Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο ο Ράσελ με αφορμή τα προβλήματα που τίθενται στη θεωρία της φιλοσοφικής γνώσης εκκινεί από τα οντολογικά δίπολα φαινομένου και πραγματικότητας, ιδέας και ύλης, εξετάζει διάφορες μορφές γνώσης (γνώση πραγμάτων και αληθειών, γνώση άμεση, μέσω περιγραφής, a priori, εποπτική) και άλλα σχετικά θέματα (επαγωγή, γενικές αρχές, καθολικά, αλήθεια, ψεύδος) για να καταλήξει στην προσωπική του αντίληψη περί φιλοσοφίας.
Αφετηριακά ο Ράσελ αναλύει τα σκέλη της κλασικής διάκρισης ανάμεσα στο φαινομενικό και το πραγματικό. Η αίσθηση, η οποία είναι μορφή άμεσης γνώσης, μας δίνει τον φαινομενικό χαρακτήρα ενός αντικειμένου (π.χ., χρώμα, σχήμα). Όμως εξαιτίας του ασταθούς των δεδομένων των αισθήσεων οδηγούμαστε στην υπόθεση ότι πίσω από αυτά θα πρέπει να υπάρχει κάποιο σταθερό υπόβαθρο που αποτελεί το πραγματικό, τη γενεσιουργό αιτία των δεδομένων των αισθήσεων. Πρακτικά δεν έχουμε άμεση γνώση αυτού του υπόβαθρου, απλώς το συμπεραίνουμε εμμέσως έχοντας ως βάση τα δεδομένα των αισθήσεων.
