  αληθινός  ανθρωπισμός.

Η  έννοια  του "ανθρωπισμού"  δεν έχει  την καταγωγή  της,  όπως  νομίζουν  αρκετοί, ούτε  στον  August  Comte  ούτε  στην  σχολαστική  φιλοσοφία  του Μεσαίωνα  και  τον Θωμά  τον Ακινάτη. Η  έννοια  "ανθρωπισμός"  συναντάται για πρώτη φορά  στον  Διογένη το  Λαέρτιο: <<Οι  μεν  γαρ  χρημάτων,  οι  δε  ανθρωπισμού  δέονται>> (ΙΙ, 70). Ανθρωπισμός  στην ελληνική  αντίληψη  σήμαινε  την  ενότητα  του  ανθρώπινου  γένους  με  διακριτό  το σύνολο  από  τα  γνωρίσματα  που  χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ουσία  σε  σχέση  με  τα  γειτονικά  είδη ζωής  που  δεν εμφορούνται  από  τον  λόγο.   Μέσα  από  το  ορθολογικό  συλλογικό  άτομο  και  τον  όντως  πολίτη  προβάλλει  τόσο  ο καθημερινός  όσο  και ο οικουμενικός  άνθρωπος.

Η  ομηρική διαλεκτική (ας  θυμηθούμε  τον  διάλογο  Πρίαμου-Αχιλλέα  και  την αντιμετώπιση

του Πρίαμου από τον Αχιλλέα, ο τελευταίος  τον λυπάται  και του παραδίδει  τη σορό  του Έκτορα, του γιου  του) η οποία  προϋποθέτει  όχι μόνο την  αντιθετική   σύσταση  του   κόσμου,  αλλά  και  την  αμοιβαία  αναγνώριση των όρων της αντίθεσης,  την  αμοιβαία  αναγνώριση  αυτών που συνδιαλέγονται  και τελικά  της  αναγνώρισης  του ανθρώπου από τον  ίδιο  τον άνθρωπο, όρου αναγκαίου  για  την παρουσία  του ανθρώπινου,  σηματοδοτεί  μια τριπλή απελευθέρωση, με  τελικό προορισμό  την ενότητα  και την αυτονόμηση της συνείδησης  και  της  ιστορίας, απελευθέρωση βιολογική, ανθρωπολογική  και  κοινωνιολογική:

α. ο  άνθρωπος  διακρίνεται  οντολογικά  και  ποιοτικά  σε  σχέση  με τα άλλα  είδη ζωής  του κόσμου  επειδή  είναι  το μόνο ον  που έχει  τη δυνατότητα  να  εξίσταται  από  τον εαυτό  του, από  τη  φυσική  του  διανοητική  κατάσταση  και  να  αρθρώνει  λόγο  για  τα όντα,  να  μελετά  και να  αφηγείται  τον τρόπο  ύπαρξης  όλων των όντων.

β. ο  άνθρωπος  για πρώτη φορά  αυτονομείται  από  οποιαδήποτε  μορφή  ανορθολογικής   εξουσιαστικής  αυθεντίας, και  την   θεϊκή  και την ηρωική. Ο  άνθρωπος  πλέον είναι  ίσος  με τους ήρωες  και τους  θεούς  και  τυγχάνει  ισότιμης  μεταχείρισης  μέσα  στην κοινωνία.  

γ. ο  άνθρωπος  χειραφετείται  για πρώτη φορά  από  την καταναγκαστική  κολεκτιβιστική  κοινωνία  και  συγκροτείται  ως άτομο  σκεπτόμενο  και έχει τη δυνατότητα  να  διακρίνεται  για την  ιδιαίτερη προσωπικότητά  του  κομίζοντας  μια  αυτόνομη  ταυτότητα  διακριτή  από  το  την κοινωνία. Άρα, έχουμε  μια  κοσμοϊστορική  πρωτοφανή  αλλαγή  για το ανθρώπινο είδος, την  γέννηση  για πρώτη φορά  στην ανθρώπινη ιστορία  της  ατομικότητας, όχι  με την νεωτερική έννοια. Πρόκειται  για  τη συγκρότηση  του συλλογικού  ατόμου.  

