ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ-ΥΠΕΡΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΑΜΚΥΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ολόκληρη η γνώση σχετικά με τον διαλογισμό στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία από τους προσωκρατικούς και τον Πλάτωνα μέχρι και τον Ιεροκλή (6ος μΧ αιώνας) εμπεριέχει μια γενική εικόνα και όχι συγκεκριμένη για το πώς διαλογιζόμαστε, δηλαδή πώς ανερχόμαστε στον πνευματικό εαυτό μας. Δεν δίδεται δηλαδή κάποιο πρακτικό πλαίσιο με στάδια εφαρμογής ώστε να υπερυψωθούμε στον αληθινό εαυτό μας. Όλα τα πλατωνικά και νεοπλατωνικά κείμενα που μας έχουν διασωθεί δεν αρκούν για να καταλάβουμε τον πρακτικό, τον εφαρμοσμένο σκοπό της ύπαρξής μας που είναι η έκσταση που γράφει και ο Πλωτίνος. Όλα δείχνουν ότι εκείνο το μέρος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής παράδοσης που σχετίζεται με τον διαλογισμό είτε έχει χαθεί είτε δεν επαρκούσε ο τρόπος περιγραφής του διαλογισμού και πολλοί λίγοι μπορούσαν να "διαλογίζονται" πραγματικά.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΩΡΑΙΟ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Πλωτίνος θεμελίωσε την πλατωνική φιλοσοφία σε νέες βάσεις αναπτύσσοντας την τριάδα ΕΝ, ΝΟΥΣ, ΨΥΧΗ. Ο πλωτινικός νους ως αιώνιος, αμετάβλητος, άφθαρτος και αυτοπροσδιοριζόμενος, αποτελεί μια σύνθεση του αριστοτελικού θεού και του πλατωνικού νοητού κόσμου των ιδεών. Το πλωτινικό ΕΝ είναι η δημιουργός αιτία προέλευσης, απαρχή και σκοπός όλων των υπολοίπων υποστάσεων και των όντων που μετέχουν σ’ αυτές. Έτσι, όσα όντα είναι ψυχές έχουν τη δυνατότητα να φέρουν στο άνω μέρος τους νοητική ικανότητα, ενώ όσα είναι νόες, έχουν τη δυνατότητα να επιθεωρούν, εν νοερή ακινησία, την νοητική εποπτεία της ουσίας τους, κάτι που τα κάνει να καθίστανται θεωρούς του Ενός.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο Πλωτίνος είναι ο πρώτος φιλόσοφος που εγκαινιάζει τη σημαντικότερη φιλοσοφική γραμμή μέχρι σήμερα, τη θεωρησιακή φιλοσοφία, η οποία φθάνει μέχρι τον Χέγκελ και τον Αλτουσέρ. Σύμφωνα με την θεωρησιακή φιλοσοφία ο άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει στο ΕΝ, να συλλάβει την αληθινή γνώση μόνο μέσα από τον Νου, πέρα από την παράδοση στις επιθυμίες και τις απολαύσεις της βιοτικής μέριμνας. Ένας τέτοιος βίος μόνο ενάρετος μπορεί να χαρακτηριστεί, εφόσον, για να αντικρίσει η ψυχή το ΕΝ και να ενωθεί μαζί του, πρέπει να επιστρέψει ανεβαίνοντας τα προηγούμενα σκαλοπάτια της οντολογικής κλίμακας. Η ψυχή πρώτα, είναι ανάγκη να αναπτύξει το νοητικό ηγεμονικό της και μετά να μάθει να το λειτουργεί. Η άσκηση στη φιλοσοφία είναι ο μόνος δρόμος για την ανέλιξη που πρέπει να επιτύχει, προκειμένου να μάθει στη συνέχεια να νοεί χωρίς να διακόπτεται η νοερή ικανότητα του νοητικού. Δηλαδή απαιτείται η νοητική ροή να είναι συνεχής χωρίς να προσβάλλεται από το βουητό των αισθήσεων. Αφού αναπτύξουμε πλήρως τη νοητική μας ικανότητα και η καθημερινή μας ζωή καταστεί βίος φιλοσοφικός, με διαρκή πνευματική πρόοδο θα αναπτύξουμε απρόσμενα στο άνω μέρος του Νοός μας, δύο ανεξήγητες δυνατότητες, πρώτα την ενορατική διαίσθηση και δεύτερον την νοητική ενόραση. Με την ενορατική διαίσθηση ο νους μας συλλαμβάνει αστραπιαία νοητικά εικονικά σχήματα που μας δεικνύουν τη σύνδεση του νοητού με τον αισθητό κόσμο. Κατά την νοητική ενόραση, βιώνουμε το κάλλος του σύνολου κόσμου μέσα μας σε τρεις εξελικτικές φάσεις. Σε πρώτη φάση, τις πρώτες φορές που θα επιτυγχάνουμε να νοούμε ενορατικά, θα διαπιστώνουμε ένα ταξίδι του νου που θα συνδέει όλη τη γνώση που έχουμε αποκτήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μας με όλα τα πράγματα, όλα θα συνδέονται και θα εξηγούνται μέσα μας. Σε δεύτερη φάση, τις επόμενες φορές, θα διαπιστώνουμε ότι όλος αυτός ο κόσμος των γνώσεων που έχουμε αποκομίσει και εντυπώσει μέσα μας είναι το ΕΓΩ μας, είναι η ταυτότητά μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Στην τρίτη φάση, την ύστερη, την οποία βίωσε και ο Πλωτίνος, αυτό που θεωρήσαμε κατά την τρίτη φάση ότι είναι το ΕΓΩ μας, τελικά είναι το Όλον, το ΕΝ, ο Αρρητος Συνδετικός Δεσμός που βρίσκεται στο άνω μέρος του ΝΟΥ μας και συνδέει όλα τα όντα του κόσμου μέσα από όλες τις σκέψεις-δράσεις όλων των όντων μεταξύ τους. Αυτό που βιώνουμε και "βλέπουμε" είναι το απέραντο Κάλλος των Όντων μέσω του Ενός, όχι μέσα από την υλική τους διάσταση, αλλά μέσα από την μορφική τους ολογραφική απεικόνιση στο Είναι μας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ (ΚΕΙΜΕΝΟ-ΒΙΝΤΕΟ)

