Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η λογική κατανόηση των αρχαίων μυστηρίων και των μύθων, ειδικά των ελληνικών, και η σχέση τους με τη φιλοσοφία αποτελούν το πρώτιστο ζήτημα για τους αναζητητές της αληθινής γνώσης. Η ιστορική και η φιλοσοφική έρευνα είναι τα πιο κατάλληλα πεδία ώστε να μελετήσει και να στοχαστεί κανείς προκειμένου να ανιχνεύσει τον φιλοσοφικό μίτο, τον αληθινό εκείνο νοητικό οδηγό που θα του διανοίξει διάπλατα τους ορίζοντες της απόλυτης και ανώτατης γνώσης, που μας λέει και ο Χέγκελ, τη Φιλοσοφική. 

Η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ (ΒΙΝΤΕΟ)

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πολλές φορές κάνουμε απόπειρες να προσεγγίσουμε τους μύθους και τη σημασία τους με βάση τις δικές μας υποκειμενικές θεωρήσεις ή προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε με βάση διάφορες μυθολογικές ιδεολογικές σχολές ερμηνείας των μύθων. Ίσως κάποιες ερμηνείες από όλες αυτές τις προσπάθειες μας κομίσουν κάποιες λογικές απαντήσεις και εύλογες εκλογικεύσεις, αλλά δε θα μπορέσουμε σε καμιά περίπτωση να έχουμε μια πλήρη ερμηνευτική απόδοση και κατανόηση της αλήθειας που είναι κεκαλυμμένη πίσω από την ελληνική μυθολογία. 

Η ασφαλέστερη οδός προκειμένου να συλλάβουμε το αληθινό περιεχόμενο των ελληνικών μύθων είναι η πολύπλευρη γνώση και διασταύρωση των αληθινών αντιστοιχιών που κομίζουν οι μύθοι μέσα από το σύνολο της ελληνικής φιλοσοφικής γραμματείας. Η αλήθεια που κομίζουν οι ελληνικοί μύθοι επιβεβαιώνονται όχι από έναν ή δύο φιλοσόφους και ποιητές αλλά από το σύνολο των ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων. 

Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΩΣ ΕΓΚΟΣΜΙΟΣ ΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΟΣΙΩΝ

Φωτογραφία: Ναός του 2ου αιώνα του Διόνυσου-Βάκχου ή του περσικού θεού Μίθρα που ανακαλύφθηκε κάτω από την πόλη του Λονδίνου στις ανασκαφές του 1954. 


Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η διονυσιακή  θεολογία, σε φιλοσοφική γλώσσα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το έπος της λειτουργικής πορείας του θεϊκού Νου μέσα στο υλικό σύμπαν και για αυτό θα γίνει λόγος στην προκείμενη περίπτωση. Παρατίθενται αρχικά παρακάτω δύο εδάφια από τις "Βάκχες" του Ευριπίδη προκειμένου να αναπτύξουμε τη διονυσιακή θεολογία φιλοσοφικά :

[ << Πίνοντας το κρασί του πίνουμε αυτόν>>. <<Μέσω αυτού του δώρου ο άνθρωπος ξαναγίνεται καινούργιος. >>]

Η ΟΡΦΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η ορφική θεολογία είναι μέρος της ορφικοπυθαγόρειας-πλατωνικής φιλοσοφικής γραμμής και αποτελεί τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκε τόσο η παρμενίδεια όσο και η πλατωνική γνωσιολογία και οντολογία. Το μέγα ζήτημα που τίθεται σχετικά με την ορφική παράδοση είναι ότι πολλοί την συλλαμβάνουν με τις θρησκευτικές προσλήψεις και τους όρους των νεώτερων θρησκειών προσδίδοντας όχι μόνο σε αυτήν, αλλά και στη φιλοσοφία των μύθων έναν προλογικό και μη έλλογο χαρακτήρα. Το σύνολο των ξένων αλλά και των ελληνικών μύθων (Ομήρου και Ησιόδου) είναι αναπαραστατικές θεατρικού τύπου δημιουργίες των αρχαίων μέσα στις οποίες κωδικοποιούνται κοσμογονικές και ψυχ-αγωγικές αλήθειες που η γνωσιακή τους δόμηση αποτυπώνει αιώνια αρχέτυπα του συλλογικού μας ασυνείδητου όσο και a priori δομές του ανθρώπινου ψυχισμού. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν δόμησαν μια φανταστική θεολογία με βάση μια συμβατικού τύπου θεώρηση των φαινομένων αλλά μια φυσική θεολογία του Εαυτού. 

