Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου
Πολλές φορές κάνουμε απόπειρες να προσεγγίσουμε τους μύθους και τη σημασία τους με βάση τις δικές μας υποκειμενικές θεωρήσεις ή προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε με βάση διάφορες μυθολογικές ιδεολογικές σχολές ερμηνείας των μύθων. Ίσως κάποιες ερμηνείες από όλες αυτές τις προσπάθειες μας κομίσουν κάποιες λογικές απαντήσεις και εύλογες εκλογικεύσεις, αλλά δε θα μπορέσουμε σε καμιά περίπτωση να έχουμε μια πλήρη ερμηνευτική απόδοση και κατανόηση της αλήθειας που είναι κεκαλυμμένη πίσω από την ελληνική μυθολογία.
Η ασφαλέστερη οδός προκειμένου να συλλάβουμε το αληθινό περιεχόμενο των ελληνικών μύθων είναι η πολύπλευρη γνώση και διασταύρωση των αληθινών αντιστοιχιών που κομίζουν οι μύθοι μέσα από το σύνολο της ελληνικής φιλοσοφικής γραμματείας. Η αλήθεια που κομίζουν οι ελληνικοί μύθοι επιβεβαιώνονται όχι από έναν ή δύο φιλοσόφους και ποιητές αλλά από το σύνολο των ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων.
Προτού κάποιος ασχοληθεί σοβαρά με την ελληνική μυθολογία που ουσιαστικά είναι μια κωδικοποιημένη θεολογία και αιώνια φιλοσοφία, καλό είναι να μελετήσει διεξοδικά δύο φιλοσοφικά έργα-κλειδιά, τον Πρώτο Αλκιβιάδη του Πλάτωνα (είναι το έργο που διδασκόταν πρώτο στην πλατωνική ακαδημία για 9 ολόκληρους αιώνες και αφορά την αυτογνωσία) και ιδιαίτερα τα Εις τον Πλάτωνος Πρώτον Αλκιβιάδη του Πρόκλου, ο οποίος αναλύει εμπεριστατωμένα τις ενέργειες που πρέπει να κάνουμε για να καθαρθούμε εσωτερικά. Η μελέτη των δύο αυτών έργων αποτελεί το πρώτο βήμα προκειμένου ο άνθρωπος να επιτελέσει την εσωτερική κάθαρση του νου του και να μπορέσει να εισέλθει στα άβατα της ελληνικής μυθολογίας και φιλοσοφικής θεολογίας, να ανοιχτεί μπροστά στα μάτια του το όλον νόημα. Παραθέτω ένα κρίσιμο απόσπασμα από το Εις τον Πλάτωνος Πρώτον Αλκιβιάδη του Πρόκλου, το οποίο μας διανοίγει ένα εσωτερικό διάλογο με τον ανώτερο εαυτό μας, τον δαίμονά μας και έτσι διενεργείται η πρώτη κύρια κάθαρση του νου μας:
<< Ούτω δη και ψυχή δια της ψευδούς οιήσεως επιταραττομένη και την της επιστήμης ενδιδομένην βοήθειαν οικείως τη εαυτής έξει δεχομένη ποιείται μείζονος ψευδοδοξίας και απάτης αρχήν.>> (Σχόλια εις τον Πρώτον Αλκιβιάδη 175)
Δηλαδή:
<< Έτσι και η ψυχή, όταν συνταράσσεται από τις ψεύτικες υποκειμενικές γνώμες, την βοήθεια που της δίνει η γνώση την δέχεται σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, με αποτέλεσμα να την κάνει αρχή ακόμα μεγαλύτερης ψευδούς δοξασίας και απάτης. >>
Τι μας λέει εδώ ο Πρόκλος; Ότι κάθε ψυχή μέσα της έχει δομήσει μια ορισμένη και συγκεκριμένη νοητική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από τα ψεύδη, τις ιδεολογίες, τα δόγματα και την "δοσμένη" εκπαίδευση της κοινωνίας και του περιβάλλοντος στο οποίο έχει ζήσει. Σύμφωνα με τον Πρόκλο, με βάση αυτές τις ψεύτικες υποκειμενικές γνώμες που έχει αναπτύξει η ανθρώπινη ψυχή προσλαμβάνει κάθε νέα γνώση είτε είναι αληθής είτε όχι. Δηλαδή, ακόμα και την αλήθεια να δει κατάματα μια τέτοια ψυχή, θα την αναμορφώσει και θα την μεταβάλλει κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προσαρμοστεί στα ψεύτικα δόγματα που έχουν επικολληθεί στον νου της ως δεύτερος εαυτός. Αυτό θεωρείται το πρώτο και πιο δύσκολο έργο, τιτάνιο θα έλεγα, που πρέπει να επιτελέσει μια αμύητη στα φιλοσοφικά θέματα ψυχή. Ουσιαστικά είναι ανάγκη να αποστασιοποιηθούμε από κάθε γνώση που έχει επικολληθεί στη νοητική μας κατάσταση ως δόγμα και να αποκαθάρουμε πλήρως τον εαυτό μας από κάθε ταύτιση με βεβαιότητες. Μας προτρέπει ο φιλόσοφος να καταστήσουμε δηλαδή το νοητικό μας φορέα, τον ηνίοχό μας λευκό και αγνό από κάθε παραδεδομένη βεβαιότητα που σχετίζεται με συνήθειες και δόξες που τις αποδεχτήκαμε ασυνείδητα χωρίς να λειτουργήσει το φίλτρο της συνειδησιακής κριτικής ικανότητας στη βάση της συγκρότησης ενός πλήρους συνειδητοποιημένου και φιλοσοφημένου βίου κατ΄επιλογήν και εν ενεργεία.
