Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙΔΑ

Η αρχαιοελληνική κοινότητα, σύμφωνα με τον Καραβίδα, δεν κατοχύρωνε την ελευθερία ως παραχώρηση και κύρωση των διεκδικητικών ελευθεριών του ατόμου, όπως προβλέπεται στον σημερινό, δυτικής προέλευσης, συνταγματικό χάρτη. Ο Καραβίδας αρνείται να συζητήσει την ελευθερία σε αόριστο και γενικό επίπεδο. Ο μέσος Νεοέλληνας την ταυτίζει με τον "κουτσαβακισμό" του, δηλαδή με την ασυδοσία και τον εγωισμό του. Αντίθετα, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός εκκόλαψε την σωστή διάσταση της ελευθερίας. Την ατομική ελευθερία δεν την τοποθέτησε μέσα στο μαθηματικό κενό, όπως έκαναν κατόπιν οι θεωρητικοί του φυσικού δικαίου και της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά μέσα στο συνεκτικό και απόλυτα ιεραρχημένο πλαίσιο του άστεος. Η καθυποβολή στην ιεραρχία και την πειθαρχία του άστεος ήταν πράγματι ο μοναδικός τρόπος, ώστε ο καθένας να αποκτήσει την οντότητά του ως άνθρωπος, να περιβληθεί την ατομική του προσωπικότητα και να καταστεί έτσι συντελεστής τάξεως και προκοπής και όχι αναρχίας.

Έτσι, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι, όταν το αρχαίο κοινοτικό άστυ απώλεσε τον αυτοέλεγχο, την αυτοευθύνη και την ελευθερία του, η μεγάλη ατομική ιδέα των Ελλήνων έγινε κατάρα του και το οδήγησε σε αδιάκοπες αναρχικές επαναστάσεις και σε ισάριθμες φρικτές διαψεύσεις.  Διότι, βέβαια, η αφηρημένη και φυσική τάχα ελευθερία δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά καθαρή φρεναπάτη.

Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 παρεξήγησε την πρακτική αξία του ελληνικού ατομισμού και της ιδέας της ελευθερίας. Ανήγαγε όλες τις αξίες στο άτομο, αφαιρώντας το από το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο, με αποτέλεσμα να τις αποδομήσει όλες. Η μηχανοκρατική μάζα των καπιταλιστικών και κομμουνιστικών χωρών εκμηδενίζει το άτομο, ενώ η αξιοκρατική ομάδα των μικροαστικών (με κοινοτικές δημοκρατικές δομές) χωρών αναδεικνύει την ατομική προσωπικότητα.

πηγή: βιβλίο Κοινοτισμός, του Μελέτη Μελετόπουλου 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Το θέμα της προσευχής είναι πολύ σημαντικό στην συνολική στάση του Έλληνα απέναντι στους θεούς και τον κόσμο.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, είμαστε μάρτυρες διαφόρων φαιδρών τουλάχιστον προσεγγίσεων και ασυναρτησιών οι οποίες διαδίδονται από διαφόρους επιτηδείους,δηλητηριάζουν (εσκεμμένα;) την ψυχή του Έλληνα και τον καθιστούν ανίκανο να πετύχει την επικοινωνία με τους θεούς.

Ετσι βλέπουμε κάποιους να ισχυρίζονται ότι κάποια στιγμή η ανθρώπινη ψυχή θα γίνει θεός και μάλιστα Ολύμπιος(!). Και όχι μόνον αυτό αλλά αυτό λένε το πετυχαίνει μιας και όντας κάποτε υποατομικό σωματίδιο(!), πέτρα κλπ , εξελισσόμενη διαρκώς επιτυγχάνει να αναγορευθεί κάποτε στην τάξη των Ολυμπίων θεών. Για την αποφυγή δε συνωστισμού στον Όλυμπο, οι Ολύμπιοι θεοί εξελίσσονται και αυτοί διαρκώς χωρίς ορατό τέλος της εξέλιξης αυτής(!)


