ΕΤΙΚΕΤΕΣ

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

Ο Ελληνικός Διαλογισμός | της Άννας Χαλκιώτη

Ο Ελληνικός διαλογισμός, όπως μαρτυρά  και η ίδια η λέξη (διά του λόγου, μέσω του λόγου), είναι η πρακτική διάσταση του «γνώθι σ’αυτόν».
Η διαδικασία έχει ως πολύ σημαντικό  βήμα την αφύπνιση της Μνήμης. Ορθώς, διότι για να ανακαλύψουμε ίχνη της ταυτότητάς μας, χρειάζεται να επανασυνδεθούμε με την Μνήμη, την λεγόμενη "θεά" Μνημοσύνη που είναι η παγκόσμια Μνήμη. Υπάρχουν δύο μνήμες. Η ατομική  και η παγκόσμια μνήμη. Η ατομική μνήμη είναι η μνήμη της κάθε ψυχής, δηλαδή η μνήμη όλων των βιωμάτων και των σκέψεών της στο σύνολο όλων των ενσαρκώσεών της. Η συλλογική μνήμη έχει σχέση με την σύνδεση της ατομικής μνήμης με την συμπαντική μνήμη και το παν. Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει μόνο ένα μέρος της συνείδησής του και της μνήμης του ενός βίου του. Έτσι, στην ατομική μνήμη έχουμε τη Μνήμη του τρέχοντος βίου (παιδική ηλικία, γεγονότα και καταστάσεις που συχνά απωθούνται λόγω ψυχοσυναισθηματικού τραύματος) και τη συνολική Μνήμη που είναι όλη η πορεία των ενσαρκώσεων της ψυχής. Για να αφυπνισθεί το κατά δύναμιν αυτή η δεύτερη Μνήμη, προκειμένου να μάθει η ψυχή ποια είναι και στοιχεία των προηγούμενων βίων της, προϋποθέτει εργασία με την πρώτη.

