Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΩΣ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η Ελληνική φιλοσοφία αποτέλεσε και αποτελεί όχι μόνο τη θεμέλια μήτρα των επιστημών, αλλά και τη βάση πάνω στην οποία αναπτύχθηκε ο δυτικός πολιτισμός. Στόχος του προκείμενου θέματος είναι να αναδειχτεί η επιστημονική διάσταση της ελληνικής φιλοσοφίας καθεαυτή σε αντίθεση με άλλες αντίστοιχες παραδόσεις ή δόγματα που δεν συνάδουν στο πρόταγμά τους με επιστημονικές θεωρήσεις. Θα αναδειχτεί, όσο γίνεται εναργέστερα, η διάκριση του ελληνικού φιλοσοφικού λόγου από τη θρησκευτική θεώρηση πραγμάτων στη βάση του θεωρητικού ή πρακτικού λόγου και των λογικών επιχειρημάτων. Εν προκειμένω θα καταδειχτεί  η ποιοτική ανωτερότητα του φιλοσοφικού λόγου σε σχέση με τη λαϊκή θρησκεία, την πίστη ή την λεγόμενη άμεση γνώση.

Η ουσιαστική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η ελληνική  φιλοσοφία είναι η βεβαιότητα της θεώρησης ότι ο κόσμος ως σύμπαν είναι ένας, αυτός αποτελεί το ίδιο το Ον και οτιδήποτε υπάρχει βρίσκεται εντός του. Ο κόσμος για τους Έλληνες (είτε ως πολλαπλά σύμπαντα με πολλές διαστάσεις είτε ως ένας αδιαίρετος κόσμος) είναι αυτοδημιούργητος, δεν τον δημιούργησε  κάποιο Ον ή θεός που βρίσκεται έξω από αυτόν, αλλά αποτελεί μια άπειρη και συνεχή αυτοδημιουργία και αυτοεξέλιξη. Όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι, από οποιαδήποτε φιλοσοφική σχολή και να τους εννοήσουμε, ασπάζονται αυτή τη θέση και παρακάτω θα αποσαφηνίσουμε αυτή την κοινή βάση.

ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ, ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Προ-πάντων ο Εαυτός Είναι. Ο Εαυτός δεν έχει αρχή και τέλος, γιατί ο χρόνος και ο χώρος δεν σχετίζονται με αυτόν. Ο χρόνος και ο χώρος αποτελούν αλαβάστρινοι τροχοί της κρύφιας ουσίας του, φαινομενικές επικαλύψεις της που καθίστανται κατανοητές μόνο σε εκείνους που μετέχουν της επιστασίας του όντως Οράν. Οπότε, κάθε απόπειρα πραγμάτευσης για την ψηλάφιση του Εαυτού είναι μάταιη αν ερευνούμε στα δίχτυα του χρόνου ψάχνοντας τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια, τις δεκαετίες, τις χιλιετίες ή τα δισεκατομμύρια έτη για να διακρίνουμε μια άκρη, ή αν ψάχνουμε κάποια αστρική γωνιά ή πλανητική στεριά για να παρηγορήσουμε την ακόρεστη φιλοψία μας.

Το Είναι, λοιπόν, είναι ο Εαυτός. Είναι η Γνώση-Αλήθεια πέρα και πάνω από κίνητρα, σκοπούς και κατηγορίες, η υπέρτατη αιώνια Νόηση. Αντίθετα, η κοινή σκέψη, ο εγκεφαλικός στοχασμός χαρακτηρίζεται από τα ενάντια κατηγορήματα του Εαυτού. Τι είναι ο Εαυτός; Είναι το καθεαυτό Ένα απροσδιόριστο σημείο, η τέλεια τελεία, η ατελής ατέλεια, η αιώνια ακινησία που εκδηλώνεται στο ίδιο το Είναι της ως κίβδηλη κίνηση που λογίζεται για τους πολλούς ως χωρόχρονος. Ο Εαυτός είναι η ενκίνητη αυτοδιάθετη αυτόβουλη υπερσυνείδηση, η αυτόστροφη αυτοκίνηση πέριξ του Ενός Κέντρου. Το απροσδιόριστο αυτό σημείο είναι ταυτόχρονα και ένας ακένωτος κύκλος. Ενώ το Εγώ είναι η φιλοσοφική διάνοια που εργάζεται με συν-εργάτη τον χωρόχρονο, ο Εαυτός είναι η ανεκδήλωτη ουσία από την οποία συνίστανται τα πάντα. 

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Νύμφες της ελληνικής μυθολογίας