Η τριπλή  αυτή  απελευθέρωση  ορίζει  τις  προϋποθέσεις  για  τον καθορισμό  ενός  άλλου  ποιητικού  και  ολοκληρωμένου  ανθρωπιστικού  πολιτισμού.

Ο  Όμηρος  κατέστησε  για  πρώτη φορά  στην ιστορία  πρωταγωνιστή  τον άνθρωπο ( ενώ  μέχρι τότε  κυριαρχούσαν  αποκλειστικά  οι  θεοί, οι  ήρωες, οι  ιερείς  και  οι μάντεις) κομίζοντας  μια νέα  ανθρωπολογική  εσωτερική  λειτουργία, εγκαινιάζοντας  την  ψυχολογική  ταυτότητα  κάθε ανθρώπινης πράξης  που  αναδεικνύει  αθέατες  πλευρές  του ανθρώπινου είναι  και  συνειδέναι. Ο  Όμηρος  πραγματικά  συνέχισε  το έργο  που είχε  επιτελέσει  μυθολογικά  την παλιότερη εποχή  ο Προμηθέας,  που  ήταν ο  πρώτος  αρνητής  της  συγκεντρωτικής  εξουσίας  των θεών. Ο  Όμηρος  αφαίρεσε  την  ηθική  και ουσιαστική εξουσία  που  ασκούσαν οι θεοί  στους ανθρώπους  και την έδωσε  στους  ίδιους τους ανθρώπους.  

Η απελευθέρωση  του  λόγου  από τον μύθο  μέσω  των επών   που μετέρχονταν  τη διήγηση,  ενεργοποίησε  και  έφερε  ως αποτέλεσμα  την απόσπαση  του λογικού  από  το  μυθολογικό  και  την ανακήρυξή  του  σε  ανεξάρτητο  και αυτόνομο κόσμο. Ο  Όμηρος, ιστορικός  ομόλογος  του μυθικού  Προμηθέα, χρησιμοποίησε  το  προμηθεϊκό  όργανο  του λόγου  για  να  απαγκιστρώσει  ολοκληρωτικά  κάθε  μορφή  μυθικής  ανορθολογικής  "ιεραρχίας" από  την εξουσία  που ασκούσε  πάνω  στις ανθρώπινες  κοινωνίες. Η ομηρική διαλεκτική  που διαγράφεται  με  τους  ομηρικούς  χαρακτήρες  και πρωταγωνιστές  αποτελεί   τη νέα  εκδοχή  της φωτιάς  του Προμηθέα:  το  φυσικό  στοιχείο  προσλαμβάνει εδώ  μορφή  πολιτιστικού  στοιχείου. Η φωτιά  έδωσε  τη σκυτάλη  στο λόγο.  Ο  Όμηρος  ανέδειξε  τον  ελεύθερο άνθρωπο, τον άνθρωπο  που  υπερέβη  την  αιχμαλωσία  της  φυσικής  ιστορίας, που μέχρι τότε  ήταν  απολωλός  της  προπολιτικής  "ανθρωπότητας".

Μέσα  από  τους πρώτους  στίχους  της  Α' ραψωδίας  της  Ιλιάδας  διακηρύσσεται  η κυριαρχία  του ψυχολογικού  ανθρώπου: μήνις  Αχιλλέα, χόλος Απόλλωνα, θυμός  Αγαμέμνονα.   Η  συμπεριφορά προέρχεται  από  την ψυχική κατάσταση,  από  τον ψυχισμό του ανθρώπου  που  έχει  ως  πηγή  το θυμικό  του. Ζητούμενο  στην Ιλιάδα  είναι η θεραπεία  μιας ψυχικής  διαταραχής, η  κατάσβεση  του θυμού. Ο  τρωικός  πόλεμος  έχει αιτία  την οργή που  προκάλεσε  η  αρπαγή  της Ελένης. Αιτία  της συμφοράς  που πλήττει  τον στρατό  των  Αχαιών  η αρπαγή της Χρυσηίδας  και αιτία  του  θυμού  του Αχιλλέα  η αρπαγή  της Βρισηίδας.