Της Μαρκοπούλου Άννας

Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος γεννήθηκε στην Λυκόπολη της Αιγύπτου κατά το 204 ή 205 μ. Χ..

Αφού μαθήτευσε έντεκα χρόνια κοντά στον Αμμώνιο Σακκά, τον ιδρυτή του νεοπλατωνισμού, ο Πλωτίνος αποφάσισε να ταξιδέψει στις ανατολικές χώρες για να γνωρίσει την σοφία των Περσών και των Ινδών. Γι’ αυτόν τον λόγο προσήλθε στο στρατόπεδο του αυτοκράτορος Γορδιανού, που ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει εναντίον των Περσών. Όμως, η προσπάθεια του Πλωτίνου να γνωρίσει την σοφία της Ανατολής απέτυχε, γιατί ο Γορδιανός δολοφονήθηκε στην Μεσοποταμία, ενώ ο Πλωτίνος μόλις κατάφερε να διαφύγει και να διασωθεί στην Αντιόχεια. Από εκεί, ο Πλωτίνος μετέβη στην Ρώμη σε ηλικία 40 ετών, όπου άρχισε την φιλοσοφική του διδασκαλία.

ΑΙΘΕΡΙΚΕΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Νεοελληνική απόδοση αποσπάσματος από τις Εννεάδες του Πλωτίνου:

"Φαίνεται ότι κάποιος που προτίθεται να γνωρίσει τη φύση του Νοός, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει το κατώτερο Αυτού επίπεδο στην κλίμακα της Δημιουργίας, την ψυχή του, και να φθάσει στο πιο θείο μέρος της.Αυτό μπορεί να γίνει όταν η ψυχή εκδύεται σταδιακά τα "ενδύματά" της: εσύ, ως άνθρωπος με σώμα, πρέπει πρώτα να αποσυνδέσεις την ανθρώπινη υπόστασή σου από αυτό το σώμα, και μετά να απομακρύνεις από αυτό την ψυχή που το ζωογονεί, μαζί με την αισθητήρια αντίληψη, η οποία αναμφισβήτητα πρέπει να φύγει, καθώς και τις επιθυμίες, τα πάθη και όλες τις υπόλοιπες ρυπαρότητες που μας κρατούν προσκολλημένους στον εμπειρικό εαυτό. Ό,τι απομείνει από την ψυχή είναι αυτό που αποκαλούμε "εικόνα του Νοός".

