Αναγωγή στο Εν
Η Αναγωγή στο Εν (Ενάδες) είναι η κεντρική πνευματική πρακτική των Πυθαγορείων. Βασίζεται στην αρχή ότι ο άνθρωπος για να κατανοήσει πλήρως το τι είναι ο Θεός πρέπει να ενωθεί μαζί του ώστε να αποκτήσει την εμπειρία βιωματικά. Η ένωση της ψυχής του ανθρώπου με το θείο στοιχείο ονομάζεται Θέωση.
Επί πλέον από την στιγμή που το Εν είναι η αρχή που όλα τα όντα έχουν ως βάση την ύπαρξη τους με την επιστροφή στο Εν ανακαλύπτουμε ακόμη μια φορά αλλά και διατηρούμε την αιώνια Ουσία που έχουμε μέσα μας (την Θεϊκή σπίθα) και έτσι η Αναγωγή είναι η Σωτηρία της ψυχής στην Πυθαγόρεια παράδοση.
Μέσω της ένωσης με το Εν βλέπουμε πέρα από την ατομικότητά μας και κατανοούμε τον ρόλο μας ως όργανα της Θείας Πρόνοιας. Υπάρχουν τρεις ατραποί Αναγωγής στην Πυθαγόρεια παράδοση και η κάθε μία συνδέεται με μια ιδιότητα του Ενός:
1. Ερωτική Αναγωγή
2. Θεωρητική Αναγωγή
3. Θεουργική Αναγωγή
1. Ερωτική Αναγωγή
Μπορούμε να αρχίσουμε με την Ερωτική Αναγωγή στην οποία η δύναμη της Αγάπης και του Έρωτα κατευθύνουν την ψυχή κατευθείαν στην Ομορφιά, στο κάλλος, ενώνοντας την ψυχή με το Εν. Οι οδηγοί σε αυτήν την ατραπό είναι η Αφροδίτη και ο Έρωτας. Η Ερωτική Μανία είναι το όχημα της Σωτηρίας που ενώνει τον ερωτευμένο και τον ερωμένο μαζί. Αυτή η στάση φαίνεται ξεκάθαρα στο Συμπόσιο (209E-212C).
Η αναγωγή αυτή εκτελείται σε τρία στάδια, στο πρώτο, το υλικό, θαυμάζεται η θέα του ωραίου σώματος μέσω των αισθήσεων. Αυτή η αγάπη γενικεύεται για κάθε ωραίο και δεν προσωποποιείται.Το δεύτερο στάδιο συμπεριλαμβάνει τον θαυμασμό της ψυχής και των ηθικών αξιών όπως η δικαιοσύνη, η καρτερία, η μετριοπάθεια και των διανοητικών αξιών όπως σοφία, γνώση, σωφροσύνη. Στο τρίτο στάδιο γίνεται η ένωση με το θείο στοιχείο και η ψυχή συναντά την Απόλυτη Ομορφιά.
Οράματα φωτιάς είναι συνηθισμένα σε αυτές τις περιπτώσεις. Όπως το έντομο τριγυρνάει γύρω από το φως και στο τέλος καταναλώνεται από αυτό έτσι και η ψυχή αναζητά την ένωση της με το Εν δίνοντας τον εαυτό της ως καιόμενη προσφορά. Η ιερή φλόγα εξευγενίζει την ψυχή καίγοντας τα χονδροειδή μέρη της και εξαγνίζοντας την.
2. Θεωρητική Αναγωγή
Η δεύτερη ατραπός προς το Εν είναι η Θεωρητική Αναγωγή στην οποία η δύναμη της Αλήθειας οδηγεί την ψυχή στην Σοφία του Ενός. Οι καθοδηγητές εδώ είναι η Θεά Αθηνά, θεά της σοφίας και ο Ερμής ψυχοπομπός και αγγελιοφόρος των μηνυμάτων των Θεών. Το μέσο σωτηρίας εδώ είναι η Ιερή φιλοσοφία. Η μέθοδος αυτή περιγράφεται από τον Πλωτίνο. Τα στάδια της αναγωγής περιγράφονται με την βοήθεια της Τετρακτύος.
Ως συνήθως η Αναγωγή ξεκινάει στο υλικό πεδίο με την θεώρηση της Ιερότητας που μας μεταβιβάζουν οι αισθήσεις μας από το περιβάλλον. Αυτό είναι το Ξύπνημα. Μια αναγκαία προϋπόθεση για την Αναγωγή είναι η εφαρμογή των Τεσσάρων Βασικών Αξιών, η Μετριοπάθεια, Καρτερία, Σωφροσύνη, και Δικαιοσύνη οι οποίες αντιστοιχούν στην Γη, Ύδωρ, Αήρ, Πυρ. Το δεύτερο στάδιο είναι η κάθαρση η οποία ελέγχει τις τρεις καταστάσεις της σκέψης, αυτές είναι το αιτιατό, το μη αιτιατό και το νοητικό. Στην κατάσταση αυτή η ψυχή στριφογυρνάει μέσα έξω εμπρός στο Εν. Ο σκοπός είναι να ηρεμήσουν τα χαμηλότερα μέρη της ψυχής και να αναδυθούν τα υψηλότερα σε μια ένωση με το Εν σε πλήρη αταραξία.