Γράφει συγκεκριμένα ο Carl Jung: 

«Η περιοχή της ψυχής που είναι άπειρα αρχαιότερη από την προσωπική ζωή του ατόμου, φαίνεται ότι περιέχει ορισμένα σχέδια, τα «αρχέτυπα», που είναι κοινά για όλη την ανθρωπότητα». (Carl Jung, Η ολοκλήρωση της ανθρωπότητας). «Τούτη η ιλιγγιωδώς πανάρχαιη ψυχή αποτελεί το θεμέλιο του πνεύματός μας» (Carl Jung, Ο άνθρωπος και τα σύμβολά του).

Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΘΛΩΝ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ ΩΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΜΥΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Η αρχαία Ελληνική μυθολογία αποτελεί, κατά κοινή ομολογία, μία από τις πλουσιότερες μυθολογικές παραδόσεις στον κόσμο. Για αυτό τον λόγο η λέξη «Μύθος» καθιερώθηκε αυτούσια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Στην απόπειρα αποσυμβολισμού της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας δεν περιοριζόμαστε σε μία απλή εξιστόρηση επιλεγμένων μυθολογικών ιστοριών. Αντιθέτως, επιχειρούμε να αποκαλύψουμε τα αλληγορικά αρχετυπικά μηνύματα, τα οποία εμπεριέχονται στον πυρήνα τους. Υπό αυτό το πρίσμα, προσεγγίζουμε τους μύθους ως μία αλληγορική διήγηση του παρελθόντος, η οποία χρησιμοποιεί, ως εργαλεία, παγκόσμια αρχετυπικά σύμβολα και εικόνες, τα οποία είναι τόσο παλαιά όσο και ο άνθρωπος.

Πίσω από όλες τις μυθολογικές αναφορές συναντάμε το αρχέτυπο του ήρωα, βασικό στοιχείο του οποίου είναι το «ταξίδι αυτοπραγμάτωσης», το οποίο ξεκινά πάντα με την αρχική απομάκρυνση από την εστία του, συνεχίζει με το κάλεσμα στην περιπέτεια, τις δοκιμασίες-άθλους, έως τη στιγμή της νίκης, της μεγαλειώδους επιστροφής του, της τελικής καταλυτικής του μεταμόρφωσης και καθολικής αναγνώρισής του ως ήρωα. Μέσα από αυτή την «μυητική» διαδικασία αναδύεται εντέχνως η διαχρονική ισχύ των μυθικών ηρώων, τους οποίους συναντάμε έως και σήμερα στην σύγχρονη μυθοπλασία του Hollywood.

Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΕΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Η Αθηνά ως η θεά της Σοφίας, υπήρξε ίσως η σπουδαιότερη θηλυκή ενέργεια του Ελληνικού Πάνθεου, για αυτό τον λόγο, τόσο η ίδια όσο και το ιερό της πτηνό η γλαύκα, συμβόλισαν στο πέρασμα των αιώνων την αρχαιοελληνική σοφία, τη φρόνηση, την φιλοσοφία, τη τέχνη, την παιδεία, αλλά και την ενόραση. Η Αθηνά δε συμβόλιζε μόνο τη σοφία, αλλά και την αγάπη για τη φιλοσοφία και την υπέρτατη γνώση, τη γνώση για τον εαυτό μας και το σύμπαν. Οι Έλληνες, ο πρώτος λαός που κατέκτησε τη λογική σκέψη και διατύπωσε καθολικούς νόμους για τη λειτουργία του σύμπαντος, λάτρευαν την Αθηνά η οποία προσωποποιούσε την εξυπνάδα και τη φρόνηση. Άλλωστε, ακόμη και ο τρόπος γέννησης της θεάς ήταν τέτοιος που μαρτυρούσε τις ιδιότητές της.

Στην παρουσίαση από τον Βασίλη Χλέτσο επιχειρείται να «ανασηκωθεί» το αρχετυπικό πέπλο της θεάς της σοφίας και προστάτιδας της πόλης των Αθηνών, της θεάς Αθηνάς.

Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΩΝ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΩΝ

Η Ιατρική είναι ταυτόχρονα μια πλατιά επιστήμη και μια προσωπική τέχνη, που εξελίχθηκε από τις μαγικές επικλήσεις του πρωτόγονου ανθρώπου προς τις ανώτερες δυνάμεις και το δέος του απέναντι στην αρρώστια, μέσα από διαρκή παρατήρηση των λειτουργιών του σώματος και του νου, σε μια συστηματική επιστημονική μεθοδολογία που έχει στόχο την αποκατάσταση της ισορροπίας ανάμεσα στο εξωτερικό και το εσωτερικό περιβάλλον του ανθρώπου. Οι βάσεις της σύγχρονης ιατρικής σκέψης, όπως εξάλλου και των περισσοτέρων επιστημονικών κατευθύνσεων, τέθηκαν στην αρχαία εποχή, μέσα στα πλαίσια της ανήσυχης Ελληνικής σκέψης, που πλούτισε τη μέχρι τότε εμπειρική γνώση των ανθρώπων με τη θεωρητική στήριξη και την εφαρμογή του ορθολογισμού, επιτρέποντας έτσι στην Ιατρική να εξελιχθεί σε πραγματική επιστήμη.

ΤΑ "ΜΑΓΙΚΑ" ΔΕΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Τα δέντρα κινούνται.

Ποια είναι αυτή η αόρατη παρουσία που κατοικεί μέσα στα δάση της νύχτας; Έχουν τα δέντρα χέρια που λυγίζουν σαν κλαδιά για ν’ αρπάξουν τον ανύποπτο ταξιδιώτη; Ποιος θα αποκρυπτογραφήσει την μουσική του θροϊσματος των φυλλωμάτων των δέντρων; Τα δέντρα κινούνται. Προς τα πάνω. Οδηγούν στον ουρανό και σε διαφορετικές σφαίρες ανάλογα με το κλαδί πάνω στο οποίο ταξιδεύεις. Υπάρχει κι ένα δέντρο ανάποδο, που οδηγεί στον Κάτω Κόσμο. Τα δέντρα μιλούν, φτιάχνουν άνεμο, παντρεύονται, κρύβουν τις ψυχές των προγόνων, είναι φύλακες-άγγελοι, γεννούν μέσα από τα πουλιά, και μετρούν τον χρόνο με ομόκεντρους κύκλους στον κορμό τους. Τα δέντρα είναι μαγικά.

Πίσω από τους σκελετούς των κλαδιών αιωρούνταν μια περίεργη σκιά. Όλα έπαυαν μετά το δειλινό. Πέρα από τον άνεμο, που φυσώντας παρέσυρε τα φυλλώματα των δέντρων κάνοντάς τα να μοιάζουν με μαλλιά που ανεμίζουν, δεν ακουγόταν τίποτα. Κανένα ίχνος ζωής, εκτός από το τρεχούμενο νερό, που κυλούσε στο ρυάκι και ήταν το μόνο προσιτό πράγμα αυτήν την ώρα, που όλο και σκοτείνιαζε, όλο και σκοτείνιαζε. Το δειλινό χανόταν μέσα στο πυκνό σκοτάδι που κατάπινε κάθε μπλε ή κόκκινη απόχρωση ψηλά στον ουρανό, ενώ λιγότερο ψηλά, πλησιάζοντας, άρχιζαν αργά να κάνουν την εμφάνισή τους οι σκελέτινοι κορμοί του δάσους. Υπήρχε ή δεν υπήρχε κίνηση, δεν θα μπορούσες να διακρίνεις στα σίγουρα.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΙΡΕΣ - Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

          

 Η Κλωθώ μαζί με τις αδελφές της, την Λάχεση και την Άτροπο συνιστούν την τριαδική εκδήλωση της μοίρας στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Η μοίρα, μια έννοια κομβική για την εναγώνια πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη, από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει τον πυρήνα ποικίλων μύθων, λαογραφικών παραδόσεων, εθίμων και παραμυθιών.

Ένας εξ αυτών των μύθων εντοπίζεται στον πλατωνικό διάλογο Πολιτεία στον οποίο ο Σωκράτης περιγράφει στον Γλαύκωνα την μεταθανάτια εμπειρία που βίωσε ο Ηρ ο Αρμένιος ο Πάμφυλος, αφότου πέθαινε στο πεδίο της μάχης μέχρι του χρονικού σημείου που μεταφέρθηκε στην πατρίδα του, δώδεκα μέρες αργότερα προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ταφή του.  Εκεί πάνω στην νεκρική πυρά, αναστήθηκε και διηγήθηκε τα όσα ατένισε κατά την ουράνια περιδιάβαση του.

ΕΥΤΡΑΠΕΛΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ - ΟΙ ΙΠΠΟΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΗΛΙΟΥ ΩΣ ΤΑΡΑΝΔΟΙ ΤΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ

Πώς τα ιπτάμενα άλογα του Φωτοφόρου Απόλλωνα έγιναν τάρανδοι του Αϊ - Βασίλη και ο ίδιος Άγαλμα της Ελευθερίας.

Τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα – Ήλιο, παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το «δώρο» του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους … έγινε κυριολεκτικά «μοίρασμα δώρων».

"Ξεπατίκωσαν" και το αρχαίο Ελληνικό έθιμο του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια και το έκαναν έθιμο της βασιλόπιτας.

ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ - ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Τα δύο Ηλιοστάσια (Θερινό και Χειμερινό) και οι δύο Ισημερίες (Εαρινή και Φθινοπωρινή) είναι οι ιδιαίτερες ημέρες του «ενιαυτού», δηλαδή του ετήσιου κύκλου, που σηματοδοτούν την αφετηρία των ισάριθμων εποχών. Ως αφετηριακά σημεία του κάθε τεταρτημορίου του «ενιαυτού», η κάθε μία τους έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά και θρησκευτική διάσταση σε κάθε φυσική Θρησκεία που δέχεται την κυκλικότητα του χρόνου και την αντανάκλαση των θείων αληθειών στα απλά και απτά πράγματα της εκδηλωμένης Φύσης.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ - ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ

Ήφαιστε ισχυρόκαρδε, μεγαλοδύναμε, που είσαι τo άσβεστον πυρ,

και φωτίζεσαι από φλογερές λάμψεις,

 ω θεέ που παρέχεις το φως εις τους ανθρώπους,

εσύ που φέρεις το φως, με τα ισχυρά χέρια, αιώνιε, 

που ζεις με την τέχνην, συ ο εργάτης,

μέρος του κόσμου και στοιχείον άμεμπτον, 

που τρώγεις τα πάντα, που δαμάζεις τα πάντα (ως εκπρόσωπος της φωτιάς), 

ο υπεράνω όλων υπέρτατος, που ευρίσκεσαι παντού.

 Είσαι ο αιθέρας, ο ήλιος, τα άστρα, η σελήνη, το φως το αμόλυντο, 

διότι αυτό τα μέλη του Ηφαίστου φέρουν το φως είς τους ανθρώπους.

Και κατοικείς εσύ εις πάντα οίκον, όλες τις πόλεις, όλα τα έθνη·

και κατοικείς (ως πυρ, ως φωτιά) μέσα εις τα σώματα των ανθρώπων, 

εσύ με την μεγάλη ευτυχία, ο ισχυρός.

Άκουσέ με μακάριε, εσέ προσκαλώ εις τας Ιεράς σπονδάς, 

δια να προσέλθης πάντοτε ήμερος και με έργα που φέρουν χαράν.

Κατάπαυσε την λυσσασμένην μανίαν του ακατάβλητου πυρός, 

παρέχων εις τα ιδικά μας σώματα την φυσικήν καύσιν (όχι διεγέρσεις αφύσικες).

Ορφικός Ύμνος 66

ANDREA M. HAUGEN - ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Η υψηλότερη και πιο σεβαστή θεότητα που λατρεύτηκε από τους πιο πρώιμους πολιτισμούς ήταν η Μάνα Γη.

Η μητέρα Θεά. ή απλώς «Η Μητέρα». Τα αρχαιότερα αγάλματα Θεάς που έχουν βρεθεί, έχουν ηλικία 35.000 ετών. Από την στιγμή που είναι το θηλυκό που έχει την ικανότητα να κουβαλάει τη ζωή, να την φανερώνει και να την μεγαλώνει, και επιπλέον με ένα μηνιαίο κύκλο όπως της ιερής σελήνης κάτι που την συνδέει με την ισχυρή δύναμη της, δεν είναι περίεργο πως η ίδια η Φύση θεωρείτο θηλυκή.