ΠΕΡΙ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ

Ο νους, ως το υποκείμενο ή η έδρα όλων αυτών που αναπαριστώνται με τη νόηση, δεν μπορεί να κατανοεί πλήρως τον εαυτό του ως ένα αντικείμενο σκέψης ή αντίληψης: η αυτοσυνείδηση (το να συνειδητοποιεί ο νους ότι ο ίδιος σκέφτεται) αυτή καθ΄εαυτή δεν συνιστά αυτογνωσία, κάτι που διατείνεται ο Ντεκάρτ. Προκειμένου η αυτογνωσία να είναι έγκυρη και να έχει νόημα, πρέπει να είναι σε θέση να παρακάμπτει τη σκόπιμη δομή που επινοεί ο ίδιος ο  νους, η οποία ευθύνεται για την αναπαράσταση των αντικειμένων ενώπιον της συνείδησης.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΥ

               

Ο Πλωτίνος αποκλείει κάθε αμιγή υποκειμενιστική φιλοσοφική τάση από τη δική του περιγραφή για τον ΝΟΥ, τονίζοντας την προτεραιότητα των Ιδεών ή του Όντος έναντι του Νοός, και αρνούμενος τη θεωρία βάσει της οποίας μια Ιδέα είναι μια Ιδέα επειδή, ή μόνον όταν, γίνεται αντιληπτή από τον ΝΟΥ. 

Μας γράφει συγκεκριμένα:

SARAH RAPPE - ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟ (ΒΙΒΛΙΟ)

                                                   

Μια σπουδαία μελέτη για την νεοπλατωνική φιλοσοφία από την καθηγήτρια κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, Σάρα Ρέιπ. Η εν λόγω καθηγήτρια αναλύει στο βιβλίο της αυτό σε βάθος τη γλώσσα, τους μυστικούς κώδικες, τα σύμβολα και τα συνθήματα που μετέρχονται οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι προκειμένου να πετύχουν τη μέθεξη με το θείο. Δεν είναι ένα πόνημα που μπορούν να κατανοήσουν όλοι, γιατί χρησιμοποιεί εξεζητημένο λεξιλόγιο και φιλοσοφικούς όρους από τη σύγχρονη φιλοσοφία της γλώσσας που απαιτούν ειδικές γνώσεις φιλοσοφίας, κάτι στο οποίο οι περισσότεροι Έλληνες είναι αμύητοι και αφιλοσόφητοι. Η Σάρα Ρέιπ αναφέρεται στο φιλοσοφικό όρο της "μεταφοράς" ως τρόπο μυστικιστικής έκφρασης των άρρητων βαθιών νοημάτων, τα οποία αναδύονται πέρα και πάνω από τα ίδια τα κείμενα. Οι νεοπλατωνικοί στα κείμενα τους αντιτίθενται στην απλή λογική και θεωρούν ότι η ενόραση είναι ο ύψιστος και μοναδικός τρόπος για να κοινωνήσει ο άνθρωπος με τον θείο κόσμο, παρόλο που μετέρχονται το λογικό επιχείρημα και ορθολογικούς συλλογισμούς για να εκλογικεύσουν το βάθος του νεοπλατωνικού λόγου. Όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της, όλα τα κείμενα του νεοπλατωνισμού και ιδιαίτερα όλα τα φιλοσοφικά έργα του Πλωτίνου, του Ιάμβλιχου, του Πρόκλου και του Δαμάσκιου επέχουν θέση διανοητικών εργαλείων για διαλογισμό, πρακτικές αυτοσυγκέντρωσης και πνευματικών ασκήσεων ύψιστου νοηματικού βάθους που εξυψώνουν την ανθρώπινη ψυχή αντικρίζοντας τον θείο κόσμο.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΧΑΛΔΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Εισαγωγή 

