Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου
Όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές ο ρόλος της φιλοσοφίας είναι κομβικός και ζωτικός για την ανθρώπινη πνευματικότητα και λειτουργεί αποσυμβολιστικά, αποκωδικοποιητικά και κυρίως με βάση τους αιώνιους κανόνες της νόησης. Όσο πιο πολύ εξασκείται κανείς στη φιλοσοφία τόσο πιο πολύ εμβαθύνει στην ίδια του την ύπαρξη κατανοώντας τον εαυτό του και τη θέση του μέσα στη λειτουργία του κόσμου. Τα ψήγματα πόρευσης της ενθαδικής ύπαρξης (χωροχρονικής) είναι και ψήγματα του παντός. Στην προκείμενη περίπτωση θα αποτυπώσουμε το λογικό και πραγματικό νόημα των παραδόσεων της ελληνικής θεολογίας και μυθολογίας σύμφωνα με τον μετερχόμενο από εμάς "μετεχόμενο νου", τον ορθό φιλοσοφικό λόγο δηλαδή. Η ανάπτυξη της φιλοσοφικής αυτής πραγμάτευσης θα αναδείξει την καταλυτική σπουδαιότητα της φιλοσοφίας ως πνευματικής εξάσκησης του ανθρώπινου νου και της ανθρώπινης ύπαρξης.
Προτού αρχίσουμε την ανάπτυξη των 7 επιπέδων ύπαρξης και συνειδητότητας του κόσμου και του ανθρώπου ταυτόχρονα, είναι καλό να επισημάνουμε ότι δεν παραθέτουμε συνδεδεμένα αποσπάσματα από τους μεγάλους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, αλλά βαίνουμε ένα βήμα παραπέρα. Δηλαδή επιχειρούμε μια φιλοσοφική ανακάλυψη και ερμηνεία των θεολογικών και μυθολογικών εννοιών της ελληνικής θεολογικής και φιλοσοφικής μας παράδοσης (Ορφέας, Πλάτων, Πλούταρχος, Ιάμβλιχος, Πρόκλος, κλπ) με βάση τα κοινά πραγματολογικά στοιχεία, τους όρους και τις έννοιες που αναδεικνύουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από το μέγα μυστήριο της ύπαρξης του ανθρώπου και του κόσμου. Στην προσπάθειά μας, προκειμένου να συγκροτήσουμε ορθολογικά το νόημα που θα αναδυθεί, συνδράμουν αθέατα σύγχρονες φιλοσοφικές ενατενίσεις των νεότερων φιλοσόφων της πανθεϊστικής ιδεαλιστικής θεωρησιακής γραμμής (Σπινόζα, Φίχτε, Σέλινγκ, και κυρίως Χέγκελ), αλλά και του νεότερου υπαρξισμού (Χάιντεγκερ).
Στην ανωτέρω εικόνα αποτυπώνονται τα 7 επίπεδα ύπαρξης και συνειδητότητας τόσο του κόσμου όσο και του ανθρώπου. Σε κάθε ένα από τα επίπεδα υπάρχουν τρία συνειδησιακά υποεπίπεδα κατά Πρόκλο, το καθεαυτού ον (Μονή), το εξελισσόμενο ον (πρόοδος) και το νέο κάθε φορά εξελιγμένο επίπεδο (επιστροφή). Το επίπεδο του νου διακρίνεται και αυτό σε τρία υποεπίπεδα και είναι ο σύνδεσμος μεταξύ του νοητού και του αισθητού κόσμου. Κάθε επίπεδο από τα πάνω προς τα κάτω έχει τη δυνατότητα να διεισδύει και να υπάρχει σε όλα τα κατώτερα επίπεδα, ενώ κάθε κατακτημένη αναπτυγμένη συνειδητότητα δεν υποστρέφει σε κάποιο προηγούμενο επίπεδο ύπαρξης. Για παράδειγμα, το ΕΝ είναι μέσα στα πάντα, γιατί είναι η αιτία για τα πάντα, ο μετεχόμενος νους (αυτός που αναγιγνώσκει αυτή τη στιγμή) μπορεί να υπάρχει σε όλα τα κατώτερα επίπεδα, όχι όμως το αντίστροφο, σε κάποιο από τα ανώτερα, στο επίπεδο της διαίσθησης ή της θείας σκέψης, εφόσον δεν έχει κατακτήσει ακόμα αυτό το επίπεδο συνειδητότητας. Ένα ζώο ξεκινά από το τρίτο επίπεδο (ζωή-κίνηση) και μετέχει τόσο της ζωής και της ενέργειας (2) όσο και του σώματος (1). Τα τρία αυτά επίπεδα ύπαρξης στα οποία ανέρχεται μέχρι το τρίτο είναι κατακτημένες συνειδητότητες για αυτό και δεν δύναται να καταστεί ούτε φυτό ούτε ορυκτό.
