ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΠΛΟΗΓΗΣΗΣ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΒΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ ΣΤΗ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΑΡΞΙΣΜΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Το ταξίδι με τη φιλοσοφία και η εξάσκηση μαζί της έχει πάμπολλες αναγνώσεις και ερμηνείες. Το πρόβλημα που τίθεται, ομολογουμένως, για πολλούς αναζητητές της φιλοσοφίας είναι να βρουν την αρχή του μίτου για να ξεκινήσουν και φωτεινά σημεία για να προχωρούν. Τι εννοούμε στην προκείμενη περίπτωση; Τα ερωτήματα για τον αναζητητή είναι πολλά. Από πού θα ξεκινήσω; Τι θα διαβάσω; Ποια είναι η πορεία; Υπάρχει κάποιο νοερό νήμα που να μου δείχνει τα βήματα που πρέπει αν ακολουθήσω; Υπάρχει κάποιος κρυμμένος σκοπός της όλης δραστηριότητας του φιλοσοφείν; Ασφαλώς πρόκειται για εύλογα ερωτήματα και προβληματισμούς που απασχολούν πάρα πολλούς. Βεβαίως οι μεταφυσικοί, οι πραγματιστικοί ή οι ρεαλιστικοί στόχοι αλλά και οι φιλοσοφικοί τρόποι είναι αναρίθμητοι. 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΤ ΣΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΒΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΧΤΕ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Είναι αλήθεια ότι μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ο Καντ αποτελεί τον τρίτο μεγάλο σταθμό στην ιστορία της καθεαυτού φιλοσοφίας θέτοντας τις βάσεις για την ενδελεχή ανάλυση και την επιστημονική συγκρότηση της δομής του καρτεσιανού υποκειμένου. Ο Ντεκάρτ εγκαινίασε την στροφή από τη φιλοσοφία του αντικειμένου που ήταν η αρχαία ελληνική στη φιλοσοφία του υποκειμένου. Στο παρόν κείμενο η θεματική του προκείμενου ζητήματος θα περιοριστεί στον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από την κριτική φιλοσοφία που συγκρότησε ο Καντ στον υπερβατολογικό ιδεαλισμό του Φίχτε και την πειραματική διαλεκτική του.  

Ο Καντ συγκρότησε τους όρους και τις προϋποθέσεις με βάση τις οποίες έχουμε τη δυνατότητα να οικοδομήσουμε μια επιστημονικού χαρακτήρα βέβαιη φιλοσοφική γνώση. Πώς συγκρότησε την κριτική φιλοσοφία στη βάση του Λόγου που προϋπέθετε; Στην νεωτερική εποχή λαμβάνουν χώρα τρεις μεγάλοι φιλοσοφικοί σταθμοί. Εν αρχή, ο Ντεκάρτ εγκαθιδρύει τον προσδιορισμό του αντικειμένου μέσα από το εσωτερικό του υποκειμένου χωρίς να αναλύει τον τρόπο που πραγματοποιείται αυτό, οι Λοκ και Χιουμ αναδεικνύουν μεθοδικά τη σύσταση του υποκειμένου μέσα από τη διάσταση της εμπειρίας και του αντικειμένου, ενώ ο Καντ συνδυάζει τον καρτεσιανό ορθολογισμό με τον εμπειρισμό των δύο τελευταίων. Έτσι συγκροτεί την κριτική φιλοσοφία η οποία μετέρχεται την διάνοια που πηγάζει από το υποκείμενο και την αισθητικότητα που προέρχεται από τον αντικατοπτρισμό του αντικειμένου ή της εμπειρίας στις αισθήσεις.

