Μόνο όσοι γνωρίζουν από ελληνική φιλοσοφία μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι πρώτιστος σκοπός του ανθρώπου είναι η συνεχής εξέλιξη και γνώση της λειτουργίας του ΝΟΥ από τον ίδιο τον άνθρωπο και μετά η γνώση του καλού και του κακού. Δεν μπορούμε άμεσα να κρίνουμε τι είναι καλό ή όχι, αν πρώτα δε μάθουμε να λειτουργούμε το νοητικό μας όργανο που μας δόθηκε από το "ΣΥΜΠΑΝ".
Ένα μωρό 1 έτους μπορεί να ξέρει τι είναι καλό ή κακό για τη σωματική του ακεραιότητα ή για την ηθική του συγκρότηση; Τι μπορεί να κατανοήσει το ίδιο μωρό αν αντικρίσει έναν πίνακα του Βαν Γκονγκ; Τίποτα, απλά βλέπει κάποιες μορφές που δεν έχουν νόημα. Το ίδιο μωρό σε ηλικία 13 ετών αντικρίζοντας πάλι τον ίδιο πίνακα αρχίζει να υποθέτει και να σχολιάζει τον ζωγραφικό πίνακα με βάση τις πληροφορίες και τις γνώσεις που έχει αντλήσει από το εκπαιδευτικό περιβάλλον, τις εμπειρίες και τις ιδέες που έχει σχηματίσει συνολικά από το βίο του, πάλι με βάση ένα συγκεκριμένο απορρέον κοινωνικό φαντασιακό (θρησκευτικό, πολιτικό, οικονομικό) που έχει θεσπιστεί από την πόλη του. Έχει το ίδιο νόημα ο ίδιος πίνακας για έναν "κατατοπισμένο καλλιτέχνη" 60 χρόνων με τον εν λόγω 13χρονο; Ή ο ίδιος ο 13χρονος στα 25 του χρόνια έχει την ίδια άποψη και αποκρυσταλλωμένη γνώμη για το καλό και το κακό με την ηλικία των 60 ετών;
Άρα, οτιδήποτε "βλέπουμε" ή "γνωρίζουμε" έχει την τελείως δική μας υποκειμενική ανάγνωση και πρόσληψη για αυτό και αυτή η δική μας "πρόσληψη-ανάγνωση" συλλαμβάνει μόνο ένα απειροελάχιστο μέρος της ύπαρξής του. Νομίζουμε ότι "βλέπουμε" ή "γνωρίζουμε", ουσιαστικά μόνο αντιλαμβανόμαστε με βάση τον ΝΟΥ που έχουμε "κατασκευάσει" μέσα μας. Εν ολίγοις, 'βλέπουμε" και "γνωρίζουμε" με βάση του τι ιδέες, εμπειρίες και πίστεις έχουμε αφομοιώσει ή υιοθετήσει στη συνείδησή μας.
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να έχουμε το θράσος και τη βεβαιότητα να λέμε ότι είμαστε σίγουροι τι γνωρίζουμε ή τι είναι καλό ή κακό;
Πρώτα λοιπόν μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε (από γνώσεις και εμπειρίες) και μετά οικοδομούμε την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ για το καλό και το κακό, η οποία πάντοτε θα είναι σχετική, όπως και η ποιότητα της σκέψης μας για τα πάντα. Άρα, οτιδήποτε "βλέπω" ή "γνωρίζω" είναι μια εντελώς προσωπική κατασκευή του "εν εξελίξει νου" μου.
Γιατί πρώτιστος σκοπός του ανθρώπου είναι η εξελικτική πρόοδος του ΑΣΩΜΑΤΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ, ο οποίος θα ενσαρκωθεί πολλές φορές μέχρι να μάθει ποια είναι η φύση της ύπαρξής του, η ουσία του, πώς λειτουργεί ο κόσμος και ποια είναι η σχέση του με τα πάντα.
Σε αντίθεση με την ελληνική φιλοσοφία και κοσμοθεώρηση, στην επικρατούσα ηθική τίθεται ως πρότυπο δίλημμα το καλό ή το κακό χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η διανοητική και νοητική συγκρότηση του ανθρώπου. Η ηθική του καλού και του κακού ετεροπροσδιορίζεται, ορίζεται δηλαδή από κάποιο σύστημα εξουσίας (θρησκευτικό-πολιτικό) υποβιβάζοντας τη νοημοσύνη του ανθρώπου και περιορίζοντας τη δυνατότητά του να καθορίζει με βάση τον προσωπικό του γνώμονα στη διάσταση της δικής του μοναδικής αντίληψης τα πράγματα. Γιατί κάθε φορά επιπροσθέτεται στην ατομική διατακτική αντίληψη κάθε νέα γνώση και έξη που εποικοδομεί αενάως το νοητικό μωσαϊκό πρόσληψης ουσίας.
Υ.Γ: Είναι σίγουρο ότι αν μου ζητούσε κανείς να ξαναγράψω το παρόν κείμενο μετά από 30 χρόνια, σίγουρα θα το έγραφα "διαφορετικά" τόσο ως προς το περιεχόμενο του νοήματός του όσο και ως προς τη γραμματική ή τη συντακτική δόμηση.