Η ονομασία «Χαλδαίοι» αναφέρεται γενικά στο λαό των Χαλδαίων που κατοικούσε στα εδάφη της Βαβυλωνίας και κυρίως στους μάγους Χαλδαίους της Βαβυλώνας. Οι Χαλδαίοι συνδέονται με το Νεοπλατωνισμό, το κίνημα που ίδρυσε ο φιλόσοφος Πλωτίνος τον 3ον αι. μ. Χ., μέσω των σκοτεινών και παράξενων στίχων που τιτλοφορήθηκαν ως Χαλδαϊκοί Χρησμοί ή Χαλδαϊκά Λόγια. Οι μαθητές και διάδοχοι του Πλωτίνου θεώρησαν σκόπιμο να σχολιάσουν τους στίχους αυτούς, να τους εντάξουν στο πρόγραμμα μαθημάτων των σχολών τους και να εφαρμόσουν τις διδαχές τους στις θεουργικές τελετές. Αν και η πιθανότητα απευθείας συνέχειας της θρησκείας των Σουμερίων, των Ακκάδων και των Βαβυλώνιων έως στην εποχή των Νεοπλατωνικών είναι αμφισβητούμενη, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις θρησκειολογικού κυρίως χαρακτήρα που θα μπορούσαν να στρέψουν την έρευνα προς μία τέτοια κατεύθυνση. Η Θεουργία όπως εξελίχθηκε έπειτα από τον Πλωτίνο και η επιβίωση της αρχαίας Χαλδαϊκής μαγείας σε αυτήν είναι πολύπλοκα και ευρύτατα θέματα, τα οποία ελάχιστα θίγονται εδώ. Πιο πολύ ερευνάται η θεολογία των Χαλδαϊκών Χρησμών ως προς τη συνάφειά της σε πολλά σημεία με το Νεοπλατωνισμό, αλλά και ως απήχηση της αρχαίας παράδοσης, στο βαθμό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι επιβιώνει και αναβιώνει εντός της. Η κύρια θέση της εργασίας αφορά την  απροσδιοριστία του ονόματος της πρώτης αρχής και την ομωνυμία του προθέματος «Εν» ορισμένων θεοτήτων των Βαβυλωνίων με το νεοπλατωνικό Εν. Επιπλέον, επιχειρείται μία αντιπαραβολή των σημασιών, με τις οποίες ο όρος αυτός ήταν γνωστός στους αρχαίους Χαλδαίους και τους Νεοπλατωνικούς. Το θέμα είναι ότι η πρωταρχική ενοποιητική και απροσδιόριστη φύση του ονόματος «Εν» δεν εξαφανίστηκε, αλλά διατηρήθηκε ως μία ανάμνηση, από το βάθος του χρόνου. Ακόμη, ανιχνεύονται πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να στηρίξουν την άποψη ότι ο Πλωτίνος είχε μία επιμέρους γνώση πολλών Χαλδαϊκών και άλλων ανατολικών δογμάτων, τα οποία λανθάνουν με ποικίλες μορφές στο έργο του. Η μεθόδευση που προτείνεται στηρίζεται στην ανάδειξη της ιστορικο-φιλοσοφικής διάστασης του θέματος, καθώς βάση για την ανάπτυξη του αποτελούν δεδομένα από την ιστορία των ιδεών, των ονομάτων και των πίστεων.

ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ - Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΝΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ

Ο Ιεροκλής, στην αρχή του προοιμίου τού Υπομνήματός του στα Πυθαγορικά Χρυσά Έπη, γράφει:

«Η φιλοσοφία είναι κάθαρση & τελειότητα της ανθρώπινης ζωής : κάθαρση από την υλική αλογία και του θνητειδούς σώματος, τελειότητα ως ανάκτηση της οικείας μας ευζωίας(ευδαιμονίας), η οποία οδηγεί στην ομοίωση με το θείο. Αυτά εκ φύσεως τα πραγματοποιούν κυρίως η αρετή και η αλήθεια, η πρώτη αποβάλλοντας την αμετρία των παθών, η δεύτερη κατακτώντας το θείο είδος(μορφή) για όσους είναι εκ φύσεως ικανοί να την αποκτήσουν.»^[1]

Εξ ου και ο Ιάμβλιχος λέγει αφενός ότι :

«Αρετή της ψυχής θα μπορούσε να είναι η τελειότητα και η αρμονία της ζωής, η κορυφαία και καθαρότατη ενέργεια του Λόγου, του Νοός και της Διάνοιας. Τα έργα της αρετής ας θεωρούνται κυρίως αγαθοειδή, κάλλιστα, νοητικά, σπουδαία, πλήρη μέτρου, ευκαιρίας, πρωτεύοντα, τέλους άριστου στοχαζόμενα[2], τέλος δε χαριτωμένα».[3]

