ΤΟ ΝΟΟΥΜΕΝΟ, ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ "ΠΡΑΓΜΑ ΚΑΘΕΑΥΤΟ" ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Νοούμενο και φαινόμενο. Αυτοί οι δύο όροι θα μπορούσαν να αποτελούν μια εννοιολογική  συμπερίληψη για τον ορισμό της ίδιας της φιλοσοφίας, γιατί εμπεριέχουν στον προσδιορισμό τους το σύνολο των σχετικών αναφερομένων πραγματικοτήτων και των εννοιών που αφορούν τη ζωή της φιλοσοφίας αλλά και τη φιλοσοφία της ζωής.

Την έννοια του φαινομένου  εισήγαγε συγκροτημένα ο Καντ, παρόλο που πρώτη φορά ο όρος αυτός αναφέρεται από τον Σέξτο Εμπειρικό. Τι εννοούμε ως φαινόμενο στη φιλοσοφία; Φαινόμενο, κατά τον Καντ αλλά και τον Χέγκελ, είναι το σύνολο των εμφανίσεων που προσλαμβάνει και συγκροτεί ένα "υποκείμενο" για εμπειρίες, γεγονότα, δημόσιες πράξεις, οπτικές, θεάσεις, ήθη, έθιμα, κλπ. Επέχουν δηλαδή θέση φαινομένου όλα εκείνα τα στοιχεία που σχετίζονται με την ίδια τη ζωή και τον κόσμο, γενικότερα. Το φαινόμενο είναι μια ιδρυτική χωροχρονική πρόσληψη του αντικειμενικού κόσμου που επιτυγχάνει κάθε υποκείμενο για οτιδήποτε συμβαίνει είτε στον εξωτερικό αισθητό κόσμο είτε εσωτερικά στην εμπειρία που βιώνει κάθε υποκείμενο. Το συστατικό περιεχόμενο του φαινομένου έχει καθιδρυθεί από δύο συνιστώσες, από μια ήδη συγκροτηθείσα διαμεσολαβημένη συνείδηση του υποκειμένου που οπτικοποιεί μεροληπτικά μια στατική πρόσληψη του αντικειμένου της γνώσης και από την δημόσια προβολή του ίδιου του αντικειμένου. 

ΚΑΝΤ - Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΩΣ Η ΔΙΑΝΟΙΞΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Καντ αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους στοχαστές στην ιστορία της φιλοσοφίας, αλλά και γενικότερα στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος, επειδή έθεσε τις βάσεις για την κατανόηση της αριστοτελικής διάνοιας μέσα από την ανάλυση της φύσης του υποκειμένου και του αντικειμένου, την αποσαφήνιση των ορίων του ορθολογισμού και του εμπειρισμού. 

Ο θεμελιωτής της κριτικής φιλοσοφίας ανέδειξε τον θεμελιώδη ρόλο που παίζει η διάνοια, ο νους σε σχέση με την αισθητικότητα και ιδιαίτερα τη φιλοσοφική λογική τάξη μέσα από τις επάλξεις του κινήματος του Διαφωτισμού. Όπως ακριβώς οι αρχαίοι σοφιστές υπήρξαν οι πρώτοι διαφωτιστές στον κλασικό κόσμο, έτσι και ο Καντ μαζί με άλλους σημαντικούς φιλοσόφους της εποχής του άνοιξε τον δρόμο για τον διαφωτισμό στον νεωτερικό κόσμο. 

Το 1784 ο Καντ δημοσιεύει ένα άρθρο του στο περιοδικό <<Berlinische Monatsschriff>> εξηγώντας στο ευρύ κοινό τι είναι ο διαφωτισμός:

<< ∆ιαφωτισµός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την αυθυπαίτια ανωριµότητά του. Ανωριµότητα [Unmündigkeit] είναι η αδυναµία να χρησιµοποιεί κανείς τη διάνοιά του χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου. Αυθυπαίτια είναι αυτή η ανωριµότητα, όταν η αιτία της δεν συνίσταται σε έλλειµµα της διάνοιας αλλά σε έλλειµµα της αποφασιστικότητας και του θάρρους να χρησιµοποιεί κανείς τη διάνοια χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου. Sapere aude! Έχε το θάρρος να χρησιµοποιείς τη δική σου διάνοια! Αυτό είναι λοιπόν το ρητό του ∆ιαφωτισµού >>

