Ο Κ. Καραβίδας πέρα από το ότι ήταν ένας τεχνοκράτης του καιρού του, είχε συγκροτημένη πολιτική άποψη για τον ελληνικό πολιτισμό και φιλοσοφούσε κοινωνιολογικά. Παραθέτω παρακάτω αποσπάσματα από τον ίδιο και επιμέρους διάσπαρτα σχόλια του Μελέτη Μελετόπουλου παράλληλα με δικές μου διαπιστώσεις.
"Η κοινοτική αλληλεγγύη δεν έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Βασίζεται στην πρόσμειξη των ιδιωτικών πόρων με τους κοινούς, στο πλαίσιο των κοινοτικών λειτουργιών. Το κοινοτικό σύστημα καλλιεργεί το πνεύμα της ειλικρινούς συντροφικότητας και του αυτόματου ανθρώπινου αλληλοσεβασμού, επειδή μέσα στα πλαίσιά του η ατομική ελευθερία είναι οργανική και αυτοδημιούργητη, όχι κάποιο εφεύρημα που μπορεί να δίδεται σε
αυξομειούμενες ποσότητες εκ των άνω."
Το ατομικό στοιχείο γίνεται ανεκτό και μάλιστα αξιοποιείται στα πλαίσια του κοινοτικού συστήματος, αναγόμενο και δικαιωμένο από τη συμβολή του στην συλλογική ευημερία. Τα θετικά ατομικά χαρακτηριστικά κάθε μέλους της κοινότητας αναδεικνύονται αξιολογικά, ακριβώς διότι χρειάζονται για τη συλλογική επιβίωση. Ταυτόχρονα, πατάσσονται τα αρνητικά, αφού προκαλούν ζημία ανυπόφορη, λόγω της στενότητας των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Γι αυτό, το κοινοτικό σύστημα είναι διαρκής αγώνας εναντίον κάθε αλλοίωσης της ατομικότητας, είτε αυτή μειώνεται είτε εξογκώνεται δυσανάλογα.
Η ατομικότητα, σύμφωνα με τον Καραβίδα, είναι κάτι το πολύτιμο όταν αυτή αναδεικνύεται μέσα στην καλά ιεραρχημένη και ελεύθερα φιλοτιμημένη κοινοτική ομάδα. Κάθε κοινοτική κοινοπραξία (συνεργατικές ομαδοποιήσεις και επιχειρηματικές συλλογικότητες) βασίζεται στις προσωπικές και όχι στις υλικές σχέσεις, διότι τα μέλη της έχουν κατανοήσει την πρωτεύουσα σημασία της συνεργασίας και της εξ' αυτής προκύπτουσας συνέργειας. Επίσης, η ατομική ιδιοκτησία, παρά τις κοινωφελείς δουλείες της, αποτελεί θεμέλιο εκ των ων ουκ άνευ του κοινοτικού συστήματος, όπως είναι π.χ. η χωρική μικροϊδιοκτησία και η μικροαστική τάξη των μεσογειακών πόλεων.
Ενώ ο καπιταλισμός είναι το κατάλληλο σύστημα για τις μάζες, ο κοινοτισμός ταιριάζει στις ομάδες. Στα πλαίσια του κοινοτικού συστήματος, η ιεραρχία, η ισότητα και η ελευθερία έχουν προσωπική και οντολογική έννοια και όχι διαλεκτική-ορθολογική. Στις μάζες, απότοκο των νεωτερικών συστημάτων του καπιταλισμού που γνωρίσαμε (σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός κ.λ.π.), η ισότητα είναι εντελώς αφηρημένη έννοια, διότι στην πράξη δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ιδανική-νομική-μηχανική ισότητα. Στην ομάδα (κοινοτισμός), η ισότητα και η ελευθερία καταρτίζονται βάσει ζωντανών και όχι τυπικών μέτρων της αξίας.
Η αληθινή ελευθερία στηρίζεται, λοιπόν, όχι στην ατομικιστική και εγωιστική άρνηση οιασδήποτε δέσμευσης, αλλά στην αλληλεγγύη.
Ο κοινοτισμός, επειδή δεν είναι κάτι εκ των άνω δοτό, ούτε όργανο ρύθμισης και διοίκησης, όπως είναι το θετικό δίκαιο, είναι "πολύμορφος βίωσις", άμεση, που παραλλάσσει μέσα στην καθημερινή ζωή, γιατί υπάρχει στη λειτουργία των εθίμων και στην ψυχή των ομάδων.