Πέραν της σαφέστατης άγνοιας των επιτηδείων αυτών, είναι σαφέστατη η ύβρις που επιδεικνύουν μιας και είναι σαφές ότι αγνοούν την πραγματική φύση των θεών που τους καθιστά ΑΙΩΝΙΟΥΣ, ΑΓΕΝΝΗΤΟΥΣ, ΤΕΛΕΙΟΥΣ, ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ και ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΥΣ.

"Ουδείς γαρ θεός ατελής" μας λέει η Ελληνική Φιλοσοφική σκέψη, όπως επίσης ότι οι θεοί είναι ΠΡΕΣΒΥΤΑΤΟΙ και δεν μετέχουν πουθενά.

ΛΟΓΙΚΟΣ ΘΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Παραδοσιακά στις φυσικές επιστήμες η κυρίαρχη τριάδα είναι η Φυσική, η Χημεία και η Βιολογία. Στη συστημική αυτή κατάταξη, η οποία βασίζεται στην αυξανόμενη συνθετότητα του αντικειμένου διερεύνησης – και περιλαμβάνει ακόμη την Ανθρωπολογία και τις Κοινωνικές Επιστήμες -, η Φυσική καταλαμβάνει τη βάση της ιεραρχίας. Αυτό έγκειται στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το αντικείμενο της σχετίζεται με τη μελέτη της φύσης και των φυσικών φαινομένων. Οι άλλες επιστήμες μπορεί να αντιπροσωπεύουν υψηλότερα επίπεδα πολυπλοκότητας, θεωρούνται όμως «υποδεέστερες», από την άποψη ότι βρίσκονται μακρύτερα από τη στοιχειώδη μορφή ή ουσία της ύλης.

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΚΑΙ ΟΙ 4 ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Η Αρχαιοελληνική Μεταφυσική Φιλοσοφία δεν είναι "φιλοσοφία" με τη σύγχρονη εκφυλισμένη χρήση του όρου, δηλαδή σύστημα,συχνά δυσνόητο από άδειες λέξεις, μια διανοητική γυμναστική για ελάχιστους ειδικούς λόγιους. Είναι καθαρή Σοφία, που σημαίνει αποκάλυψη της Αλήθειας και Φωτισμός της πορείας του ανθρώπου προς την αυτογνωσία, την αυτοεκπλήρωση και την ευδαιμονία. Υπ' αυτή την μορφή δεν είναι ούτε αρχαία, ούτε νέα. Είναι Αιώνια!"Philosophia  perennis". 

Ως άχρονη, αρχετυπική πραγματικότητα, η Πρώτη Φιλοσοφία, όπως την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, βρίσκεται πέρα από κάθε πολιτισμικό προσδιορισμό και κάθε εθνικιστικό σφετερισμό. Είναι Πανανθρώπινη, παγκόσμια κληρονομιά που αλλάζει εκφραστικό ένδυμα σύμφωνα με τις εποχές και τις περιοχές, αλλά κατ' ουσίαν είναι πάντα ίδια και γι'αυτό επίκαιρη και σήμερα και στο μέλλον! Άλλωστε, η ανταλλαγή εσωτερικής γνώσης στην αρχαιότητα γινόταν ευρέως, ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς, χωρίς μισαλλοδοξίες και με μόνο κριτήριο την πνευματική ωριμότητα του αναζητητή. Ο Πυθαγόρας, υπόδειγμα συγκριτικού πνεύματος, έζησε, όπως και ο Πλωτίνος, χρόνια στην Αλεξάνδρεια. Μελέτησε, μύησε και μυήθηκε στις σχολές μυστηρίων της Αιγύπτου, ιδιαίτερα στα μυστήρια του Ερμή, όπως και ο Πλάτωνας. Επί πλέον ταξίδεψε  στην Ινδία, όπως ο Απολλώνιος ο Τυανέας, και ίσως έφθασε στο Θιβέτ και την Κίνα. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς, που ίδρυσε τη Στοά στην Αθήνα, στο τέλος του 4ου αιώνα έχει και φοινικικές ρίζες και πολλοί ελληνιστές φιλόσοφοι είναι Ασιάτες, Εβραίοι, Σύροι. 