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - Ο ΜΕΓΑΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Ο Πλωτίνος ήταν ένας διαπρεπής φιλόσοφος που διακρίθηκε για την δύναμη και οξυδέρκεια του νου του, και για την αγνή και υπερυψωμένη ζωή του. Ήταν όντως σοφός δίχως την ανάμειξη του ανθρώπινου σκοταδιού, και σπουδαίος δίχως τον συνδυασμό της ανθρώπινης αδυναμίας και ατέλειας. Ο χρησμός που έδωσε γι’ αυτόν ο ίδιος ο Απόλλων τον αποκαλεί «Δαίμονα, άνθρωπε παλιά, μα τώρα σύντροφε των θεϊκότερων Δαιμόνων»∙ τον κατατάσσει στην Δαιμόνια Ομήγυριν, εκεί όπου έχουν τον θρόνο τους οι Δικαστές, οι παίδες του Διός, ο Μίνως, ο Αιακός και ο Ραδάμανθυς. Αυτόν δεν θα τον περάσουν από κρίση, αλλά θα τον καλωσορίσουν στην συντροφιά τους, στην οποία προσκαλούνται όσοι είναι άριστοι. Μεταξύ αυτών ο Πλάτων, ο Πυθαγόρας και όλα τα μέλη του χορού του αθανάτου έρωτος. 

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΩΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Το παρόν κείμενο είναι αναπόσπαστο κομμάτι από το έργο του Πλωτίνου «Εννεάδες». Στο παρακάτω κειμενο ο Πλωτίνος («Εννεάδες,  3.1.1 – 3.6.24») πραγματεύεται την Διαλεκτική.

«Ποιά τέχνη, ποια μέθοδος ή επιτήδευση θα μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να πάμε; Πού πρέπει να πάμε; Στο Αγαθό και στην πρώτη αρχή, καθώς θέσαμε ως συμφωνημένο και αποδεδειγμένο, με πολλές αποδείξεις. Και οι ίδιες οι αποδείξεις είναι ένας τρόπος να αναχθούμε μέχρι εκεί.

Αλλά τι είδους άνθρωπος είναι αυτός που ανάγεται έτσι; Μήπως κάποιος που έχει δει τα πάντα ή, όπως λέει ο Πλάτων «που έχει δει τα περισσότερα και στην πρώτη γέννηση του εισήλθε στην γονή ανθρώπου που επρόκειτο  να γίνει φιλόσοφος, μουσικός ή ερωτικός ; – τὸν πλεῖστά φησιν ἰδόντα, ὃς ἐν τῇ πρώτῃ γενέσει εἰς γονὴν ἀνδρὸς ἐσομένου φιλοσόφου μουσικοῦ τινος ἢ ἐρωτικοῦ;».

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΕΝΝΕΑΔΩΝ ΒΙΒΛΙΑ 30-33, ΤΟ ''ΜΕΓΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ'' (ΟΛΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)

Ο γεννημένος και σπουδασμένος στην Αίγυπτο Πλωτίνος (205 - 270 μ.Χ.) αναλαμβάνει με το προφορικό και γραπτό του έργο μια αναμέτρηση με τη διδασκαλία του Πλάτωνα. Αλλά συγγράφοντας τα βιβλία 30 - 33 αναλαμβάνει έναν ακόμα βαρύτερο μόχθο: να αναμετρηθεί σε βάθος με την κατεξοχήν πεποίθηση του Πλάτωνα, που είναι η σημαντικότητα του βλέπειν και βλέπεσθαι. 

Το κυρίως βλέπειν δεν είναι για τον Πλωτίνο μια δραστηριότητα που προϋποθέτει ένα ορατό αντικείμενο ή κάποιες αξιοθέατες ιδέες, αλλά είναι μια δραστηριότητα που δημιουργεί το αντικείμενό της, που το καθιστά ορατό όχι μόνο φωταγωγώντας το αλλά και παρέχοντας του οντότητα. Και το ότι κατορθώνουμε ως άνθρωποι να αναβλέψουμε προς τις ανώτερες και ανώτατες μορφές ("ιδέες"), οφείλεται στο ότι ήδη ως όντα προερχόμαστε από αυτές και μάλιστα από την εποπτική τους δεινότητα.

ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΑΤΑ ΠΛΩΤΙΝΟ, ΙΑΜΒΛΙΧΟ, ΠΡΟΚΛΟ ΚΑΙ ΔΑΜΑΣΚΙΟ

Για τον Πλωτίνο η ένωση με το θείο γίνεται με την γνώση μόνο, για τον Πρόκλο με την γνώση αλλά σε τελικό στάδιο με την θεουργία.

Και αυτό διότι επειδή το θείο είναι υπερούσιο - πριν την ουσία - δεν μπορεί να είναι αντικείμενο νόησης από τον άνθρωπο.

Ο Δαμάσκιος φαίνεται αδιάφορος προς το θέμα. Αφήνει το ζήτημα ανοιχτό και άπτεται καθαρά της φιλοσοφίας και της δυναμικής εξέλιξης του ανθρώπου.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ;

Τι είμαστε τελικά;

Είμαστε μόνο σάρκα και οστά; Κι αν ναι, τότε τι είναι αυτό που ορίζει αυτό το σώμα, να είναι ότι είναι και να πράττει όπως πράττει; Και αν υπάρχει κάτι πέρα απ' αυτό που κατευθύνει όλα αυτά, τι είναι αυτό, αν όχι σώμα, και από πού προέρχεται; Και αν πάλι είμαστε αυτό που είναι πέραν του σώματος, ποια είναι η ανάγκη του να βρισκόμαστε σε σώμα;

Μία ενδόμυχη αναζήτηση χωρίς τέλος. Όμοια όπως κι εμείς τώρα, επιδόθηκαν κι άλλοι κατά το παρελθόν σ' αυτού του είδους την αναζήτηση του εαυτού, όπως θα ακολουθήσουν κι άλλοι πολλοί μετά από εμάς και θα συνεχιστεί έτσι έως ότου πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι εντός του κόσμου αυτού.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ

                              «Ποτέ το μάτι δεν θα μπορούσε να δει τον ήλιο,

                              αν  δεν ήταν  ηλιοειδές  [=αν δεν διέθετε ηλιακή

                              μορφή  ή  φύση],  ούτε η  ψυχή  θα  μπορέσει να

                              αντικρίσει το ωραίο, αν δεν έχει γίνει πρώτα ωραία

                              η ίδια».

Η ΨΥΧΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ - ΕΝΝΕΑΔΑ 4Η

Τι είμαστε τελικά;

Είμαστε μόνο σάρκα και οστά; Κι αν ναι, τότε τι είναι αυτό που ορίζει αυτό το σώμα, να είναι ό,τι είναι και να πράττει όπως πράττει; Και αν υπάρχει κάτι πέρα απ' αυτό που κατευθύνει όλα αυτά, τι είναι αυτό, αν όχι σώμα, και από πού προέρχεται; Και αν πάλι είμαστε αυτό που είναι πέραν του σώματος, ποια είναι η ανάγκη του να βρισκόμαστε σε σώμα;

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΣΘΗΤΑ ΣΤΑ ΝΟΗΤΑ

Ο Πλωτίνος ήθελε να ανακτήσει η φιλοσοφία τον «ψυχαγωγικό» χαρακτήρα της, που της είχαν δώσει «οι παλαιοί και θείοι άνδρες»· να γίνει οδηγός της ψυχής στην πορεία της προς το Αγαθό, το Ένα. Γι᾽ αυτό και επέστρεψε στον Πλάτωνα.

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ, ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΣ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ

Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση και κατανόηση των αντιλήψεων του Πλωτίνου πάνω στο κάλλος και την τέχνη, σκόπιμη είναι η αναφορά και η εξέταση του μεταφυσικού συστήματος του. Ο Bychkov προσπάθησε να συλλάβει το οντολογικό σχήμα της φιλοσοφίας του Πλωτίνου και να αποδώσει το διάγραμμα του κόσμου πάνω στο ιεραρχικό σύστημα της ωραιότητας, σχηματικά:

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΠΡΩΤΗ ΕΝΝΕΑΔΑ, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ

                     