Η εργασία λοιπόν που ακολουθούσαν οι Έλληνες, ήταν η αποστήθιση αποσπασμάτων ή και ολόκληρων των έργων του Ομήρου και του Ησιόδου (κυρίως). Κείμενα συνήθως που αποστηθίζονταν ήταν ο ορφικός ύμνος της Μνημοσύνης και τα Πυθαγόρεια Έπη (Παρατίθενται παρακάτω). Η αποστήθιση των Ιερών κειμένων με σταθερή φωνή, ωραία άρθρωση και ανάλογη στάση σώματος είχε ως αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της καθημερινής μνήμης και βεβαίως την διαρκή υπενθύμιση των ηθικών αξιών οι οποίες και τονίζονταν στα Ιερά αυτά κείμενα.
Να θυμίσουμε εδώ πως μεγάλοι πολιτισμοί δεν έχουν αφήσει καθόλου γραπτές διαθήκες  ή πολύ ελάχιστες, κατά κύριο λόγο προφορικές κι αυτό διότι εφάρμοζαν την πρακτική της Μνημοτεχνικής (βλ. Αβορίγινες, Φυλή Ντόγκον, Ινδιάνους…).
Παράλληλα με την ενδυνάμωση της Μνήμης και των ηθικών αξιών, δημιουργούνταν  ένα γόνιμο έδαφος, ώστε ο τέλειος αυτός «υπολογιστής» που ονομάζεται εγκέφαλος, να λειτουργεί περισσότερο με το Συνειδητό κομμάτι, παρά με το Υποσυνείδητο.
Στο Υποσυνείδητο είναι που απωθούνται οι τραυματικές μας μνήμες κι από εκεί συνεχίζουν την δράση τους σε όλο το υπόλοιπο του  βίου μας δίχως την συνειδητή επιλογή μας. Αρκεί ένα παρόμοιο ερέθισμα με αυτό που κάποτε μας έβλαψε, κι ο Υποσυνείδητος νους ανοίγει το καπάκι των παρελθοντικών αντιδράσεων, στερώντας μας το δικαίωμα για μια φρέσκια αντίδραση και τακτοποίηση του ίδιου κατά τα άλλα γεγονότος. Έτσι λέμε πως  η ανθρωπότητα απλά ζει διαρκώς σε ένα ατέρμονο παρελθόν. Είναι επειδή ζει κυρίως με το Υποσυνείδητο μέρος του εγκεφάλου.
Διαμέσου της αποστήθισης, δηλαδή αναπαραγωγής ενός σοφού Λόγου από τα στήθη μέσα – από το κέντρον της καρδιάς, οι Έλληνες κατεύθυναν και σταδιακά εκπαίδευαν τον εγκέφαλό τους να χρησιμοποιεί το Συνειδητό κομμάτι. Η στάση του σώματος και η στεντόρεια φωνή έντυναν με αυτοπεποίθηση την όλη διαδικασία. Τώρα ο ενδιάθετος Λόγος, ο εσωτερικός αυτός και τόσο σημαντικός διάλογος «εμένα με εμένα», ακολουθεί τον ίδιο δρόμο! Έχει εκπαιδευτεί να μιλά για σοβαρά και σοφά θέματα, με αυτοπεποίθηση και σιγουριά! Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι το κέντρο του Λόγου και τι δύναμη αυτό έχει. Είτε πρόκειται για εξωτερικές δηλώσεις, είτε για εσωτερικές, ο Λόγος έχει την δύναμη της υλοποίησης!
Έτσι, ο Ελληνικός Διαλογισμός μας διδάσκει τη μέθοδο παρακολούθησης της σκέψης για να πειθαρχήσει ο έλλογος Νους και όχι σταδιακά την κατάργηση της σκέψης με στόχο το κενό… με στόχο να εκλείψει οιαδήποτε σκέψη. Κατά πόσο άραγε είναι αυτό το δεύτερο εφικτό, δεδομένου ότι ο εγκέφαλος είναι όργανο σκέψης, όπως οι πνεύμονες όργανο αναπνοής, το δέρμα όργανο αφής κ.ο.κ.
Οι Έλληνες εφάρμοζαν την τεχνική του Διαλογισμού πρωί – βράδυ, καθώς είχαν γνώση πως η Ψυχή χρειάζεται την Συνειδητή επαύξηση και υποστήριξή μας όχι μόνο κατά την εγρήγορση αλλά και κατά την διάρκεια των ενυπνίων. Μια σωστή προετοιμασία προ της βραδινής εγκοιμήσεως θα βοηθήσει την ψυχή να οδηγηθεί σε εποικοδομητικά για αυτήν πεδία και το πρωί θα «ξυπνήσει» στο γήινο πεδίο ευδιάθετη και σθεναρή. 
Στην ουσία ο καθημερινός διαλογισμός πρωί-βράδυ αργά αλλά σταθερά επαναφέρει στη συνείδηση μνήμες παρελθόντων βίων μας, αρχίζοντας να γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Κατά τον πυθαγόρειο διαλογισμό ακολουθούμε τρεις κύκλους ανάμνησης. Πρώτα κάνουμε μια εσωτερική αφήγηση όλων των γεγονότων της ημέρας, δεύτερον επισημαίνουμε μέσα μας τις θετικές και αρνητικές πράξεις μας, και στο τρίτο επίπεδο προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε την αιτία των αρνητικών μας πράξεων.
Ένας άλλος σπουδαίος τρόπος διαλογισμού, που δεν ακολουθεί κάποια εθιστικά στερεότυπα, προσφέρεται με την ανάγνωση σημαντικών ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων με ανάλυση και εμβάθυνση του νοήματός τους μέσα από διαφορετικούς φιλοσόφους και σχολές. Φιλοσοφικά κείμενα που ενδείκνυνται για βαθύ διαλογισμό είναι οι διάλογοι του Πλάτωνα, οι οποίοι εμπεριέχουν πολλές νοηματοδοτήσεις και ιδέες από το σύνολο των προσωκρατικών φιλοσόφων, μελέτες σχετικές με τα πλατωνικά κείμενα και το σύνολο της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας (Πλωτίνος, Ιάμβλιχος, Πρόκλος, Δαμάσκιος)  
Σήμερα υπάρχουν πολλές πρακτικές Διαλογισμού, με επικρατέστερη αυτή του «καθοδηγούμενου διαλογισμού». Είναι η πρακτική κατά την οποία ένας ομιλητής, σύντομα, απλά και περιγραφικά καθοδηγεί τους ενδιαφερόμενους σε ένα «ταξίδι φαντασίας», κατά το οποίο καλλιεργείται κλίμα ψυχικής ανάτασης, θετικών δηλώσεων, ασφάλειας, σιγουριάς κλπ. Εν ολίγοις, δια μέσω του Λόγου γίνεται προσπάθεια να κατευθύνουμε τον Νού να εστιάσει σε  σκέψεις που προάγουν τις Αρετές, που προάγουν σταδιακά τον έλεγχο και την πειθαρχία στο Νοητικό κομμάτι. Μέχρις ότου κανείς να είναι ικανός να το πράξει δια τον εαυτό του αυτόνομα και φυσικά σε σημείο που να εφαρμόζει Δια- λογισμό «αυτοματοποιημένα» και στα καθημερινά του.
Ύμνος Μνημοσύνης 
Αρχαίο κείμενο
Μνημοσύνην καλέω, Ζηνὸς σύλλεκτρον, ἄνασσαν, ἣ Μούσας τέκνωσ' ἱεράς, ὁσίας, λιγυφώνους, ἐκτὸς ἐοῦσα κακῆς λήѳης βλαѱίφρονος αἰεί, πάντα νόον συνέχουσα βροτῶν ѱυχαῖσι σύνοικον, εὐδύνατον κρατερὸν ѳνητῶν αὔξουσα λογισμόν, ἡδυτάτη, φιλάγρυπνος ὑπομνήσκουσά τε πάντα, ὧν ἂν ἕκαστος ἀεὶ στέρνοις γνώμην κατάѳηται, οὔτι παρεκβαίνουσ', ἐπεγείρουσα φρένα πᾶσιν. ἀλλά, μάκαιρα ѳεά, μύσταις μνήμην ἐπέγειρε εὐιέρου τελετῆς, λήѳην δ' ἀπὸ τῶνδ' ἀπόπεμπε. 
Νεοελληνική απόδοση
Την Μνημοσύνην προσκαλώ, την συζυγον του Διός, την βαοίλισσαν, ή οποία εγέννησε τας ιεράς Μούσας, τας οσίας, τάς λιγυροφώνους (με την λιγυρή φωνή) πού έχει πάντοτε την μνήμην της έξω από την κακίαν ή οποία (κακία) βλάπτει τάς φρενας καί συγκρατεί κάθε νουν των βροτών σύνοικον με τας ψυχάς και αυξάνει τον δυνατόν και ισχυρόν λογισμόν των ανθρώπων είναι γλυκύτατη, αγαπά την αγρυπνίαν υπενθυμίζει τα πάντα περί των οποίων ο καθένας σχηματίζει πάντοτε γνώμιν (αποκτά μνήμην) ούτε παρεκτρέπεται καί διεγείρει εις όλους την σκέψιν. Αλλά μακαρία θεά, ξεσήκωσε (δυνάμωσε) την μνήμην εις τους μύστας της ιεράς ταύτης τελετουργίας, και απόδιωξε από αυτούς την λησμοσύνη. 
Τα Χρυσά Έπη του Πυθαγόρα 
Ἀθανάτους μέν πρῶτα θεούς, νόμωι ὡς διάκεινται, τίμα καί σέβου ὅρκον. ἔπειθ' ἥρωας ἄγαυούς τους τέ καταχθονίους σέβε δαίμονας ἔννομα ῥέζων σούς τέ γονεῖς τίμα τούς τ' ἄγχιστ' ἐγγεγαῶτας. τῶν δ' ἄλλων ἀρετῆι ποιεῦ φίλον ὅστις ἄριστος.