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πάντοτε η ελληνική μυθολογία αποτελούσε και θα αποτελεί το θεμελιακό πεδίο για τη συγκρότηση θεωριών, θρησκειών και κυρίως φιλοσοφικών συστημάτων. Η ελληνική μυθολογία, όπως και κάθε μυθολογία, ως κωδικοποιημένη συμβολική ιστορία της ψυχογενετικής δράσης του ανθρώπου αποτελεί έναν τεράστιο θησαυρό παμπάλαιων γνώσεων για την καταγωγή του ανθρώπου και της δημιουργίας του κόσμου. Η θεολογική βάση των ελληνικών μύθων σε συνάρτηση με το υπέρμετρο φαντασιακό κάλλος που απέπνεε και αποπνέει ακόμα η υποδειγματική τους αφήγηση με την παραδειγματική παράθεση θεών, ηρώων, τεράτων και ανθρώπων, έθεσε τις βάσεις για την εμφάνιση του φιλοσοφικού λόγου στον ελληνικό κόσμο κατά τρόπο μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία. Στο παρόν κείμενο θα αποπειραθούμε να συνδέσουμε τη μυθική δομή και εξιστόρηση στη βάση του φιλοσοφικού συστηματικού λόγου, αρχαίου και νεότερου, και όχι στην απλή ερμηνευτική απόδοση των μυθικών γεγονότων η οποία απογυμνώνει την αισθητική, πολιτισμική και φιλοσοφική αξία του μυθικού λόγου. Επίσης, θα καταδειχτεί ότι η φιλοσοφία δεν αποτελεί μια χαμένη θεωρητική υπόθεση, όπως θεωρεί η τεράστια μάζα του ανθρώπινου πλήθους, αλλά την αληθινή οδό για την σύλληψη του πραγματικού εαυτού μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΘΥΡΗΣ ΙΑΛΥΣΣΟΣ - Ο ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ "ΚΡΑΤΥΛΟΣ" ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πολλοί από αυτούς που ασχολούνται με τη γλωσσολογία μέσα από τα έργα γνωστών δυτικών γλωσσολόγων ή φιλοσόφων της γλώσσας μελετούν περισσότερο τη μορφή ή τη σημασιολογία των λέξεων και την ιστορικοσυγκριτική θεώρηση της γλώσσας. Παρόλο που οι μεγαλύτεροι γλωσσολόγοι της δύσης, όπως ο Ελβετός Saussure, ή οι Αμερικανοί Noam Tsomsky και Leonard Bloomfield, ασχολήθηκαν με όλες τις πλευρές της γλώσσας, από τη σύνταξη και τη δομή της μέχρι τη φωνολογία, τη μορφολογία ή τη σημειωτική, κανείς τους δεν συμπεριέλαβε στο επιστημονικό και ερευνητικό του στόχαστρο τη μυστηριακή θεώρηση του πλατωνικού διαλόγου "Κρατύλος". 

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝΑΔΩΝ ΣΤΗ ΓΝΩΣΙΟ-ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Κάποιοι υπεραμύνονται της νεότερης ή σύγχρονης φιλοσοφίας και υποτιμούν την κλασική αρχαία ελληνική ή τη νεοπλατωνική ή και το αντίστροφο. Είναι ανάγκη να μελετάμε και τη νέα αλλά και τη νεότερη και σύγχρονη φιλοσοφία. Καθεμιά έχει συγκροτηθεί από ευφυή πνεύματα που έχουν μετέλθει τη γλώσσα της εποχής τους, έχουν εργαστεί σχετικά με τα μεγάλα ερωτήματα που απασχόλησαν το σύνολο περιόδων της φιλοσοφίας και έχουν αναλύσει και πραγματευτεί ζητήματα της αρχαίας γνωσιοθεωρίας και οντολογίας με έναν εναλλακτικό τρόπο ώστε να δούμε τόσο με διαφορετικά μάτια την αρχαία φιλοσοφία όσο και να γίνει περισσότερο κατανοητή. Όσοι μελετούν μονομερώς κάποιες μόνο φιλοσοφικές περιόδους και ιδιαίτερα τη νεότερη μάλλον αγνοούν ότι η νεότερη και σύγχρονη φιλοσοφία στηρίχτηκε στην ελληνική φιλοσοφική παράδοση (αρχαία και νεοπλατωνική) και προσπάθησε να αγγίξει το βάθος της ελληνικής φιλοσοφικής γραμματείας, χωρίς όμως να αναπτύξει την ηθική μαγεία της τελευταίας. Ουσιαστικά, ναι μεν η φιλοσοφία είναι μία αλλά τα χρυσά της ελληνικά θεμέλια είναι αξεπέραστα.

ΧΕΓΚΕΛ - Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η εγελιανή διαλεκτική ως φιλοσοφικό σύστημα αποτελεί μια κάτοψη του συνόλου των φιλοσοφικών συστημάτων εμπερικλείοντας τις αλήθειες εν σπέρματι όλων των προηγούμενων φιλοσοφιών. Ο Χέγκελ αποτελεί ουσιαστικά έναν νεωτερικό Πρόκλο, γιατί ανέπτυξε καθαρά φιλοσοφικά τόσο τον τρόπο που εκδηλώνεται η πολλαπλότητα του Ενός-Όντος στο αισθητό πεδίο όσο και τον τρόπο που πραγματοποιείται η επιστροφή των όντων στη θεμελιακή πηγή τους, στο ΕΝ ΟΝ. Η λογική του Χέγκελ συλλαμβάνει την αλήθεια του όντος κατά την κίνησή του τόσο στην αρνητική όσο και στη θετική του κατάσταση αποκαλύπτοντας τη δομή του σύμπαντος, κάθε σύμπαντος, όχι απλά στην αλλαγή των μορφών, αλλά στην αληθινή του ουσία. Αφορμή για να κατανοήσουμε τη διαλεκτική του Χέγκελ θα σταθεί η πρόσληψη του υποκειμένου και του αντικειμένου στην κατ΄αίσθηση βεβαιότητα και την αντίληψη στη φαινομενολογία του πνεύματος.

