Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΚΟΥ ΘΕΟΥ "ΓΙΑΧΒΕ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Γιαχβέ ήταν μία Θεότητα ανάμεσα στις πολλές τις οποίες είχαν αρχικά οι Εβραίοι/Ιουδαίοι. Μάλιστα είχε διάφορα ονόματα. Η ονομασία Γιαχβέ ή Ιαχέ ή Ιακχέ προέρχεται από το ελληνικό όνομα  Ίακχος, ή Βάκχος που δεν είναι άλλος από τον ελληνικό Θεό Διόνυσο (Βλέπε αντίστοιχο αιγυπτιακό μύθο περί Ίσιδος και Οσίριδος). Στην ελληνική μυθολογία/θεολογία ο Διόνυσος είναι ο έκτος στη σειρά δημιουργός θεός μετά τις 5 βασιλείες/δημιουργίες του Ηρικεπαίου (Φάνης), της Αδράστειας, του Ουρανού, του Κρόνου και του Δία σύμφωνα με την ορφικοπυθαγόρεια-πλατωνική παράδοση. Η δημιουργία του Διόνυσου είναι ο αισθητός ορατός κόσμος. 

ΑΛΒΙΝΟΣ - ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟΣ, Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (ΒΙΒΛΙΟ)

Ο Αλβίνος υπήρξε ένας από τους σημαντικότε­ρους πλατωνικούς σχολιαστές του 2ου αιώνα μ.Χ. Ήταν μαθητής του Γάιου Πλατωνικού, ερμηνευτή του Πλά­τωνα (πρώτο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ.) και του Θέωνα του Σμυρναίου, δίδα­ξε στη Σμύρνη και είχε μεταξύ των μαθητών του τον ευρέως γνωστό γιατρό Γαληνό από την Πέργαμο. Δυστυχώς, δεν έχουν διασωθεί πε­ραιτέρω πληροφορίες σχετικά με τη ζωή του Αλβίνου και έτσι, από τις ελάχιστες αναφορές στο όνομα του, η χρονολογία γέννησης του ει­κάζεται πως είναι περίπου το 100 μ.Χ. Δύο μικρές πραγματείες είναι τα μοναδικά έργα του Αλβίνου που σώζονται ακέραια έως τις μέρες μας. Το πρώτο είναι η Εισαγωγή ή Πρόλογος, που, όπως δηλώνει και ο τίτλος, πρόκειται για μια εισαγωγή στους διάλογους του Πλάτωνα, αποτελούμενη από έξι σύντομα κεφάλαια. Στον «Πρόλογο» αυτό, αφού πρώτα επεξηγεί τη φύση του πλατωνικού διαλόγου, συγκρίνοντας τα έργα αυτά με μικρά δράματα, ο Αλβίνος υποδιαιρεί τους πλατωνικούς διαλόγους σε 4 κατηγορίες (τάξεις): τους λογικούς, τους κριτικούς, τους φυσικούς και τους ηθικούς. Αναφέρει επίσης μία άλλη ταξινόμησή τους σε τετραλογίες, σύμφωνα με τα θέματά τους. Συμβουλεύει ότι οι διάλογοι Αλκιβιάδης, Φαίδων, Πολιτεία και Τιμαίος πρέπει να διαβάζονται σε σειρά. 

ΜΑΡΤΙΝ ΧΑΪΝΤΕΓΓΕΡ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ (ΒΙΒΛΙΟ)

Ό Μάρτιν Χάϊντεγγερ είναι ένας από τους κορυφαίους φιλοσόφους τού αiώνα μας. Τήν ύψηλή αύτή θέση τήν κατέχει, επειδή έδωσε νέο προσανατολισμό στή φι­λοσοφική επίγνωση τής εποχής μας - αλλά καί τής ίστορίας εν γένει. Ή σκέψη τού Χάϊντεγγερ σημειώνει τήν πιό γνήσια κατάληξη τού δυτικού φιλοσο­φικού στοχασμού, ό όποιος άρχισε από τους προσωκρατικοίις φιλοσόφοuς, τόν Άναξίμανδρο, τόν Ήράκλειτο, τόν Παρμε­νίδη. Ή κατάληξη αύτή έχει διπλή σημασία. Πρώτον, παροuσιάζεται ως κατάρρεuση τής κλασικής όντολογίας, τής όποίας οί μέ­θοδοι καί ή προβληματική οδήγησαν μα­κριά από τό καθαυτό πρόβλημα τής φιλο­σοφίας, τό όποιο, κατά τόν Χάϊντεγγερ, εί­ναι τό ερώτημα γιά τό νόημα τού 'Όντος. 

ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ

Η γλώσσα είναι ένα ιδίωμα του ανθρώπου που τον ξεχωρίζει από τα άλλα βασίλεια. Εννοούμε εδώ τη γλώσσα ως έκφραση εσωτερικών αιτίων και ως γραπτό και προφορικό σύμβολο των εσωτερικών νοημάτων που διευκολύνει την επικοινωνία. Βέβαια, ένα είδος γλώσσας υπό ευρεία έννοια, όπως έχουμε μάθει ώς τώρα, διαθέτουν τα βασίλεια φυτικό και ζωικό ως κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των μελών τους, όμως δεν υπάρχει ο Λόγος, εκείνη η νοητική επεξεργασία για την οποία είναι ικανός ο άνθρωπος.

Το πρόβλημα που ανακύπτει εδώ είναι το εξής: Είναι η γλώσσα αίτιο ή επιφαινόμενο; Σύμβολο ή συμβολιζόμενο; Κύριο ή δευτερεύον στοιχείο;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΝΟΗΜΑΤΑ

Απόσπασμα από την ομιλία που έγινε στην εκδήλωση για τα 150 χρόνια από την ίδρυση του Δικηγορικού Συλλόγου Μεσολογγίου (από τους αρχαιότερους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας),  στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης «Διέξοδος», Μεσολόγγι, 23 Οκτωβρίου 2016.

            Ο ελληνοδυτικός πολιτισμός ξεκινά με το αίτημα για δικαιοσύνη. Αυτό είναι εμφανές στα καταγωγικά κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας στην «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» του Ομήρου (8^ος π.Χ.) και στα «Έργα και Ημέραι» του Ησιόδου (7^ος π.Χ.).  Πράγματι από τα έργα αυτά αναδύεται ένα σαφές αίτημα για δικαιοσύνη, όπως φαίνεται τόσο στο περιεχόμενο όσο και στους χρησιμοποιούμενους όρους που υποδηλώνουν ή εκφράζουν την έννοια της δικαιοσύνης. Το αίτημα αυτό δεν είναι μόνο γραμματειακό ή ποιητικό, αλλά αντανακλά κοινωνικές διεργασίες που γίνονταν κυρίως στα κατώτερα και μεσαία στρώματα, τα οποία υπέφεραν από την άκρατη καταπίεση του αριστοκρατικού καθεστώτος και τον φόβο της δουλείας.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ

ΔΙΟΝΥΣΟΣ - ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Ο Διόνυσος ήταν προπάντων θεός του κρασιού. Όμως κατά τους πρώτους χρόνους η εξουσία του απλώνονταν σ' ολόκληρη τη φύση. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της λατρείας του είναι κάτι σαν εκστατικό παραλήρημα που κυριεύει τους πιστούς του, που φαντάζομαι μέσα στο μεθύσι τους πως και οι ίδιοι συμμετέχουν στη θεϊκή φύση του γιου της Σεμέλης και του Διός. 

Ο Ευριπίδης λέει: "Ο Διόνυσος είναι θεός του γλεντιού, βασιλεύει στα συμπόσια ανάμεσα σε λουλουδένια στέφανα, ζωηρεύοντας τους χαρούμενους χορούς στον ήχο της φλογέρας. Γέλια τρελά προκαλεί και διώχνει τις μαύρες έγνοιες. Και στο τραπέζι των θεών, το νέκταρ του αυξάνει τη μακαριότητά τους κι αντλούν οι θνητοί από τη γελαστή του κύλικα τον ύπνο και ξεχνούν τα βάσανά τους".

