ΟΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ ΚΑΤΑ ΠΡΟΚΛΟ

 

Η ανωτέρω εικόνα αποτυπώνει τις Ενάδες και τη λειτουργία του κόσμου (πατήστε στη φωτό για μεγέθυνση)

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο πλατωνικός διάλογος "Παρμενίδης" αποτελεί το κορυφαίο έργο της πλατωνικής διαλεκτικής και στη φιλοσοφία κατέστη το θεμελιακό πεδίο συγκρότησης της κλασικής φιλοσοφίας ως την κορωνίδα του ανθρώπινου πνεύματος. Σε παλαιότερο κείμενο έχει γίνει λόγος για τη φύση των πλατωνικών ιδεών, αλλά η πραγμάτευσή τους σχετιζόταν με την εξωτερική και επιφανειακή τους κατανόηση αναφέροντας μόνο την οντική τους διάσταση. Δηλαδή ως προς το αν είναι α) τα πέντε γένη ή κάποια ηθική αξία, όπως η δικαιοσύνη, β) κάποια μαθηματική οντότητα, όπως οι αριθμοί ή τα σχήματα, ή γ) κάποια φυσικά είδη, όπως άνθρωπος, ζώο κλπ.. Στην προκείμενη περίπτωση θα γίνει λόγος για την ουσιαστική τους συγκρότηση και δομή ως προς τη διαβάθμιση μεταξύ όντος και μη όντος.

Οι ιδέες του Πλάτωνα είναι οι πρωτότυπες υπάρξεις, τα αληθινά νοητά πρότυπα, το μεικτό ως δημιουργία του Πέρατος και του Απείρου. Το μεικτό είναι δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά τον καθολικό νου και τις Ιδέες. Οι Ιδέες, ταυτόχρονα, είναι αιώνιες, ακίνητες, άφθαρτες και αμετάβλητες.

Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΩΝ ΙΔΕΩΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Τι ακριβώς είναι οι πλατωνικές Ιδέες; Είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει πολύ την Φιλοσοφία και την ιστορία της σκέψης. Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι ο Πλάτων μέσα από τη θεωρία των Ιδεών θεμελίωσε την καθ΄εαυτού φιλοσοφία αποτελώντας τον σημαντικότερο ίσως φιλόσοφο μαζί με τον Αριστοτέλη στην ιστορία του πνεύματος.

Πολλοί καταπιάνονται με το θέμα των Ιδεών και τις περισσότερες φορές αποφεύγουν να συγκροτήσουν μια συνεκτική και σαφή έννοια για τη φύση των πλατωνικών ιδεών. Οι πλατωνικές Ιδέες ξεκάθαρα αποτελούν καθολικές έννοιες και αιώνιες οντότητες του νοητού κόσμου. 

Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΔΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΓΝΩΣΙΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ

 

                                                               Φωτογραφία: Ο Οδυσσέας και η Καλυψώ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Όπως είχαμε επισημάνει σε παλαιότερο κείμενο, οι ουσιώδεις λόγοι κατά Πρόκλο είναι η αιώνια γνώση του σύμπαντος και του όντος που κομίζει η λογική ψυχή μέσα της και είναι εγγεγραμμένη σε αυτήν αλλά ανενεργή.  Κάθε ανθρώπινη ψυχή φέρει μέσα της ως αντίγραφο ολόκληρη τη γνώση για τον κόσμο. Η γνώση αυτή που φέρει μέσα της η ψυχή είναι ανενεργή, δηλαδή λησμονημένη (σε λήθη) λόγω  της ενσάρκωσής της στον αισθητό κόσμο, στον μεταβαλλόμενο κόσμο, ο οποίος είναι αιώνιος αλλά γενητός (μεταβλητός, όχι γεννημένος) κατά Πλάτωνα, δηλαδή διαρκώς υποκείμενος σε αλλαγή των μορφών των όντων που τον συνιστούν.  

Η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ (ΒΙΝΤΕΟ)

 

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πολλές φορές κάνουμε απόπειρες να προσεγγίσουμε τους μύθους και τη σημασία τους με βάση τις δικές μας υποκειμενικές θεωρήσεις ή προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε με βάση διάφορες μυθολογικές ιδεολογικές σχολές ερμηνείας των μύθων. Ίσως κάποιες ερμηνείες από όλες αυτές τις προσπάθειες μας κομίσουν κάποιες λογικές απαντήσεις και εύλογες εκλογικεύσεις, αλλά δε θα μπορέσουμε σε καμιά περίπτωση να έχουμε μια πλήρη ερμηνευτική απόδοση και κατανόηση της αλήθειας που είναι κεκαλυμμένη πίσω από την ελληνική μυθολογία. 