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΤ ΣΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΒΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΧΤΕ

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Είναι αλήθεια ότι μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ο Καντ αποτελεί τον τρίτο μεγάλο σταθμό στην ιστορία της καθεαυτού φιλοσοφίας θέτοντας τις βάσεις για την ενδελεχή ανάλυση και την επιστημονική συγκρότηση της δομής του καρτεσιανού υποκειμένου. Ο Ντεκάρτ εγκαινίασε την στροφή από τη φιλοσοφία του αντικειμένου που ήταν η αρχαία ελληνική στη φιλοσοφία του υποκειμένου. Στο παρόν κείμενο η θεματική του προκείμενου ζητήματος θα περιοριστεί στον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από την κριτική φιλοσοφία που συγκρότησε ο Καντ στον υπερβατολογικό ιδεαλισμό του Φίχτε και την πειραματική διαλεκτική του.  

Ο Καντ συγκρότησε τους όρους και τις προϋποθέσεις με βάση τις οποίες έχουμε τη δυνατότητα να οικοδομήσουμε μια επιστημονικού χαρακτήρα βέβαιη φιλοσοφική γνώση. Πώς συγκρότησε την κριτική φιλοσοφία στη βάση του Λόγου που προϋπέθετε; Στην νεωτερική εποχή λαμβάνουν χώρα τρεις μεγάλοι φιλοσοφικοί σταθμοί. Εν αρχή, ο Ντεκάρτ εγκαθιδρύει τον προσδιορισμό του αντικειμένου μέσα από το εσωτερικό του υποκειμένου χωρίς να αναλύει τον τρόπο που πραγματοποιείται αυτό, οι Λοκ και Χιουμ αναδεικνύουν μεθοδικά τη σύσταση του υποκειμένου μέσα από τη διάσταση της εμπειρίας και του αντικειμένου, ενώ ο Καντ συνδυάζει τον καρτεσιανό ορθολογισμό με τον εμπειρισμό των δύο τελευταίων. Έτσι συγκροτεί την κριτική φιλοσοφία η οποία μετέρχεται την διάνοια που πηγάζει από το υποκείμενο και την αισθητικότητα που προέρχεται από τον αντικατοπτρισμό του αντικειμένου ή της εμπειρίας στις αισθήσεις.

ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ "ΑΥΤΟΣΤΡΟΦΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ" ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Φίχτε, στηριζόμενος στην καντιανή υπερβατολογική φιλοσοφία, αναπτύσσει την έννοια του "αυτόστροφου φαίνεσθαι" το οποίο σημαίνει τον λόγο του υποκειμένου (Ψ) προς τον λόγο του αντικειμένου (Χ). Αυτός ο λόγος (Ψ:Χ) μετασχηματίζεται ήδη πάντα σε μια μορφή, η οποία αυτονομείται από τα συσχετιστικά της μέρη { (Ψ) [:] (Χ) },  κάτι  που η αριστοτελική σκέψη έχει άγνοια περί αυτής της αυτονομίας, αφού ακόμη και στην  έννοια της ψυχής η αυτοαναφορικότητα συλλαμβάνεται ως υπόσταση. Έτσι το "αυτόστροφο φαίνεσθαι" που υπονοείται καθαρά από τον Φίχτε στην διαλεκτική του Πλάτωνα τίθεται ως η καθαρή σχέση του εαυτού προς εαυτόν [:] που συνάγει κάθε πρόταση για το αντικείμενο δια μέσου της οικείας της αυτοκατανόησης. Αυτή η καθαρή πράξη της αυτοσυσχέτισης του εαυτού προς τον εαυτό είναι το ΕΓΩ, η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Ο ΧΕΓΚΕΛ, Ο ΚΑΝΤ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ