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ - Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΚΛΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ

                   

Απόσπασμα από το βιβλίο ΠΕΡΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ του Ιαμβλίχου, εκδόσεις Κάκτος (39.16 - 42.20, σελίδες 113 - 117):

Οι δυνάμεις των ανθρώπινων παθών που υπάρχουν μέσα μας, όταν εμποδίζονται εντελώς, καθίστανται σφοδρότερες. Όταν, όμως, μπαίνουν σε ενέργεια λίγο και όσο επιτρέπει το μέτρο, χαίρονται με μέτρο και ικανοποιούνται, και αφού καθαίρονται με αυτόν τον τρόπο, σταματούν με την πειθώ και όχι με τη βία. Γι΄αυτό και, όταν στην κωμωδία και στην τραγωδία παρακολουθούμε ξένα πάθη, σταματούμε, μετριάζουμε και αποκαθαίρουμε τα δικά μας. Και στις ιερές τελετές, με κάποια θεάματα και ακούσματα άσχημων πραγμάτων, λυτρωνόμαστε από τη βλάβη που προκαλούνται από αυτά στην πράξη.

Αυτά, λοιπόν, προσφέρονται για θεραπεία της ψυχής που βρίσκεται μέσα μας, για μετριασμό των κακών που προσκολλώνται σε αυτήν λόγω της γέννησης, για λύτρωση και απαλλαγή από τα δεσμά της. Γι΄αυτό ορθώς ο Ηράκλειτος τα χαρακτήρισα τούτα "φάρμακα", επειδή γιατρεύουν τα κακά και απαλλάσσουν την ψυχή από τις συμφορές του κόσμου της γένεσης.

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ - ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Με τη γέννησή της η φιλοσοφική σκέψη δέχτηκε την πρόκληση του μη όντος. Από τον αγώνα για το ον και το μη ον βγήκε νικήτρια. Δάμασε τις έννοιες που τη συνόδευσαν και, με βοηθό τον ορθό λόγο, προχώρησε στη διερεύνηση της ``ζητούμενης επιστήμης``, στο λόγο για τα γένη του όντος. Μια μάχη, όμως, έχασε ۠ τη μάχη του «άλλου». Γιατί το «άλλο» είναι « πάγκρυφον» και ο άνθρωπος δεν κατορθώνει να το προσεγγίσει, να το δει. Έτσι, ο άνθρωπος αρκείται να το ονομάζει. Οι ονομασίες, όμως, δε σβήνουν τον πόθο για τη γνώση του. 

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ Α΄(ΒΙΒΛΙΑ Α΄-Ζ΄)

“Κατά Πλάτωνα Θεολογία” : Βιβλίο Α΄, κεφάλαιο α’ – ζ’ : Πρόκλου πλατωνικού διαδόχου (σχολάρχης της Πλατωνικής Ακαδημίας)

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΒΕΙΡΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Κατ’ αρχήν να αναφέρουμε πως το όνομα της η πόλη το οφείλει στον τοπικό ήρωα Ελευσίνα. Να τι αναφέρει σχετικά ο Παυσανίας:

«Ο ήρωας Ελευσίνας, που έδωσε το όνομά του στην πόλη, άλλοι λένε πως ήταν γιός του Ερμή και της Δαείρας, κόρης του Ωκεανού και άλλοι ποιητές θεωρούν πατέρα του Ελευσίνα τον Ώγυγο.»[1]

Τα Μυστήρια της Ελευσίνας είναι θεοπαράδοτα εκ της Θεάς Δήμητρας, όπως παραδίδει ο Όμηρος στον ένα εκ των δύο ύμνων του προς την Θεά. Τα παρέδωσε η Θεά στους ανθρώπους όταν αυτή ξεκινώντας από την Κρήτη περιπλανιόταν ψάχνοντας την αρπαγμένη από τον Πλούτωνα κόρη της Περσεφόνη, και έφτασε στην Ελευσίνα – όπως παραδίδει ο Όμηρος:

«ώσπου στου αντρείου Κελεού έφτασε το παλάτι,

Άρχοντας της ευωδιαστής πόλης της Ελευσίνας.»[2]

Να ο μύθος όπως τον παραδίδει περιληπτικά ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος και αναλυτικά ο Όμηρος:

«Ο Πλούτωνας ερωτεύτηκε την Περσεφόνη και με την βοήθεια του Διός την άρπαξε κρυφά. Η Δήμητρα περιπλανιόταν νύχτα και μέρα σε όλη τη γη αναζητώντας την. Όταν έμαθε από τους Ερμιονείς ότι την απήγαγε ο Πλούτωνας, οργισμένη με τους Θεούς εγκατέλειψε τον ουρανό και με την μορφή απλής γυναίκας έφτασε στην Ελευσίνα. Πρώτα κάθισε σε μια πέτρα, που από εκείνη ονομάστηκε Αγέλαστος, δίπλα στο φρέαρ που λέγεται Καλλίχορο. Μετά πήγε στον Κελεό, που ήταν τότε βασιλιάς των Ελευσινίων. Εκεί μέσα στον οίκο του ήταν κάποιες γυναίκες, που της είπαν να καθίσει κοντά τους, και μια από αυτές, η Ιάμβη, με τα πειράγματα της έκανε τη θεά να χαμογελάσει. Για αυτό, λένε, κατά τις θεσμοφορίες οι γυναίκες πειράζονται μεταξύ τους. Ο Κελεός και η γυναίκα του Μετάνειρα είχαν έναν παίδα και αυτό το πήρε η Δήμητρα και το μεγάλωνε. Θέλοντας να κάνει το βρέφος αθάνατο, τις νύχτες το παράχωνε στο πυρ και του αφαιρούσε τις θνητές σάρκες. Καθώς ο Δημηφώντας – γιατί αυτό ήταν το όνομά του παιδός – μεγάλωνε παράδοξα κάθε μέρα, την παραφύλαξε η Μετάνειρα κι όταν την είδε να το κρύβει μέσα στο πύρ, έβαλε τις φωνές. Έτσι το βρέφος καήκε από το πύρ και η θεά φανερώθηκε ποια ήταν. Έφτιαξε στον Τριπτόλεμο, τον μεγαλύτερο για της Μετάνειρας, δίφρο που το έσερναν πτερωτοί δράκοι, και του έδωσε τον πυρό(σιτάρι)[3], με το οποίο έσπειρα όλη την οικουμένη, υψωμένος στον ουρανό. Ο Πανύασις λέει ότι ο Τριπτόλεμος ήταν γιός του Ελευσίνου. Γιατί σε αυτόν, λέει, πήγε η Δήμητρα. Ο Φερεκίδης τον ονομάζει γιό του Ωκεανού και της Γής. Όταν ο Ζεύς διέταξε τον Πλούτωνα να στείλει πίσω την κόρη, ο Πλούτωνας, για να μην μείνει πολύ καιρό κοντά στη μητέρα της, της έδωσε να φάει ένα σπυρί ροδιού. Εκείνη, επειδή δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα συνέβαινε, το έφαγε. Επειδή ο Ασκάλαφος, γιός του Απόλλωνα και της Γοργύρας, την κατηγόρησε (ότι το έφαγε επίτηδες), η Δήμητρα έβαλε πάνω του στον Άδη ένα βαρύ βράχο, και η Περσεφονη αναγκάστηκε να μένει ένα τρίτο κάθε χρόνο με τον Πλούτωνα και τον υπόλοιπο χρόνο παρά των Θεών.»[4]

Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ Ή ΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ

Σε προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΟΜΑΔΕΣ » ο  Ν. Χ. Τάτσης, στο βιβλίο του Κοινωνική οργάνωση και πολιτισμικές διεργασίες Εκδόσεις Οδυσσέας 1994, προσέγγισε τις αιτίες σχηματισμού των ανθρώπινων ομάδων. Το παρόν κείμενο περιλαμβάνει αποσπάσματα του παραπάνω βιβλίου που σχετίζονται με τη συμμόρφωση των μελών μιας ομάδας. Δηλαδή με την υπακοή των ατόμων της ομάδας στην ομαδική βούληση.

——————– / ——————–

«Τόση είναι η δύναμη συμμόρφωσης του ατόμου προς την ομάδα, ώστε τα άτομα με δημόσιο ήθος και σπάνια ακαδη­μαϊκή κατάρτιση να δέχονται την ένοχη σιωπή της ανομίας και του παραλόγου»

ΓΙΑΤΙ ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

«Η λογική των σταδιακών μεταβιβάσεων στην ιεράρχηση, τη δομή, το κύρος, τους κανόνες, και την ένταξη, είναι ο μυστικός τόπος γένεσης της κοινωνικής πραγματικότητας.»

