Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου
Ο Γιαχβέ ήταν μία Θεότητα ανάμεσα στις πολλές τις οποίες είχαν αρχικά οι Εβραίοι/Ιουδαίοι. Μάλιστα είχε διάφορα ονόματα. Η ονομασία Γιαχβέ ή Ιαχέ ή Ιακχέ προέρχεται από το ελληνικό όνομα Ίακχος, ή Βάκχος που δεν είναι άλλος από τον ελληνικό Θεό Διόνυσο (Βλέπε αντίστοιχο αιγυπτιακό μύθο περί Ίσιδος και Οσίριδος). Στην ελληνική μυθολογία/θεολογία ο Διόνυσος είναι ο έκτος στη σειρά δημιουργός θεός μετά τις 5 βασιλείες/δημιουργίες του Ηρικεπαίου (Φάνης), της Αδράστειας, του Ουρανού, του Κρόνου και του Δία σύμφωνα με την ορφικοπυθαγόρεια-πλατωνική παράδοση. Η δημιουργία του Διόνυσου είναι ο αισθητός ορατός κόσμος.
Παλαιότερα στην ιουδαϊκή παράδοση, η κύρια Θεότητα ήταν θηλυκή και ονομαζόταν Asherath (η γνωστή Ελληνική Άρτεμη). Δηλαδή η θρησκεία των αρχαίων Εβραίων ήταν Μητριαρχική όπως και η παλαιότερη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων πριν την λατρεία του Δία.
Η Asherath ήταν η λεγόμενη Μητέρα των Θεών του Ουρανού και της Γης, το αντίστοιχο της θεότητας Ιννάνα των Σουμερίων και της Αστάρτης των Βαβυλωνίων κτλ. Ήταν η Μητέρα Θεά Γη, μάνα των Θεών που γέννησε από τον ίδιο της τον εαυτό τον υποδεέστερο Γιαχβέ. Από τον ιερό γάμο της Asherath με τον Yawheh (Γιαχβέ) προήλθε ο φωτεινός Υιός Εωσφόρος, όπου τον συμβόλιζαν αστρολογικά με τον πλανήτη Αφροδίτη δηλαδή τον Αυγερινό. Ο Πλάτωνας ονόμαζε φωτεινό υιό τον Αυγερινό αποδίδοντάς του τις ιδιότητες της Αφροδίτης. Ο Πλάτων συνεχίζοντας έλεγε πως ο φορέας αυτής της γνώσης είναι ο Ήφαιστος (ως άλλη ονομασία που απέδιδε στον φωτεινό Υιό που μάλιστα δεν ήθελε να αποκαλύψει γιατί ήταν μυστικό των Ελευσίνιων).
Ο Γιαχβέ της παλαιάς διαθήκης, λοιπόν, ήταν εβραϊκός Θεός με ελληνικές ρίζες (τουλάχιστον κατά την ονομασία του) και η μεγαλύτερη Θεότητα ήταν η Asherath -΄Άρτεμη. Μάλιστα ο Σολομών είχε ιερό της Θεάς μέσα στον γνωστό ναό του.
Ας μην ξεχνάμε και άλλη μία ελληνική εισαγωγή στην ιουδαϊκή θεολογία ενός άλλου ονόματος του Θεού Διόνυσου, του φρυγικού θεού Σαβάζιου που στην Ιουδαϊκή / χριστιανική θεολογία συναντάται με το όνομα του "Κυρίου Σαβαώθ".
Ας μην ξεχνάμε και άλλη μία ελληνική εισαγωγή στην ιουδαϊκή θεολογία ενός άλλου ονόματος του Θεού Διόνυσου, του φρυγικού θεού Σαβάζιου που στην Ιουδαϊκή / χριστιανική θεολογία συναντάται με το όνομα του "Κυρίου Σαβαώθ".