Τα τρία πρώτα επίπεδα ύπαρξης (1,2,3) ανήκουν στον αισθητό κόσμο ο οποίος είναι διαρκώς μεταβαλλόμενος, μόνο φαινόμενα. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο πιο χαμηλό επίπεδο κατάστασης της ύπαρξης. Στο επίπεδο των σωμάτων περιλαμβάνονται όλα τα είδη μορφικής ύλης και σωμάτων από τα μικρότερα σωματίδια της ύλης μέχρι τα μεγαλύτερα (π.χ κουάρκς, ηλεκτρόνια, πρωτόνια, άτομα, μόρια, στοιχεία, ορυκτά, φυτά, ζώα, σώματα ανθρώπων, ουράνια σώματα) και είναι ο φαινομενικός κόσμος. Στο δεύτερο επίπεδο υπάρχει η ενέργεια σε όλες τις μορφές της (σκοτεινή, φωτεινή, δυναμική, χημική, ηλεκτρική, ηλεκτρομαγνητική, θερμική, κινητική, πυρηνική). Στο τρίτο επίπεδο ύπαρξης εκδηλώνεται η ζωή και η κίνηση. Το τέταρτο επίπεδο του Άδη είναι το μεσαίο επίπεδο της καθόλου ψυχής (θυμικό - επιθυμητικό) στο οποίο αναμειγνύεται με τα υλικά αισθητά πράγματα ο κατώτερος κατά μέθεξιν νους του ανθρώπου. Στο επίπεδο αυτό "ζουν" οι περισσότεροι κοινοί θνητοί που θέλγονται από τις υλικές απολαύσεις και τις ηδονές με πολύ μικρή ή μηδενική δυνατότητα πνευματικής ανέλιξης. Ουσιαστικά αποτελεί το σκοτεινό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης γιατί ένα μέρος του νου ως σκέψη έχει αναμειχθεί με την ύλη και με την προσκόλληση σε αυτή υποπίπτει στη λήθη. Η χαμηλής ποιότητας φαντασία του κατώτερου νοητικού κοιτά και δρα προς τα κάτω στον αισθητό κόσμο και τον προσλαμβάνει ως πραγματικό αποκτώντας και τους άλλους χιτώνες (ζωή, κίνηση, ενέργεια, αιθεροφυσικό σώμα). Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεκινά να ενσαρκώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη (πτώση στον αισθητό κόσμο). Τα τρία ανώτερα επίπεδα (5,6,7) ανήκουν στον νοητό και αθάνατο ή υπεραισθητό κόσμο. Όλα τα επίπεδα υπάρχουν ταυτόχρονα κάθε στιγμή και φανερώνουν την κλίμακα εξέλιξης που πέτυχαν τα ατομικά όντα ως πνοή του απόλυτου.