Η ασφαλέστερη οδός προκειμένου να συλλάβουμε το αληθινό περιεχόμενο των ελληνικών μύθων είναι η πολύπλευρη γνώση και διασταύρωση των αληθινών αντιστοιχιών που κομίζουν οι μύθοι μέσα από το σύνολο της ελληνικής φιλοσοφικής γραμματείας. Η αλήθεια που κομίζουν οι ελληνικοί μύθοι επιβεβαιώνονται όχι από έναν ή δύο φιλοσόφους και ποιητές αλλά από το σύνολο των ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων. 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΩΝ ΚΒΑΝΤΑ

  

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η προσωκρατική φιλοσοφία αποτέλεσε την πρώτη βάση για την ενασχόληση του ανθρώπου με την οντολογία, για το τι δηλαδή πραγματικά "υπάρχει". Όλοι οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με το ον. Στην προκείμενη περίπτωση αφορμή της φιλοσοφικής μας εκκίνησης για στοχασμό  είναι η παρμενίδεια οντολογία. Ο Παρμενίδης ανέπτυξε τον οντολογικό μονισμό, την ιδέα δηλαδή, ότι τα πάντα δεν προήλθαν από μια φυσική ουσία (ύδωρ, αήρ, γη, πυρ), όπως αποπειράθηκαν να ισχυριστούν οι φυσικοί φιλόσοφοι, αλλά από το Είναι, από το όντως υπαρκτό, το οποίο ενέχει χαρακτηριστικά υπερούσιας θεότητας, από την οποία απορρέουν όλα τα επίπεδα των όντων, των κόσμων και της δημιουργίας. 

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ - ΘΕΟΣ, ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου        

Ο Αριστοτέλης θεωρείται ο "λογικότερος", ο επιστημονικότερος και ο συστηματικότερος φιλόσοφος της αρχαιότητας από τους περισσότερους μελετητές, παρόλα αυτά κάθε φορά που μελετάμε πάλι και πάλι τα αριστοτελικά έργα ορμώμενοι από υψηλότερα επίπεδα κατανόησης, αναθεωρούμε απόψεις και θεωρήσεις για το μεγαλείο της αριστοτελικής σκέψης. Πολλοί κατατάσσουν τον Αριστοτέλη στους εμπειριστές ή στους ορθολογικούς φιλοσόφους. Δε θα διαφωνούσε κανείς με την κατάταξη αυτή. Ο Αριστοτέλης, όμως, είναι κάτι περισσότερο από αυτά.

Θα ασχοληθούμε στην προκείμενη περίπτωση με τον "θεό" του Αριστοτέλη. Έτσι ενέταξε τη "θεολογία" του στην τριάδα των θεωρητικών επιστημών του (Φυσική, Μαθηματικά, Θεολογία). Θα αναρωτηθεί κανείς ποια σχέση μπορεί να έχει η θεολογία με τη φυσική και τα μαθηματικά. Η αριστοτελική θεολογία είναι η "πρώτη φιλοσοφία", η ανώτερη από όλες τις επιστήμες για τον Αριστοτέλη. Η πρώτη φιλοσοφία είναι η επιστήμη που εξετάζει τις πρώτες αρχές και αιτίες των πραγμάτων του υπαρκτού.