Να τιμάς πρώτα, τους αθάνατους θεούς, όπως ορίζει ο νόμος, και να σέβεσαι τον όρκο [κι] έπειτα, τους ένδοξους ήρωες, και να σέβεσαι τους καταχθόνιους δαίμονες, κάνοντας τα νόμιμα, και να τιμάς τους γονείς [σου] και τους κοντινότερους συγγενείς [σου], από τους άλλους δε, να κάνεις φίλο, όποιον είναι άριστος στην αρετή.


Πραέσι δ' ἐἶκε λόγοισ' ἔργοισι τ' ἐπωφελίμοισι. μηδ' ἔχθαιρε φίλον σόν ἁμαρτάδος εἵνεκα μικρῆς, ὄφρα δύνῆι  δύναμις γάρ ἀνάγκης ἐγγύθι ναίει.

Να προτιμάς τα λόγια της πραότητας και τα έργα τα επωφελή. Ούτε να εχθρεύεσαι τον φίλο σου ένεκα μικρής αστοχίας, εφόσον μπορείς, διότι η δύναμη κοντά στην ανάγκη κατοικεί.


Ταῦτα μέν οὕτως ἴσθι, κρατεῖν δ' εἰθίζεο τῶνδε· γαστρός μέν πρώτιστα καί ὕπνου λαγνείης τέ καί θυμοῦ. πρήξηις δ' αἰσχρόν πότε μήτε μετ' ἄλλου μήτ' ἰδίηι· πάντων δέ μάλιστ' αἴσχυνεο σαυτόν.

