Πρόλογος Μιχαλόπουλου Αθανάσιου
Ο σκεπτικισμός ως ένα από τα ενδιαφέροντα φιλοσοφικά ρεύματα της αρχαίας φιλοσοφίας μας προσφέρει εκείνα τα απαραίτητα εφόδια προκειμένου να συγκροτήσει η φιλοσοφική λογική την απαραίτητη μεθοδολογία σε έναν πιο ασφαλή δρόμο για την αληθινή γνώση. Η συμβολή του σκεπτικισμού στην περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη της διαλεκτικής φιλοσοφίας είναι όχι απλά σημαντική αλλά ουσιαστική. Η σκεπτική φιλοσοφία γεννήθηκε από τα σπλάχνα της πλατωνικής γνωσιολογίας και οντολογίας και έδειξε ότι το ίδιο το ταξίδι προς την Ιθάκη μεταξύ του Πέρατος και του Απείρου είναι αυτό που μαγεύει τον νου. Αυτή την σκεπτικιστική μεθοδολογία την συλλαμβάνουμε σε σπέρματα στην θεωρία των ιδεών του Πλάτωνα όταν απέναντι στον νοητό κόσμο αντίκειται ο αισθητός κόσμος ο οποίος είναι απατηλός αν στηριχτούμε μόνο στην αισθητηριακή αντίληψη γνώσης. Πιο καθαρά συλλαμβάνουμε την σκεπτικιστική μεθοδολογία στη δομή της εγελιανής διαλεκτικής η οποία κινείται αδιάκοπα ανάμεσα στην περατότητα και την απειρία προκειμένου η συνείδηση να εξελίσσεται και να αναδημιουργεί τον κόσμο. Όταν αναφερόμαστε στην περατότητα εννοούμε ότι κατορθώνουμε να γνωρίσουμε ένα ον στα τελικά όριά του σε μια δεδομένη στιγμή μέσα σε έναν συγκεκριμένο χρόνο, κάτι όμως που δεν μας κομίζει την πραγματική του ουσία, εφόσον μέσα στη αιωνιότητα θα λάβει νέες μορφές και ιδιότητες που εμείς ως ενθαδικά όντα είναι αδύνατον να συλλάβουμε. Η απειρία, επομένως, συνίσταται στην αέναη εξέλιξη ενός όντος όχι μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ή περίοδο, αλλά μέσα στην αιωνιότητα.
"Τοῖς ζητοῦσί τι πρᾶγμα ἢ εὕρεσιν ἐπακολουθεῖν εἰκὸς ἢ ἄρνησιν εὑρέσεως καὶ ἀκαταληψίας ὁμολογίαν ἢ ἐπιμονὴν ζητήσεως."
«Η φυσική συνέπεια γι αυτούς που ερευνούν κάποιο πράγμα είναι ή η εύρεση του πράγματος ή η άρνηση της εύρεσης και η παραδοχή ότι πρόκειται για κάτι ακατάληπτο ή η επίμονη συνέχιση της έρευνας.»
(Σέξτος Εμπειρικός, Πυρρώνειοι υποτυπώσεις 1.1)
Ο Σέξτος ο Εμπειρικός (β΄μισό 2ου - αρχές 3ου αι.μ. Χ.) ήταν φιλόσοφος και γιατρός, εκπρόσωπος του του σκεπτικισμού στη φιλοσοφία και του εμπειρισμού στην ιατρική, γνωστός κυρίως από τα σωζόμενα συγγράμματά του, τα οποία έχουν συνταχθεί μεταξύ 180 και του 200 μ. Χ. Από δική του μαρτυρία προκύπτει ότι καταγόταν από την Ελλάδα και από τον Διογένη τον Λαέρτιο ότι ήταν μαθητής του γιατρού Ηροδότου του Ταρσέα και δάσκαλος του Σατουρίνου. Πιθανή θεωρείται η δραστηριότητά του στη Ρώμη.[1]Ονομάστηκε Εμπειρικός γιατί ακολουθούσε την εμπειρική (αντίθετη προς τη δογματική ή θεωρητική) ιατρική σχολή, που είχε στενές σχέσεις με τον φιλοσοφικό σκεπτικισμό. Αναφέρεται πως έζησε στην Αλεξάνδρεια, τη Ρώμη ή την Αθήνα και ήταν ο γνωστότερος εκπρόσωπος της διδασκαλίας του πυρρωνισμού. Το φιλοσοφικό του έργο θεωρείται η πληρέστερη αφήγηση του αρχαιοελληνικού και ρωμαϊκού σκεπτικισμού.