Ο ΑΠΟΦΑΤΙΚΟΣ ΕΓΕΛΙΑΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πολλοί μελετητές της φιλοσοφίας έχουν την τάση να παρασύρονται από τις ασυνείδητες κλίσεις  προς κάποια φιλοσοφική σχολή ή ένα φιλοσοφικό ρεύμα και να αποκόπτουν την διάνοιξη του πνεύματός τους προς το όλον ον. Είναι μέγα λάθος να οριοθετούν και να περιορίζουν τις δυνατότητες του νου τους να εργαστεί ανοιχτά στο πέλαγος των νοερών κυμάτων που συστήνουν ωκεάνιες στιβάδες και χτυπούν ανελέητα, όχι το καράβι του λογιστικού, αλλά το φορτίο των προσκολλήσεων και των επιθυμιών που βαραίνουν τον νου και δε μαθαίνει να πλέει αγέρωχος την πορεία του.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ, ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ένας από τους κλάδους της φιλοσοφίας που συνιστούν, κατά τη γνώμη μου, τις ρίζες κάθε συγκροτημένου φιλοσοφικού στοχασμού είναι η φιλοσοφία της γλώσσας. Θα έλεγα ότι ίσως η διαρκής "λογική" αποκατάσταση και δομική συσχέτιση των σχέσεων που έχουν η φιλοσοφία και η γλώσσα είναι η ουσία της φιλοσοφικής δραστηριότητας εν γένει. Η καθ΄εαυτού φιλοσοφία δεν αποτελεί μια ανούσια δραστηριότητα του πνεύματος, αλλά η πεμπτουσία της εξέλιξης της ψυχοσωματικής μας οντότητας στην πράξη. Αν νομίζει κανείς ότι μια θεωρία, μια άποψη, ή ένα δόγμα για τη ζωή και τον κόσμο αρκεί για να συντελέσει στην τελείωση του καθολικού ανθρώπου, αυταπατάται. Και ακόμα περισσότερο μπορεί να ζει κανείς, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, μέσα στην αναλήθεια και στο περιορισμένο της κυκλοθυμικής του αναζήτησης όταν αυτή η στοχαστική του θέαση δεν έχει βιωματικό αντίκρισμα ούτε κοινωνική ή μεταφυσική προοπτική. 

ΝΙΤΣΕ - Ο ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΣ ΝΟΥΣ ΩΣ Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΥΠΑΡΞΗ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Νίτσε, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της σύγχρονης φιλοσοφίας, συνέδεσε το όνομά του με το διονυσιακό στοιχείο σε αντιπαραβολή με το απολλώνιο. Στα έργα του "Η γέννηση της τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής" και "Ο Σωκράτης και η ελληνική τραγωδία" ο Νίτσε αποπειράται να εξηγήσει τους λόγους σύμφωνα με τους οποίους γεννήθηκε και πέθανε η αρχαία τραγωδία και για πρώτη φορά αναπτύσσει τις έννοιες του διονυσιακού και του απολλώνιου πνεύματος. 

Ο Νίτσε θεωρεί την αθηναϊκή τραγωδία το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος και επιχειρηματολογεί σχετικά με αυτό κατά τρόπο που δύσκολα μπορεί κανείς να του αντιτείνει ένα ουσιαστικό λογικό επιχείρημα. Στο έργο του  "Ο Σωκράτης και η ελληνική τραγωδία" ασκεί δριμεία κριτική στη σωκρατική φιλοσοφία επειδή αποτέλεσε την αιτία της κατάρρευσης της υψηλότερης μορφής που έλαβε η τέχνη, της αρχαίας τραγωδίας. 

ΠΡΟΚΛΟΣ - Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η ιστορία του διαλογισμού στην ελληνική παράδοση κορυφώνεται στους τελευταίους νεοπλατωνικούς και τελειοποιείται σε θεωρητικό επίπεδο με τον Πρόκλο. Οι νεοπλατωνικοί φέρνουν πάλι στο προσκήνιο τη μεγάλη πλατωνική παράδοση του διαλογισμού εμβαθύνοντας στο έπακρον την εσωτερική αναζήτηση του εαυτού σε αντιστοιχία και σύνδεση και με άλλες παραδόσεις πέραν του δυτικού κόσμου, όπως της χαλδαϊκής, της ινδουιστικής, της αιγυπτιακής, της καμπαλιστικής ιουδαϊκής και της βουδιστικής.

Σε όλες τις αυτές τις παραδόσεις συναντάμε ίδιες ή παρόμοιες τεχνικές ή μεθόδους διαλογισμού που στόχο έχουν την επιστροφή της λογικής ψυχής στο αληθινό της "είναι" και στην τελειοποίησή της. Οι διαλογιστικές μέθοδοι που μετέρχεται ο Πρόκλος σχεδόν ταυτίζονται στη σύλληψη με τις μεθοδολογικές τεχνικές πολλών ανατολικών διαλογιστών διαφοροποιούμενος μόνο στα σύμβολα και στις έννοιες πίσω από τις οποίες κομίζονται τα ίδια νοήματα. 