Αυτά μεν, έτσι να τα ξέρεις. Να συνηθίσεις δε, να κυριαρχείς στα παρακάτω:
Πρώτα, στο στομάχι και στον ύπνο, και στη λαγνεία και στο θυμό. Ποτέ δε, να μην πράξεις κάτι που να σε κάνει να ντραπείς, ούτε με άλλον, ούτε μόνος σου, περισσότερο απ' όλους δε, να ντρέπεσαι τον εαυτό σου.

  
Εἶτα δικαιοσύνην ἀσκεῖν ἔργωι τέ λόγωι τέ, μηδ' ἀλογίστως σαυτόν ἔχειν περί μηδέν ἔθιζε, ἀλλά γνῶθι μέν, ὡς θανέειν πέπρωται ἅπασιν, χρήματα δ' ἄλλοτε μέν κτᾶσθαι φιλεῖ, ἄλλοτ' ὄλεσθαι.

Έπειτα, να ασκείς την δικαιοσύνη με τα έργα και με τα λόγια, ούτε να συνηθίζεις να είσαι ασυλλόγιστος για τίποτε, αλλά να γνωρίζεις μεν, ότι είναι πεπρωμένο όλοι να πεθάνουν, τα χρήματα δε, άλλοτε [της μοίρας] αρέσει να τ' αποκτάς, άλλοτε να τα χάνεις.


Ὅσσα δέ δαιμονίαισι τύχαις βροτοί ἄλγε' ἔχουσιν, ἥν ἄν μοῖραν ἔχηις, ταύτην φέρε μήδ' ἀγανάκτει. ἰᾶσθαι δέ πρέπει καθ' ὅσον δύνηι, ὧδε δέ φράζευ· οὐ πάνυ τοῖς ἀγαθοῖς τούτων πολύ Μοῖρα δίδωσιν.

Όσα δε, βάσανα έχουν οι θνητοί, από δαιμονιακή τύχη, όποιο μερίδιο τυχόν έχεις [από τα βάσανα], να το υποφέρεις χωρίς να αγανακτείς, αλλά πρέπει, όσα μπορείς να τα θεραπεύεις. Τούτο δε σκέψου: δεν δίνει η μοίρα στους αγαθούς το μεγαλύτερο μερίδιο απ' αυτά.


Πολλοί δ' ἀνθρώποισι λόγοι δειλοί τέ καί ἐσθλοί προσπίπτουσ', ὧν μήτ' ἐκπλήσσεο μήτ' ἄρ' ἐάσηις εἴργεσθαι σαυτόν. ψεῦδος δ' ἤν πέρ τί λέγηται, πράως εἶχ'. ὅ δέ τοί ἐρέω, ἐπί παντί τελείσθω· μηδείς μήτε λόγωι σέ παρείπηι μήτε τί ἔργωι πρῆξαι μηδ' εἰπεῖν, ὅ τί τοι μή βέλτερόν ἐστιν.

Στους ανθρώπους δε, φτάνουν πολλά λόγια, και ευγενικά και ανάξια, για τα οποία να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου, ούτε να εκπλήσσεται, ούτε να τα απορρίπτει. Αν δε ψέματα για κάτι λέγεται, να είσαι πράος. Ό, τι δε, θα σου πω, να το κάνεις πάντοτε: κανείς να μην σε πείθει, ούτε με λόγια, ούτε με κάποιο έργο, να πράξεις ή να πεις, ό, τι δεν είναι καλύτερο για σένα.


Βουλεύου δέ πρό ἔργου, ὅπως μή μωρά πέληται· δειλοῦ τοι πράσσειν τέ λέγειν τ' ἀνόητα πρός ἄνδρος. ἄλλα τάδ' ἐκτελέειν, ἅ σέ μή μετέπειτ' ἀνιήσει. πράσσε δέ μηδέ ἕν ὧν μή ἐπίστασαι, ἀλλά διδάσκευ ὅσσα χρεών, καί τερπνότατον βίον ὧδε διαξεις.

Να σκέπτεσαι δε, πριν από κάθε σου έργο, για να μη κάνεις ανόητα [πράγματα], ο άνθρωπος που κάνει και λέει ανόητα, ανάξιος χαρακτηρίζεται, αλλ' εκείνα να εκτελείς, για τα οποία δεν θα μετανιώσεις μετέπειτα. Να μην κάνεις τίποτε, από 'κείνα που δεν ξέρεις, αλλά να διδάσκεσαι σε όσα υπολείπεσαι και με τον τρόπο αυτόν, θα ζήσεις την πιο ευχάριστη ζωή.