Είναι αλήθεια πως η έννοια της διαλεκτικής έχει υποστεί, μέσα στην ιστορία της φιλοσοφίας, μια απείρως πολλαπλή χρήση που όχι σπάνια  περικλείει και κατάχρηση. Δεσπόζουσα ωστόσο παραμένει η εκτίμηση ότι η διαλεκτική εκφράζει τη δυνατότητα του ανθρώπου να λέγει τις έννοιες και να δια-λέγεται με αυτές. Επειδή όμως συμβαίνει οι έννοιες να αποτυπώνουν ή να απηχούν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό,  αντικειμενικές πραγματικότητες, το διαλέγεσθαι  με έννοιες αναδύεται στην αισθητή προφάνεια του σκεπτόμενου ανθρώπου ως ένας διάλογος ανάμεσα στην εξωτερικότητα και την εσωτερικότητα, στην εαυτότητα και την ετερότητα, στο φαίνεσθαι και το Είναι· εν τέλει ανάμεσα στην ίδια τη φιλοσοφία ως αντικειμενική μέθοδο σκέψης και στην αυτo-επαλήθευσή της ως τέτοιας μεθόδου.

ΚΑΝΤ - ΤΟ ΚΡΙΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ

Του Δημήτρη Τζωρτζόπουλου

Καντ‒Χέγκελ:

Κριτικός και διαλεκτικός Λόγος

     Ι. Ο Καντ, αν και τόσο μακρινός από την εποχή μας, εξακολουθεί πάντα με τον κριτικό του Λόγο να είναι επίκαιρος και να αντιμάχεται κάθε κατεστημένο, πολιτιστικό, επιστημονικό, φιλοσοφικό, πολιτικό. Στην εποχή του και για την εποχή του έγραφε, στον Πρόλογο της πρώτης έκδοσης (1781)  του πιο σημαντικού του έργου: Κριτική του καθαρού Λόγου:  

«Η εποχή μας είναι η καθαυτό εποχή της κριτικής, στην οποία πρέπει να υποβληθούν τα πάντα».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ "ΙΔΕΑ" ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΑΡΟ A PRIORI ΛΟΓΟ ΤΩΝ ΘΕΩΡΗΣΙΑΚΩΝ ΙΔΕΑΛΙΣΤΩΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Εισαγωγικά - Το νόημα της ανθρώπινης ζωής και ο προορισμός του ανθρώπου

Ο άνθρωπος συνεχώς εξελίσσεται ιστορικά μέσα από την ανάπτυξη της εμπειρίας της ίδιας της καθημερινής του ζωής έτσι και αλλιώς. Η εμπειρία δρα δημιουργικά στη  νόηση και το αντίστροφο. Ο νους αναδημιουργεί τον αισθητό κόσμο, δηλαδή λαμβάνει από αυτόν την αθάνατη τροφή των λόγων της ουσίας των όντων που έχει "ανάγκη", την αναπλάθει με βάση τις νέες νοητικές ποιότητες που αναπτύσσει μέσα του και έτσι, εξελισσόμενος ο ίδιος, αναδιαμορφώνει και εξελίσσει και τον κόσμο. Είναι μια ατέρμονη πορεία. 

Καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη του ανθρώπινου όντος είναι η ποιότητα της νόησης. Όλα εξαρτώνται από τον νου και την εξέλιξή του. Η ψυχοσωματική εξέλιξη του ανθρώπου είναι δεδομένη, άσχετα με το αν διαγράφει ολιστική πρόοδο ή υποστρέφεται. Αν θελήσει όμως να μην βιώνει παθητικά την κύλιση της ροής του χρόνου και επιλέξει να κάνει μεγάλα  άλματα για μια πιο γρήγορη και ποιοτικότερη εξέλιξη, δεν έχει παρά να επιδοθεί στην πλατωνική φιλοσοφική μελέτη του "θανάτου", στην ενασχόληση με την κλασική φιλοσοφία. Δηλαδή, να ενεργοποιήσει τις εν υπνώσει νοητικές δυνατότητες που έχει μέσα στο είναι του και να ανέλθει στη σφαίρα της θέασης εαυτού και παντός. 