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ "ΗΛΙΟΥ" ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

                            Η θεά Αματεράσου εξέρχεται από τη σπηλιά (ή θεός Ήλιος στην ιαπωνική παράδοση) 

από το βιβλίο του Στηβ Ουάϊλερ «Ηλιακά Σύμβολα», αναδημοσίευση με άδεια του συγγραφέως:

Η εθνική, πολυθεϊστική Θρησκεία της Ιαπωνίας, το ελάχιστα γνωστό Σίντο, αποτελεί έναν εκπληκτικό συνδυασμό μύθου, εθνικών συναισθημάτων, λατρείας των προγόνων και ενός υψηλά ανεπτυγμένου μυστικισμού. Οι Ιάπωνες συγγραφείς ισχυρίζονται πάνω στο θέμα αυτό ότι η θεωρητική ανάλυση δυτικού τύπου είναι παντελώς ακατάλληλη για το Σίντο. Πρόκειται περισσότερο για ένα σύστημα τελετουργιών, αισθημάτων και έντονων ποιητικών αντιλήψεων, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πραγματοποίηση των εθνικών αυτών τελετών, έδωσε μέσα από τους αιώνες μία πανίσχυρη αυτοπεποίθηση στο ιαπωνικό έθνος, όπως και μία σαφέστατη θέση του στην πανανθρώπινη κοινωνία και το Σύμπαν.

Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΟΥ

Γενικά όταν αναφερόμαστε σε θέματα αποσυμβολισμού και αλληγοριών, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να παρασυρθούμε και να παρμεμβάλουμε προσωπικές απόψεις και οπτικές οι οποίες μας παραπλανούν και δεν μας δίνουν την σωστή εικόνα.

Κάθε αποσυμβολισμός πρέπει να είναι συμβατός με όλες τις λοιπές αλληγορίες και μύθους, οι οποίοι, όπως έχουμε πει, δεν έχουν γραφτεί τυχαία, αλλά αποτελούν ένα τρόπο καταγραφής θεϊκών και οντικών σχέσεων. Ας θυμηθούμε ότι η δημιουργία ενός νέου μύθου είναι τόσο δύσκολη όσο και η εύρεση ενός νέου μαθηματικού θεωρήματος. (Όλες οι θρησκείες εκκινούν από τους αρχαίους μύθους τους οποίους κατασκεύασαν σοφοί και οι μύθοι κρύβουν μέσα τους μια άλλη πραγματικότητα, την αληθινή και όχι αυτή που νομίζουμε.)

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ΟΡΦΕΑΣ

Η Εικόνα που έχουν για την Ελληνική Αρχαιότητα οι σοβαροί μελετητές της Αρχαίας Ελλάδας είναι τελείως διαφορετική από την επίσημη εικόνα που επιβάλλεται από την "χριστιανική εκπαίδευση". Όσοι σπουδάζουν Αρχαιολογίαβλέπουν να τους αποκαλύπτεται ένας κόσμος που κρύβεται επιμελώς από την επίσημη εκπαιδευτική κοινότητα και την επικρατούσα αντίληψη.

Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Για τους Αρχαίους Έλληνες (κι όχι μόνο τους μυημένους, τους φιλοσόφους, τους ιστορικούς, τους διανοητές, αλλά και τον απλό λαό) ο Ορφέας ήταν πραγματικό πρόσωπο για το οποίο υπάρχουν συγκεκριμένες ιστορικές αναφορές, πέρα από τους μύθους που δημιουργήθηκαν για τον Ορφέα, για διαφόρους λόγους.

Η Παραλία του Βορείου Αιγαίου, από τον Όλυμπο μέχρι τον Ελλήσποντο, ήταν γνωστή στους αρχαίους σαν Θράκη, εδώ και 35 αιώνες. Αργότερα οι δυτικές περιοχές κατοικήθηκαν από Μακεδόνες. Έχει πολύ λίγη σημασία ποιοι πληθυσμοί κατοίκησαν σε όλες αυτές τις περιοχές. Προέλληνες, Έλληνες, Εξωέλληνες,  (Πίερες Θράκες, Μινύες, Μάγνητες, Κίκονες, Πιεριώτες Μακεδόνες,  κλπ.) όλοι αυτοί οι λαοί έχουν κοινή φυλετική και πολιτιστική καταγωγή που ανάγεται στην παλαιολιθική εποχή.

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ

Η Μυστική Δύναμη των Ελληνικών Ονομάτων

Από την Αρχαιότητα ο άνθρωπος πίστευε στη μαγική δύναμη ορισμένων λέξεων, στην ικανότητά τους, αν προφερθούν σωστά, με έναν ορισμένο τρόπο, να παράγουν ορισμένα απτά, αντικειμενικά αποτελέσματα, για καλό ή για κακό. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι στην εποχή του οι βραχμάνοι μπορούσαν να κάνουν τις πιο εκπληκτικές θεραπείες με την απλή χρήση ορισμένων μαγικών λέξεων. Αναφέρονται, επίσης, αρχαίοι Πέρσες ιερείς που μπορούσαν να θεραπεύσουν στη στιγμή ένα θανατηφόρο δάγκωμα φιδιού με τη βοήθεια ενός κατάλληλου λεκτικού τύπου.