ΤΟ ΠΑΛΛΑΔΙΟ

Στην «Θεογονία» του Ησίοδου και στον «Ομηρικό Ύμνο» η θεά Αθηνά ονομάζεται Τριτογένεια, επειδή γεννήθηκε κοντά σε μια πηγή που ονομαζόταν Τριτωνίς. Οι αρχαίοι συγγραφείς διαφωνούν όσον αφορά τη χώρα που βρισκόταν η πηγή. Άλλοι έλεγαν πως βρισκόταν στην Βοιωτία, άλλοι πως βρισκόταν στην Κρήτη, άλλοι στην Αφρική (τη Λιβύη) και μερικοί στα πέρατα της γης, συγχέοντας την Αθηνά με τον Ωκεανό.

Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ ΚΑΙ Η ΤΥΦΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Κατά την διάρκεια της μελέτης μας είδαμε κάποιες αναφορές στα Ομηρικά Επη, όπου και έγινε αντιληπτό ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια δεν είναι δύο απλά ποιήματα τα οποία απαριθμούν κάποια έπη, αλλά περιέχουν σημαντικότατες κοσμολογικές και θεολογικές έννοιες, τις οποίες ο Θεολόγος Ομηρος πολύ έντεχνα έκρυψε κάτω από το πέπλο αφ'ενός μεν του Τρωικού Πολέμου ( Ιλιάδα) και αφ'ετέρου των περιπλανήσεων και των ταλαιπωριών που υπέστη ένας από τους βασικότερους ήρωες του Τρωικού Πολέμου για να επιστρέψει στην πατρίδα του ( Οδύσσεια) .

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ/ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΑΙΣΧΥΛΙΚΩΝ ΤΡΑΓΩΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Το ήπαρ είναι το βιολογικό όργανο δια του οποίου ο άνθρωπος, κατά την ενύπνιο κατάσταση, μπορεί και διεισδύει στο «εν συνεχεία όλον», κατά την έκφραση του Πλωτίνου, ή στο χωροχρονικό συνεχές, κατά την σύγχρονη ορολογία. Μάλιστα ο Πλάτων, στον «Τίμαιο, 71.e +», λέγει πως η μαντική, που δόθηκε στο επιθυμητικό μέρος της ψυχής, μπορεί και λειτουργεί χάρη στο ήπαρ: το ήπαρ είναι το όργανο που πάνω του ως κάτοπτρο καθρεφτίζονται τα διανοήματα της ψυχής.

Ο Πλωτίνος στις «Εννεάδες» [«Εννεάδα 3η, 7.12.  44 – 55»] μας λέγει ότι ο χρόνος είναι η μεταβατική κίνηση της ζωής της ψυχής του Κόσμου. Όπως δηλαδή ο Αιώνας «ἐστι ζωὴ ἐν στάσει», στον εαυτό και την ταυτότητά της, έτσι και ο χρόνος είναι εικόνα του εν κίνηση.

ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΗΣΙΟΔΟΥ - ΠΡΟΟΙΜΙΟ (ΣΤΙΧΟΙ 1-115)

Η θεογονία του Ησιόδου, ένα από τα αρχαιότερα κείμενα της ελληνικής ιστορίας-θεολογίας σύμφωνα με τον ίδιο τον ποιητή, είναι ένα κείμενο που του ενέπνευσαν οι Ελικωνιάδες Μούσες, κόρες του Δία, δίνοντας του ταυτόχρονα την εντολή για το τι πρέπει να πει και ποιον να υμνήσει. Η κοσμογονία ή θεογονία του Ησιόδου ήταν τόσο σημαντικό έργο σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Πολιτεία) ώστε γράφει για αυτό : 

" Τα έργα πάλι του Κρόνου και όσα έπαθε από τον γιο του (Δία), έστω και αν ήταν αληθινά, νομίζω πως δεν έπρεπε να λέγονται έτσι στους νέους, αλλά μάλιστα να αποσιωπούνται. Κι αν είναι ανάγκη να ειπωθούν, να τα ακούν με μυστικότητα όσο δυνατόν λιγότεροι…" 

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

Τα χρυσά έπη είναι μία συλλογή 72 στίχων (μαζί με τον τίτλο) που πιθανόν να έχουν συντεθεί από τους νεοπυθαγόρειους φιλοσόφους, αντικατοπτρίζουν όμως ολόκληρη την ηθική διδασκαλία του Πυθαγόρα. Τα "Χρυσά Έπη" έχουν μαθηματική δομή και η στιχουργική τους σύνθεση έχει σημειωτική αναφορά στην συμπαντική αριθμητική αρμονία. Έτσι, οι στίχοι τους "χωρίζονται" (διαιρούμενοι στα δύο αριθμητικά μέρη) στον 45ο στίχο, προκειμένου να μας υποδείξουν το σημείο της χρυσής τομής, 72 : 45 = 1,60 => φ = 1,618!  Μέχρι τον 45ο στίχο γίνεται αναφορά στην ανθρώπινη αρετή, από τον 46ο στίχο όμως γίνεται λόγος και ανερχόμαστε στην Θεία Αρετή για την επικοινωνία μας με το Θείον. Συνεπώς, έχουμε ενώπιόν μας τους 72 στίχους, χωρισμένους στο επίμαχο σημείο της χρυσής τομής. 

ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΗΣΙΟΔΟΥ - ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΣ (886-929)

Αρχαίο κείμενο:

Ζεὺς δὲ θεῶν βασιλεὺς πρώτην ἄλοχον θέτο Μῆτιν,
πλεῖστα θεῶν εἰδυῖαν ἰδὲ θνητῶν ἀνθρώπων.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽ ἔμελλε θεὰν γλαυκῶπιν Ἀθήνην
τέξεσθαι, τότ᾽ ἔπειτα δόλῳ φρένας ἐξαπατήσας

ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ

Όταν ρωτάται ο σύγχρονος πολίτης με ποια κριτήρια προσλαμβάνει μια θεώρηση για το ποιόν μιας πολιτείας, ενός κράτους ή μιας κοινωνίας (εθνικής ή υπεκρατικής), άμεσα ανατρέχει στα στατιστικά δεδομένα της εν λόγω κοινωνίας που αφορούν πρώτα την οικονομική και έπειτα την κοινωνικοπολιτική της κατάσταση. Η πρώτη σκέψη του κινείται με γνώμονα υλιστικής φύσεως ιδιοτελή οικονομικοτεχνικά κριτήρια (Ποιο είναι το Εθνικό ΑΕΠ, ο δείκτης παραγωγικότητας κ.λπ). Σίγουρα και αυτοί οι τομείς μιας κοινωνίας λαμβάνονται υπόψη, αλλά αυτοί δεν αποτελούν τους θεμέλιους λίθους πάνω στους οποίους στηρίζεται η ανάπτυξή της αλλά είναι παρεπόμενα της πολιτικής οντολογίας της ίδιας της κοινωνίας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η Ελληνική Θρησκεία είναι το σύνολο των θεολογικών πεποιθήσεων και λατρευτικών πρακτικών των αρχαίων Ελλήνων σε μια σύνθεση, ωσάν να είναι ένας τεράστιος ζωντανός οργανισμός όπου καμία θεολογική τοποθέτηση δεν εξαιρείται, και όπου όλα συνυπάρχουν με αρμονικό τρόπο και συμπληρώνουν το ένα το άλλο παίρνοντας την κατάλληλη θέση, στο κατάλληλο σημείο σ΄ αυτό το σύνολο, τον ζωντανό οργανισμό που ονομάζεται Ελληνική Κοσμογονία και Θρησκεία.

