ΕΤΙΚΕΤΕΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ - ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

θουριος









Προϋπόθεση κατανόησης κάποιων πραγμάτων για το τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο, αλλά και φαινομένων όπως ο ρατσισμός, απαιτεί αναφορά πρώτον, στο περιεχόμενο του διαχρονικού πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων και δεύτερον, στις προϋποθέσεις δημοκρατικής πολιτικής συγκρότησης κάθε σύγχρονου κράτους.
Οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, ομάδων και κρατών δεν είναι ένα σπαραξικάρδιο και ανθόσπαρτο ταξίδι αλλά μια Οδύσσεια.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ



Αναζητώντας τα κριτήρια που ανάγουν ένα λογοτεχνικό έργο προορισμένο να περάσει στις επόμενες γενεές όχι ως μια απλή αφήγηση ευχάριστων ιστοριών αλλά ως ένα κλασικό έργο, θα πρέπει να σταθούμε στη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο μυθιστόρημα και στον στοχασμό, ανάμεσα στη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Ο Καμύ έλεγε: «Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να δημιουργώ με κάθε ιδέα ή με κάθε εικόνα»· κι αν ένα μυθιστόρημα είναι ικανό να κάνει κάτι, είναι αυτό ακριβώς, να μάθει στον αναγνώστη έναν νέο τρόπο θέασης της ζωής.

Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ ΖΕΥΣ, ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΩΝ (ΑΔΗΣ) ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ



































Οπως έχουμε ήδη δεί, η πρώτη εκδήλωση του Διός είναι στην νοερή τάξη, σαν τρίτο μέλος της πατρικής τριάδας Κρόνος-Ρέα-Ζευς όπου και παίζει τον ρόλο του Δημιουργού των Ολων Ολικώς.
( βλέπε και Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 29.15 ) 

Η επόμενη εκδήλωση του Διός είναι στην Πατρική Τριάδα των Υπερκοσμίων Θεών, όπου είναι ένας από τους τρείς δημιουργούς Ζεύς-Ποσειδών και Πλούτων.

Ο Ζεύς είναι αίτιος ουσίας, ύπαρξης των εγκοσμίων δημιουργημάτων, κύριος τηςσφαίρας των απλανών, κύριος του πυρός και του καθαρότερου αέρα, των κορυφών της Γης, των Μακάρων Ψυχών και του ανήκει η Ανατολή.
Στην δικαιοδοσία του Δία βρίσκονται οι ψυχές που δεν έχουν μπει στον κόσμο του γίγνεσθαι αλλά παραμένουν στην περιόχή του νοητού.

Ο Ποσειδών είναι δημιουργός της Κίνησης, της Ζωής και της Γέννησης των Αισθητών, κύριος των πλανητών, του αέρος και του νερού, των κοίλων και σπηλαιωδών τμημάτων της Γης και κύριος των σιεσμών ( για αυτό και καλείται σεισίχθων ).


Στην δικαιοδοσία του Ποσειδώνα βρίσκονται οι ψυχές που έχουν μπει στον κόσμο της γέννησης. (για αυτό και ο Οδυσσέας - που συμβολίζει την ψυχή που παλεύει για να απελευθερωθεί από τον κόσμο της γέννησης, "ταλαιπωρείται" στην θάλασσα- που συμβολίζει τον κόσμο της γέννησης- από τον Ποσειδώνα )

Ο Πλούτων είναι υπεύθυνος της διαιρεμένης δημιουργίας των ειδών και της κυκλικής επιστροφής των πάντων, κύριος του υποσεληνίου τόπου και κάτω από την Γη, των ταρτάρων, των δικαστηρίων των Ψυχών, και του ανήκει η Δύση.
Στην διακαιοδοσία του Πλούτωνα βρίσκονται οι ψυχές που μετά από τον κόσμο της γέννησης καθαίρονται και τιμωρούνται και περιπλανιούνται κάτω από την Γη κατά την χιλιετή πορεία.

( παρατηρούμε ότι οι τρείς δημιουργοί εκδηλώνουν τις τρείς όψεις των τριάδων που διέπουν την Ελληνική Θεολόγία : Ουσία (Ζεύς), Ζωή(Ποσειδών) και Νούς (Πλούτων)

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 46.9, 47.5, Πλάτων - Πολιτικός 615A, Δαμάσκιος - Σχόλια στον Φαίδωνα I 466-471, Σχόλια στον Κρατύλο 150)


πηγή: empedotimosblospot

Κ.Ι.ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΒΙΒΛΙΟ)

Κ. Ι. ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ κ.ά., Περί της πολιτικής. Επίλεκτα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ΜΙΕΤ, 2004
Κ. Ι. Δεσποτόπουλος κ.ά.Περί της
πολιτικής
. Επίλεκτα κείμενα της αρχαίας
ελληνικής γραμματείας
, ΜΙΕΤ, 2004
