Υπάρχουν λέξεις που μπορούν ανάλογα με τον τρόπο και τη συνθήκη που θα προφερθούν να βασκάνουν, να αρρωστήσουν ή να γητεύσουν και άλλες που μπορούν να «λύσουν τα μάγια» και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν ειδικές λέξεις δύναμης στις οποίες υπακούουν ακόμα και τα στοιχεία της Φύσης: λέξεις που μπορούν να ξεσηκώσουν θύελλα ή καταιγίδα ή που μπορούν να τα γαληνεύσουν. Υπάρχουν λέξεις που καλούν τα αόρατα πνεύματα σε εκδήλωση και λέξεις που τα δεσμεύουν και τα ωθούν σε συγκεκριμένες πράξεις ή λέξεις που τα εξορκίζουν και τα εκβάλλουν από τους δαιμονισμένους.

ΕΜΠΕΔΟΤΙΜΟΣ - Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΨΥΧΗ ΖΩΟΥ

Κάποιοι που διατείνονται ότι οι θέσεις τους απεικονίζουν την «Ελληνική Κοσμοθέαση» αποκαλούν την ψυχή «υλικό ψυχικό άτομο» ισχυριζόμενοι ότι η ψυχή έχει συσταθεί από υλικά συστατικά, κατά παραποίηση και διαστρέβλωση του 35α του Τιμαίου του Πλάτωνα, το οποίο όμως και επικαλούνται. Και έτσι στήνουν ολόκληρο σκεπτικό, ότι εμείς δήθεν προήλθαμε από την ύλη, ήμασταν κάποτε πέτρα, μετά γίναμε ζώα, μετά ανθρώπινες ψυχές, μετά γινόμαστε θεοί με συνεχή εξέλιξη της οποίας δεν υπάρχει τέλος(!) (κατά διαστρέβλωση ανάμεσα σε άλλα και σχετικού αποσπάσματος του Εμπεδοκλέους , το οποίο δεν θα διαπραγματευθούμε εδώ μιας και εστιαζόμαστε στον Πλάτωνα, αλλά θα το κάνουμε στο άμεσο μέλλον).

Αυτό μάλλον που δεν έχει τέλος είναι η άγνοια τους σε βασικά θέματα Ελληνικής Κοσμοθέασης και/ή η προσπάθεια τους να παραποιήσουν την Ελληνική σκέψη για λόγους που θα μπορούσαμε να υποθέσουμε και να αναπτύξουμε.

ΣΕΛΗΝΗ, ΕΚΑΤΗ, ΑΡΤΕΜΙΣ

«Ορθή, ως σύννεφο γυμνή και ονειροπόλα μέσα εις την ολόχρυση ωχρότητά της

Που την αντανακλά το φουσκωμένο κύμα της μακριάς, κυανής της κόμης,

Μέσα εις του δρυμού το ξέφωτο όπου αστροσκορπίζονται τα βρύα

Κοιτά η Δρυάς τον σιωπηλό ουρανό.

-Διστακτική, η πάλλευκη Σελήνη αφήνει τον πέπλο της να κυματίζεται

Εις του Ωραίου Ενδυμίωνος τα πόδια,

Και του αποθέτει το ηδύ της φίλημα με μίαν χλωμήν αχτίδα.»

Αρθρούρος Ρεμπώ

Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΗΣΙΟΔΟ ΚΑΙ Η ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Οι όροι-ονόματα της ελληνικής μυθολογίας έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο ή νόημα σε σχέση με τη σημερινή τους χρήση, έχουν δηλαδή κοσμογονικό και φιλοσοφικό νόημα συνάμα. Η παράθεση, η παραβολή και ο συσχετισμός των ησιόδειων όρων με αυτούς της σύγχρονης φυσικής μας αφήνουν άφωνους κυριολεκτικά.

Ο Ησίοδος στην Θεογονία του αναφέρει ότι οι Πιερίδες Μούσες του απεκάλυψαν τα όσα αναφέρει στην θεογονία του. Αλλά ας αξιολογήσουμε αυτές τις αναφορές.