Τι είναι τα Ηλύσια πεδία και τι ο Όλυμπος
Ας προχωρήσουμε στο πέμπτο επίπεδο των Ηλυσίων πεδίων (ή Ντεβαχάν κατά τους Ινδούς, ή του παραδείσου κατά τους χριστιανούς). Εκεί συναντάμε τρία υποεπίπεδα νοητικής κατάστασης. Ο μετεχόμενος νους (ή ενεργητικός διονυσιακός νους) είναι ο νους που εξελίσσει την ανθρώπινη ύπαρξη και αναπτύσσει τον επιστημονικό φιλοσοφικό λόγο και με αυτόν πραγματοποιείται η προσπάθεια του ανθρώπου να ανέλθει επίπεδο μέσω της άσκησης στη φιλοσοφία, των αρετών και του ελέγχου του κατώτερου νοητικού (κατά μέθεξιν νους). Ο αμέθεκτος νους ή απολλώνιος νους (κατά Ιάμβλιχο ή το ανώτερο μάνας κατά Πατάνζαλι) είναι η καθαρή νοημοσύνη η οποία ωθεί τον άνθρωπο αρχικά στο ανώτερο επίπεδο των αγγέλων-δαιμόνων-ηρώων και μετέπειτα στο ανώτατο θεϊκό. Η ανέλιξη στον αμέθεκτο νου επιτυγχάνεται με τον διαλογισμό (ενεργητικό και στοχαστικό), ο οποίος αποτελεί την κορωνίδα της φιλοσοφικής διαλεκτικής. Όταν ο άνθρωπος ανεβαίνει μέχρι το επίπεδο των Ηρώων, διατηρεί την ανθρώπινη υπόσταση (γίνεται καταχθόνιος δαίμονας κατά τον Πρόκλο), ενώ όταν ανέρχεται στο επίπεδο των κατ΄ουσία δαιμόνων/αγγέλων ή θεϊκών ψυχών και άνω αποκτά χαρακτηριστικά με θεϊκές ιδιότητες. Όταν ο αμέθεκτος νους ανέλθει επίπεδο και αποκτήσει τις ιδιότητες του 6ου επιπέδου, δηλαδή τη διαίσθηση και τη θεία σκέψη καθίσταται κατά σχέση ολύμπιος ήρωας ως ακόλουθος ή καθ΄ομοίωση "ολύμπιος καταχθόνιος δαίμων" (Ορφέας, Βούδας, Πυθαγόρας, Σωκράτης, Κομφούκιος, Πλωτίνος κλπ), καθιστάμενος δηλαδή ακόλουθος των πρωταρχικών θεών, των υπερούσιων Ενάδων. Οι Ήρωες διακρίνονται σε κατά φύσει και κατά σχέσει. Οι άνθρωποι γίνονται κατά σχέσει ήρωες, σε αντίθεση με τους κατά φύσει που είναι ανώτερα γένη. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι εννοούμε όταν λέμε ότι ο άνθρωπος θεώνεται. Ενώνεται με το θείο. Και αν ενωθεί με το θείο, χάνεται κάθε ανθρώπινη ιδιότητα, εφόσον η μονάδα της πληρούται και μεταμορφώνεται αλλάζοντας ολοκληρωτικά κατάσταση και επίπεδο ύπαρξης (βλέπε σχετικά την μοναδολογία του Λάιμπνιτς). Άρα, όταν μας λέει ο Πρόκλος ότι η ανθρώπινη ύπαρξη ανέρχεται μέχρι το επίπεδο του κατά σχέση δαίμονος, το εννοεί μόνο στην ανθρώπινη οντική κατάσταση, όχι στη θεία. Οπότε ο άνθρωπος δεν γίνεται καθ΄εαυτού θεός.
Ουσιαστικά τα ολύμπια θεία όντα (όχι οι Ενάδες) είναι θείες ανθρώπινες ατομικότητες δρώντες συλλογικά, θεία πνεύματα που είναι πλήρως απαλλαγμένα από την προσκόλληση τόσο στον αισθητό κόσμο όσο και στον κόσμο των Ηλυσίων πεδίων. Όσο παραμένουν με τις ολύμπιες ιδιότητες και δεν ανέρχονται στο ΕΝ επανέρχονται με τη θέλησή τους στον αισθητό κόσμο σε δράσεις προκειμένου να διαφωτίσουν την ανθρωπότητα. Πολλές φορές, χάριν λόγου, αναφερόμαστε στο ΕΝ σαν να είναι μία θεότητα, ενώ δεν είναι έτσι. Το ΕΝ αποτελεί άρρητη ουσία, την απόλυτη συλλογική θεότητα ή την ένωση των Ενάδων-θεών που "δημιουργώντας" τον Φάνη παράγουν μορφές κόσμων και με αυτήν την έννοια το ΕΝ βρίσκεται στην κορυφή της πνευματικής μας υπάρξεως χωρίς να το γνωρίζουμε. Στόχος μας είναι να εργαστούμε πνευματικά και να προσεγγίσουμε την ανώτερη θεότητα μέσα μας, όπως ακριβώς κάνει και ο Ηρακλής.