Στο Υπόμνημα στον Αλκιβιάδη ο Πρόκλος μας δεικνύει στο γνωσιολογικό του σύστημα την πλατωνική του πεποίθηση ότι η γένεση-πτώση της ανθρώπινης ψυχής στον αισθητό κόσμο κάλυψε με λήθη και άγνοια τις αιώνιες αλήθειες που ο δημιουργός (παγκόσμιος νους) τοποθέτησε μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Έργο της φιλοσοφίας ως επιστημονικής διαλεκτικής για τον Πλάτωνα και τον Πρόκλο είναι να αποκαθάρει με τους ελέγχους της και να επανεμφανίσει αυτές τις αλήθειες, ως ουσιώδεις λόγους, που μένουν ανενεργοί μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή.

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΤΕΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Επειδή η ενασχόληση του ανθρώπου με την σπουδαιότερη πνευματική δραστηριότητα,  την άσκηση της φιλοσοφίας, δεν γνωρίζει ούτε εθνικά σύνορα ούτε γεωγραφικά όρια ή φυλετικές και πολιτισμικές διακρίσεις, θεωρούμε πολιτική και κοινωνική αρετή την δυνατότητα ως πολίτες να συλλαμβάνουμε την εξέλιξη του φιλοσοφικού πνεύματος καθολικά μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, προκειμένου να αντλούμε ιδέες, έννοιες, τρόπους κατανόησης και φιλοσοφικές μεθόδους, για να ανέλθουμε πνευματικά και να επιστρέψουμε στην καταγωγική ουσία μας.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ

 

Η διαλεκτική προσέγγιση του όντος προήλθε ιστορικώς από την πνευματική και πολιτική εξέλιξη στις αρχαίες ελληνικές πόλεις του 5ου αιώνα π.Χ. Κατά πρώτον η Διαλεκτική νοούνταν ως η τέχνη του διαλόγου με βάση τις ερωτήσεις και απαντήσεις. Ήταν δηλαδή μία άποψη ή μορφή της Ρητορικής τέχνης αναγκαίας στον χώρο της αναπτυσσόμενης πολιτικής κοινωνίας.

ΖΗΝΩΝ Ο ΕΛΕΑΤΗΣ

ΚΑΝΤ - ΟΙ ΣΥΝΘΕΤΙΚΕΣ A PRIORI ΚΡΙΣΕΙΣ

1.Οι έννοιες του a priori στον Κάντ 

Για τον Καντ ο ανθρώπινος νους είναι εφοδιασμένος με κάποιες γενικές έννοιες. Τις έννοιες αυτές ο άνθρωπος δεν τις απέκτησε με το πέρασμα του χρόνου μέσω της εμπειρίας αλλά προϋπήρχαν μέσα μας και αυτός είναι και ο λόγος που τις ονομάζει a priori. 

Τις a priori έννοιες ο Κάντ τις ονομάζει κατηγορίες και διακρίνει δώδεκα από αυτές οι οποίες με τη σειρά τους χωρίζονται σε τέσσερις ομάδες. Η πρώτη ομάδα είναι αυτή του ποσού όπου συμπεριλαμβάνονται οι κατηγορίες της ενότητας, της πολλαπλότητας και της ολότητας. Η δεύτερη ομάδα είναι αυτή του ποιου στην οποία περιλαμβάνονται οι κατηγορίες της πραγματικότητας, της άρνησης και του περιορισμού. Η τρίτη ομάδα είναι αυτή της αναφοράς όπου περιλαμβάνονται οι κατηγορίες της ουσιότητας, της αιτιότητας και της αλληλεπίδρασης και η τέταρτη ομάδα είναι αυτή του τρόπου στην οποία περιλαμβάνονται οι κατηγορίες της δυνατότητας, της ύπαρξης και της αναγκαιότητας. 1 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Όταν γίνεται λόγος για τον γερμανικό ιδεαλισμό, ουσιαστικά εννοούμε τους τέσσερις φιλοσόφους Καντ, Φίχτε, Σέλινγκ και Χέγκελ. Πολλοί, όσοι ασχολούνται επιφανειακά με την φιλοσοφία, κατατάσσουν τον προκείμενο ιδεαλισμό μαζί με τον σκεπτικιστικό ιδεαλισμό του Ντεκάρτ ή με τον δογματικό ιδεαλισμό του Μπέρκλεϊ, ενώ δεν είναι έτσι. Οι Γερμανοί ιδεαλιστές φθάνουν στον ιδεαλισμό από την πλευρά του φαινομενισμού, της αντίληψης ότι τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε δεν είναι αυτά ακριβώς που βλέπουμε, αλλά φαινόμενα, η εξωτερική επιφανειακή όψη των πραγμάτων και όχι τα ίδια τα όντα.