Ας  σκεφτούμε  ότι  η Ιλιάδα  έχει  βάση  και  νοηματική  δομή  τέτοια  που  συλλαμβάνει  τον ιστορικό  και κοινωνικό ρου  των προομηρικών χρόνων. Στην Α΄ ραψωδία  δεν  έχουμε  καν  εισέλθει  σε  κάποιο ιστορικό επίπεδο. Πρόκειται  για μια  ψυχολογική  περιγραφή  του  ανθρώπινου  βάθους  των συναισθημάτων  που  σοβούν ανεξέλεγκτα  στο εσωτερικό  του ανθρώπινου "συνειδέναι". Στην ουσία  ο  Όμηρος  αποπειράται  να  φωτίσει  το ανεξιχνίαστο  αβυσσαλέο θυμικό  που χαρακτηρίζει  την ανθρώπινη οντότητα. Το εγχείρημα  του  Ομήρου  είναι μεγαλοφυές, γιατί  εξωτερικεύει,  δημοσιοποιεί  και  αναλύει  στον κοινωνικό  ορίζοντα  έναν  ολόκληρο  εσωτερικό κόσμο  μεστό  από  αινιγματώδεις  και  ασαφείς  πτυχές  της  ανθρώπινης  συνείδησης  που  λειτουργούσαν  ανασταλτικά  για  την ενεργοποίηση  του λόγου.  

       

Οι  ομηρικοί ήρωες, αν το προσέξει  κανείς  δεν είχαν  κίνητρα   εξωτερικού  τύπου, πολιτικά, θρησκευτικά  ή νομικά, αλλά  πρώτιστα  ψυχολογικού  και ηθικού χαρακτήρα. Θεμελιώδη  ιδανικά  του ομηρικού βίου  είναι  η τιμή, η φιλοτιμία,  η ανδρεία  και η αρετή. Μας  το διακηρύττει  ο ίδιος ο  Αχιλλέας (ραψωδία Α, 352-356): <<μήτερ,  επεί  μ΄έτεκες  γε  μινυνθάδιον  περ  εόντα, τιμήν  πέρ  μοι  όφελλεν  Όλύμπιος  εγγυαλίξαι  Ζεύς υψιβρεμέτης. Νυν  δ΄ ουδέ  με  τυτθόν  έτυσεν. Ή  γάρ  μ΄ Ατρείδης  ευρύ  κρείων  Αγαμέμνων  ητίμησεν. Ελών  γάρ  έχει  γέρας, αυτός  απούρας.>>. Τα  πολυτιμότερα αγαθά   είναι η τιμή,  η ανδρεία  και  οι  προσωπικές  πνευματικές  αρετές. Η  έγνοια  του ανθρώπου  για  τον άνθρωπο  είναι  το  ιδιαίτερο  χαρακτηριστικό  στοιχείο  που  αποτυπώνεται  στα ομηρικά  έπη. Ο  άνθρωπος  δεν αναζητά  τη  θεϊκή,  αλλά  την ανθρώπινη αναγνώριση. Η  φιλία  καθίσταται  ύψιστη αρετή  και  απαραίτητη  προϋπόθεση  για  τη συγκρότηση  της  αληθινής  κοινότητας  σχέσεων  μεταξύ των ανθρώπων.

Η τιμή  του ανθρώπου από  άνθρωπο  και η επακόλουθη  ανιδιοτελής  φιλία  που  προτάσσονται  μέσα  από  τα γεγονότα  και τις πράξεις  των ομηρικών επών  ως  αρεταϊκά  ιδανικά  αποτέλεσαν  τη ληξιαρχική πράξη γέννησης  του ανθρωπισμού.   

    

ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ - ΜΙΑ ΟΜΗΡΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πολλοί προσπαθούν να ανιχνεύσουν και στη συνέχεια να περιγράψουν την ιστορική και πολιτική πραγματικότητα μέσα από τα μάτια ξένων θεωριών που όχι μόνο ξεθώριασαν με το πέρασμα του χρόνου, αλλά απέτυχαν να συλλάβουν έστω και επιστημονικά την κρυμμένη πραγματικότητα, τον ρου της ιστορίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των στοχαστών της δύσης είτε οικονομολόγοι και ιστορικοί είτε φιλόσοφοι και πολιτειολόγοι εμπνεύστηκαν από την αρχαία ελληνική γραμματεία και μυθολογία, για να εκπονήσουν πολλές από τις επιστημονικές διατριβές τους ή έργα τους για να αφηγηθούν με το δικό τους τρόπο την ανθρώπινη ιστορία.