Στα δύο παρακάτω βίντεο παρατίθεται μια επιστημονική και φιλοσοφική διάσταση των ελληνικών μύθων από τον χημικό - ερευνητή, Βύρωνα Ζάττα (Εμπεδότιμος), ο οποίος αποκαλύπτει μέσα από την ελληνική φιλοσοφική γραμματεία τη φυσική ή μεταφυσική απορροή των όντων και την ορθολογική διάρθρωση που έχει σήμερα το σύμπαν, σύμφωνα με την επιστήμη της αστρονομίας και της σύγχρονης φυσικής.
Αξίζει να προσέξουμε την τριαδική ενατένιση και δομή του όντος και των θεοτήτων καθώς και το αποκωδικοποιημένο καθολικό νόημα του συνόλου της ελληνικής μυθολογίας. Πρόκειται για μια συγκλονιστική ακολουθία των δράσεων, των ενεργειών και του τρόπου που υπάρχει ο κόσμος του πνεύματος, της ενέργειας, του φωτός, του ήχου και της ύλης.
Όλα τα γεγονότα της ελληνικής μυθολογίας έχουν τόσο κοσμογονική όσο και ψυχογονική σημασία και συνθέτουν καθ΄ολοκληρίαν την ανάπτυξη της φύσης των θεών, των σχέσεων που συνάπτουν και τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στον μυθικό πλαίσιο του νοητού κόσμου ο οποίος αποτελεί την αιτία φανέρωσης του αισθητού.
Οι ελληνικοί μύθοι δεν εξαντλούνται στην αφήγηση ιστορικών γεγονότων και στην εκδήλωση αντικειμενικών συνθηκών ή παραμέτρων των επών ή του ιστορικού λόγου, αλλά συνθέτουν μια βαθύτερη απεικόνιση της λειτουργίας της ανθρώπινης συνειδητότητας σε σχέση με την άχρονη διήγηση των δράσεων των θεών και των αιώνιων νόμων του σύμπαντος.
Πριν αρχίσει κανείς να εργάζεται διαλογιζόμενος σχετικά με τους μύθους, καλό είναι να κατανοήσει τι μας γράφει συγκεκριμένα ο Σαλλούστιος στο Περί Θεών και Κόσμου ΙΙΙ, 4:
".....το να θελήσει κανείς να διδάξει προς όλους τους ανθρώπους την αλήθεια περί των Θεών, θα προκαλέσει στους ανόητους την περιφρόνηση, λόγω της αδυναμίας τους να κατανοήσουν, στους μορφωμένους την αδιαφορία. Δια της συγκαλύψεως της αλήθειας μέσω των μύθων δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο να προκαλέσουμε την περιφρόνηση στους πρώτους και καταφέρνουμε να προτρέπουμε τους δεύτερους να καταγίνονται με τη φιλοσοφία"
Προσφέρεται στον καθένα από εμάς η δυνατότητα να κατανοήσουμε τα δύο παρακάτω βίντεο, τα οποία, κατά τη γνώμη μου είναι το Α και το Ω της κατατόπισής μας στα βαθύτερα πνευματικά θέματα, για να συνειδητοποιήσουμε τι είναι τελικά οι ελληνικοί μύθοι και η φιλοσοφία τους. Οι μύθοι προάγουν την ανάπτυξη μιας φιλοσοφίας που προτάσσει τόσο την ελευθερία της σκέψης και την επιβεβαίωση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου όσο και τη δυνατότητα να αποκτήσει την αυτογνωσία και τα όρια της ουσίας του ώστε να ανέλθει στο ύψος της τελείωσης που του έχει οριστεί από το Είναι.
Α΄ΜΕΡΟΣ
Β΄ΜΕΡΟΣ