Όπως και η πλατωνική συντακτική διαλεκτική δεν μετέρχεται την τυπική λογική για να υπηρετήσει τη διαλεκτική κίνηση του πνεύματος, της Ιδέας ως αμετάβλητου και αιώνιου όντος, έτσι και η εγελιανή πράττει ανάλογα. Η εγελιανή Ιδέα είναι στο βάθρο της καθολικής θέασης, στην αρχή και στο τέλος της πορείας. Είναι η πορεία που διανύει το πνεύμα μέσα στον κόσμο επιστρέφοντας κάθε φορά στον εαυτό του. Μετά από ένα μεγάλο ταξίδι που έκανε ο πλατωνικός διαλεκτικός στοχασμός από την κλασική εποχή μέσα στην πορεία της σκέψης επανέρχεται θριαμβευτικά στα φιλοσοφικά συστήματα του Πρόκλου στην ύστερη αρχαιότητα και του Χέγκελ στη νεότερη και σύγχρονη εποχή. 

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Συνήθως όταν καταπιάνεται κανείς με δύο τόσο διαφορετικές φιλοσοφικές θεωρήσεις, όπως ο επικουρισμός και ο πλατωνισμός, στο τέλος καταλήγει να υποστηρίζει τη μία από δύο, και μάλιστα με δογματικό και αδιάλλακτο τρόπο. Όπως έχει επισημανθεί και άλλες φορές, κανένας φιλόσοφος, κανένας δεινός στοχαστής, δεν ανάπτυξε κάποια θεώρηση που να μην έχει ουσιαστικό νόημα για τον ανθρώπινο βίο και τον κόσμο. Η συστηματική και συγκροτημένη βάσανος της σκέψης στα βαθιά νερά του φιλοσοφικού στοχασμού πάντοτε γεννούσε και θα γεννά τους πιο σπουδαίους πνευματικούς καρπούς που προκρίνουν όχι μόνο έναν καλύτερο και ποιοτικότερο βίο αλλά και τη σύλληψη μιας ανείπωτης εσωτερικής χαράς για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η πλατωνική διαλεκτική και η αριστοτελική απόδειξη αποτελούν μέχρι σήμερα τις δύο επικρατέστερες μεθόδους προκειμένου να προσδιορίσουμε την πραγματικότητα ή να εξαγάγουμε την αλήθεια για τα όντα. Προτού όμως προβούμε σε μια ενδελεχή ανάλυση των δύο εννοιών, είναι ανάγκη να αποσαφηνιστεί ο όρος "ον", γιατί δεν θα έχει νόημα καμιά διαπραγμάτευση των δύο μεθόδων αν δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει ο εν λόγος όρος. Ον μπορεί να είναι είτε ένα φαινόμενο είτε ένα αντικείμενο είτε ένα νοούμενο. Ον μπορεί να είναι οτιδήποτε δύναται να υποπέσει στον έλεγχο της νόησης. Ον μπορεί να είναι ένα οποιοδήποτε φυτό, ζώο, ορυκτό, άνθρωπος ή πλανήτης, ον επίσης μπορεί να είναι μια πρόταση με "νόημα" αξιωματικού χαρακτήρα ή με κάποια αναφορά ως προς τι. Τι μπορούμε να νοήσουμε ως ον γνωσιολογικά, όμως; Το ον, κάθε ον, ώστε να καταστεί γνώριμο προσλαμβάνεται ως αντικείμενο του νου, ως εκείνο το οποίο αντίκειται απέναντί μας και προβάλλει  την ανάγκη κατανόησής του. 

ΜΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΜΕΝΙΔΕΙΟΥ "ΕΙΝΑΙ" ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΧΑΪΝΤΕΓΓΕΡ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Κάθε φιλοσοφική θεώρηση οποιουδήποτε φιλοσόφου μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να κατανοήσουμε καλύτερα είτε κάποιον άλλο φιλόσοφο είτε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς των δράσεών μας και των απόψεών μας για τα πράγματα. Ο Μάρτιν Χάιντεγγερ αποτελεί μια τέτοια περίπτωση διανοητή μέσω του οποίου μπορούμε να αναστοχαστούμε πάνω στους μεγάλους κλασικούς φιλοσόφους και να αναδιατυπώσουμε ερωτήματα ή αποκρυσταλλωμένες θεωρήσεις που είχαμε υιοθετήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο εν λόγω φιλόσοφος ευθέως διατεινόταν ότι είναι περισσότερο διανοητής και λιγότερο φιλόσοφος, εφόσον εδραίωσε τον υπαρξισμό μέσα από την φαινομενολογική σκέψη.

Ο Χάιντεγγερ εστίασε στην παρμενίδεια φιλοσοφία θέτοντας ως καρδιά της θεμελίωσης της φιλοσοφίας του την περίφημη φράση του Ελεάτη "το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι" (= σκέψη και ύπαρξη είναι το ίδιο). Όλοι οι κλασικοί φιλόσοφοι από τον Πλάτωνα μέχρι και τον  Χέγκελ εργάστηκαν και ανέπτυξαν το νου, το νοείν, ένα νόημα ως αφετηρία για να συλλάβουν το τι πραγματικά υπάρχει. Ο Χάιντεγγερ κινήθηκε αντίστροφα εκκινώντας από την ύπαρξη (είναι) για να αποπειραθεί να συλλάβει ένα έλλογο νόημα (νοείν) για τον κόσμο και τον εαυτό του.