ΠΛΑΤΩΝ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΘΕΚΤΟΣ ΝΟΥΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο πλατωνικός διαλογισμός είναι η αποκορύφωση της φιλοσοφικής διαλεκτικής και είναι άγνωστος στο ευρύ ελληνικό κοινό που ασχολείται με τη φιλοσοφία θεωρώντας ότι η φιλοσοφία είναι μόνο μια θεωρητική και νοησιαρχική δραστηριότητα. Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι καθόλου στους θρησκευόμενους, χριστιανούς ή μη, που ακόμα "προσεύχονται", γιατί όχι μόνο δεν ξέρουν καν τι είναι ο διαλογισμός, αλλά και αρνούνται να μάθουν, λόγω της άγνοιας που τους εμπότισε ο θρησκευτικός δογματισμός και φανατισμός με τον οποίο γαλουχήθηκαν από τα θρησκευτικά συστήματα. Ο διαλογισμός τον οποίο μετερχόταν ο Σωκράτης και ο Πλάτων ταυτίζεται με τον διαλογισμό του μεγάλου Ινδού διαλογιστή Πατάνζαλι. Ο διαλογισμός δεν είναι ούτε ελληνικός ούτε ινδικός, είναι ένας. 

ΟΣΣΟ - ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΗ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Όσσο πραγματικά σε αυτή του την ομιλία αποκαλύπτει την "αλήθεια". Πίσω από τις γεμάτες ενόραση λέξεις του κρύβεται η όντως αλήθεια. Η "αλήθεια" κρύβεται μέσα μας. Είναι στη δική μας ευχέρεια και δυνατότητα να διώξουμε το πέπλο της πλάνης και της φαινομενικότητας για να βιώσουμε και να αντικρίσουμε την "αλήθεια". Πολλοί θα αποπειραθούν να διατυπώσουν βιαστικές απαντήσεις ρηχής διερεύνησης και αγανάκτησης, άλλοι πάλι πρόσκαιρα εν πνεύματι υλιστικό θα χαιρετίσουν με κλάματα χαράς το εξωτερικό νόημα του κειμένου. Απλά ήρθε η ώρα να διαλογιστούμε φιλοσοφικά. Ας μην αφήσουμε τον νου να βυθιστεί στις πέντε αισθήσεις, ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε χωρίς σκοπό, χωρίς τη μεσολάβηση του σώματος, όπως ακριβώς συμβούλεψε και ο πλατωνικός Σωκράτης, όπως ακριβώς κάνει εδώ ο ηρακλείτειος σοφός Όσσο.

ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ - ΤΟ ΕΝ ΩΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΨΥΧΟ ΣΥΜΠΑΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η Έλενα Μπλαβάτσκυ, επηρεασμένη από τη σοφία των αρχαίων μυστών και φιλοσόφων και ιδιαίτερα του Πρόκλου κάνει δριμεία κριτική σε όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες και ιδιαίτερα του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού σχετικά με την απόκρυψη και κατάργηση των πολυάριθμων θεοτήτων που υιοθέτησαν στα δόγματά τους. Συγκεκριμένα, κατηγορεί πρώτα τους Ιουδαίους μονοθεϊστές ότι απέκρυψαν και εξαφάνισαν όλους τους υπόλοιπους Ελοχίμ (θεότητες) και κράτησαν μόνο τον έναν από αυτούς, τον Ιεχωβά, στον οποίο προσέδωσαν χαρακτηριστικά παντοκράτορα και αυταρχικού δημιουργού του κόσμου από το μηδέν, μια παράδοση που υιοθέτησε και ο χριστιανισμός. Ενώ μέχρι την περίοδο του 6ου-5ου αιώνα π.Χ οι Ιουδαίοι ήταν πολυθεϊστές, όπως και όλες ανεξαιρέτως οι αρχαίες θρησκείες, ξαφνικά μετέτρεψαν σε μονοθεϊστική θρησκεία τον ιουδαϊκό πολυθεϊσμό.

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Όπως έχει επισημανθεί και άλλες φορές, η ενασχόληση με τη φιλοσοφία είναι η άσκηση του πνεύματός μας στην αρετή και τη γνώση, είτε μυστηριακή είτε επιστημονική, ανάγοντας την ψυχή σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης. Στην προκείμενη περίπτωση θα γίνει λόγος για τη σύνδεση της φιλοσοφίας και της ελληνικής θεολογίας με την επιστήμη. Η ανωτέρω εικόνα αναπαριστά την Θεά Δήμητρα να κρατά στάχυα και δύο φίδια. Η εικονιζόμενη θεά Δήμητρα αποτυπώνει την ανθρώπινη ενσάρκωση και τη δυνατότητά μας να αναπτύξουμε και να ισορροπήσουμε μέσα μας πνευματικές και κοσμογονικές δυνάμεις. Στην ελληνική μυθολογία και θεολογία συναντάμε τα δύο φίδια σε πολλές εκδοχές, από τη μινωική θεά των φιδιών και το κηρύκειο του Ερμή με τις δύο ανελισσόμενες φιδίσιες δυνάμεις του ηλεκτρομαγνητισμού (έλικα DNA) μέχρι και τον Ηρακλή που πνίγει τα δύο φίδια. Τα δύο φίδια δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι δύο δυνάμεις του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού, ή αλλιώς ο ηλεκτρομαγνητισμός, οι οποίες σχετίζονται απόλυτα με τον μεταφυσικό κόσμο, ο οποίος δεν είναι τόσο "μεταφυσικός" όσο νομίζουμε. 