Όσοι προβληματίζονται σχετικά με τη εν λόγω θέση καλό είναι να διερευνήσουν τα πλατωνικά φιλοσοφικά κείμενα, και συγκεκριμένα την αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα. Η πορεία του αλυσοδεμένου μέσα στο σπήλαιο (σώμα και αισθήσεις) που βλέπει τις σκιές τελειώνει όταν καταφέρει και βγει έξω από το σπήλαιο (να ανέλθει στο επίπεδο του αμέθεκτου νου) και γίνει ασώματος ανεβαίνοντας ψηλά και αντικρίζοντας τον "ήλιο" (ολύμπιος=φωτισμένος). Στη συνέχεια τι μας λέει ο Πλάτων; Ότι θεωρεί καθήκον του να κατέβει στον κόσμο των ανθρώπων, του σπηλαίου, προκειμένου να τους διδάξει για τον αληθινό κόσμο, και όχι για τον κόσμο των σκιών. Η συνέχεια είναι γνωστή στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Πάρα πολύ λίγοι θα κατανοήσουν τους λόγους του. Γιατί συμβαίνει αυτό; Όταν οι αλυσοδεμένοι αρχικά βλέπουν τις σκιές, αντιπροσωπεύουν το στάδιο της εικασίας, της αισθητηριακής καθαρά αντίληψης (κατά Χέγκελ και Πλάτωνα), είναι αυτοί που θεωρούν αληθινό τον ορατό κόσμο. Όταν ένας από αυτούς καταφέρει να λυθεί, διαπιστώνει την ύπαρξη της φωτιάς πίσω του και θεωρεί ότι αυτή είναι η αιτία για όλα όσα βλέπει και την θεοποιεί (θρησκευτική πίστη). Η φωτιά αντιπροσωπεύει τα θρησκευτικά συστήματα και την αντίστοιχη κατεστημένη παιδεία των κυρίαρχων-θαυματοποιών που μεταφέρουν τα αντικείμενα και καθιστούν τις δοξασίες δόγματα. Όλες οι εγκόσμιες θρησκείες, κατά τον Πλάτωνα, έχουν ψήγματα της αλήθειας, όχι την ΑΛΗΘΕΙΑ. Κάθε θρησκευτικό σύστημα κομίζει "ελεγμένη" γνώση και εδραιώνεται από τις κυρίαρχες εξουσίες, έχει αλλοιώσει την αληθινή διδασκαλία αποκρύπτοντας αλήθειες που καθιστούν τους ανθρώπους υποταγμένους σε δόγματα και "σωτήρια τελετουργικά".
Η άσκηση της αρετής από τον άνθρωπο και η "φυσική θέωσή" του σύμφωνα με τη Φιλοσοφία
Ολόκληρη η προσπάθεια του ανθρώπου κρίνεται στα τρία υποεπίπεδα του νου (αμέθεκτος, μετεχόμενος και κατά μέθεξιν νους). Ας δούμε την πορεία του ανθρώπου μετά τον θάνατο για να κατανοήσουμε τα 7 επίπεδα πώς λειτουργούν. Όταν ο άνθρωπος βιώνει τον πρώτο θάνατο, μαζί με το φυσικό σώμα διαλύονται και τα δύο άλλα επίπεδα ύπαρξης που κουβαλά (2,3), δηλαδή το ενεργειακό σώμα (linga sarira για τους Ινδουιστές και τους βουδιστές) και το ζωτικό σώμα (prana sarira για τις ανατολικές θρησκείες) που το κινούσε, η ζωή. Ο άνθρωπος χάνει κάθε συνειδητότητα, δεν ξέρει ποιος είναι, η μνήμη του έχει χαθεί μαζί με το σώμα του. Στη συνέχεια, μετά το πέρας περίπου 40 ημερών, η ανθρώπινη ψυχή πορεύεται στον Άδη. Στο επίπεδο του Άδη ο κατά μέθεξιν νους (κατώτερος νους) που έχει αναμειχθεί με τα υλικά και την προσκόλληση στον αισθητό κόσμο βιώνει ως ύπαρξη όλες τις κακές στιγμές της ζωής που έζησε (λύπη, απώλεια, πόνος κλπ) και όταν αντληθεί όλο το δυναμικό των κατώτερων και αρνητικών στιγμών του που πέρασε στο βίο, ανέρχεται στα Ηλύσια πεδία (ή χριστιανικός παράδεισος). Εκεί ξαναβιώνει και ανταμείβεται πολλαπλώς για όλες τις καλές και ευγενικές πράξεις που έπραξε. Όταν και εκεί αντληθεί όλο το δυναμικό των καλών πράξεων και γνώσεων που απέκτησε, κρίνεται από τον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος (νόμος αντιπεπονθότος για Έλληνες ή κάρμα κατά τις ανατολικές θρησκείες), κρίνεται δηλαδή ως προς το αν μπόρεσε να αποκαθάρει τον κατά μέθεξιν νου όταν εξέπεσε και αναμείχτηκε με την ύλη και την προσκόλληση σε αυτήν. Όσες ψυχές, μετά από αναρίθμητες ενσαρκώσεις διδάχτηκαν από τη μύηση της ενσάρκωσης και κατάφεραν να εντάξουν καθαρισμένο τον κατά μέθεξιν νου που πίπτει μέσα στην πυκνή ύλη στα Ηλύσια πεδία ολοκληρωτικά, αυτές καθίστανται καταχθόνιοι δαίμονες-αγγελικά όντα (κατά Πυθαγόρα). Είναι σημαντικό να πούμε ότι όλες οι ψυχές εισέρχονται και στον Άδη και στα Ηλύσια πεδία ως καταστάσεις ύπαρξης και όχι ως τόποι, για να ανταμειφθούν ανάλογα με τα καλά (ευεργεσίες, αγάπη στους άλλους, χρήσιμες και πνευματικές φιλοσοφικές γνώσεις κλπ) και τα κακά που έπραξαν (πλεονεξία, εγωιστική στάση, μίσος, διαβλητά πάθη κλπ). Οι μόνοι οι οποίοι δεν ανέρχονται στα Ηλύσια πεδία είναι όσοι διέπραξαν φόνο ή αυτοκτόνησαν. Αυτοί αφού μείνουν και ανταμειφθούν με τιμωρίες στον Άδη, θα επιστρέψουν πάλι σε σώμα και θα ξανασαρκωθούν.
Τα Ηλύσια πεδία, ο λεγόμενος παράδεισος, δεν αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο για τον φιλόσοφο άνθρωπο, εφόσον όλο το θετικό δυναμικό εξαντλείται και έτσι πάλι ενσαρκώνεται η ψυχή, αλλά η ανέλιξη στον Όλυμπο, η ολύμπια μεταμόρφωσή του και αρεταϊκή λάμψη του. Μόνο η υψηλή φιλοσοφική παιδεία, η καλλιέργεια της νόησης, η αγάπη, η καλοσύνη, οι αρετές και κυρίως ο ενεργητικός και στοχαστικός διαλογισμός θα τον βοηθήσουν να ανέλθει στο επίπεδο του αμέθεκτου νου μέσω της πλωτινικής έκστασης (samandhi κατά τον Πατάνζαλι) αποκτώντας τη δυνατότητα της διαισθητικής νοητικής ενόρασης που θα τον αναδείξει σε ολύμπιο ον. Δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση ούτε αιώνια παραμονή στον Άδη ούτε αιώνια παραμονή στα Ηλύσια πεδία και σε καμιά περίπτωση δεν υπάρχει η "κόλαση" με την οποία φοβερίζουν τα θρησκευτικά συστήματα. Όλα τα επίπεδα ύπαρξης έχουν ορισμένη διάρκεια και είναι το ίδιο υπαρκτά όσο και το επίπεδο του κόσμου που ζούμε. Όσο μεγαλύτερο είναι το επίπεδο ανέλιξης στο οποίο ανέρχεται μια ψυχή τόσο μεγαλύτερη και η διάρκεια.
Η επινόηση του "σατανά" από τα ιερατεία ως τρόπος χειραγώγησης του ποιμνίου και οι αθέατες διαστάσεις των αιθερικοφυσικών σωμάτων
Σχετικά με την σατανολογία, πάλι εδώ τα θρησκευτικά συστήματα έχουν δομήσει μέσω των θαυματοποιών, κατά Πλάτωνα, είτε λόγω άγνοιας είτε εσκεμμένα, μεταφυσικές κατασκευές προκειμένου να ελέγχουν τα ποίμνια. Όταν μια κακή ανθρώπινη ψυχή που έχει διαπράξει φόνους και εγκλήματα ανέρχεται στο επίπεδο του Άδη, εκεί βιώνει ως ύπαρξη όλες τις αρνητικές καταστάσεις και τις τιμωρίες που είναι αποτέλεσμα των κακών πράξεών της. Εκεί, από τον Άδη, στην κατάσταση των μαύρων επιθυμιών και κακιών ψάχνει απεγνωσμένα να βρει σώμα για να "καταλάβει". Μόνο με δύο τρόπους μπορεί να βοηθηθεί για να βρει σώμα. Είτε κάποια "διάμεσα" ή μέντιουμ-πνευματιστές να επικοινωνήσουν μαζί τους και να ανοίξουν έναν δίαυλο που θα τους "κατεβάσει"αν βρουν ανάλογη ψυχοπαθολογία που θα τους έλξει σε κάποιο σώμα. Η εξήγηση, βέβαια, έχει και τη διεπιστημονική της ερμηνεία.