Στο έργο του "Είναι και Χρόνος" τίθεται το ερώτημα για το νόημα του "Είναι" ξεκινώντας ο φιλόσοφος να αναλύει την ανθρώπινη ύπαρξη (Dasein) με σκοπό να κατανοηθεί το ον, η πραγματικότητα. Η φιλοσοφική εκκίνηση πραγματοποιείται μέσω του φιλοσοφικού παρμενίδειου δίπολου Είναι - Μη ον. Το μεταφυσικό ερώτημα  "Γιατί να υπάρχει κάτι αντί για το τίποτα" που απασχόλησε από τις απαρχές τη φιλοσοφία επιβάλλει μια υπόρρητη υπαγωγή στην αρχή του αποχρώντος λόγου. Το Είναι (ον) μπορεί να καταστεί γνωστό μόνο στη βάση ενός προκαταβολικού τίποτα (μη ον). Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση είναι δυνατόν να διανοιχτεί εντός μας η προοπτική του παρ-όντος εν τη απουσία του. Ο Χάιντεγγερ, επιπροσθέτως, έχει επίγνωση της αριστοτέλειας θέσης ότι κάθε τι υπαρκτό κατανοείται πάντα μέσα στα όρια του χρόνου που ορίζεται ως ο ορίζοντας κατανόησης του Είναι.

Η φαινομενολογική σκέψη του Χάιντεγγερ τέθηκε και αναπτύχθηκε σε άλλες βάσεις σε σχέση με την πλατωνική ή αριστοτελική οντολογία. Ευθέως ο φιλόσοφος ασκεί πολεμική κριτική στη μεταφυσική και στο "επέκεινα" και θέτει στον σύγχρονο άνθρωπο το ζήτημα της επιστροφής του στο πραγματικό, στο "Είναι",  δηλαδή στη βίωση του εδώ και τώρα και να ορίσει, με βάση αυτό, το νόημα της ζωής του. Ας δούμε πώς αντιστρέφει ο Χάιντεγγερ τα πράγματα. Ενώ οι κλασικοί φιλόσοφοι προσπαθούν να συλλάβουν ένα νόημα έξω από ετούτη τη ζωή, ώστε να  συμπεριλάβουν τα αιτιατά της παρεπόμενα σε αυτό το μεταφυσικό έξωθεν αφήγημα, ο Χάιντεγγερ κάνει το αντίστροφο. Προσπαθεί να συλλάβει την ίδια την "ύπαρξη" μέσα από το ενσυνείδητο ανθρώπινο ον ώστε μέσα από αυτήν να εξάγει ένα νόημα που να την προσδιορίζει και να την "δικαιώνει".

Έτσι, μέσα από το πολύ δυσνόητο έργο του το οποίο κάνει λόγο για επιστροφή στην ελληνική αρχαιότητα όταν η λογική, η φυσική και η ηθική θεώρηση πραγμάτων ήταν μέρη μιας ενιαίας και αδιαίρετης ολότητας που απέρρεε από τη θεσμική συγκρότηση του κοινοτισμού των πόλεων της κλασικής ιδιαίτερα περιόδου. Παρόλο που στην πρώιμη φάση του ο Χάιντεγγερ ανέπτυξε έναν ιδιότυπο αθεϊσμό που πήγασε από την επιρροή του Νίτσε, στα χρόνια της ωριμότητας προσέδεσε την νοσταλγία του στα ομηρικά έπη με την συμβίωση θεών και ανθρώπων, κάτι που διαφαίνεται από την Επιστολή για τον ανθρωπισμό στην οποία τεχνηέντως ισχυρίζεται ότι το "Είναι" καλεί τον άνθρωπο και του αποκαλύπτει κάθε φορά ένα μόνο μέρος του αντικειμενικού του νοήματός του. 

Ας δούμε με ποιο τρόπο ο Χάιντεγγερ μας υποδεικνύει δρόμους και τρόπους ώστε η φιλοσοφία να καταστεί μια βιωματική πορεία, ένας πρακτικός βίος, κάτι που το φανερώνει με αποφατικό τρόπο.

Η σύγχρονη ανθρωπότητα, ισχυρίζεται ο φιλόσοφος, πάσχει από ασθένειες της ψυχής και παθογένειες της σκέψης. Ξεχάσαμε να παρατηρήσουμε ότι είμαστε ζωντανοί και δεν είμαστε σε επαφή καθημερινά με το μυστήριο της ύπαρξης (να είμαστε). Πότε βρίσκουμε τον εαυτό μας; Όταν επικεντρωνόμαστε στον εαυτό μας και είμαστε μόνοι είτε περπατώντας στην ύπαιθρο είτε διαλογιζόμαστε σχετικά με αυτά που κάνουμε σε σχέση με τα πράγματα. Πότε καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από το αντίθετο του "Είναι", από το τίποτα (Das Nichts), τον μηδενισμό με την απουσία ουσιαστικού νοήματος; Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως τσακισμένη ψυχή που ζητά παραμυθία από τη θρησκευτική αλογία και τελετή, όταν συνομιλούμε με τον τρόπο που υιοθετεί η ύπαρξή μας για να ορίσει τη φύση, τα όντα, μέσα εκεί αφυπνίζεται το "Είναι", όπως ακριβώς βίωνε τη θέαση του όντος ο Παρμενίδης.

