Ο ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΙΣΜΟΣ

Νεολογισμός που αναφέρεται σε ποικίλες μορφές αναβίωσης του πυθαγορισμού, από την ελληνιστική εποχή μέχρι και τους νεότερους χρόνους, και ειδικότερα στο φιλοσοφικό ρεύμα που διατρέχει τον πλατωνισμό από τον 1ο αι. π.Χ. ως τον 3ο αι. μ.Χ.

Πεδίο αναφοράς του όρου – Σχέσεις με τον Πλάτωνα και τον πλατωνισμό

Ο όρος “νεοπυθαγορισμός” δεν είναι αρχαίος. Xρησιμοποιείται ωστόσο ευρύτατα, ιδίως μετά το έργο του Eduard Zeller στα τέλη του 19ου αι., για να υπογραμμισθεί (α) η α-συνέχεια που παρατηρείται στην πυθαγορική παράδοση μεταξύ 350 και 50 π.Χ., (β) η αναβίωση της τελευταίας τον 1ο αι. π.Χ .  και (γ) η διαφοροποίηση του αναθεωρημένου πυθαγορισμού από τη σκέψη του Πυθαγόρα και των αρχαίων Πυθαγορείων, στην οποία δεδηλωμένα ανάγεται.

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

"Η αρχή όλων των πραγμάτων είναι η μονάδα γεννημένη από την μονάδα. Η απροσδιόριστη δυάδα αποτελεί το υλικό υπόστρωμα για την μονάδα που η είναι η αιτία. Από την μονάδα και την απροσδιόριστη δυάδα παράγονται οι αριθμοί. Από τους αριθμούς τα σημεία, από τα σημεία οι γραμμές, από τις γραμμές τα επίπεδα, από τα επίπεδα τα στερεά, από τα στερεά σχήματα παράγονται τα αισθητά σώματα. Τα στοιχεία των σωμάτων είναι τέσσερα: η φωτιά, το νερό, η γή και ο αέρας. Αυτά τα στοιχεία εναλλάσσονται και το ένα μετατρέπεται σε άλλο πλήρως, και συνδυάζονται για να παράγουν ένα σύμπαν έμψυχο, με σκέψη, σφαιρικό, με τη γη στο κέντρο του. Η γη καθαυτή είναι επίσης σφαιρική και κατοικείται ολόγυρα στην επιφάνειά της. Υπάρχουν δύο αντίποδες και το δικό μας "κάτω" είναι για τον άλλο αντίποδα το "άνω".
(Διασώζεται στον Διογένη Λαέρτιο, VIII 25)