[......Υπήρχαν και κείνοι, οι οποίοι απείχαν από την πράξη του φόνου των ζώων, ακόμη και αν και ήταν χρήσιμη για την προστασία της ζωής τους. Αυτοί έδιναν παράδειγμα προς μίμηση σε όποιον προσερχόταν στις συντροφιές τους έχοντας ως σκοπό, καθώς απέφευγαν να τρώνε τα συγγενή τους είδη, να διασώσουν την κοινότητά τους, η οποία συντελούσε στην επιβίωση καθ' ενός από αυτούς.
Κατ' εκείνους λοιπόν, δεν ήταν χρήσιμο μόνον το να θέτουν διαχωριστικά όρια μεταξύ αυτών και των άλλων, των σαρκοφάγων ανθρώπων, και να αποχωρίζωνται από εκείνους και να μην διαπράττουν τίποτε που να έχει τον χαρακτήρα της βλάβης με σκοπό την εξολόθρευση των διαφορετικού είδους ζώων, τίποτε εναντίον κανενός από τα πλάσματα που ευρίσκοντο στην ίδια μ' εκείνους περιοχή, αλλά επεβάλλετο επίσης και το να μην προσβάλλουν ούτε και τους ανθρώπους που έφθαναν εκεί με εχθρικές διαθέσεις.
Λοιπόν, μέχρις ενός σημείου, βεβαίως, κατάλληλου για την ασφάλειά τους, απέφευγαν τα συγγενή προς τον άνθρωπο είδη, όσο αυτό συμφωνούσε με την κοινή εξασφάλιση των αναγκαίων γι' αυτούς και απέδιδε στον καθ' έναν από αυτούς που ανεφέρθησαν τα προς το ζην εφόδια.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, και με την δημιουργία των γενών, η οποία εξελίχθηκε στην διάρκεια μακρού χρόνου και αφού εκδιώχθηκαν τα ετερογενή του ανθρώπου ζώα και εδραιώθηκε ο αποχωρισμός από αυτά, κάποιοι, λοιπόν, μελέτησαν συστηματικά, αντί να αρκεσθούν στην συλλογική μνήμη, τι θα ήταν αναγκαίο να γίνει για την βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των γενών.....]
Απόσπασμα από το βιβλίο του Πορφύριου ΠΕΡΙ ΑΠΟΧΗΣ ΕΜΨΥΧΩΝ