Έχουμε ξεχάσει το γεγονός ότι όλα τα όντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Έχουμε επιλέξει συνήθειες που μας καθιστούν εγωιστές και αποσυνδεδεμένους από το όλον. Η επαφή μας με τη φύση συμβάλλει στην επανασύνδεσή μας με τον αληθινό εαυτό μας, ζώντας την "ύπαρξη" μέσα μας, αυτή μας προσφέρει την καθολική θέα. Μέσα στην αγκαλιά ενός φυσικού τοπίου ή μιας άγριας φυσικής ομορφιάς που προβάλλει σε έναν σπιτικό μας κήπο μπορούμε να αισθανθούμε αλλά και να διαισθανθούμε την Ενότητα του "Είναι", δηλαδή τη βίωση της συνύπαρξής μας με έναν βράχο, ένα φυτό ή λουλούδι, έναν οργιώδη θάμνο, ένα σύννεφο που κλέβει ματιές πίσω από τα ανέμελα φύλλα ενός δέντρου, και όλα αυτά ως μια ένωση στο Κοινό Ον. Τέτοιες στιγμές αποτελούν τη βάση για την υπέρβαση της εξωτερικότητάς μας με τη βύθισή μας μέσα σε αυτό που αγνοούσαμε ότι είμαστε.

Ξεχνάμε να είμαστε ελεύθεροι και να ζούμε για τον εαυτό μας. Ζούμε σε μια ετεροθεσμισμένη κοινωνία που οι κοινωνικές και πολιτικές της συμβάσεις λειτουργούν ως εξωτερικό επικοινωνιακό επίστρωμα επικάλυψης της αυθεντικότητάς μας (προκαταλήψεις, δοσμένα δόγματα, ανασταλτικές για την Ελευθερία φοβίες κλπ). Παραδινόμαστε σε έναν κοινωνικοποιημένο και επιφανειακό τρόπο ύπαρξης που επικαλύπτει τον αληθινό εαυτό μας. 

Η προοπτική και συνειδητοποίηση της ιδέας του θανάτου είναι πολύ σημαντική ώστε να κατανοήσουμε την περατότητά μας, τα όριά μας. Η παρουσία της προοπτικής του θανάτου λειτουργεί ουσιαστικά όπως και η πλατωνική μελέτη του θανάτου. Η χαϊντεγγεριανή ιδέα διαφέρει στο ότι η ιδέα του θανάτου ορίζει το χρονικό διάστημα που είμαστε έγχρονοι και σε πλήρη συνείδηση, στο εδώ και τώρα (εδωνά είναι). Από τη στιγμή που το δικό μας "Είναι" βρίσκεται ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο. Να η ευκαιρία που μας δίνεται μπροστά μας. Εδώ και τώρα βιώνουμε άμεσα τον παρμενίδειο τρόπο θέασης και έκλαμψης της θεάς-ιδέας που αντανακλάται στην ένυλη ύπαρξη. Όταν η αγωνία και η προοπτική του θανάτου διαχέει το υπόβαθρο των σκέψεων και των πράξεών μας προκαταβολικά λειτουργεί καθαρά επιστρεπτικά με τον συνεχή επανακαθορισμό του τι είμαστε και πώς ακριβώς θα ορίσουμε τον εαυτό μας σε αυτό το συγκεκριμένο διάστημα. Αν σκεφτούμε, αυτό μπορεί να λειτουργήσει και αναδρομικά στη ζωή μας.

Μας ξεκαθαρίζει ο φιλόσοφος ότι μόνο ένας μπορεί να μας λυτρώσει από τον κακό εαυτό μας και τους άλλους, ο αληθινός εαυτός μας, που είναι η μη αφυπνισμένη  μας ύπαρξη και πρέπει να την φέρουμε στο προσκήνιο της συνείδησης εδώ και τώρα. Έτσι, θα γίνουμε αυτό που ανακαλύπτουμε διαρκώς αποβάλλοντας οτιδήποτε "δεν είμαστε". Η μνήμη του θανάτου και των ορίων μας δεν πρέπει να γίνεται παρά μόνο όταν η έννοια αυτή λειτουργεί ως οργανωτική διάταξη των προθέσεων και των επιλογών της βούλησης. Πρόκειται ξεκάθαρα για την φιλήβεια ηδονή του Πλάτωνα, που σοβεί ως το μέτρο εκδήλωσης του απείρου που κομίζουμε μέσα μας στη βάση της περατότητάς μας. Η  παρμενίδεια "ηδονή" που γέννησε η εμφάνιση της θεάς στο παρμενίδειο έργο είναι αυτή ακριβώς η θέαση του κάλλους του όντος, του "Είναι", η φανέρωση της ύπαρξης ένδον. Για αυτό και ο φιλόσοφος Παρμενίδης μετήλθε πολύ λίγα λόγια, σε μορφή ποίησης, ώστε να έχει προτεραιότητα η ύπαρξη σε σχέση με τη γλώσσα, η ψυχική έκχυση νοερής ενέργειας μπροστά στο Κάλλος, τη Συμμετρία και την Αλήθεια που αναβλύζει το "Είναι".

Τέλος, είναι καλό να επισημανθεί ιδιαίτερα ότι πολύ λίγοι έχουν κατανοήσει ότι κάθε ατομικό πρακτικό ή και θεωρητικό σύστημα που εμπνέει και δημιουργεί ένας φθασμένος φιλόσοφος δεν πρέπει να κρίνεται μονοδιάστατα, αλλά να προσεγγίζεται πάντοτε με βάση τα φιλοσοφικά ρεύματα που αποτέλεσαν τη βάση για να δομηθεί και να έχει λειτουργικότητα. Οπότε είναι καλό όσοι ενδιαφέρονται να εφαρμόσουν στην πράξη αυτήν την βιωματική προσέγγιση ώστε να έχει ακόμα πιο θετική επίδραση και ανύψωση της αληθινής ύπαρξης που κρύβεται μέσα τους, να μελετούν και κείμενα της πλατωνικής και αριστοτελικής φιλοσοφίας που πραγματικά διεγείρουν σύγκορμα το ατομικό μας "Είναι", το οποίο αποτελεί τη συμπαντική σταγόνα του ωκεάνιου παντός.