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την δ’έκδοση του 2ου τόμου του βιβλίου Κοινωνιολογία – Κοινωνική Οργάνωση και Πολιτισμικές Διεργασίες του Ν. Χ. Τάτση, Εκδόσεις Οδυσσέας 1994. Ο συγγραφέας προσεγγίζει ένα ζήτημα μεγάλης σημασίας,το οποίο είναι ο σχηματισμός και η οργάνωση των ανθρώπινων ομάδων. Μέσα στο χαοτικό περιβάλλον της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, που χαρακτηρίζεται κυρίως από την απομόνωση και τον ατομικισμό, είναι ένα κείμενο αφορμή για ερωτήματα, προβληματισμό αλλά και ενστάσεις. Προσφέρεται επίσης και για μια ανάγνωση απ’ την «ανάποδη», δηλαδή για την αναζήτηση όλων εκείνων των στοιχείων που λειτουργούν ή καταλήγουν να δρουν αποτρεπτικά, ανασταλτικά και διαλυτικά.

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ - ΤΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΘΕΟΥΡΓΙΑ

H ΘΕΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

Ο Ιάμβλιχος είναι αυτός που ίδρυσε την πρώτη σχολή πρακτικής θεουργίας (θεός + έργον) μαζί με άλλους Αλεξανδρινούς Πλατωνιστές.

Η Θεουργία ήταν ο τρόπος, η επικοινωνία, για να κατέλθουν τα πλανητικά πνεύματα οι deva , οι Θεοί του Φωτός. Για αυτή την επικοινωνία όμως χρειαζόταν μεγάλη καθαρότητα ψυχής, αγνότητα ζωής και γνώση των ιεραρχιών. Ένας θεουργός έπρεπε να είναι ιεροφάντης και γνώστης της εσωτερικής γνώσης των Ιερών όλων των μεγάλων χωρών.

Οι Νεοπλατωνιστές της σχολής του Ιάμβλιχου ονομάζονταν θεουργοί γιατί, εφάρμοζαν την τελετουργική μαγεία και επικαλούνταν τα πνεύματα αρχαίων ηρώων και θεών, και άλλων θείων πνευματικών οντοτήτων.

Η ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ

Όπως μας λέγει ο Πρόκλος, στο «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας, τόμος Α’, 21.1 – 23.12», ο Πλάτων δεν αποδέχτηκε ολόκληρη τη δραματουργία των μυθικών δημιουργημάτων, αλλά όποιο μέρος της «έχει σαν στόχο το ωραίο και το αγαθό», όπως λέγει στην «Πολιτεία, 462.a», και δεν είναι ασύμφωνο με τη θεία υπόσταση. Γιατί ο τρόπος της μυθολογίας είναι αρχαίος και, δηλώνοντας με υπονοούμενα τα θεία και απλώνοντας πολλά παραπετάσματα μπροστά από την αλήθεια και απεικονίζοντας τη φύση, η οποία προβάλλει τα αισθητά δημιουργήματα των νοητών και τα υλικά των άυλων και τα διαιρετά των αδιαιρέτων, κατασκευάζει είδωλα των αληθινών όντων και ψεύτικα όντα. Επειδή βέβαια οι παλαιοί ποιητές θεωρούσαν καλό να ανασυνθέτουν πιο τραγικά τις μυστικές γνώσεις για τους θεούς και για αυτό δημιούργησαν απάτες των θεών, ακρωτηριάσεις, πολέμους, αλληλοσπαραγμούς, αρπαγές, μοιχείες και πολλά άλλα τέτοια σύμβολα της κρυμμένης σε αυτά αλήθειας για τα θεία, ο Πλάτων αποποιείται αυτόν τον τρόπο της μυθολογίας και υποστηρίζει, πολύ σωστά όπως έχουμε εξηγήσει, ότι είναι εντελώς ακατάλληλος για την εκπαίδευση των νέων, ενώ συμβουλεύει η δημιουργία των διηγήσεων για τους θεούς με την μορφή μύθου να γίνεται με έναν τρόπο πιο ταιριαστό στην αλήθεια και πιο οικείο στην φιλοσοφική έξη. Αυτές οι διηγήσεις θα πρέπει να θεωρούν και να δεικνύουν πασιφανώς ότι το θείο είναι υπαίτιο όλων των αγαθών και κανενός κακού, ότι δεν μετέχει σε καμία μεταβολή διατηρώντας πάντοτε αμετάβλητη τη δική του σειρά, και ότι, έχοντας συμπεριλάβει εκ των προτέρων εντός του την πηγή της αλήθειας, δεν θα γίνεται αίτιο καμίας απάτης για τα άλλα. Τέτοια λοιπόν πρότυπα για την θεολογία ο Σωκράτης στην «Πολιτεία» υπέδειξε. 

Η ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Το 170 μ.Χ, οι Σαρμάτες κατέστρεψαν τον σε παμπάλαιους χρόνους και με το θεϊκό θέλημα της Θέας Δήμητρας κατασκευασμένο στην Ελευσίνα ναός της, ο οποίος όμως ανοικοδομήθηκε από το Μάρκο Αυρήλιο, που μυήθηκε κι ο ίδιος στα Μυστήρια. Ο Αυτοκράτορας Ουαλεντινιανός Α’ προσπάθησε να τα καταργήσει, αλλά συνάντησε πολλές αντιδράσεις, οπότε συνεχίστηκαν μέχρι την εποχή του Βυζαντινού/Χριστιανού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α’. Ο Θεοδόσιος Α’ ως αυτοκράτορας με διάταγμα το 392 μ.Χ. διέταξε το κλείσιμο όλων των ιερών/ναών των Θεών, σε μια προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση των κατά τα πάτρια λατρευόντων στην επιβολή του Χριστιανισμού ως κρατική και μόνη υπαρκτή θρησκεία της αυτοκρατορίας. Έτσι τα τελευταία απομεινάρια των Ελευσίνιων Μυστηρίων εξαλείφθηκαν το 396 μ.Χ., όταν ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος μαζί με Χριστιανούς ιερείς και μοναχούς κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσαν όλο το ιερατείο. Το τέλος των Ελευσίνιων αναφέρεται από τον ιστορικό Ευνάπιο, ο οποίος είχε μυηθεί κι ο ίδιος στα Μυστήρια κι είχε γίνει ιεροφάντης. Τελευταίος νόμιμος ιεροφάντης των Μυστηρίων της Δήμητρας & Κόρης φαίνεται από την γραμματεία να είναι ο Ευμολπίδης Νεστόριος, ο οποίος «ανήγγειλε την αρχή της μεγάλης πνευματικής νύχτας για την ανθρωπότητα«.

Ο Ευνάπιος στον βίο του Ιουλιανού μας αναφέρει εκτός των άλλων και τα εξής:

ΣΩΚΡΑΤΗΣ - Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ

Της Δήμητρας Αθανασάκου, Ψυχολόγου, Ψυχοθεραπεύτριας*

Ο φιλόσοφος Σωκράτης παραμένει ένα αίνιγμα, όπως άλλωστε υπήρξε και όσο ζούσε. Παρόλο που δεν άφησε ούτε δείγμα συγγράμματος, θεωρείται ακόμα και σήμερα ένας από τους φιλοσόφους που άλλαξαν για πάντα το πώς αντιλαμβανόμαστε την φιλοσοφία και επηρέασε σχεδόν όλες τις υπόλοιπες φιλοσοφικές σχολές. 

Πέρασε τη ζωή του στις αγορές και του δρόμους της Αθήνας και θεωρούσε ότι τα χωράφια και τα δέντρα δεν έχουν κάτι να του πουν. Ό,τι ξέρουμε για αυτόν το γνωρίζουμε μέσω άλλων, όπως τον Πλάτωνα, τον Ξενοφώντα και τον Αριστοτέλη. Η ζωή του θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση για μια φιλοσοφική ζωή – όπως εξάλλου και ο θάνατός του. Είναι πολύ δύσκολο όμως να διακρίνουμε τον ιστορικό Σωκράτη, από τον Σωκράτη όπως τον παρουσιάζει κάθε ένας που γράφει γι’ αυτόν, που τελικά έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση γνωστή ως το “Σωκρατικό πρόβλημα”. Δεν έχουμε τον αληθινό Σωκράτη, αλλά τις πολλές ερμηνείες που αναπαριστούν έναν θεωρητικά πιθανό Σωκράτη.