Σύμφωνα με τη φιλοσοφική παράδοση της Σάμκυα, η οποία ταυτίζεται με την ορφικοπυθαγόρεια παράδοση, στην σπονδυλική στήλη του ανθρώπου σοβεί μια αιθερικοφυσική ηλιακή ενέργεια, η οποία έχει ελικοειδή τροχιά και μοιάζει με κουλουριασμένο φίδι (ο δήθεν σατανάς-φίδι του Αδάμ και της Εύας). Είναι το λεγόμενο πύρινο ερπετό (ή κουνταλίνι κατά την ινδική/βουδιστική παράδοση) το οποίο συνδέεται με το θυμικό μέρος του ανθρώπου και ζωογονεί κέντρα του σώματος που σχετίζονται με την ισχυρή θέληση και την ψυχική δύναμη του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος αφήνει ανεξέλεγκτες τις παρορμήσεις και το θυμικό του (λευκός ίππος κατά Πλάτωνα) μπορεί να λειτουργήσει ελκτικά για τις αρνητικές ενέργειες που προέρχονται από τις πειρατικές ψυχές του Άδη που ψάχνουν διοχέτευση. Η πρόωρη αφύπνιση της κουνταλίνι επιφέρει σοβαρά αποτελέσματα στο φυσικό σώμα αλλά και στα λεπτοφυέστερα και επειδή συνήθως αυτή στον περισσότερο κόσμο συμβαίνει μη συνειδητά, η πορεία της ενέργειάς της κατευθύνεται προς τις χαμηλότερες περιοχές του σώματος αντί για τις υψηλότερες και το αποτέλεσμα είναι μια σημαντική διέγερση των κατώτερων ενστίκτων και των παθών. Η πρόωρη αφύπνιση της κουνταλίνι έχει ολέθρια αποτελέσματα πάνω στα τρία κατώτερα πεδία του φυσικού πεδίου (1,2,3). Στον πυκνό υλικό φορέα μπορεί να προκαλέσει σοβαρές παθολογικές καταστάσεις και πόνους, στον αστρικό φορέα θα ενισχύσει τη θυμική αυταπάτη και στον νοητικό φορέα, μέσω της υπερβολικής ζωογόνησής του, θα επιφέρει αντίστοιχη ανάπτυξη της πλάνης.
Κατά την επιστήμη της ψυχιατρικής, η αφύπνιση αυτής της ενέργειας πρέπει να επιτυγχάνεται σταδιακά, διότι το πραγματικό φίδι της σοφίας εδρεύει στην επίφυση, στο κέντρο κεφαλής. Το φίδι της βάσης είναι η κατώτερη έκφραση της ενέργειας του κέντρου κεφαλής. Η ενέργεια αυτή βρίσκεται μέσα στην σπονδυλική στήλη. Η ανισόρροπη, όμως, διέγερση του κέντρου της βάσης της σπονδυλικής στήλης σε ένα άτομο επιφέρει επιθυμία για δύναμη, ολοκληρωτισμό, κυριαρχία, καταστροφή και χωριστικότητα. Η ίδια η διέγερση του κέντρου των σεξουαλικών οργάνων είναι αυτή που προκαλεί επιθυμία για φυσική επαφή, σεξ, προσέλκυση ανθρώπων μέσω της μορφής (κινήσεις σώματος, το ίδιο το σώμα, ο καλλωπισμός, η φωνή, ο τρόπος ντυσίματος κ.α). Το κέντρο του ηλιακού πλέγματος με την ασύμμετρη διέγερσή του θα επιφέρει τάση απόκτησης υλικών αγαθών, κακόβουλη και μειωτική κριτική, φλυαρία, προδοσία, συκοφαντία, διαμάχη κ.α. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των θυμικών αυταπατών θα έχουμε την εξάντληση της ψυχικής ενέργειας, προβλήματα σχέσεων με τους ανθρώπους, προσέλκυση οντοτήτων στην ανθρώπινη σφαίρα, παρεμπόδιση της διεύρυνσης της συνείδησης, παρεμπόδιση της λειτουργίας του νου με λογική και ορθή συλλογιστική και τελικά φυσικές ασθένειες. Όλα αυτά τα παρεπόμενα της δήθεν δαιμονοπληξίας και κατοχής προκαλούνται από άνθρωπο, από τα άσχημο κέλυφος των κακών σκεπτομορφών που υπάρχει στον Άδη από μια ανθρώπινη ψυχή η οποία λειτουργεί ασυνείδητα, δεν γνωρίζει ποια είναι, αλλά λειτουργεί με τις αντίστοιχες ιδιότητες του κατώτερου αστρικού πεδίου (Άδης). Όσοι θέλουν να μελετήσουν και να κατανοήσουν, μπορούν να διαβάσουν τα κεφάλαια 16 και 17 στο Περί της των κακών υποστάσεως του Πρόκλου.