Οὐ δ' ὑγιείας τῆς περί σῶμ' ἀμέλειαν ἔχειν χρή, ἀλλά ποτοῦ τέ μέτρον καί σίτου γυμνασίων τέ ποιεῖσθαι. μέτρον δέ λέγω τόδ', ὅ μή σ' ἀνιήσει. Εἰθίζου δέ δίαιταν ἔχειν καθάρειον ἄθρυπτον καί πεφύλαξο τοιαῦτα ποιεῖν, ὁπόσα φθόνον ἴσχει. μή δαπανᾶν παρά καιρόν ὁποῖα καλῶν ἀδαήμων μηδ' ἀνελεύθερος ἴσθι. μέτρον δ' ἐπί πᾶσιν ἄριστον. πράσσε δέ ταῦθ', ἅ σέ μή βλάψει, λόγισαι δέ πρό ἔργου.

Δεν πρέπει ακόμη, να αμελείς την υγεία του σώματος [σου], αλλά, με μέτρο, να πίνεις, να τρως και να γυμνάζεσαι, ως μέτρο δε λέω εκείνο, για το οποίο δεν θα μετανιώσεις.
Να συνηθίζεις δε, να έχεις καθαρή, λιτή διατροφή, και να φυλάγεσαι από το να διατρέφεσαι έτσι, που να προκαλείς τον φθόνο, ούτε να σπαταλάς άκαιρα τα καλά, όπως οι αδαείς, μήτε να στερείσαι, γιατί, το άριστο είναι, το μέτρο σε όλα. Κάνε δε, εκείνα που δεν θα σε βλάψουν και να σκέπτεσαι πριν πράξεις.



Μή δ' ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ' ὄμμασι προσδέξασθαι, πρίν τῶν ἡμερινῶν ἔργων τρίς ἕκαστον ἐπελθεῖν «πῆι παρέβην; τί δ' ἔρεξα; τί μοί δέον οὐκ ἐτελέσθη;» ἀρξάμενος δ' ἀπό πρώτου ἐπέξιθι καί μετέπειτα δειλά μέν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστά δέ τέρπευ.

Μήτε να επιτρέπεις τον απαλό ύπνο στα μάτια σου, πριν εξετάσεις τρεις φορές τις ημερήσιες πράξεις [σου]: «Που ξέφυγα; Τι έκανα; Τι απ' ό, τι έπρεπε δεν ολοκλήρωσα;» αρχίζοντας δε από το πρώτο να επεκτείνεσαι στα μετέπειτα, για τα ανάξια μεν που έπραξες να επιπλήττεις τον εαυτό σου και για τα χρηστά να ευχαριστιέσαι.



Ταῦτα πόνει, ταῦτ' ἐκμελέτα, τούτων χρή ἐρᾶν σέ· ταῦτά σε τῆς θείης Ἀρετῆς εἰς ἴχνια θήσει ναί μά τόν ἁμετέραι ψυχᾶι παραδόντα τετρακτύν, παγᾶν ἀενάου φύσεως. ἀλλ' ἔρχευ ἐπ' ἔργον θεοῖσιν ἐπευξάμενος τελέσαι.
Τούτων δέ κρατήσας γνώσεαι ἀθανάτων τέ θεῶν θνητῶν τ' ἀνθρώπων σύστασιν, ἧι τέ ἕκαστα διέρχεται, ἧι τέ κρατεῖται, γνώσηι δ', ἥ θέμις ἐστί, φύσιν περί παντός ὁμοίην, ὥστε σέ μήτε ἄελπτ' ἐλπίζειν μήτε τί λήθειν. γνώσηι δ' ἀνθρώπους αὐθαίρετα πήματ' ἔχοντας τλημονας, οἵτ' ἀγαθῶν πέλας ὄντων οὔτ' ἐσορῶσιν οὔτε κλύουσι, λύσιν δέ κακῶν παῦροι συνιᾶσιν. Τοίη μοῖρ' αὐτῶν βλάπτει φρένας· ὡς δέ κύλινδροι ἄλλοτ' ἐπ' ἄλλα φέρονται ἀπείρονα πήματ' ἔχοντες. λυγρά γάρ συνοπαδός Ἔρις βλάπτουσα λέληθεν σύμφυτος, ἥν οὐ δεῖ προάγειν, εἴκοντα δέ φεύγειν.