Ο ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΟΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Ο ακρογωνιαίος λίθος του ένθεου ζην (θρησκεία) των Ελλήνων όταν πλέον όχι μόνον η Βασιλεία του Κρόνου είχε τελειώσει – η 1 εκ των 2 περιόδων της αέναης κοσμικής ανακυκλήσεως -- και βρισκόμασταν στη βασιλεία του Διός αλλά και το ανθρώπινο γένος πλέον δεν είναι το κατά τον Ησίοδο χρυσό & αργυρό γένος («προ-Μινωική» & «Μινωική» εποχή) αλλά ούτε καν το ηρωικό γένος («Μυκηναϊκή» εποχή) αλλά το κατά τον Ησίοδο σιδερένιο γένος, όπου οι ψυχές πλέον δεν έχουν νοητική ζωή αλλά υπάγονται πλέον όχι στην Αδράστεια αλλά στην Ειμαρμένη και τελειώνει ως εκ τούτου η λατρεία του εν Κρήτη Ιδαίου Ζαγρέως (νους του Κόσμου) και αρχίζει η λατρεία του εν Θήβαις Διονύσου (νους των 7 σφαιρών = μονοειδής εμπείριος τομέας, τριμερείς αιθερικός τομέας και τριμερείς υλαιός τομέας), ήτοι του Σειληνού Βάκχου και της Ευτέρπης, του Λύσιου Βάκχου και της Ερατώς, του Τριετηρικού Βάκχου και της Μελπομένης, του Βασσαρέα Βάκχου και της Κλειώς, του Σαβάζιου Βάκχου και της Τερψιχόρης, του Αμφίετου Βάκχου και της Πολύμνιας, του Περικιόνιου Βάκχου και της Ουρανίας, του Βάκχου Ερίβρομου και της Καλλιόπης.

Ως γνωρίζουμε οι Πλούταρχος ο Αθηναίος, Συριανός, Πρόκλος και γενικά όλοι οι πλατωνικοί φιλόσοφοι & θεολόγοι, χρησιμοποιούν και ακολουθούν την Ορφική Θεογονία, την «Ιερή Πραγμάτευση» ή «Ιεροί Λόγοι εν Ραψωδίαις κδ’» ή «Ραψωδική Θεογονία»[1].

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Πλούτων δειπνεί με τη συντροφιά της Περσεφόνης. Αττική ερυθρόμορφη κύλικα, Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο, 440-430 π.Χ. περίπου.

Τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων χαρακτήριζε η λιτότητα, κάτι που αντικατόπτριζε τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγετο η ελληνική γεωργική δραστηριότητα. Θεμέλιο τους ήταν η λεγόμενη «μεσογειακή τριάδα»:^[α] σιτάρι, λάδι και κρασί.

Στη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων συναντούμε τα δημητριακά σιτάρι και, σε περιπτώσεις ανάγκης, μείγμα κριθαριού με σιτάρι, από το οποίο παρασκευαζόταν ο άρτος. Τα δημητριακά συνοδεύονταν συνήθως από οπωροκηπευτικά (λάχανα, κρεμμύδια, φακές και ρεβύθια). Η κατανάλωση κρέατος και θαλασσινών σχετιζόταν με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, αλλά και με το αν κατοικούσε στην πόλη, στην ύπαιθρο ή κοντά στη θάλασσα. Οι Έλληνες κατανάλωναν ιδιαιτέρως τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Το βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά αντί αυτού γινόταν χρήση κυρίως του ελαιόλαδου. Το φαγητό συνόδευε κρασί (κόκκινο, λευκό ή ροζέ) αναμεμειγμένο με νερό.

ΑΡΗΣ ΠΟΥΛΙΑΝΟΣ - Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ομιλία Δρ. Άρη Ν. Πουλιανού στο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ «ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ» 

Ο τίτλος της ανακοίνωσής μου ίσως ακουστεί κάπως ντετερμινιστικός, είμαι όμως πεπεισμένος πλέον ότι εμείς, τα ανθρώπινα όντα, περάσαμε από μια πολύ πιο μακρά εξελικτική πορεία ανθρωποποίησης από αυτήν που παραδέχονται συνήθως οι ιστορικοί, των μαρξιστών συμπεριλαμβανομένων.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως προερχόμαστε από τους πιθήκους, όχι όμως από τους Αφρικανικούς. Κάποτε, ζούσαν στην Ευρώπη περισσότερα από πενήντα είδη πιθήκων. Ένα είδος όμως, που το ονόμασα Ελλαδοπίθηκο Semierectus, έζησε επάνω στα δένδρα πριν από δεκαεπτά εκατομμύρια χρόνια (περιοδικό «ΑΝΘΡΩΠΟΣ», ν. 1, Ιανουάριος 1976, σ.σ. 3 -30, Αθήνα).

Η τόσο γνωστή μας πανίδα από το Πικέρμι της Μειοκαίνου περιόδου εντοπίστηκε από την Ουγγαρία, μέσω των Βαλκανίων, ως το Ιράν. (Wagner, A 1840: Fossile Uberreste Von einem Affen und anderensaugetierrenaus Griechenland. Abh. Bayer, Acad Wissi. Munchen). Ανάμεσα σε άλλα ευρήματα, ένα από τα σημαντικότερα αυτής της περιόδου είναι ο Μεσοπίθηκος ο Πεντελικός, η ζώνη διαβίωσης του οποίου απλωνόταν σε μια τεράστια έκταση, πέρα από την Ελλάδα. Για αυτό το είδος πιθήκου, γνωρίζουμε ότι δεν ζούσε επάνω στα δένδρα αλλά στο έδαφος. Η πλατιά του εξάπλωση σε μια τόσο μεγάλη έκταση προϋποθέτει ήδη ότι κάποιοι ανθρωπόμορφοι πίθηκοι μπορούσαν να κατεβούν από τα δένδρα (Roghinski, JJ&M. G. Levin, 1963: Anthropologia, Moskva, str. 184 - 185) και να αρχίσουν να περπατούν. Συνεπώς, ανάμεσα σε αυτούς τους… «κατιόντες» μπορεί να βρίσκονται και κάποιοι από τους δικούς μας ανιόντες συγγενείς.

Μια άλλη κάτω γνάθος που βρέθηκε από έναν Γερμανό αξιωματικό κατά τα χρόνια της κατοχής (1942) και μελετήθηκε από τον C. Von Koenigswald (1972: Einunterkiefezeinesfossilen Hominoide naus demunterpliozan Griechenlands. Konikl. Nederl. Academie Van Wetenschappen. Series B, 75, No 5, str. 385 -394, Amsterdam), φαίνεται πως είναι ένας εξελιγμένος τύπος που δεν ανήκει στον Δρυοπίθηκο, και που θα μπορούσε ενδεχομένως να αντιπροσωπεύει την πρώτη εμφάνιση των Αφρικανικών Πρωτευόντων Θηλαστικών. Ο Koenigswald του έδωσε ένα όχι και τόσο εύστοχο όνομα («γκραικοπίθηκος»). Η ηλικία του ανέρχεται στα εννέα εκατομμύρια χρόνια περίπου. Η κάτω γνάθος ενός άλλου δείγματος που βρέθηκε από την Γαλλική αποστολή το 1972 κοντά στην Θεσσαλονίκη, ονομάστηκε Δρυοπίθηκος Μακεδονικός. Είναι όμως ένας τύπος ακόμη περισσότερο εξελιγμένος από τον Δρυοπίθηκο και, σύμφωνα προς τον Koenigswald, πιο κοντινό στα Ανθρωποειδή. Η ηλικία του παραπέμπει στην Ανωτέρα Μειόκαινο (Vallesian).

Τέλος, το εύρημα που περιγράφεται σε αυτή την ανακοίνωση (ο Ελλαδοπίθηκος) , είναι το άνω τμήμα ενός αριστερού μηριαίου οστού, που βρέθηκε από την δική μας αποστολή το 1974, κοντά στα Θαρούνια, ένα χωριό στο νησί της Εύβοιας. Η ηλικία του, όπως την προσδιορίσαμε αργότερα, ανέρχεται στην Κατωτέρα Μειόκαινο, είναι δηλαδή περίπου δεκαεπτά εκατομμυρίων ετών, επιβεβαιωμένη και από την στρωματογραφία. Τώρα φυλάσσεται στο Ανθρωπολογικό Μουσείο του Αρχανθρώπου, στα Πετράλωνα της Χαλκιδικής.