ΦΟΪΕΡΜΠΑΧ - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ (1804 -1872), μαθητής και θαυμαστής του Χέγκελ,  εμπνεόμενος από την εγελιανή φιλοσοφία ανέπτυξε ως βάση του συστήματός του ζητήματα που σχετίζονται με την φύση του θεού και του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον Φόιερμπαχ, η θρησκεία είναι μια ασυνείδητη κατασκευή του ανθρώπου για να κατανοήσει τον εαυτό του και τη φύση του θείου. Στους αναγνώστες εκείνους που δεν γνωρίζουν τα μυστικά του φιλοσοφικού τρόπου η θέση αυτή φαντάζει ως πρόθεση του Φόιερμπαχ για τη φιλοσοφική δημιουργία μιας θεώρησης πρόσκαιρου υποκειμενικού χαρακτήρα. Αντίθετα, η δομή και η ουσία της φιλοσοφίας του αποτελεί μια κατανοητική ανάλυση και μια νεωτερικού τύπου λογική ερμηνεία τόσο του εγελιανού συστήματος όσο και νεοπλατωνικών αφηγήσεων περί θεών σε ένα αντίστροφο πλαίσιο.

Γράφει στο τρίτο κεφάλαιο του έργου του  Ουσία του Χριστιανισμού:

ΤΟ ΜΗΔΕΝ, ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου 

Οι πιο σοβαρές φιλοσοφικές και όχι μόνο συζητήσεις πραγματοποιούνται όταν γίνεται λόγος για τον θάνατο. Ουσιαστικά όλη η ζωή του ανθρώπου, ο ανθρώπινος πολιτισμός, οι επιλογές του ανθρώπου και όλοι οι μέθοδοι ή θεωρήσεις για την αντιμετώπιση των κάθε είδους προβλημάτων κρίνονται άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα στο πεδίο της πρόσληψης του θανάτου. Στην προσπάθειά μας να εισέλθουμε στην προκείμενη θεματική του θανάτου συναντούμε τους όρους "μηδέν" και "είναι". Και οι δύο αυτοί μεγάλου βάθους φιλοσοφικοί όροι αποκτούν σε κάθε φιλοσοφικό σύστημα, σε κάθε φιλόσοφο, ένα ιδιαίτερο διαφοροποιημένο νόημα. Σε κάθε δηλαδή περίπτωση η νοηματοδότηση των δύο όρων ποικίλλει ανάλογα με το αναφορικό πεδίο ανάπτυξης που επιχειρείται από κάθε φιλόσοφο. Στο παρόν κείμενο θα αποπειραθεί να αποδοθεί μια συσχέτιση του "μηδενός" και του "είναι"  με το φαινόμενο του θανάτου. 

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Νύμφες της ελληνικής μυθολογίας

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πάντοτε η ελληνική μυθολογία αποτελούσε και θα αποτελεί το θεμελιακό πεδίο για τη συγκρότηση θεωριών, θρησκειών και κυρίως φιλοσοφικών συστημάτων. Η ελληνική μυθολογία, όπως και κάθε μυθολογία, ως κωδικοποιημένη συμβολική ιστορία της ψυχογενετικής δράσης του ανθρώπου αποτελεί έναν τεράστιο θησαυρό παμπάλαιων γνώσεων για την καταγωγή του ανθρώπου και της δημιουργίας του κόσμου. Η θεολογική βάση των ελληνικών μύθων σε συνάρτηση με το υπέρμετρο φαντασιακό κάλλος που απέπνεε και αποπνέει ακόμα η υποδειγματική τους αφήγηση με την παραδειγματική παράθεση θεών, ηρώων, τεράτων και ανθρώπων, έθεσε τις βάσεις για την εμφάνιση του φιλοσοφικού λόγου στον ελληνικό κόσμο κατά τρόπο μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία. Στο παρόν κείμενο θα αποπειραθούμε να συνδέσουμε τη μυθική δομή και εξιστόρηση στη βάση του φιλοσοφικού συστηματικού λόγου, αρχαίου και νεότερου, και όχι στην απλή ερμηνευτική απόδοση των μυθικών γεγονότων η οποία απογυμνώνει την αισθητική, πολιτισμική και φιλοσοφική αξία του μυθικού λόγου. Επίσης, θα καταδειχτεί ότι η φιλοσοφία δεν αποτελεί μια χαμένη θεωρητική υπόθεση, όπως θεωρεί η τεράστια μάζα του ανθρώπινου πλήθους, αλλά την αληθινή οδό για την σύλληψη του πραγματικού εαυτού μας.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΩΣ "ΑΝΑΣΤΑΣΗ" ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΧΕΓΚΕΛ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Σε όλες τις θεολογικές παραδόσεις των αρχαίων λαών καθώς και στα πρώιμα στάδια του εσωτερικού χριστιανισμού γίνεται λόγος για θνήσκοντες και ανασταίνοντες θεούς που η σημασία τους έχει πολλαπλές αναγνώσεις (συμβολικές, αλληγορικές, ψυχικές και πνευματικές) ανάλογα με την εθνική ή πολιτισμική παράδοση στην οποία είναι ενσωματωμένη σε τελετουργικές θεωρήσεις η θεϊκή ιδιότητά τους. Έτσι, συναντάμε τον γνωστό μας στη δύση Ιησού Χριστό, τον μεξικάνικης προέλευσης θεό Κουετζαλκοάτλ σταυρωμένο πάνω σε ξύλινο σταυρό, τον βαβυλώνιο θεό Μαρντούκ, τον Άττη, τον φοινικικό Μελκάρτ, τον ελληνοανατολίτη  Άδωνη ή τον περσικό Μίθρα. Δε θα εισέλθουμε στη διαδικασία να αποφανθούμε για το ποιος από τους ανωτέρω θεούς είναι αληθινός ούτε βέβαια να βρούμε τη θεολογική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται κάθε θρησκευτική παράσταση αλλά θα αναλύσουμε παρακάτω την αιτία που δε θα το κάνουμε.

Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΙΟΧΑΝ ΦΙΧΤΕ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Φίχτε αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες στοχαστές της νεότερης φιλοσοφίας και γενικότερα της φιλοσοφίας, γιατί προσπάθησε να δομήσει μια επιστημολογική θεώρηση της φιλοσοφίας, μια μεταφυσική της μεταφυσικής στη βάση του καθαρού λόγου. Στο παρόν κείμενο θα γίνει λόγος για τον τρόπο που παράγεται στο φιλοσοφικό σύστημα του Φίχτε η φαντασία, αναλύοντας τη φύση αυτής της έννοιας που λαμβάνει κυρίαρχο ρόλο στην επιστημολογία του Φίχτε. 

Το ξεκίνημα του φιχτιανού εγχειρήματος ξεκινά από τρεις θεμελιώδεις αξιωματικές θέσεις οι οποίες τίθενται στο επίκεντρο της όλης συγκρότησης του συστήματος. Συνοπτικά, οι τρεις θέσεις είναι: α. Η απόλυτη εαυτοθεσία του Εγώ, β. Η πρωτογενής αντίθεση ενός ετεροειδούς Μη-Εγώ στο πεπερασμένο Εγώ, γ. Η συγκρότηση του  συσχετιστικού και διαχωριστικού εξ υπαρχής λόγου μιας διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο Εγώ και το Μη-Εγώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΘΥΡΗΣ ΙΑΛΥΣΣΟΣ - Ο ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ "ΚΡΑΤΥΛΟΣ" ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πολλοί από αυτούς που ασχολούνται με τη γλωσσολογία μέσα από τα έργα γνωστών δυτικών γλωσσολόγων ή φιλοσόφων της γλώσσας μελετούν περισσότερο τη μορφή ή τη σημασιολογία των λέξεων και την ιστορικοσυγκριτική θεώρηση της γλώσσας. Παρόλο που οι μεγαλύτεροι γλωσσολόγοι της δύσης, όπως ο Ελβετός Saussure, ή οι Αμερικανοί Noam Tsomsky και Leonard Bloomfield, ασχολήθηκαν με όλες τις πλευρές της γλώσσας, από τη σύνταξη και τη δομή της μέχρι τη φωνολογία, τη μορφολογία ή τη σημειωτική, κανείς τους δεν συμπεριέλαβε στο επιστημονικό και ερευνητικό του στόχαστρο τη μυστηριακή θεώρηση του πλατωνικού διαλόγου "Κρατύλος". 

Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ "ΕΙΝΑΙ" ΚΑΙ ΤΟΥ "ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ" ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΧΕΓΚΕΛ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ίσως οι πιο δυσνόητοι φιλοσοφικοί όροι στη φιλοσοφία αποτελούν το "Είναι" και το "Γίγνεσθαι". Όσοι καταπιάνονται με φιλοσοφικές εγελιανές έννοιες προσπαθούν να συγκροτήσουν μέσα τους μια σαφή και διακριτή εικόνα με μεγάλη δυσκολία για τους ορισμούς των δύο όρων. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Ο όρος "Είναι" στην ετυμολογική της φιλοσοφική θεώρηση σημαίνει "υπάρχει", ενώ ο όρος "Γίγνεσθαι" σημαίνει οτιδήποτε βρίσκεται σε εξέλιξη ή υπόκειται σε διαδικασία. Σε κάθε φιλόσοφο οι δύο όροι λαμβάνουν ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο χωρίς να χάνουν τη βασική τους εννοιολογική θεώρηση που αναφέρθηκε παραπάνω, αλλά παρόλα αυτά συνθέτουν μια συγκεκριμένη πλαισίωση στις φιλοσοφικές θεωρίες που συνιστούν την υποκειμενική ανάπτυξη του συστήματος κάθε φιλοσόφου.

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝΑΔΩΝ ΣΤΗ ΓΝΩΣΙΟ-ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Κάποιοι υπεραμύνονται της νεότερης ή σύγχρονης φιλοσοφίας και υποτιμούν την κλασική αρχαία ελληνική ή τη νεοπλατωνική ή και το αντίστροφο. Είναι ανάγκη να μελετάμε και τη νέα αλλά και τη νεότερη και σύγχρονη φιλοσοφία. Καθεμιά έχει συγκροτηθεί από ευφυή πνεύματα που έχουν μετέλθει τη γλώσσα της εποχής τους, έχουν εργαστεί σχετικά με τα μεγάλα ερωτήματα που απασχόλησαν το σύνολο περιόδων της φιλοσοφίας και έχουν αναλύσει και πραγματευτεί ζητήματα της αρχαίας γνωσιοθεωρίας και οντολογίας με έναν εναλλακτικό τρόπο ώστε να δούμε τόσο με διαφορετικά μάτια την αρχαία φιλοσοφία όσο και να γίνει περισσότερο κατανοητή. Όσοι μελετούν μονομερώς κάποιες μόνο φιλοσοφικές περιόδους και ιδιαίτερα τη νεότερη μάλλον αγνοούν ότι η νεότερη και σύγχρονη φιλοσοφία στηρίχτηκε στην ελληνική φιλοσοφική παράδοση (αρχαία και νεοπλατωνική) και προσπάθησε να αγγίξει το βάθος της ελληνικής φιλοσοφικής γραμματείας, χωρίς όμως να αναπτύξει την ηθική μαγεία της τελευταίας. Ουσιαστικά, ναι μεν η φιλοσοφία είναι μία αλλά τα χρυσά της ελληνικά θεμέλια είναι αξεπέραστα.

Η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΕΓΚΕΛ ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η σωκρατική μέθοδος της φιλοσοφίας αποτέλεσε τη βάση ώστε ο Χέγκελ να κάνει εκκίνηση της διαλεκτικής του στην επιστήμη της λογικής. Η διαλεκτική γνώσης και άγνοιας για κάτι αποτυπώνεται στην υποτιθέμενη σωκρατική ρήση «Έν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» (ένα ξέρω, ότι τίποτα δεν ξέρω), η οποία ουσιαστικά δεν ειπώθηκε ποτέ από τον Σωκράτη. Η εν λόγω ρήση αποτελεί μια παράφραση που έγραψε ο Πλάτων σε ένα απόσπασμα του αρχαίου συγγράμματος "Απολογία Σωκράτους". Παρ΄όλα αυτά η ρήση αυτή αποδίδει επακριβώς τη σωκρατική διαλεκτική μέθοδο διδασκαλίας και ορθώς χρεώνεται στη σωκρατική φιλοσοφία.

Ο Χέγκελ μέσα από αυτήν την παροιμιώδη φιλοσοφική ρήση που αποδόθηκε στα χαρακτηριστικά της σωκρατικής διδασκαλίας θεμελίωσε την εκκίνηση της Λογικής του. Ας ανιχνεύσουμε τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιεί αυτή την μεταφορά της σωκρατικής μεθόδου στο διαλεκτικό σύστημά του.