Ο Καντ, ο οποίος θεωρείται ο εμπνευστής του κριτικού ιδεαλισμού, αντιλαμβάνεται ως φαινόμενο καθετί που μπορεί να γίνει αντικείμενο εμπειρίας μέσα στον χώρο και τον χρόνο προσδιοριζόμενο από τις a priori κατηγορίες. Για τον Καντ, μπορούμε να γνωρίσουμε τα πράγματα μόνο ως προς τον τρόπο που παρουσιάζονται στις αισθήσεις μας, ως φαινόμενα δηλαδή, ενώ είναι αδύνατον να εννοήσουμε την αληθινή τους ουσία, ως καθ΄εαυτά.

Ο Φίχτε θεωρεί περιττή την καθ΄εαυτού γνώση των πραγμάτων και υποστηρίζει ότι υπάρχει μόνο το ΕΓΩ, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, το ΠΝΕΥΜΑ, το οποίο μόνο του συλλαμβάνει την αληθινή γνώση. Στη συνέχεια, μας λέει ο Φίχτε, καθώς το ΕΓΩ αναπτύσσεται (οι σκέψεις και η εξέλιξή τους), συναντά εμπόδια στο να ορίσει τον εαυτό του, για αυτό και επιτυγχάνει έναν εσωτερικό χωρισμό μέσα του, θέτοντας το άλλο κομμάτι του ΕΓΩ, το ΜΗ ΕΓΩ, που είναι ο εξωτερικός κόσμος. Ο εξωτερικός κόσμος, ως αντικείμενο, είναι μια λειτουργική συνάρτηση του ΕΓΩ μας, μια ψυχική υποκειμενική αναπαράσταση, μέσα από την οποία το ΕΓΩ μέσω των προσδιορισμών-κατηγοριών θα συλλάβει  την αληθινή γνώση. Ο ιδεαλισμός του Φίχτε είναι υποκειμενικός, γιατί θέτει ως βάση το υποκείμενο ΕΓΩ.

Ο Σέλινγκ, λαμβάνοντας υπόψη το ΕΓΩ του Φίχτε, θεώρησε ότι η αληθινή ουσία δεν είναι ούτε το ΕΓΩ (υποκείμενο) ούτε η ΦΥΣΗ (αντικείμενο), αλλά είναι κάτι πέρα και πάνω από αυτά τα δύο, κάτι που δεν είναι ούτε η συνείδηση ούτε το Είναι. Αυτό είναι το ΑΔΙΑΦΟΡΟ, το οποίο ο Σέλινγκ το ονομάζει ΑΠΟΛΥΤΟ, από το οποίο πηγάζουν τόσο το ΕΓΩ όσο και η ΦΥΣΗ. Το αδιάφορο ΑΠΟΛΥΤΟ δεν είναι ούτε πνεύμα ούτε ύλη. Ο ιδεαλισμός του Σέλινγκ είναι αντικειμενικός.

ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΚΑΝΤ - ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Του Νίκου Αυγελή, καθηγητή της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Η πραγματεία «για τη διαρκή ειρήνη» γράφτηκε από τον Kant με αφορμή τη λεγόμενη συνθήκη ειρήνης της Βασιλείας του 1795 ανάμεσα στην Πρωσία και τη Γαλλία. Η λέξη «ειρήνη» του τίτλου της καντιανής πραγματείας φαίνεται κατ’ αρχήν να παραπέμπει σ’ ένα επιμέρους θέμα της πολιτικής στο μέτρο που η τελευταία αναλαμβάνει να πραγματώσει την ειρήνη με τα δικά της μέσα. Το επίθετο «αιώνια», αν και θυμίζει την «αιώνια ειρήνη» («aeterna pax») του Αυγουστίνου, μια ειρήνη δηλαδή που πραγματώνεται στην άλλη ζωή, ωστόσο δεν παραπέμπει ούτε σ’ έναν άλλο κόσμο ούτε πάλι υποδηλώνει μια χίμαιρα ή μια ουτοπία, αλλά υποδηλώνει ένα ιδεώδες του δικαίου που έργο μας έχουμε να πραγματώσουμε στον κόσμο τούτο.

ΙΜΜΑΝΟΥΕΛ ΚΑΝΤ - Η ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΣΜΟΥ

H κριτική διδασκαλία του Ιμάνουελ Καντ (18ος αιώνας) επιδίωξε να γεφυρώσει τον ορθολογισμό με τον εμπειρισμό. Όπως είδαμε, οι "λύσεις" των μεγάλων αυτών σχολών όσον αφορά το πρόβλημα της σύνδεσης του νου του ανθρώπινου υποκειμένου με τον αντικειμενικό κόσμο, το βασικό δηλαδή αίτημα γνώσης, υπήρξαν μονομερείς: ο εμπειρισμός εστιάζει τη θεώρηση του στο θεμελιώδες γεγονός της "εισροής" γνώσης μέσω των αισθήσεων, ενώ ο ορθολογισμός στον αναγκαίο ρόλο των ορθολογικών μηχανισμών του νου. O Καντ διερεύνησε με επιτυχία κάτι που ίσως θα έπρεπε να είναι προφανές, αλλά ασφαλώς ήταν δύσκολο να περιγραφεί επαρκώς, δηλαδή τη συνεργασία των αισθήσεων με τον ορθό λόγο.

ΙΜΜΑΝΟΥΕΛ ΚΑΝΤ - Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι μόνο όσοι έχουν τις καταβολές τους στη σκέψη του Μαρξ είναι άθρησκοι. Είναι αρκετά διαδεδομένο ότι η φιλελεύθερη σκέψη δεν αντιτίθεται στη θρησκεία.

Αλλά η άποψη αυτή είναι μια πλάνη και πόσο πλούσια είναι η αστική σκέψη στο θέμα αυτό.

Ο θεός στον Καντ (1724-1804) δεν είναι η αιτία ή αρχή εξήγησης του κόσμου. Όπως και η αθανασία της ψυχής, έτσι και η ιδέα της πρωταρχικής αιτίας του κόσμου και του θεού είναι έξω από τη δυνατότητα κατανόησης της ανθρώπινης γνώσης. Σύμφωνα με το κείμενό του Η θρησκεία Μέσα στα Όρια του Λόγου και Μόνο, η ηθική δεν έχει απολύτως καμία ανάγκη τη θρησκεία. Η ηθική σκέψη σε καμία απολύτως περίπτωση δεν θεμελιώνεται στην ιδέα του θεού. Παρ’ όλα αυτά η ηθική μπορεί να μας οδηγήσει στην ιδέα του θεού.

ΚΑΝΤ - Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΓΗΣ

Η καντιανή κριτική φιλοσοφία θεμελιώνεται στη διάκριση της αισθητής και της νοητής γνώσης. Έτσι η γνώση μπορεί να συλληφθεί και σε παραστάσεις του εμπειρικού κόσμου. Το ζητούμενο είναι η αυτοκριτική της γνωστικής ικανότητας που συνοψίζεται στο ερώτημα "τι μπορώ να γνωρίζω;". Ο Καντ, λοιπόν απαντά με μια ιεράρχηση. Μπορούμε να γνωρίζουμε αρχικά με τις αισθήσεις, στη συνέχεια με τη διάνοια και τελικά με το νου. Επίσης ζητούμενο είναι μια γνώση αποδεδειγμένη που να ισχύει γενικά.