Έχει μελετηθεί και περιγραφεί εξ ολοκλήρου, και κατατάχτηκε στους semierectus (ημι –όρθιους) πιθήκους, όπως ονομάζει ο συγγραφέας ολόκληρο το πλέγμα των παρόμοιων ευρημάτων από την Αττική, όπως επίσης και από την Μακεδονία.

Το νέο οστό που βρέθηκε, μήκους 98 mm (στο οποίο δόθηκε το κωδικό όνομα «Α.Ε. -1») φαίνεται πως ανήκε σε μάλλον νεαρό άτομο, και το συνολικό του μήκος (υπολογισμένο κατ’ αναλογία) δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από 350 mm. Αυτό σημαίνει ότι το ύψος του ατόμου θα πρέπει να ήταν γύρω στα 140 -150 cm. Το βάρος του, σύμφωνα με τον δείκτη Debetz (ICVS), υπολογίζεται κατά προσέγγιση στα 40 - 42 κιλά. Ο δείκτης πάχους («stoutnessindex») τότε, είναι περίπου 22, 85, τη στιγμή που για τον Ουραγκοτάγκο, τον Χιμπατζή και τον Γορίλλα ο ίδιος δείκτης είναι 32 - 33 ενώ για τον άνθρωπο είναι 18 - 21!

Ανάμεσα όμως σε όλες αυτές τις έμμεσες μεθόδους ταυτοποίησης και καθορισμού ενός ευρήματος, η καλύτερη θα ήταν η ακριβής μέτρηση της γωνίας στρέψης, προκειμένου να προσδιορίσουμε την αναλογία της όρθιας στάσης του. Έτσι, αναπτύχθηκε μια καινούρια μέθοδος υπολογισμού της γωνίας στρέψης, σε ένα σπασμένο μηριαίο οστό. Αυτή η μέθοδος βασίζεται στην υπόθεση ότι η γωνία στρέψης ενός οστού (θ) είναι ευθέως ανάλογη προς την γωνία της κυλινδρικής του επιφάνειας (α). Ο άξονας ενός οστού είναι η γραμμή που διέρχεται από όλα τα κέντρα βάρους στην πλάγια τομή του (ΑΒ).Το όριο της κυλινδρικής επιφανείας ενός οστού είναι η γραμμή που ενώνει όλες τις αντίστοιχες γωνίες της διαγώνιας τομής (ΓΔ). Δηλαδή: θ = Κ. α, όπου Κ – συντελεστής αναλογίας.

Και αυτή η υπόθεση βασίζεται στα εξής:

α) την γεωμετρική αναλογία των αντίστοιχων οστών διαφορετικών ζώων
β) την φυσιο –χημική ομοιότητα των οστών, και
γ) την κατά προσέγγιση σταθερή αναλογία ανάμεσα στο βάρος ενός ζώου και το εμβαδόν της διαγώνιας τομής, που σημαίνει ότι  η πίεση από το βάρος που δέχεται το οστό είναι σχεδόν σταθερή (το βάρος του ζώου  ανά μονάδα του εμβαδού της διαγώνιας τομής του οστού).

Προκειμένου να υπολογίσουμε το Κ, παίρνουμε ένα αντίστοιχο σύγχρονο μη σπασμένο οστό, και μετράμε τις γωνίες του θ και α: Κ= θ άθραυστο προς α άθραυστο.

Ύστερα, μετράμε την γωνία α του σπασμένου οστού που αποτελεί το εύρημά μας, και υπολογίζουμε την γωνία θ: θ σπασμένο = Κ. α άθραυστο = θ άθραυστο. α σπασμένο προς α άθραυστο

Η γωνία α είναι ο μέσος όρος των γωνιών β και γ.

Οι γωνίες β και γ μπορούν να βρεθούν αν φωτογραφίσουμε το οστό και τις μετρήσουμε επάνω στη φωτογραφία. Για να κάνουμε ξεκάθαρα διακριτό το όριο ΓΔ, φωτίζουμε το οστό από το πλάι. Τότε, το ΓΔ γίνεται οριακή γραμμή που χωρίζει δυο επιφάνειες οι οποίες διακρίνονται χάρη στον φωτισμό. Στην δική μας περίπτωση, πήραμε δεκαεπτά φωτογραφίες από διαφορετικές γωνίες και των δύο οστών, του σπασμένου και του μη σπασμένου.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των διαδικασιών έδειξε πως το θ (στρέψη) σπασμένο, ισούται κατά προσέγγιση με δεκαοκτώ μοίρες, κάτι το οποίο σημαίνει πως αυτός ο συγκεκριμένος πίθηκος ήταν περίπου κατά 65% όρθιος στην διάρκεια της ζωής του. Αυτό, με την σειρά του σημαίνει ότι ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό όρθιος, και σίγουρα σε πολύ μεγαλύτερο από όσο είναι σήμερα τα περισσότερα Αφρικανικά Πρωτεύοντα Θηλαστικά. Το συμπέρασμα που προέκυψε από αυτές τις διαπιστώσεις είναι πως ο Ελλαδοπίθηκος μπορεί να είναι ο πρόγονος του Ανθρώπου.

Τελικά, καταλήγουμε ότι ολόκληρο το πλέγμα των σχετικών με τον Ελλαδοπίθηκο ευρημάτων από την Ελλάδα, κατατάσσεται σε μια εντελώς ξεχωριστή οικογένεια, την οποία ταξινομούμε χρονολογικά αμέσως μετά την οικογένεια των Ανθρωπίδων. Ως αποτέλεσμα της παραπάνω εξελικτικής πορείας, προκύπτει ο πρώτος όρθιος άνθρωπος επάνω στην γη, ο Homo Erectus Trilliensis, που εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο από αυτήν την περιοχή του Αιγαίου, στα Νοτιοανατολικά της Ευρώπης, πριν από 13 εκατομμύρια χρόνια.

Έτσι τώρα φαίνεται πως λήγει και η μακρά διαμάχη που ξεκίνησε εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια ανάμεσα στους ανθρωπολόγους («πολυφυλετική εναντίον μονοφυλετικής καταγωγής»). Η μονοφυλετική καταγωγή του ανθρώπου (από τον Ελλαδοπίθηκο ως τον Homo Erectus Trilliensis) που εξαπλώθηκε στη συνέχεια μέσω του Ατλαντικού στον Ειρηνικό Ωκεανό και στη συνέχεια σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο, έχει, κατά τη γνώμη μας, σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιωθεί. Φαίνεται λοιπόν πια πως το κάθε βιολογικό είδος επάνω στην γη προέρχεται από ένα συγκεκριμένο κέντρο, και στην συνέχεια εξαπλώνεται από εκεί σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο.

Εν τω μεταξύ, οι ανασκαφές συνεχίζονται: ένα νέο εύρημα, προερχόμενο από ένα νεαρό κορίτσι 14 ετών, ήλθε στο φως. Το εύρημα ονομάστηκε: Homo Erectus Daphnae,προς τιμήν της κυρίας Δάφνης Α. Πουλιανού.

πηγή: diipetes.ysee.gr

Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟΝ ΑΙΓΑΙΑΚΟ / ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ

Του Νίκου Παναγιωτάρα, καθηγητή Πανεπιστημίου

Απόσπασμα από  το  βιβλίο του με τίτλο "ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Οι επικρατέστερες απόψεις είναι τέσσερις, στις οποίες θα αναφερθώ και θα ελέγξουμε σε βάθος.

1. Η πρώτη άποψη λοιπόν είναι ότι ο άνθρωπος κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Αφρική και πιο συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Νείλου απ’ όπου κι ακολούθησε την ροή του έτσι ώστε να φτάσει να εξαπλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

2. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι ο άνθρωπος κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Ευρώπη, αφορμή γι’ αυτήν εδώ την εκδοχή μας δίνουν τα ευρήματα του σκελετού του Νεάντερνταλ ηλικίας 100.000 ετών περίπου.