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η ΠΟΡΕΙΑ "ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΗΤΟ ΣΤΟΝ ΑΙΣΘΗΤΟ ΚΟΣΜΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Το ζήτημα των ιδεών και της εγκόσμιας φανέρωσής τους στην πλατωνική φιλοσοφία είναι ένα από τα ζωτικότερα θέματα που έχουν απασχολήσει τόσο την νεοπλατωνική φιλοσοφία όσο και την νεότερη εγελιανή θεωρησιακή. Προτού προβούμε σε μια αναλυτική παράθεση των διαδικασιών και των σταδίων που λαμβάνουν χώρα ώστε οι ιδέες να καταστούν οργανικές μορφές του αισθητού κόσμου είναι απαραίτητο να επισημανθεί και η ανάλογη οντολογική διαπραγμάτευση που υπεισέρχεται στην πορεία αυτή, κάτι που θα παραβάλλουμε στην κατωτέρω ανάπτυξη του θέματος.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή χωρίς να παραλείψουμε αυτονόητες απορίες και προϋποθέσεις που απαιτούνται και χωρίς τις οποίες είναι πολύ εύκολο τόσο να περιπέσουμε σε ανορθολογικές φιλοσοφικές θεωρήσεις όσο και σε αστήριχτες μεταφυσικές θέσεις. Μια σειρά από ερωτήματα θέτουν το μέγεθος της πλάνης ή της αφέλειας που μπορεί να χαρακτηρίζει άφρονες απόπειρες για να κατανοήσουμε τον κόσμο. Πώς αποκτούν τα όντα την ύπαρξή τους από την φαινομενική ανυπαρξία; Είναι δυνατόν τα διάφορα όντα του αισθητού κόσμου (όπως άστρα, πλανήτες, άνθρωπος, ζώα, φυτά, ορυκτά, άτομα, μόρια, ηλεκτρόνια, κουάρκς κλπ) να αποκτούν μορφή και υλική υπόσταση χωρίς να μεσολαβεί μια αντίστοιχη οντική λειτουργία; "Πιστεύουμε" ότι μόνα τους τα όντα αυτά λαμβάνουν ορατή μορφή με ένα συγκεκριμένο απεικονιστικό σχέδιο και συγκεκριμένες οργανικές λειτουργίες προσδεμένες σε έναν σκοπό; Τέτοιου είδους φιλοσοφικά ερωτήματα θέτουν τις βάσεις για θεμελιώδη ερωτήματα που απαιτούν μια ορθολογική και επιστημονική απάντηση. 

ΟΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ ΚΑΤΑ ΠΡΟΚΛΟ

 

Η ανωτέρω εικόνα αποτυπώνει τις Ενάδες και τη λειτουργία του κόσμου (πατήστε στη φωτό για μεγέθυνση)

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο πλατωνικός διάλογος "Παρμενίδης" αποτελεί το κορυφαίο έργο της πλατωνικής διαλεκτικής και στη φιλοσοφία κατέστη το θεμελιακό πεδίο συγκρότησης της κλασικής φιλοσοφίας ως την κορωνίδα του ανθρώπινου πνεύματος. Σε παλαιότερο κείμενο έχει γίνει λόγος για τη φύση των πλατωνικών ιδεών, αλλά η πραγμάτευσή τους σχετιζόταν με την εξωτερική και επιφανειακή τους κατανόηση αναφέροντας μόνο την οντική τους διάσταση. Δηλαδή ως προς το αν είναι α) τα πέντε γένη ή κάποια ηθική αξία, όπως η δικαιοσύνη, β) κάποια μαθηματική οντότητα, όπως οι αριθμοί ή τα σχήματα, ή γ) κάποια φυσικά είδη, όπως άνθρωπος, ζώο κλπ.. Στην προκείμενη περίπτωση θα γίνει λόγος για την ουσιαστική τους συγκρότηση και δομή ως προς τη διαβάθμιση μεταξύ όντος και μη όντος.

Οι ιδέες του Πλάτωνα είναι οι πρωτότυπες υπάρξεις, τα αληθινά νοητά πρότυπα, το μεικτό ως δημιουργία του Πέρατος και του Απείρου. Το μεικτό είναι δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά τον καθολικό νου και τις Ιδέες. Οι Ιδέες, ταυτόχρονα, είναι αιώνιες, ακίνητες, άφθαρτες και αμετάβλητες.

Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΩΝ ΙΔΕΩΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Τι ακριβώς είναι οι πλατωνικές Ιδέες; Είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει πολύ την Φιλοσοφία και την ιστορία της σκέψης. Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι ο Πλάτων μέσα από τη θεωρία των Ιδεών θεμελίωσε την καθ΄εαυτού φιλοσοφία αποτελώντας τον σημαντικότερο ίσως φιλόσοφο μαζί με τον Αριστοτέλη στην ιστορία του πνεύματος.

Πολλοί καταπιάνονται με το θέμα των Ιδεών και τις περισσότερες φορές αποφεύγουν να συγκροτήσουν μια συνεκτική και σαφή έννοια για τη φύση των πλατωνικών ιδεών. Οι πλατωνικές Ιδέες ξεκάθαρα αποτελούν καθολικές έννοιες και αιώνιες οντότητες του νοητού κόσμου. 

Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΔΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΓΝΩΣΙΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ

 

                                                               Φωτογραφία: Ο Οδυσσέας και η Καλυψώ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Όπως είχαμε επισημάνει σε παλαιότερο κείμενο, οι ουσιώδεις λόγοι κατά Πρόκλο είναι η αιώνια γνώση του σύμπαντος και του όντος που κομίζει η λογική ψυχή μέσα της και είναι εγγεγραμμένη σε αυτήν αλλά ανενεργή.  Κάθε ανθρώπινη ψυχή φέρει μέσα της ως αντίγραφο ολόκληρη τη γνώση για τον κόσμο. Η γνώση αυτή που φέρει μέσα της η ψυχή είναι ανενεργή, δηλαδή λησμονημένη (σε λήθη) λόγω  της ενσάρκωσής της στον αισθητό κόσμο, στον μεταβαλλόμενο κόσμο, ο οποίος είναι αιώνιος αλλά γενητός (μεταβλητός, όχι γεννημένος) κατά Πλάτωνα, δηλαδή διαρκώς υποκείμενος σε αλλαγή των μορφών των όντων που τον συνιστούν.  

ΠΛΑΤΩΝ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΘΕΚΤΟΣ ΝΟΥΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο πλατωνικός διαλογισμός είναι η αποκορύφωση της φιλοσοφικής διαλεκτικής και είναι άγνωστος στο ευρύ ελληνικό κοινό που ασχολείται με τη φιλοσοφία θεωρώντας ότι η φιλοσοφία είναι μόνο μια θεωρητική και νοησιαρχική δραστηριότητα. Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι καθόλου στους θρησκευόμενους, χριστιανούς ή μη, που ακόμα "προσεύχονται", γιατί όχι μόνο δεν ξέρουν καν τι είναι ο διαλογισμός, αλλά και αρνούνται να μάθουν, λόγω της άγνοιας που τους εμπότισε ο θρησκευτικός δογματισμός και φανατισμός με τον οποίο γαλουχήθηκαν από τα θρησκευτικά συστήματα. Ο διαλογισμός τον οποίο μετερχόταν ο Σωκράτης και ο Πλάτων ταυτίζεται με τον διαλογισμό του μεγάλου Ινδού διαλογιστή Πατάνζαλι. Ο διαλογισμός δεν είναι ούτε ελληνικός ούτε ινδικός, είναι ένας. 

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Όπως έχει επισημανθεί και άλλες φορές, η ενασχόληση με τη φιλοσοφία είναι η άσκηση του πνεύματός μας στην αρετή και τη γνώση, είτε μυστηριακή είτε επιστημονική, ανάγοντας την ψυχή σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης. Στην προκείμενη περίπτωση θα γίνει λόγος για τη σύνδεση της φιλοσοφίας και της ελληνικής θεολογίας με την επιστήμη. Η ανωτέρω εικόνα αναπαριστά την Θεά Δήμητρα να κρατά στάχυα και δύο φίδια. Η εικονιζόμενη θεά Δήμητρα αποτυπώνει την ανθρώπινη ενσάρκωση και τη δυνατότητά μας να αναπτύξουμε και να ισορροπήσουμε μέσα μας πνευματικές και κοσμογονικές δυνάμεις. Στην ελληνική μυθολογία και θεολογία συναντάμε τα δύο φίδια σε πολλές εκδοχές, από τη μινωική θεά των φιδιών και το κηρύκειο του Ερμή με τις δύο ανελισσόμενες φιδίσιες δυνάμεις του ηλεκτρομαγνητισμού (έλικα DNA) μέχρι και τον Ηρακλή που πνίγει τα δύο φίδια. Τα δύο φίδια δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι δύο δυνάμεις του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού, ή αλλιώς ο ηλεκτρομαγνητισμός, οι οποίες σχετίζονται απόλυτα με τον μεταφυσικό κόσμο, ο οποίος δεν είναι τόσο "μεταφυσικός" όσο νομίζουμε. 

ΒΙΑΣ Ο ΒΟΡΥΣΘΕΝΙΤΗΣ - Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Οποιαδήποτε θρησκευτική ή δογματική κοσμοθεώρηση και να έχουμε υιοθετήσει στη ζωή μας είναι ανάγκη να την ελέγχουμε διαρκώς μέσα από τη φιλοσοφική κριτική, τους κανόνες του πνεύματος και την λογική σκέψη, προκειμένου να την φθάνουμε στα όριά της. Να μη φοβηθούμε ποτέ την κατάληξη που θα έχει η όποια στατική αποκρυσταλλωμένη μας κοσμοθεώρηση ή θρησκευτική πεποίθηση αν δεν αντέξει η θεμελιακή βάση της, γιατί απλά θα έχουμε πετύχει έναν μεγάλο άθλο, ένα σπουδαίο βήμα. Ποιο δηλαδή; θα έχουμε αποσβέσει μια πλάνη η οποία χαρακτήριζε τη θεώρησή μας είτε αυτή είναι συντριπτική για την κοσμοθεώρησή μας και άξια απόρριψης είτε κάποιο μέρος της έπασχε στην δόμησή της και την καθιστούσε ελλιπή στην οντολογία της, οπότε έχρηζε βελτίωσης. Ακόμα και στην περίπτωση που νομίζουμε ότι έχουμε κατακτήσει ή ανακαλύψει την "αλήθεια", η φιλοσοφία είναι η μόνη καταφυγή για να μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε στον πρακτικό βίο με την υιοθέτηση μιας θεωρητικής και πραγματικής μεθοδολογίας στην καθημερινή ζωή. Η ίδια η πρακτική της μεταφόρτωση στην πραγματική ζωή είναι σίγουρο ότι θα την μετουσιώσει και θα την μεταβάλλει σε σχέση με τις αρχικές της δομές και συλλήψεις.  