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΕΝ, ΕΝΑΔΕΣ (ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΙ ΘΕΟΙ) ΚΑΙ ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η νεοπλατωνική φιλοσοφία του Πρόκλου αποτέλεσε την πιο αναλυτική, εξονυχιστική, επεξηγηματική και διαφωτιστική ανάπτυξη της πλατωνικής παράδοσης στην ιστορία της φιλοσοφίας μέσα από το πλούσιο έργο του των 42 τόμων που ήδη μπορούμε να μελετήσουμε. Ο εν λόγω φιλόσοφος ανάλυσε την πλατωνική φιλοσοφία κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να καταστεί κατανοητή σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να εννοήσουν θεμελιώδεις ιδέες της πλατωνικής φιλοσοφίας οι οποίες είτε είχαν απωλέσει το αρχικό αρχαίο εννοιολογικό νόημά τους είτε είχαν εξοβελιστεί από την επικρατούσα θρησκευτική κατάσταση της εποχής που ζούσε ο φιλόσοφος. Ο Πρόκλος ουσιαστικά αποτέλεσε τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο της χριστιανικής μονοθεϊστικής κοσμοθεώρησης, γιατί κατέστη η αιτία της δυναμικής αναζωπύρωσης της αρχαίας θρησκείας και φιλοσοφίας, ενώ παράλληλα το συναρπαστικό βαθυστόχαστο έργο του μέσα από την μεταφυσική και την γνωσιοθεωρία του επηρέασε και φιλοχριστιανούς συγγραφείς ώστε να εμπλουτίσουν την χριστιανική δογματική. Από την άλλη συναντάμε και συγγραφείς όπως ο ανώνυμος συγγραφέας (5ος-6ος αι.)που υιοθέτησε το όνομα του Διονύσιου του Αρεοπαγίτη (1ος αι.), ο οποίος εμπνεύστηκε από την πλατωνική θεολογία του Πρόκλου για να δομήσει μια χριστιανική θεώρηση της πρόκλειας μεταφυσικής, μια προσπάθεια που θεωρήθηκε ξένο σώμα στην επικρατούσα θρησκεία εφόσον καθαρά περιείχε στοιχεία που ακύρωναν την χριστολογική σωτηρία. 

ΛΑΪΜΠΝΙΤΣ - Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς θεωρείται ο δεύτερος μεγάλος σταθμός της νεώτερης  φιλοσοφίας, μετά τον Ντεκάρτ. Ενώ ο Ντεκάρτ ανέπτυξε την πρώτη ολοκληρωμένη μηχανιστική αντίληψη της φιλοσοφίας για τη φύση η οποία έγινε κατανοητή μέσα από τις έννοιες της μηχανικής (μέγεθος, σχήμα, κίνηση), ο Λάιμπνιτς προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα και τη συμπλήρωσε με την έννοια της δύναμης. Έτσι, ο Λάιμπνιτς βελτίωσε και τελειοποίησε τη μηχανιστική αντίληψη της φιλοσοφίας του μέσω της έννοιας της δύναμης με την οποία επιτυγχάνεται  το πέρασμα από τις έννοιες της φυσικής στις έννοιες της μεταφυσικής.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ - ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ "ΦΙΛΟΣΟΦΕΙ" ΚΑΝΕΙΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Πολλοί θεωρούν ότι το να διαβάζει κανείς και να μελετά τις φιλοσοφικές πεποιθήσεις και το σύστημα ενός φιλοσόφου αυτόματα τον καθιστά ασκούντα την φιλοσοφία. Καμιά απολύτως σχέση δεν έχει αυτό με τη φιλοσοφία. Ειδικά σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, η κατάσταση είναι πιο συγκεχυμένη από ποτέ στον ελλαδικό χώρο.