3. Η τρίτη άποψη- εκδοχή είναι αυτή των Ινδοευρωπαίων που έφτασαν στην Ευρώπη, κατά τους τιμητές αυτής της άποψης, από τα βάθη της Κεντρικής Ασίας και το Παμίρ καθώς επίσης και από τις στέπες της Ρωσίας γύρω στο 3.000 π.Χ., εκ των οποίων ένα μέρος αυτών έφτασε στην Ελλάδα περί τα 2.000 π.Χ.

ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΣ)

Είναι φανερό πως αν ο κάθε λαός δεν ανακτήσει το συντομότερο τα κλειδιά της διατροφικής του αυτονομίας οι ίδιες οι συνθήκες της βιολογικής του επιβίωσης θα καταλήξουν να εξαρτώνται πλήρως από την κυνική στρατηγική των αγροβιομηχανικών λόμπι και από την χωρίς όριο απληστία των διεθνών κερδοσκόπων. 

Jean-Claude Michea

ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ - ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΙΔΗ ΕΙΔΩΛΩΝ / ΠΛΑΝΗΣ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ

«Τέσσερα είναι τα είδη ειδώλων, τα οποία πολιορκούν τον ανθρώπινο νου:

Τα είδωλα της φυλής βασίζονται στην ανθρώπινη φύση και στην ίδια φυλή ή ανθρώπινο γένος.
Επομένως, είναι λάθος ότι η λογική είναι το κριτήριο των πραγμάτων. Αντίθετα, όλες οι αντιλήψεις, τόσο της λογικής όσο και του νου, προκύπτουν από την αναλογία με τον άνθρωπο, όχι από την αναλογία με το σύμπαν.

Τα είδωλα της κρύπτης είναι είδωλα του ανθρώπου ως ατόμου ... ο καθένας (εκτός τις παρεκκλίσεις γενικά της ανθρώπινης φύσης) έχει ένα είδος σπηλιάς ή κρύπτης που διαθλά και παραποιεί το φώς της φύσης, είτε εξ αιτίας της προσωπικής και ατομικής φύσης του καθενός είτε εξ αιτίας της διαπαιδαγώγησης,  της συζήτησης με άλλους, της αυθεντίας....

Τα είδωλα της Ρωμαϊκής Αγοράς … που προέρχονται σχεδόν από μια συμφωνία και από τις αμοιβαίες σχέσεις του ανθρώπινου γένους.

Τα είδωλα του θεάτρου ... που εισχωρούν στην ψυχή των ανθρώπων από διάφορα φιλοσοφικά συστήματα και από τους λανθασμένους νόμους των επιδείξεων».

Απόσπασμα από το βιβλίο για τον Φράνσις Μπέικον "Νέο Όργανο" του Νίκολα Ουμπάλντο, Ανθολογία της Φιλοσοφίας, 2005, εκδ. Ενάλιος, σελ. 215

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΔΩΝ ΛΟΓΩΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Η θρησκεία των Ελλήνων – και γενικότερα όλων των αληθώς & όντως ένθεων ανθρώπων, παλαιών & σύγχρονων – είναι το ένθεο ζην τους που όντας αϊδιες & λογικές ψυχές στηρίζονται στο τεράστιο, πολύπλοκο & κυρίως ιεραρχημένο σύστημα σύμφυτης στην ουσία τους γνώσης, επιστήμης και αλήθειας περί :

• τον τριμερή αισθητό & σωματοειδή Κόσμο (σύμπαν εμπύριο[μονοειδές], αιθερικό[τριμερές] & υλαιό[τριμερές=απλανείς, πλανήτες & υποσελήνιος τόπος])
• τις χορείες των ψυχών (άχραντες και ανθρώπινες) 
• τα κρείττονα γένη (χορείες υλικών & υποσελήνιων Αρχόντων ή Κοσμοκρατόρων και κατ’ ουσία Ηρώων, Δαιμόνων, Αγγέλων & Αρχαγγέλων)
• τα όντως Όντα
• τους υπερούσιους, μεθεκτούς & αυτοτελείς Θεούς-Ενάδες-Αγαθότητες
• το υπερούσιο και αμέθεκτο Ένα-Αγαθό ή «πρώτο Θεό».

θεραπεύουν (λατρεύουν) τους Θεούς, τα κρείττονα γένη και τον σύμπαντα Κόσμο.

ΠΩΣ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η γνώση που συγκεντρώνουμε από τις επιστημονικές μελέτες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πως ερμηνεύουμε τα στοιχεία. Οι ερμηνείες, όμως, υπακούν στους ίδιους κανόνες που διέπουν τις αντιλήψεις μας για την πραγματικότητα. Είναι γεμάτες παραδοχές, γενικεύσεις, παραλείψεις και λάθη. Στις κοινωνικές επιστήμες, αυτά τα λάθη αποκαλούνται γνωστικές προκαταλήψεις. Αυτές οι προκαταλήψεις είναι ενσωματωμένες τόσο στους αντιληπτικούς και τους συναισθηματικούς μηχανισμούς του εγκεφάλου όσο και στους γνωστικούς. Μέχρι να φτάσει η αντιληπτική πληροφορία στη συνείδηση, το άτομο έχει προλάβει να την μετατρέψει σε κάτι καινούργιο και μοναδικό. Αυτή η ανακατασκευή της πραγματικότητας αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζουμε τα πιστεύω μας για τον κόσμο.

ΟΣΣΟ - Ο ΝΕΥΡΩΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ

Ένα μικρό παιδί ήθελε να παίξει στην παραλία με την άμμο. Η μητέρα του, είπε “Όχι! Η άμμος είναι υγρή και θα λερώσεις τα ρούχα σου!”

Ύστερα το παιδί,ήθελε να πάει κοντά στη θάλασσα.

Η μητέρα είπε “Όχι,αποκλείεται! Γλιστράει και μπορεί να πέσεις!”

ΟΣΣΟ - ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ, ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ, ΤΗΣ ΖΗΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΤΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ, ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ

Ό,τι σε κάνει να ντρέπεσαι, το κρύβεις μέσα σου, στο ασυνείδητο. Αυτό κινείται βαθύτερα μέσα στο είναι σου, κυκλοφορεί μέσα στο αίμα σου και σε κουμαντάρει από τα παρασκήνια…..

Αν θέλεις να καταπιέζεις, καταπίεσε κάτι όμορφο. Ποτέ μην καταπιέζεις κάτι για το οποίο ντρέπεσαι, επειδή οτιδήποτε καταπιέζεις,πηγαίνει βαθύτερα και οτιδήποτε εκφράζεις, θα εξατμίζεται στον ουρανό.Έτσι, ότι σε κάνει να ντρέπεσαι, έκφρασε το, ώστε να τελειώνεις μαζί του.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΚΛΟ - "ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΧΟΣΟΥΝ ΘΑ ΕΚΛΕΙΝΑ"

“Αλήθεια, αν δεν ερχόσουν θα έκλεινα».

Με τα λόγια αυτά απευθύνθηκε ο φύλακας της Ακρόπολης των Αθηνών στον Πρόκλο, όταν εκείνος ανέβηκε στην Ακρόπολη για να προσκυνήσει («...ο δε εξαναστάς και προσκυνήσας επί την πόλιν επορεύετο...»), την στιγμή που εκείνος επρόκειτο να κλειδώσει τις πόρτες λίγο πριν φύγει.

Και τα λόγια αυτά αποδείχθηκαν προφητικά μιας και ο Πρόκλος, ο οποίος έγινε και ο Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, αποτελεί μια μεγάλη μορφή της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ο οποίος σε εποχές δύσκολες κατόρθωσε να καταγράψει και να διασώσει ένα σημαντικότατο έργο και να εκπληρώσει την αποστολή που, κατά τον βιογράφο του Μαρίνο, του είχε αναθέσει η ίδια η θεά Αθηνά.