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ - ΗΡΩΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΤΗ ΛΑΚΑΝΙΚΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

του Simon Critchley

Μια εκδοχή του μετα-καντιανού συμβιβασμού στη φιλοσοφία είναι ότι η κριτική αποδόμηση των ισχυρισμών της δογματικής μεταφυσικής στην Κριτική του καθαρού λόγου έχει ως συνέπεια, οι ερωτήσεις που αφορούν το απόλυτο νόημα και την αξία της ανθρώπινης ζωής να περάσουν από την κατηγορία του θρησκευτικού στην κατηγορία του αισθητικού. Ο Καντ κληροδότησε ένα πρόβλημα στους ιδεαλιστές, τους ρομαντικούς ή ακόμη και στους μαρξιστές, ένα πρόβλημα με το οποίο καταπιάνεται στο Κριτική της κριτικής δύναμης όπου προσπαθεί να γεφυρώσει την Κατανόηση (επιστημολογία) και το Λόγο (ηθική) μέσω μιας κριτικής στην κριτική δύναμη η οποία μεσολαβεί μεταξύ της φύσης και της ελευθερίας. 

ΚΑΝΤ - Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η σκέψη του Καντ (1724-1804) αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία της νεότερης φιλοσοφίας όχι μόνο γιατί ολοκληρώνει την κριτική στροφή που εγκαινιάζει ο Descartes αλλά και γιατί σφραγίζει την πορεία ολόκληρης της μεταγενέστερης φιλοσοφίας, με την έννοια ότι αυτή βρίσκεται έκτοτε σε έναν μόνιμο κριτικό διάλογο μαζί της.

ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΚΑΝΤ - ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΤΩΝ ΗΘΩΝ (ΒΙΒΛΙΟ)

Εισαγωγή

Ο Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητα του για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος. Η διάσημη φράση του Καντ θα λέγαμε πως στην ηθική του μεταφράζεται στην έξοδο του ανθρώπου από την ανωριμότητα της φυσικής ορμής και την υποταγή στην κατηγορική προσταγή. 

Κορυφαία φυσιογνωμία της εποχής του Διαφωτισμού και «υπεύθυνος» για τον γερμανικό ιδεαλισμό, ο Καντ (Πρωσία, 1724-1804) είναι γνωστός για τις τρεις περίφημες κριτικές του: Η κριτική του Καθαρού Λόγου (1781), Η Κριτική του Πρακτικού Λόγου (1788), Η κριτική της Κριτικής Δύναμης (1790). 

Ένθερμος θιασώτης του Νεύτωνα, θεωρείται ότι εισάγει την «κοπερνίκεια στροφή» στη φιλοσοφία. Όσον αφορά την επιστημολογία του ενδιαφέρεται να γνωρίσει τον κόσμο των φαινομένων. Δηλαδή τα πράγματα που διέπουν τον κόσμο, ακριβώς όπως φαίνονται στον άνθρωπο και σχετίζονται με αιτιακές σχέσεις: αυτός είναι ο «καθαρός Λόγος» όπου μπορεί να βασιστεί η επιστήμη. Δεν τον ενδιαφέρουν τα πράγματα όπως είναι «καθαυτά». Δεν υπάρχει χώρος για τη μεταφυσική των πραγμάτων. Η καινοτομία του αφορά την υπέρβαση του δίπολου εμπειρισμός / ορθολογισμός, εισάγοντας την υπερβατoλογική Λογική και την υπερβατολογική Αισθητότητα. Η Λογική χρειάζεται εμπειρικά δεδομένα (το αδιαμόρφωτο πολλαπλό υλικό της εμπειρίας) και η Αισθητότητα χρειάζεται προεμπειρικούς όρους (τις a priori μορφές εποπτείας και κατηγορίες). Δε μπορεί να αποκτηθεί επιστημονική γνώση με βάση μόνο τη νοησιαρχία ή την αισθησιοκρατία.