Στο βιβλίο αυτό ο ακαδημαϊκός Κ. Δεσποτόπουλος και οι συνεργάτες του παρουσιάζουν επίλεκτα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ειδικότερα από τα έργα των Πλάτωνος, Αριστοτέλη, Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευρυπίδη, Θουκυδίδη, Ισοκράτη και Δημοσθένη. Η μετάφραση σε άψογα νέα ελληνικά αποδίδει με ακρίβεια χειρουργική και σαφήνεια το περιεχόμενο και το ύφος του πρωτοτύπου (9), ενώ τα σχόλια, διεισδυτικά και εύστοχα, «συμβάλλουν στην υπέρβαση δυσχερειών για την κατανόηση της αρχικής σημασίας» των συστηματικά επιλεγμένων κειμένων και ιδιαίτερα στην αποκατάσταση της αναλογίας τους με τις σημερινές συνθήκες και άρα στην προβολή της επικαιρότητάς τους, ώστε να αποδειχθούν χρήσιμα για την «ορθή σύλληψη και αντιμετώπιση κρισίμων για τη ζωή της ανθρωπότητας πολιτικών προβλημάτων».

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΟΜΗΡΟΣ - Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Σχετική εικόνα


Πριν προχωρήσουμε στην ανάπτυξη του θέματος απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μελέτη του θεμάτος  – εργασίας : «Η σχέση της Ψυχής και της Πολιτείας [Πολίτευμα] κατά τον Πλάτωνα«. Στην συνέχεια θα πούμε ότι ο Σωκράτης στην Πλατωνική «Πολιτεία» αναφέρει ότι υπάρχουν τρείς μορφές λεκτικού, τρεις μορφές λόγου : η πρώτη μορφή είναι η δραματική και μιμητική που αποδίδει μόνο στις τραγωδίες και στις κωμωδίες. Η δεύτερη μορφή είναι η αφηγηματική αλλά δίχως μίμηση, αυτή η μορφή χρησιμοποιείται από όσους σύνθετους διθυράμβους και από όσους γράφουν τις ιστορίες των γεγονότων χωρίς να πλάθουν χαρακτήρες. Η τρίτη μορφή είναι η μεικτή των δυο προηγούμενων, όπως έχουμε στην περίπτωση της ομηρικής ποίησης, ένα ποίκιλμα από αφηγήσεις πραγματικών γεγονότων και απομίμηση προσώπων.

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ Ο ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ



Όπως λέγει ο Πρόκλος, στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα,  Α’ [συνέχεια], 1. 141.1  – 1.143.16» και οι δυο τούτοι θεοί, ο Ήφαιστος και ο Άρης, εκδηλώνουν την ενέργειά τους σε όλο τον Κόσμο, ο ένας διαχωρίζοντας τις εναντιώσεις του σύμπαντος, ανυψώνοντας πάντοτε και σώζοντας το άφθαρτο, για την τελείωση του Κόσμου που θα είναι συμπληρωμένος με όλα τα Είδη όπως λέγει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο», και ο άλλος δημιουργώντας τον όλο αισθητό Κόσμο ως αντικείμενο τέχνης και πληρώνοντας τον με τους Φυσικούς Λόγους  (=φυσικές λογικές αρχές) και δυνάμεις, δημιουργώντας στον ουρανό 23 τρίποδες, για να τον κοσμήσει με τον τελειότατο πολύεδρο σχήμα, διαπλάθοντας επιπλέον και τα ποικίλα και πολυειδή είδη [μορφές] του υποσελήνιου Κόσμου. Κατασκευάζει “Πόρπες, καμπτές έλικες, κάλυκες και περιδέραια” όπως αναφέρει ο Όμηρος στην ραψωδία Σ’ σ. 401 της Ιλιάδος. 

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΨΥΧΙΚΗ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΟΙ ΚΑΘΑΡΜΟΙ




Όπως λέγει ο Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Β’, 278.19 – 281.17», δεδομένου πως η άγνοια είναι για όλους κάτι ακούσιο, ιδίως η άγνοια του εαυτού μας και των τιμιότερων «ἐν τοῖς οὖσιν», οι παλαιοί σοφοί θεώρησαν ότι πιο αποτελεσματικός για την απαλλαγή μέσω των ελέγχων από την άγνοια αυτή είναι ο τρόπος που, παραβάλλοντας τα ψευδή δοξάσματα προς τα αλήθινά, παρουσιάζει τα πρώτα να τελούν σε διαφωνία προς τον εαυτό τους και δείχνει τις δεύτερες να τελούν σε συμφωνία. Όταν δηλ. τα πάθη δείχνουν αφενός στη διαμάχη τους ενάντια στις δοξασίες, και αφετέρου στην εναντίων αλλήλων διαμάχη, κι όταν κατά τον ίδιο τρόπο καταδειχθεί η σύγκρουση στο πλαίσιο των ίδιων των δεδομένων των δοξασιών, τότε κατεξοχήν παρουσιάζεται η φαυλότητα της άγνοιας, και ο ίδιος ο αγνοών συνειδητοποίει το πάθος του και ευχαριστιέται για την απελευθέρωση του από ένα τέτοιο κακό.