Πρώτα πρέπει να ηρεμήσουμε τα μη αιτιατά μέρη της ψυχής που μοιραζόμαστε με τα φυτά και τα ζώα και είναι η αιτία των ορμών μας. Από την στιγμή που εξαιρετικές ευχαριστήσεις ή πόνος μπορεί να διαταράξει την επιθυμία για αταραξία ο ασκητής φιλόσοφος πρέπει να ζει με συγκεκριμένη δίαιτα, ύπνο και άσκηση. (Υπερβολικός ασκητισμός είναι αντιπαραγωγικός). Τα υψηλά μέρη της ψυχής πρέπει να μάθουν πως διαταραχές δημιουργούνται από πνευματικές κρίσεις καταστάσεων παρά από τις αισθήσεις. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν με τρόπους σκέψης. Η μάθηση πειθαρχίας της σκέψης υπερβαίνει τις αισθήσεις και την ύλη και οδηγεί στην φιλοσοφική αταραξία (απάθεια). Ο έλεγχος του τρόπου σκέψης μας οδηγεί στον πλήρη έλεγχο του εαυτού μας και πολλές φορές είναι δυνατή και η υπέρβαση των υλικών αναγκών με την καλλιέργεια των πνευματικών ιδιοτήτων του εαυτού μας.
Όταν τα μη αιτιατά μέρη της ψυχής ηρεμήσουν, στρέφετε την προσοχή σας στα αιτιατά επιτυγχάνοντας αταραξία ησυχάζοντας την εσωτερική ομιλία της σκέψης. Η σκέψη του Ιερού Νου δεν είναι ούτε χωρίς συνέχεια ούτε με συνέχεια, έτσι για να γίνει κάποιος σαν Αυτόν θα πρέπει να ησυχάσει την δικιά του μη συνεχή ή συνεχή σκέψη. Όταν τα αιτιατά μέρη της ψυχής ηρεμήσουν ό,τι έχει απομείνει είναι το νοητικό μέρος, το οποίο είναι παρόμοιο με τον Ιερό Νου στην διαίσθηση του. Ωστόσο το Εν, ο Ιερός Νους διαφέρει από τον προσωπικό μας νου που ακόμα δραστηριοποιείται στον χρόνο αλλά και στο ότι είναι μέρος του Ενός.
Ωστόσο, αν από μια μη σκόπιμη παράδοση επιτρέψουμε στον νου μας να επικοινωνήσει εσωτερικά και σχηματιστεί ανοδικά, αυτό θα ενεργοποιήσει την αληθινή φύση και προέλευση του Ιερού Νου.
Αυτό μας φέρνει στο τρίτο στάδιο που λέγεται Διαφώτιση όπου αναγόμαστε πέρα από την ψυχή στον Ιερό Νου. Εδώ το ιερό μέρος της ψυχής (ο ανεξάρτητος νους) παίρνει την θέση του στην ιερή κοινότητα, για τους Θεούς είναι ζωντανή, συνειδητή ιδέα σε μια κατάσταση αμοιβαίας διαισθητικής αναγνώρισης ύπαρξης του Θεού.
Οι νόες είναι ξεχωριστοί αλλά και ενωμένοι ως ένα, σαν διαπεραστικές αχτίδες φωτός ή σαν τα ανεξάρτητα χρώματα αναμεμιγμένα. Έτσι και ο δικός μας ανεξάρτητος νους βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστά έναν αλλά και μαζί με άλλους νόες κινούμενοι όλοι μαζί στο ιερό χορό του Ενός.
3. Θεουργική Αναγωγή
Η τρίτη ατραπός είναι η Θεουργική Αναγωγή στην οποία η Δύναμη της Πίστης (εμπιστοσύνης στο θείο) είναι το μέσο της σωτηρίας και η οποία οδηγεί στην Αγαθότητα του Ενός. Οι οδηγοί Θεοί σε αυτήν την ατραπό είναι η Εκάτη και ο Ήλιος. Η ατραπός αυτή μπορεί να ονομαστεί και Ηλιακή Αναγωγή. Η θεουργική αναγωγή παρουσιάζεται ειδικά στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς και στο βιβλίο του Ιάμβλιχου «Επί των Μυστηρίων των Αιγυπτίων» . Θα δειχθεί ότι η Θεουργική Αναγωγή έχει πολλά κοινά τόσο με την Ερωτική Αναγωγή όσο και με την Θεωρητική Αναγωγή η μεγάλη διαφορά έγκειται στην χρήση συμβολικών υλικών αντικειμένων (αγάλματα, πέτρες, βότανα, λιβάνια κ.τ.λ.). Λόγω της χρήσης τέτοιων αντικειμένων μερικές φορές είναι πιο εύκολη από τις Αναγωγές της Αλήθειας και του Έρωτα. Οι Θεουργοί θέτουν τους εαυτούς τους να ενσωματωθούν στο σύστημα του Σύμπαντος. Δείχνοντας εμπιστοσύνη στο Θείο θέτουν τους εαυτούς τους κάτω από την Θεία Πρόνοια.
πηγή: metafysiko.gr