JEAN PIERRE DUPUY - ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Η θετικιστική φιλοσοφία που κινεί το μεγαλύτερο μέρος της μοντέρνας επιστήμης και τεχνολογίας (και το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης φιλοσοφίας) αντιλαμβάνεται τη «μεταφυσική» ως μια άνευ νοήματος αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήσεις που δεν επιδέχονται απάντηση· αλλά ο Karl Popper, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξε ο Emil Meyerson, έδειξε ότι δεν υπάρχει κανενός είδους επιστημονικό (ή, επιπλέον, τεχνολογικό) ερευνητικό πρόγραμμα που να μην εδράζεται σε ένα σύνολο γενικών υποθέσεων σχετικά με τη δομή του κόσμου. Σίγουρα, αυτές οι μεταφυσικές αντιλήψεις δεν είναι εμπειρικά ελέγξιμες και δεν υπόκειται σε «διάψευση». Ωστόσο, αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν είναι ενδιαφέρουσες, ουσιώδης και ότι δεν παίζουν έναν θεμελιώδη ρόλο στην πρόοδο της επιστήμης. Αυτοί που αρνούνται τη μεταφυσική απλά την καθιστούν αόρατη και είναι πολύ πιθανόν, η δική τους κρυμμένη μεταφυσική να είναι κακή ή δίχως συνοχή. Προς έκπληξη όσων τον εξέλαβαν λανθασμένα ως θετικιστή, ο Karl Popper ισχυρίστηκε ότι το καθήκον του φιλόσοφου ή του ιστορικού της επιστήμης είναι διπλό: πρώτον, να αποκαλύψει και να καταστήσει ορατές τις μεταφυσικές ιδέες που υπόκεινται κάθε ερευνητικού προγράμματος προκειμένου να τις κάνει δεκτικές στην κριτική· δεύτερον, να προχωρήσει σε μια κριτική εξέταση αυτών των μεταφυσικών θεωριών, κατά ένα τρόπο που είναι διαφορετικός από την κριτική που ασκούν οι επιστημονικές θεωρίες, μιας και αν και κανενός είδους εμπειρικός έλεγχος δεν είναι εν προκειμένω δυνατός, παρόλα αυτά δεν παύει να είναι ορθολογικός.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΤΙΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

Εισαγωγή

Στον 20ό αιώνα αναπτύχθηκαν πολλά φιλοσοφικά ρεύματα και κινήματα, όπως: η «Φαινομενολογία» που δίνει έμφαση στη συγκεκριμένη κατάσταση την οποία βιώνει το γνωρίζον υποκείμενο και που αποτελεί προσδιοριστικό όρο της ουσίας του. Παράλληλα, εμφανίστηκε ο «Υπαρξισμός» ο οποίος αντιστρέφει τη σχέση της ουσίας και της ύπαρξης, θεωρώντας ότι η ύπαρξη πρέπει να προηγείται της ουσίας. Την ίδια εποχή εμφανίζεται η «Φιλοσοφία της Επιστήμης», κυρίως στον αγγλοσαξονικό χώρο, όπου έχουμε εντυπωσιακή ανάπτυξη των Φυσικών Επιστημών και της τεχνολογίας. Παράλληλα, αναπτύσσεται η «Αναλυτική Φιλοσοφία», η οποία ανάγει τα φιλοσοφικά προβλήματα σε προβλήματα κατανόησης της γλώσσας. Mετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Φιλοσοφία δημιουργούνται θεωρίες βασισμένες στις έννοιες της δομικής θεωρίας (Στρουκτουραλισμός) και του Μεταμοντερνισμού.