203. – Περὶ τοῦ καλοῦ 1, 6, 8-9

 Ο Πλωτίνος γεννήθηκε στη Νικόπολη της Αιγύπτου, δίδαξε ωστόσο φιλοσοφία στη Ρώμη. έγραψε σειρά πραγματειών, οι οποίες σχετίζονταν με τη διδασκαλία του και προορίζονταν κυρίως  για τους μαθητές του, ένας από τους οποίους, ο Πορφύριος, τις συγκέντρωσε και τις ταξινόμησε σε έξι Ἐννεάδες (= ομάδες των 9 πραγματειών). Ο Πλωτίνος θεωρείται ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού, φιλοσοφικής τάσης με μεγάλη επίδραση, που θέλησε να ανανεώσει την πλατωνική σκέψη τονίζοντας τη μεταφυσική πλευρά της πλατωνικής φιλοσοφίας και ιδιαίτερα τη θεωρία των ιδεών (βλ. το Εισαγωγικό σημείωμα στο Κείμενο 134). Η πιο φημισμένη από τις πραγματείες του Πλωτίνου είναι η έκτη της πρώτης Ἐννεάδας,στην οποία συζητείται η έννοια του ωραίου. 

Κατά τον Πλωτίνο το ωραίο δεν αποτελεί ιδιότητα των αντικειμένων που οφείλεται στη συμμετρία ή άλλα χαρακτηριστικά τους, αλλά συνέπεια της βαθύτερης σχέσης που αυτά έχουν με τα ιδεατά τους πρότυπα. Στην ψυχή που αναγνωρίζει αυτή τη βαθύτερη σχέση δημιουργείται έρωτας προς τα ίδια τα ιδεατά πρότυπα ως σύνολο (το Ωραίο δεν είναι συνεπώς ανάμνηση μιας ιδιαίτερης Ιδέας αλλά όλων των Ιδεών). Η ψυχή ανάγεται από το "ωραίο" αντικείμενο στο νοητό του πρότυπο και από εκεί στην υπέρτατη αρχή που είναι το Αγαθό. Ο Πλωτίνος προτρέπει τον αναγνώστη να "απεκδυθεί" το σώμα και να δει με το "μάτι της ψυχής" το Ωραίο και το Αγαθό. Η δυνατότητα αυτή της θέασης επιτυγχάνεται μέσω της αρετής.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ-ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ

Όταν μερίστηκε το όλον της ψυχής του κόσμου, οι (ανθρώπινες) ψυχές έγιναν ακόλουθοι των Θεών. Οι απορροές των όντων από το θείο κόσμο, όσο κατεβαίνουμε επίπεδο έχαναν την αρχέγονη πληρότητα της τελείωσης που παρείχαν οι Θεοί και έπεφταν στον κόσμο της γένεσης. Για να ανέλθουν και να επιστρέψουν οι ψυχές στην αιώνια πηγή τους, πρέπει να διανύσουν ένα κύκλο μέθεξης που εκκινεί από τα  κατώτερα όντα προς τα ανώτερα. Η ψυχή μέσα στην αιωνιότητα μαθαίνει να μεθά από το θεϊκό κρασί του έρωτα και να εξυψώνεται στα πέρατα του απείρου....

Τι είναι αυτό, τέλος πάντων, που έκανε τις ψυχές να λησμονήσουν τον Θεό Πατέρα τους, μολονότι αποτελούν μέρη που κατάγονται από τον δικό του τόπο και που ανήκουν ολωσδιόλου σε εκείνον, να αγνοούν και τον εαυτό τους και εκείνον ;

Αρχή του κακού για αυτές ήταν «ἡ τόλμα καὶ ἡ γένεσις καὶ ἡ πρώτη ἑτερότης καὶ τὸ βουληθῆναι δὲ ἑαυτῶν εἶναι» (η τόλμη, η γένεση, η πρώτη ετερότητα και η βούληση να ανήκουν στον εαυτό τους). Επειδή, λοιπόν, φάνηκαν να ευχαριστιούνται με την αυτεξουσιότητά τους και έκαναν μεγάλη χρήση της αυτοκίνησής τους, διατρέχοντας την αντίθετη οδό και διανύοντας όσο μεγαλύτερη απόσταση ήταν δυνατόν[1], αγνόησαν ακόμα και το ότι αυτές προέρχονται από εκεί. Όπως ακριβώς τα παιδιά που, επειδή απομακρύνθηκαν αμέσως από τους γονείς τους και για πολύ καιρό ανατράφηκαν μακριά τους, αγνοούν και ποιος είναι ο εαυτός τους και ποιοι είναι οι γονείς τους.