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ERIC DODDS)

Η "Θεολογική στοιχείωσις" αποτελεί την πιο συστηματική έκθεση της νεοπλατωνικής μεταφυσικής, ένα ακαδημαϊκό κείμενο με συστηματική μορφή, και είναι κρίκος που συνδέει την ελληνορωμαϊκη "αρχαιότητα" με τον χριστιανικό "μεσαίωνα". Στην πραγματικότητα το έργο αυτό, όπως και το σύνολο των νεοπλατωνικών έργων, αφού επηρέασε την πρώτη συστηματική χριστιανική θεολογία, κυρίως μέσω της παράξενης μορφής του (ψευδο-)Διονυσίου του Αεροπαγίτη, εμφανίστηκε σε πληρότητα κατά την έναρξη της πρώιμης ουμανιστικής αναγέννησης, τόσο στο Βυζάντιο όσο και στην Ιταλία, παρ'όλο που όπως και άλλα νεοπλατωνικά κείμενα επιβίωσε σε συμπιληματικές ''συνθέσεις-παραναγνώσεις" στον αραβικό φιλοσοφικό κόσμο. 

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΤΟΥ

Ο Πρόκλος θεωρείται ως ο κατεξοχήν συστηματικός σχολιαστής των πλατωνικών κειμένων, αξιοποιώντας παράλληλα τη στωική αλλά και την επικούρεια φιλοσοφία. Ερμηνεύει τα πλατωνικά κείμενα μέσα από τη θεματολογία τους με βάση τις αρχές που ο ίδιος έχει θέσει ως επιστημολογικές κατευθύνσεις. Οδηγείται στα συμπεράσματά του μέσα από μια συστηματική και συλλογιστική διαδικασία. Είναι εύστοχος, καίριος και σαφής στα επιχειρήματά του και ιδιαιτέρως γοητευτικός αφηγητής. Αξιοποιεί την παράδοση και προβαίνει σε εύστοχες αναλογίες, π.χ. της φιλοσοφίας με την ιατρική. Τονίζει συνεχώς ότι η γλώσσα έχει την ικανότητα να αντικατοπτρίζει διαυγέστατα μία ανώτερη πραγματικότητα αφού μέσω της ίδιας της φύσης της συνδέεται με τα ανώτερα στοιχεία του σύμπαντος, εικόνες των οποίων περιέχει στο εσωτερικό της. 

ΤΟΜΑΣ ΤΕΪΛΟΡ - ΕΛΕΥΣΙΝΑ ΚΑΙ ΒΑΚΧΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΠΑΓΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Thomas Taylor, " Ελευσίνια και βακχικά μυστήρια" σελίδες 78 - 93 

Για να κατανοήσουμε το μυστικό νόημα του μύθου της Περσεφόνης, είναι απαραίτητο να δώσουμε λεπτομερείς πληροφορίες για τα περιστατικά που αφορούν την απαγωγή, από το υπέροχο ποίημα του Κλαύδιου. Από το έργο αυτό μαθαίνουμε πως η Δήμητρα επειδή φοβόταν κάποια βίαιη πράξη εναντίον της Περσεφόνης, εξ’αιτίας της ασύγκριτης ομορφιάς της,την οδήγησε κρυφά στη Σικελία και την έκρυψε σε ένα σπίτι που έχτισαν για τον σκοπό αυτό οι Κύκλωπες, ενώ εκείνη συνέχισε την πορεία της προς το ναό της Κυβέλης,της μητέρας των Θεών.Εδώ λοιπόν βλέπουμε την πρώτη αιτία της κατάβασης της ψυχής, δηλαδή την εγκατάλειψη μιας ζωής ολοκληρωτικά σύμφωνης με το ανώτερο διανοητικό, το οποίο μυστικά σημαίνεται με τον διαχωρισμό της Περσεφόνης από τη Δήμητρα.

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΔΑΚΟΓΛΟΥ - Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ (Α΄ΒΙΒΛΙΟ)

Πολλοί συγγραφείς και μελετητές της Πυθαγόρειας διδασκαλίας συνιστούν την ανάγκη να ανασυνταχθεί με την βοήθεια των διασωθέντων αποσπασμάτων και άλλων αποδεικτικών, σκίτσων και λοιπών στοιχείων, ολόκληρη η διδασκαλία του Πυθαγόρα καθώς και το περίφημο σχέδιο της αρμονίας των ουρανίων σφαιρών. Ευτυχώς έχει διασωθεί ένα μεγάλο μέρος από ακούσματα και σύμβολα που αποτελούσαν τους τίτλους των διαφόρων μαθημάτων και έτσι θα μπορέσουμε να το αποκρυπτογραφήσουμε και να ανασυντάξουμε την πραγματική διδασκαλία του Πυθαγόρα. ΄Επρεπε να περάσουν 2.600 χρόνια από τότε για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τον μυστικό κώδικα του Πυθαγόρα και έτσι να αποκρυπτογραφήσουμε όλη τη διδασκαλία του. Η μεγάλη αυτή καθυστέρηση προφανώς οφειλόταν σε στραβό δρόμο που είχαν πάρει οι κατά καιρούς ερευνητές. Με δέος και τρέμουσα ιερά συγκίνηση φέρνουμε στη δημοσιότητα την πληροφορία ότι αποδεδειγμένα πέτυχε ο Δάκογλου την ανακάλυψη του ειδικού μυστικού κώδικα του Πυθαγόρα, προκειμένου να κατανοήσουμε την ολιστική και επιστημονική σύλληψη του τρόπου ύπαρξης του κόσμου, όπως την ανάπτυξε ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός της ελληνικής αρχαιότητας. (ianos.gr)

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΠΥΡΑΜΙΔΩΝ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΒΙΝΤΕΟ)

Αμέτρητα πειράματα που έχουν γίνει, επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι στις Πυραμίδες της Αιγύπτου τα βακτηρίδια σκοτώνονται, η σήψη σταματά και η οργανική ύλη μουμιοποιείται. Σ' ένα από τα πειράματα τοποθετήθηκαν για 13 ημέρες σε πυραμίδες ψάρια. Αυτά δεν σάπισαν αλλά αφυδατώθηκαν χάνοντας τα 2/3 του βάρους τους. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε όλες τις πυραμίδες, εφόσον αυτές είναι προσανατολισμένες ακριβώς στον άξονα Βορρά-Νότου, είναι τετράπλευρες και έχουν συγκεκριμένες αναλογίες.

ΕΡΙΚ ΝΤΟΝΤΣ - "ΒΑΚΧΕΣ", ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΒΙΝΤΕΟ - ΣΧΟΛΙΑ)

Οι Βάκχες είναι ένα από τα τελευταία έργα του Ευριπίδη· ανακαλύφθηκε μαζί με άλλα δύο μετά τον θάνατό του κατά τον χειμώνα 407/406 π.Χ. και όταν κατόπιν παρουσιάσθηκε στην Αθήνα από τον γιό του κέρδισε το πρώτο βραβείο. Λίγα έργα συζητήθηκαν τόσο πολύ ή έγιναν αντικείμενο τόσο επιμελημένης και προσεκτικής γλωσσικής μελέτης. Η παρούσα έκδοση του κλασικού υπομνήματος του Dodds εφοδιάζει τον αναγνώστη με μιαν ανεκτίμητη Εισαγωγή στο έργο και το θέμα του. Στην Εισαγωγή ο Dodds συζητεί την περίπλοκη φύση της Διονυσιακής λατρείας και την θέση της στην Αθήνα και εξετάζει παραδοσιακά στοιχεία που περιέχονται στο έργο, την θέση του στην παραγωγή του Ευριπίδη και τις πηγές του κειμένου. Ένα παράρτημα δίνει μερικά επί πλέον αποσπάσματα των Βακχών που ανακαλύφθηκαν μετά την δημοσίευση της πρώτης εκδόσεως του Υπομνήματος.

ΕΡΙΚ ΝΤΟΝΤΣ - ΠΕΡΙ ΘΕΟΥΡΓΙΑΣ (ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ)

[...] Με τη σοφία του ειδικού και έμπειρου ερευνητή [...] ο Dodds, ως αγνωστικιστής, μας οδηγεί μέσα από τις πολύπλοκες σημασίες και τις λεπτές αποχρώσεις των λέξεων σε μια μοναδική θέαση του αρχαίου πνεύματος. Ξέρει πολύ καλά, πώς μόνο επίπονη και προσεκτική ερμηνεία του αρχαίου κειμένου μπορεί να εγγυηθεί τη σωστή γνωριμία μας με τον αρχαίο πολιτισμό. Και ο τρόπος, με τον οποίο ο Dodds αναλύει και συνθέτει, ερευνά, ανιχνεύει και διαπιστώνει, μας πείθει και για τη μέθοδο και την ικανότητα του συγγραφέα και για τη συμμετοχή του αναγνώστη στον ερμηνευτικό αγώνα...