Αργότερα οι Ιουδαίοι εξαφάνισαν τη θεά Asherath και επικράτησε η πατριαρχική θεότητα του Γιαχβέ. Ακριβώς το ανάλογο δηλαδή του περάσματος στην Αρχαία Ελλάδα από την Μητέρα χθόνια Θεά στον Θεό Δία. Η συνέχεια όμως εκπλήσσει στην Ιουδαϊκή θεολογία. Οι Ιουδαίοι πέρα από αυτήν την αλλαγή καταργούν όλες τις υπόλοιπες θεότητες και καθιστούν τη θρησκεία τους μονοθεϊστική και τον Γιαχβέ θεό μονάρχη και τύραννο. Στην ουσία οι Ιουδαίοι προσάρμοσαν τη θρησκεία τους στην κολεκτιβιστική τους πολιτική οργάνωση, η οποία προωθεί τον ανελεύθερο άνθρωπο, τον δούλο του θεού, ο οποίος λειτουργεί με το φόβο της αιώνιας τιμωρίας, έναν άνθρωπο που δεν έχει δικαιώματα και ούτε καν είναι άτομο υπεύθυνο για τον καθορισμό της μοίρας του. Για να μπορεί ο Γιαχβέ να κυριαρχεί και να δεσπόζει στην κοινωνική και θρησκευτική ζωή των ανθρώπων κάτω από την απειλή του φόβου της τιμωρίας εισάγεται από τους Ιουδαίους το κατασκεύασμα του Σατανά, που είναι ζωροαστρικής προέλευσης. Η δημοκρατία ως ελληνική επινόηση, για την ιουδαϊκή θεολογία, είναι πολίτευμα του Σατανά που αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού (όπως και αργότερα στο Βυζάντιο με την επικράτηση της ελέω θεού μοναρχίας και των αυτοκρατόρων).
Σήμερα οι Έλληνες λατρεύουν χωρίς να το γνωρίζουν μία αρχαία εβραϊκή θεότητα, τον Γιαχβέ, με όλες τις αυθαίρετες κοπτοραπτικού χαρακτήρα αλλαγές και θεολογικές παρεμβάσεις και έπαψαν να αποβλέπουν με μια φιλοσοφική/θεολογική θεώρηση στις δικές τους αρχαίες θεότητες, τον ολύμπιο Δία και το ολυμπιακό πάνθεον, οι οποίες σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία λειτουργούν συλλογικά στη συνέλευση των θεών. Οι ενάδες-θεοί της αρχαίας ελληνικής παράδοσης, πέρα από το ότι συμβολίζουν κοσμογονικές και ψυχογονικές αλήθειες, αποτελούν τα ουράνια αρχέτυπα για την ανθρώπινη νοημοσύνη και υπόσταση.
Απεμπολήσαμε, λοιπόν, τις δικές μας αρχαίες παραδοσιακές ελληνικές λατρείες όπως τη διονυσιακή ή τουλάχιστον την ελληνική αντίληψη και φιλοσοφία (οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από την χριστιανική εκκλησία επικίνδυνες όταν ξεφεύγουν από τη χριστιανική θεώρηση), για να οδηγηθούμε στη λατρεία αρχαίων κατασκευασμένων ιουδαϊκών θρησκευτικών δοξασιών που μάλιστα είναι κακέκτυπη και αναληθής αντιγραφή της αρχαίας σοφίας και θρησκευτικότητας.
Απεμπολήσαμε, λοιπόν, τις δικές μας αρχαίες παραδοσιακές ελληνικές λατρείες όπως τη διονυσιακή ή τουλάχιστον την ελληνική αντίληψη και φιλοσοφία (οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από την χριστιανική εκκλησία επικίνδυνες όταν ξεφεύγουν από τη χριστιανική θεώρηση), για να οδηγηθούμε στη λατρεία αρχαίων κατασκευασμένων ιουδαϊκών θρησκευτικών δοξασιών που μάλιστα είναι κακέκτυπη και αναληθής αντιγραφή της αρχαίας σοφίας και θρησκευτικότητας.
Στήριξη κειμένου: Βιβλίο Μουσάων αρχώμεθα (Ο Ησίοδος και η αρχαϊκή επική ποίηση)