Το να διαβάσει κανείς έναν φιλόσοφο είναι μια αρχή για να ξεκινήσει. Αυτό όμως δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι ασκεί κανείς έτσι φιλοσοφικό βίο. Παίζει τεράστιο ρόλο πώς "αναγιγνώσκει" κανείς, πώς προσλαμβάνει το νόημα σε αυτό που διαβάζει.

Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τρεις κατηγορίες αναγνωστών φιλοσοφικών έργων.

ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ - ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η Μπλαβάτσκυ θεωρούσε τον Χέγκελ μαζί με τους υπόλοιπους πανθεϊστές του γερμανικού ιδεαλισμού (Φίχτε, Σέλινγκ) σύγχρονους κεκαλυμμένους αποκρυφιστές φιλοσόφους οι οποίοι γνώριζαν τις βαθύτερες αλήθειες της αρχαίας ελληνικής και ανατολικής φιλοσοφίας και των αντίστοιχων θρησκειών τους. Οι Γερμανοί ιδεαλιστές είχαν επηρεαστεί αρχικά από τον αποκρυφιστή μοναχό Ιωακείμ της Φλόρας (1135 - 1202 μΧ)  και είχαν κατανοήσει το κρυμμένο νόημα των θρησκευτικών μύθων της χριστιανικής θρησκείας, κάτι που χαρακτήριζε τα κείμενα όλων των κατεστημένων θρησκειών. Οι τρεις αυτοί ιδεαλιστές αποτύπωσαν στο έργο τους με παραδειγματικό τρόπο φιλοσοφικές αλήθειες για τη φύση της θεότητας, τη λειτουργία του  κόσμου και τους νόμους της ανθρώπινης σκέψης σε βαθμό τέτοιο που συνάδει με τις τελευταίες εξελίξεις στην επιστήμη και την κβαντική φυσική. Τόσο η θεολογική θεώρηση όσο και η γνωσιοθεωρία/μεταφυσική των Γερμανών ιδεαλιστών έχουν αποβάλει κάθε θρησκευτικό υπόβαθρο και θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση τόσο του φιλοσοφικού ανθρωπισμού όσο και μιας μη δογματικής φιλοσοφικής θρησκείας.  

Η Μπλαβάτσκυ ανάπτυξε το Απόλυτο που συνέλαβε ο Χέγκελ, ο οποίος το έλαβε από την ανατολική θρησκευτική παράδοση του εσωτερισμού (εσωτερικός βουδισμός και ινδουισμός). Η έννοια του Απόλυτου προέρχεται ξεκάθαρα από τις ανατολικές αυτές θρησκείες. Και οι τρεις φιλόσοφοι, ισχυρίζεται η Μπλαβάτσκυ, διείδαν την εσωτερική/μυστική οικουμενική οντολογία που διέκρινε την ανατολική παράδοση που έφθανε μέχρι και την αρχαιοελληνική της εξέλιξη στην πλατωνική φιλοσοφία και συγκρότησαν τον γερμανικό ιδεαλισμό ενσωματώνοντας στοιχεία υψηλής φιλοσοφικής διανόησης που αποκάλυπταν έναν πολύ ιδιαίτερο δρόμο για την τελείωση της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας.

ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ - Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ Η "ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ"