                                                 

                          Απόσπασμα από το βιβλίο του ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ:

ΜΕΛΕΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΤΗΣ ΧΑΛΔΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Εισαγωγή

Η ονομασία «Χαλδαίοι» αναφέρεται γενικά στο λαό των Χαλδαίων που κατοικούσε στα εδάφη της Βαβυλωνίας και κυρίως στους μάγους Χαλδαίους της Βαβυλώνας. Οι Χαλδαίοι συνδέονται με το Νεοπλατωνισμό, το κίνημα που ίδρυσε ο φιλόσοφος Πλωτίνος τον 3ον αι. μ. Χ., μέσω των σκοτεινών και παράξενων στίχων που τιτλοφορήθηκαν ως Χαλδαϊκοί Χρησμοί ή Χαλδαϊκά Λόγια. Οι μαθητές και διάδοχοι του Πλωτίνου θεώρησαν σκόπιμο να σχολιάσουν τους στίχους αυτούς, να τους εντάξουν στο πρόγραμμα μαθημάτων των σχολών τους και να εφαρμόσουν τις διδαχές τους στις θεουργικές τελετές. Αν και η πιθανότητα απευθείας συνέχειας της θρησκείας των Σουμερίων, των Ακκάδων και των Βαβυλώνιων έως στην εποχή των Νεοπλατωνικών είναι αμφισβητούμενη, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις θρησκειολογικού κυρίως χαρακτήρα που θα μπορούσαν να στρέψουν την έρευνα προς μία τέτοια κατεύθυνση. Η Θεουργία όπως εξελίχθηκε έπειτα από τον Πλωτίνο και η επιβίωση της αρχαίας Χαλδαϊκής μαγείας σε αυτήν είναι πολύπλοκα και ευρύτατα θέματα, τα οποία ελάχιστα θίγονται εδώ. Πιο πολύ ερευνάται η θεολογία των Χαλδαϊκών Χρησμών ως προς τη συνάφειά της σε πολλά σημεία με το Νεοπλατωνισμό, αλλά και ως απήχηση της αρχαίας παράδοσης, στο βαθμό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι επιβιώνει και αναβιώνει εντός της. Η κύρια θέση της εργασίας αφορά την απροσδιοριστία του ονόματος της πρώτης αρχής και την ομωνυμία του προθέματος «Εν» ορισμένων θεοτήτων των Βαβυλωνίων με το νεοπλατωνικό Εν. Επιπλέον, επιχειρείται μία αντιπαραβολή των σημασιών, με τις οποίες ο όρος αυτός ήταν γνωστός στους αρχαίους Χαλδαίους και τους Νεοπλατωνικούς. Το θέμα είναι ότι η πρωταρχική ενοποιητική και απροσδιόριστη φύση του ονόματος «Εν» δεν εξαφανίστηκε, αλλά διατηρήθηκε ως μία ανάμνηση, από το βάθος του χρόνου. Ακόμη, ανιχνεύονται πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να στηρίξουν την άποψη ότι ο Πλωτίνος είχε μία επιμέρους γνώση πολλών Χαλδαϊκών και άλλων ανατολικών δογμάτων, τα οποία λανθάνουν με ποικίλες μορφές στο έργο του. Η μεθόδευση που προτείνεται στηρίζεται στην ανάδειξη της ιστορικο-φιλοσοφικής διάστασης του θέματος, καθώς βάση για την ανάπτυξη του αποτελούν δεδομένα από την ιστορία των ιδεών, των ονομάτων και των πίστεων. 

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΕΝΝΕΑΔΩΝ ΒΙΒΛΙΑ 30-33, ΤΟ ''ΜΕΓΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ'' (ΟΛΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)

Ο γεννημένος και σπουδασμένος στην Αίγυπτο Πλωτίνος (205 - 270 μ.Χ.) αναλαμβάνει με το προφορικό και γραπτό του έργο μια αναμέτρηση με τη διδασκαλία του Πλάτωνα. Αλλά συγγράφοντας τα βιβλία 30 - 33 αναλαμβάνει έναν ακόμα βαρύτερο μόχθο: να αναμετρηθεί σε βάθος με την κατεξοχήν πεποίθηση του Πλάτωνα, που είναι η σημαντικότητα του βλέπειν και βλέπεσθαι. 

Το κυρίως βλέπειν δεν είναι για τον Πλωτίνο μια δραστηριότητα που προϋποθέτει ένα ορατό αντικείμενο ή κάποιες αξιοθέατες ιδέες, αλλά είναι μια δραστηριότητα που δημιουργεί το αντικείμενό της, που το καθιστά ορατό όχι μόνο φωταγωγώντας το αλλά και παρέχοντας του οντότητα. Και το ότι κατορθώνουμε ως άνθρωποι να αναβλέψουμε προς τις ανώτερες και ανώτατες μορφές ("ιδέες"), οφείλεται στο ότι ήδη ως όντα προερχόμαστε από αυτές και μάλιστα από την εποπτική τους δεινότητα.

ΟΙ ΚΡΗΤΟΜΥΚΗΝΑΪΚΕΣ ΑΝΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

          Του  Xρήστου Μπουλώτη , αρχαιολόγου στο KEΑ της Ακαδημίας Αθηνών

Αναλογιζόμενος ο Φοίβος Απόλλων ποιους άντρες θα επέλεγε να τον υπηρετήσουν στο νεοσύστατο μαντείο του στους Δελφούς, που το όνομα της περιοχής ήταν αρχικά Πυθώ, είδε στον Οίνοπα πόντο ένα γοργόδρομο πλοίο με πλήρωμα Kρήτες, πολλούς κι ανδρείους «από Kνωσού Mινωίου» - ανυποψίαστοι έμποροι που έπλεαν προς την αμμώδη Πύλο. Kαι τότε τους φανερώθηκε ο θεός με τη μορφή τεράστιου δελφινιού. Όρμησε πάνω στην κουπαστή, κι έτσι θεόρατο όπως ήταν το δελφίνι, τους έκανε από φόβο να σωπαίνουν, να μην τολμούν να κουνηθούν, κι όταν, απ' τα πολλά, είπαν οι άντρες να ξαναπιάσουν τα πηδάλια, εκείνα δεν υπάκουσαν. Tο πλοίο πήγαινε ακυβέρνητο, σπρωγμένο απ' τον νοτιά κι από τη θεία βούληση, ώσπου άραξε, τελικά, στην Kρίσα, το λιμάνι κάτω από τους Δελφούς. Eκεί ο θεός πήδηξε απ' το πλοίο φεγγοβολώντας σαν άστρο το καταμεσήμερο κι αφού μπήκε μες στο άδυτο του ναού του με τους βαρύτιμους τρίποδες, επέστρεψε δρομαίος στο αραγμένο πλοίο σαν όμορφος έφηβος με καλοσμιλεμένο σώμα, για να αποκαλύψει τη θεϊκή ταυτότητα και τη βούλησή του στους σαστισμένους Kρήτες ναυτικούς: «ω, ξένοι, στην πολύδενδρη Kνωσό που κατοικούσατε/ ώς χθες, μα τώρα πια δεν θα επιστρέψετε/ στην ποθητή σας πόλη ο καθένας και στα όμορφα τα σπίτια σας/ και στις αγαπημένες σας συζύγους, αλλά σ' αυτόν τον τόπο, πλούσιο/ ναό μου θ' αποκτήσετε από πολλούς ανθρώπους τιμημένο·/ εγώ είμαι γιος του Δία, καυχιέμαι ότι είμαι ο Απόλλων,/ και σας οδήγησα εδώ πάνω απ' το μέγα χάος της θάλασσας/ χωρίς κακά να επιβουλεύομαι, όμως εδώ πλούσιο ναό/ θα έχετε τον δικό μου, απ' όλους τους ανθρώπους πολυτίμητο,/ και τις βουλές των αθανάτων θα γνωρίσετε και με τη θέλησή τους/ πάντοτε και συνέχεια όλα τα χρόνια θα τιμάσθε». Kαι λίγο παρακάτω θα τους προτρέψει να τον λατρεύουν ως θεό δελφίνιο («ως εμοί εύχεσθαι δελφινίω»), επειδή όρμησε στο γοργό τους πλοίο σαν δελφίνι.