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η "ΑΘΗΝΑΪΚΗ" ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ ΝΟΗΤΙΚΑ ΨΥΧΩΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Στον διάλογο Τίμαιο του Πλάτωνα ο Σόλων έχει ταξιδέψει στην Αίγυπτο και συνομιλεί με έναν Αιγύπτιο ιερέα ο οποίος του διαμηνύει ότι ο ελληνικός πολιτισμός των Αθηναίων που "μεγαλούργησε" είναι πιο παλιός σε σχέση με τον αιγυπτιακό κατά 1000 χρόνια, ότι δηλαδή οι Αθηναίοι "έζησαν και μεγαλούργησαν" 9000 χρόνια πριν την εποχή του Σόλωνα, ενώ οι Αιγύπτιοι 8000 χρόνια πριν. Όλη αυτή η πλατωνική αριθμολογία είναι θεολογικά-κοσμογονικά συμβολική και καθόλου ιστορικής διάστασης. Οι πλατωνικοί διάλογοι βέβαια, πέρα από υψηλής φιλοσοφικής διανόησης λόγοι, είναι και κείμενα με απίστευτου βαθμού γεωμετρικούς μυθολογικούς συμβολισμούς που αποκρύπτουν την αλήθεια για τον νοητό, και όχι μόνο, κόσμο, προκειμένου να φανερωθεί μέσα στην ψυχή, ως νοητικό φως, μόνο σε όσους μάθουν να σκέφτονται και να φιλοσοφούν, γιατί ο δρόμος προς την  "αλήθεια" είναι ο δρόμος προς τη φιλοσοφική ζωή, όπως και θα γίνει λόγος παρακάτω. 

Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΩΣ ΕΓΚΟΣΜΙΟΣ ΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΟΣΙΩΝ

Φωτογραφία: Ναός του 2ου αιώνα του Διόνυσου-Βάκχου ή του περσικού θεού Μίθρα που ανακαλύφθηκε κάτω από την πόλη του Λονδίνου στις ανασκαφές του 1954. 


Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η διονυσιακή  θεολογία, σε φιλοσοφική γλώσσα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το έπος της λειτουργικής πορείας του θεϊκού Νου μέσα στο υλικό σύμπαν και για αυτό θα γίνει λόγος στην προκείμενη περίπτωση. Παρατίθενται αρχικά παρακάτω δύο εδάφια από τις "Βάκχες" του Ευριπίδη προκειμένου να αναπτύξουμε τη διονυσιακή θεολογία φιλοσοφικά :

[ << Πίνοντας το κρασί του πίνουμε αυτόν>>. <<Μέσω αυτού του δώρου ο άνθρωπος ξαναγίνεται καινούργιος. >>]

Ο ΑΙΘΕΡΑΣ - ΜΙΑ ΘΕΟΓΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Στην φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Πρόκλου οι έννοιες Πέρας-Άπειρο-Μικτό θεολογικά αποτελούν την τριαδική φύση κάθε θεού, ή του θεού γενικότερα. Το Πέρας (ή Αιθέρας κατά τους ορφικούς) αποτελεί την ύπαρξη του Θεού, το Άπειρο (ή το Χάος κατά τους ορφικούς) αποτελεί τη δύναμη του θεού, ενώ το Μικτό το ενέργημα ή τις νοητικές ενέργειες κάθε θεού. Έχουμε επισημάνει ότι οι δύο πρώτες αρχές είναι υπερούσιες στην πλατωνική φιλοσοφία (χωρίς ουσία και ακατανόητες) ενώ η τρίτη (Μικτό) αποτελεί το Ον (το Αυγό κατά τους ορφικούς ή το Χάος κατά τον Ησίοδο). Ο ανθρώπινος νους μπορεί να νοήσει ή να συλλάβει μόνο το Μικτό, κατά το οποίο λαμβάνουν χώρα ο θείος νους και οι Ιδέες που εξέρχονται από αυτόν. 

ΗΣΙΟΔΟΣ - Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΩΣ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Οι δύο πρώτοι μεγάλοι Έλληνες ποιητές Όμηρος και Ησίοδος αποτύπωσαν στα έργα τους τόσο την κοσμογονία, το πώς δηλαδή δημιουργήθηκε ο κόσμος, όσο και την ανθρωπογονία, τη φύση του ανθρώπου και τον προορισμό του. Στην προκείμενη περίπτωση θα ασχοληθούμε με τον Ησίοδο, που όχι μόνο θεωρείται ο πρώτος ποιητής φιλόσοφος στην ελληνική παράδοση, αλλά και ένας μύστης-επιστήμονας που περιέγραψε την αληθινή δομή του σύμπαντος κατά τρόπο που επηρέασε καθοριστικά τόσο την εξέλιξη της αρχαίας φιλοσοφίας, όσο και την πορεία συνολικά που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Ας ξεκινήσουμε αυτό το συναρπαστικό κοσμογονικό φιλοσοφικό ταξίδι στο οποίο θα μας μυήσει ο λόγος του Ησίοδου.