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Η Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, πέρα από την μυστικιστική της θεώρηση για τα πράγματα, πραγματεύτηκε και ανάπτυξε πολλούς όρους και έννοιες της πανθεϊστικής  ιδεαλιστικής θεωρησιακής φιλοσοφικής γραμμής των Φίχτε, Σέλινγκ, και ιδιαίτερα του Χέγκελ, συγκροτώντας ένα ενιαίο πανθεϊστικό εγχείρημα που συνέδεσε την πλατωνική και νεοπλατωνική φιλοσοφία τόσο με τα φιλοσοφικά θεμέλια του θρησκευτικού φαινομένου όσο και με τη νεότερη και σύγχρονη φιλοσοφία. Για την Μπλαβάτκσυ, καμιά θρησκεία δεν κομίζει την όντως αλήθεια της προφορικής ή γραπτής παράδοσης στην οποία είχαν πρόσβαση οι ιδρυτές της, γιατί οι εκάστοτε εξουσίες, θρησκευτικές ή κοσμικές, την προσάρμοζαν στα ήθη, στα έθιμα και στην διανοητική δυνατότητα των ανθρώπινων κοινωνιών με βάση τα ιδιοτελή συμφέροντα ή την άγνοια των ίδιων των κυρίαρχων κάθε εποχής. Οι θρησκείες κομίζουν μόνο ψήγματα αλήθειας τα οποία έχουν ενσωματώσει στις δομές τους με εξωτερικούς τύπους, όπως είναι οι τελετουργίες και τα ιερά τους κείμενα, αποκρύπτοντας την αλήθεια. Γιατί όποιος κατορθώνει να κατανοεί την "αλήθεια", (και αυτό έχει σχέση με την ποιότητα της εξέλιξης του νου του), απελευθερώνεται πνευματικά και δεν καθίσταται αλυσοδεμένος δούλος (αλληγορία πλατωνικού σπηλαίου) κανενός πολιτικού ή θρησκευτικού συστήματος ή δόγματος, κάτι που διαρρηγνύει τα θεμέλια κάθε παραδεδομένου συλλογικού φαντασιακού.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΥΠΑΡΞΗΣ Ή ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές ο ρόλος της φιλοσοφίας είναι κομβικός και ζωτικός για την ανθρώπινη πνευματικότητα και λειτουργεί αποσυμβολιστικά, αποκωδικοποιητικά και κυρίως με βάση τους αιώνιους κανόνες της νόησης. Όσο πιο πολύ εξασκείται κανείς στη φιλοσοφία τόσο πιο πολύ εμβαθύνει στην ίδια του την ύπαρξη κατανοώντας τον εαυτό του και τη θέση του μέσα στη λειτουργία του κόσμου. Τα ψήγματα πόρευσης της ενθαδικής ύπαρξης (χωροχρονικής) είναι και ψήγματα του παντός. Στην προκείμενη περίπτωση θα αποτυπώσουμε το λογικό και πραγματικό νόημα των παραδόσεων της ελληνικής θεολογίας  και μυθολογίας σύμφωνα με τον μετερχόμενο από εμάς "μετεχόμενο νου", τον ορθό φιλοσοφικό λόγο δηλαδή. Η ανάπτυξη της φιλοσοφικής αυτής πραγμάτευσης θα αναδείξει την καταλυτική σπουδαιότητα της φιλοσοφίας ως πνευματικής εξάσκησης του ανθρώπινου νου και της ανθρώπινης ύπαρξης.

ΒΙΑΣ Ο ΒΟΡΥΣΘΕΝΙΤΗΣ - Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Οποιαδήποτε θρησκευτική ή δογματική κοσμοθεώρηση και να έχουμε υιοθετήσει στη ζωή μας είναι ανάγκη να την ελέγχουμε διαρκώς μέσα από τη φιλοσοφική κριτική, τους κανόνες του πνεύματος και την λογική σκέψη, προκειμένου να την φθάνουμε στα όριά της. Να μη φοβηθούμε ποτέ την κατάληξη που θα έχει η όποια στατική αποκρυσταλλωμένη μας κοσμοθεώρηση ή θρησκευτική πεποίθηση αν δεν αντέξει η θεμελιακή βάση της, γιατί απλά θα έχουμε πετύχει έναν μεγάλο άθλο, ένα σπουδαίο βήμα. Ποιο δηλαδή; θα έχουμε αποσβέσει μια πλάνη η οποία χαρακτήριζε τη θεώρησή μας είτε αυτή είναι συντριπτική για την κοσμοθεώρησή μας και άξια απόρριψης είτε κάποιο μέρος της έπασχε στην δόμησή της και την καθιστούσε ελλιπή στην οντολογία της, οπότε έχρηζε βελτίωσης. Ακόμα και στην περίπτωση που νομίζουμε ότι έχουμε κατακτήσει ή ανακαλύψει την "αλήθεια", η φιλοσοφία είναι η μόνη καταφυγή για να μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε στον πρακτικό βίο με την υιοθέτηση μιας θεωρητικής και πραγματικής μεθοδολογίας στην καθημερινή ζωή. Η ίδια η πρακτική της μεταφόρτωση στην πραγματική ζωή είναι σίγουρο ότι θα την μετουσιώσει και θα την μεταβάλλει σε σχέση με τις αρχικές της δομές και συλλήψεις.  

ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ-ΥΠΕΡΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΑΜΚΥΑ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ολόκληρη η γνώση σχετικά με τον διαλογισμό στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία από τους προσωκρατικούς και τον Πλάτωνα μέχρι και τον Ιεροκλή (6ος μΧ αιώνας) εμπεριέχει μια γενική εικόνα και όχι συγκεκριμένη για το πώς διαλογιζόμαστε, δηλαδή πώς ανερχόμαστε στον πνευματικό εαυτό μας. Δεν δίδεται δηλαδή κάποιο πρακτικό πλαίσιο με στάδια εφαρμογής ώστε να υπερυψωθούμε στον αληθινό εαυτό μας. Όλα τα πλατωνικά και νεοπλατωνικά κείμενα που μας έχουν διασωθεί δεν αρκούν για να καταλάβουμε τον πρακτικό, τον εφαρμοσμένο σκοπό της ύπαρξής μας που είναι η έκσταση που γράφει και ο Πλωτίνος. Όλα δείχνουν ότι εκείνο το μέρος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής παράδοσης που σχετίζεται με τον διαλογισμό είτε έχει χαθεί είτε δεν επαρκούσε ο τρόπος περιγραφής του διαλογισμού και πολλοί λίγοι μπορούσαν να "διαλογίζονται" πραγματικά.

ΟΣΣΟ - ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Όταν κανείς αναφέρεται στον "διαλογισμό", οι περισσότεροι νομίζουν ότι πρόκειται για κάτι που προέρχεται οπωσδήποτε από την ανατολή, ενώ ο διαλογισμός ή αλλιώς "υπερσυνείδηση" αποτελεί την κορύφωση της φιλοσοφικής διαλεκτικής πέρα και πάνω από θρησκείες και δόγματα, γιατί αυτός μπορεί να επιτευχθεί όταν είναι καθαρός, χωρίς θρησκευτικές ή ιδεολογικές παρωπίδες. 

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ "ΑΠΟΛΥΤΟΥ" ΜΕ ΤΟ "ΕΙΝΑΙ" ΣΤΟΝ ΧΕΓΚΕΛ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο  Χέγκελ αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους στοχαστές της πανθεϊστικής ιδεαλιστικής γραμμής στην ιστορία της νεότερης φιλοσοφίας, ανάμεσα  στους οποίους συναντάμε τον Σπινόζα, τον Φίχτε και τον Σέλινγκ. Και οι τέσσερις αυτοί πανθεϊστές φιλόσοφοι είπαν και έγραψαν τέτοιας υψηλής διανόησης φιλοσοφικά κείμενα που από την συντριπτική πλειοψηφία των μελετητών τους πολλοί λίγοι κατανόησαν ζωτικής σημασίας θέματα που τέθηκαν (φιλοσοφικής και θεολογικής εμπνεύσεως) και θα απασχολήσουν σίγουρα τους επόμενους κοντινούς αιώνες. Και οι τέσσερις προσπάθησαν να άρουν  το οντολογικό πέπλο της πλάνης που κάλυπτε τη σύνδεση της αρχαίας φιλοσοφίας και θρησκείας με τη σύγχρονη φιλοσοφική και επιστημονική θεώρηση για τη συγκρότηση ενός επίκαιρου νοήματος για τον φιλοσοφικό στοχασμό και την κοσμοθέαση των επόμενων αιώνων.

ΠΡΟΚΛΟΣ - Η "ΑΘΗΝΑΪΚΗ" ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ ΝΟΗΤΙΚΑ ΨΥΧΩΝ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Στον διάλογο Τίμαιο του Πλάτωνα ο Σόλων έχει ταξιδέψει στην Αίγυπτο και συνομιλεί με έναν Αιγύπτιο ιερέα ο οποίος του διαμηνύει ότι ο ελληνικός πολιτισμός των Αθηναίων που "μεγαλούργησε" είναι πιο παλιός σε σχέση με τον αιγυπτιακό κατά 1000 χρόνια, ότι δηλαδή οι Αθηναίοι "έζησαν και μεγαλούργησαν" 9000 χρόνια πριν την εποχή του Σόλωνα, ενώ οι Αιγύπτιοι 8000 χρόνια πριν. Όλη αυτή η πλατωνική αριθμολογία είναι θεολογικά-κοσμογονικά συμβολική και καθόλου ιστορικής διάστασης. Οι πλατωνικοί διάλογοι βέβαια, πέρα από υψηλής φιλοσοφικής διανόησης λόγοι, είναι και κείμενα με απίστευτου βαθμού γεωμετρικούς μυθολογικούς συμβολισμούς που αποκρύπτουν την αλήθεια για τον νοητό, και όχι μόνο, κόσμο, προκειμένου να φανερωθεί μέσα στην ψυχή, ως νοητικό φως, μόνο σε όσους μάθουν να σκέφτονται και να φιλοσοφούν, γιατί ο δρόμος προς την  "αλήθεια" είναι ο δρόμος προς τη φιλοσοφική ζωή, όπως και θα γίνει λόγος παρακάτω.