Αυτά να προσπαθείς, αυτά να μελετάς, αυτά πρέπει ν' αγαπάς, αυτά θα σε βάλουν στα ίχνη της θείας αρετής. Ναι, Μα τον παραδώσαντα στην ψυχή μας την Τετρακτύ! την πηγή της αέναης φύσης!
Αρχιζε λοιπόν, προσευχόμενος στους θεούς, για να ολοκληρώνεις τις πράξεις σου. Και εφόσον τα τηρείς αυτά:
- Θα γνωρίσεις την σύσταση των αθανάτων θεών και των θνητών ανθρώπων, κι αν το κάθε τι παρέρχεται, και διατηρείται. - Θα γνωρίσεις δε, αν η Θέμις το θέλει [αν το δικαιούσαι], ότι η φύση είναι παντού η ίδια, ώστε μήτε τ' ανέλπιστα να ελπίζεις, μήτε κάτι να σου ξεφύγει.
- Θα γνωρίσεις ακόμη, ταλαίπωρους ανθρώπους, από συμφορές που ίδιοι προκάλεσαν, οι οποίοι, ενώ τα αγαθά βρίσκονται κοντά τους, ούτε τα βλέπουν, ούτε  τ' ακούν, λίγοι δε, γνωρίζουν πώς να λύσουν τα κακά. Η μοίρα δε αυτή τους συσκοτίζει το μυαλό. Σαν κύλινδροι δε, περιφέρονται εδώ κι εκεί, μέσα σε ατελείωτες συμφορές, γιατί τους ξεφεύγει ότι, η Έριδα, που τους είναι σύμφυτη, τούς είναι μια ολέθρια συνοδός που τους βλάπτει, και [επομένως] δεν πρέπει να προάγεται, αλλά να αποφεύγεται.


Ζεῦ πάτερ, ἦ πολλῶν κέ κακῶν λύσειας ἅπαντας, εἰ πᾶσιν δείξαις, οἵωι ταῶι δαίμονι χρῶνται. ἀλλά σύ θάρσει, ἐπεί θεῖον γένος ἐστί βροτοῖσιν, οἷς ἱερά προφέρουσα φύσις δείκνυσιν ἕκαστα.

Ζεύ Πάτερ, μπορείς αναμφίβολα ν' απαλλάξεις όλους από πολλά κακά, εάν δείξεις σε όλους πώς να χρησιμοποιούν τον δαίμονά [τους]. Αλλά, να είσαι θαρραλέος, επειδή θείο γένος βρίσκεται μέσα στους θνητούς, στους οποίους η ιερή φύση δείχνει το κάθε τι, εφόσον σού τ'αποκαλύψει.

Ὧν εἴ σοί τί μέτεστι, κρατήσεις ὧν σέ κελεύω ἐξακέσας, ψυχήν δέ πόνων ἀπό τῶνδε σαώσεις. ἀλλ' εἴργου βρωτῶν ὧν εἴπομεν ἔν τε Καθαρμοῖς ἔν τε Λύσει ψυχῆς, κρίνων καί φράζευ ἕκαστα ἡνίοχον γνώμην στήσας καθύπερθεν ἀρίστην. ἥν δ' ἀπολείψας σῶμα ἐς αἰθέρ' ἐλεύθερον ἔλθηις, ἔσσεαι ἀθάνατος, θεός ἄμβροτος, οὐκέτι θνητός.

Τηρώντας αυτά που σε διατάσσω, απαλλάσσοντας δε, την ψυχή [σου] από τους πόνους αυτούς, θα την σώσεις. Αλλά, να απέχεις από τις τροφές, για τις οποίες μιλήσαμε, και για την κάθαρση και για την λύτρωση της ψυχής, κρίνοντας και σκεπτόμενος το κάθε τι, έχοντας ως ηνίοχο την, ως προς την ανωτερότητα, άριστη γνώμη. Όταν δε, εγκαταλείποντας το σώμα, έλθεις στον ελεύθερον αιθέρα, θα είσαι αθάνατος, θεός άφθαρτος, όχι πια θνητός.

Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από τις Διδασκαλίες της Αλτάνη, η οποία και διδάσκει τον Ελληνικό Διαλογισμό. Περισσότερες πληροφορίες και στα βιβλία της Ο Ελληνικός Διαλογισμός, τόμος Α΄και Β΄.
πηγή: omorfizoi.gr - dimokratikoskoinotismos