Προτού αρχίσουμε την ανάπτυξη των 7 επιπέδων ύπαρξης και συνειδητότητας του κόσμου και του ανθρώπου ταυτόχρονα, είναι καλό να επισημάνουμε ότι δεν παραθέτουμε συνδεδεμένα αποσπάσματα από τους μεγάλους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, αλλά βαίνουμε ένα βήμα παραπέρα. Δηλαδή επιχειρούμε μια φιλοσοφική ανακάλυψη και ερμηνεία των θεολογικών και μυθολογικών εννοιών της ελληνικής θεολογικής και φιλοσοφικής μας παράδοσης (Ορφέας, Πλάτων, Πλούταρχος, Ιάμβλιχος, Πρόκλος, κλπ) με βάση τα κοινά πραγματολογικά στοιχεία, τους όρους και τις έννοιες που αναδεικνύουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από το μέγα μυστήριο της ύπαρξης του ανθρώπου και του κόσμου. Στην προσπάθειά μας, προκειμένου να συγκροτήσουμε ορθολογικά το νόημα που θα αναδυθεί, συνδράμουν αθέατα σύγχρονες φιλοσοφικές ενατενίσεις των νεότερων φιλοσόφων της πανθεϊστικής ιδεαλιστικής θεωρησιακής γραμμής (Σπινόζα, Φίχτε, Σέλινγκ, και κυρίως Χέγκελ), αλλά και του νεότερου υπαρξισμού (Χάιντεγκερ).
Τα τρία πρώτα επίπεδα ύπαρξης (1,2,3) ανήκουν στον αισθητό κόσμο ο οποίος είναι διαρκώς μεταβαλλόμενος, μόνο φαινόμενα. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο πιο χαμηλό επίπεδο κατάστασης της ύπαρξης. Στο επίπεδο των σωμάτων περιλαμβάνονται όλα τα είδη μορφικής ύλης και σωμάτων από τα μικρότερα σωματίδια της ύλης μέχρι τα μεγαλύτερα (π.χ κουάρκς, ηλεκτρόνια, πρωτόνια, άτομα, μόρια, στοιχεία, ορυκτά, φυτά, ζώα, σώματα ανθρώπων, ουράνια σώματα) και είναι ο φαινομενικός κόσμος. Στο δεύτερο επίπεδο υπάρχει η ενέργεια σε όλες τις μορφές της (σκοτεινή, φωτεινή, δυναμική, χημική, ηλεκτρική, ηλεκτρομαγνητική, θερμική, κινητική, πυρηνική). Στο τρίτο επίπεδο ύπαρξης εκδηλώνεται η ζωή και η κίνηση. Το τέταρτο επίπεδο του Άδη είναι το μεσαίο επίπεδο της καθόλου ψυχής (θυμικό - επιθυμητικό) στο οποίο αναμειγνύεται με τα υλικά αισθητά πράγματα ο κατώτερος κατά μέθεξιν νους του ανθρώπου. Στο επίπεδο αυτό "ζουν" οι περισσότεροι κοινοί θνητοί που θέλγονται από τις υλικές απολαύσεις και τις ηδονές με πολύ μικρή ή μηδενική δυνατότητα πνευματικής ανέλιξης. Ουσιαστικά αποτελεί το σκοτεινό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης γιατί ένα μέρος του νου ως σκέψη έχει αναμειχθεί με την ύλη και με την προσκόλληση σε αυτή υποπίπτει στη λήθη. Η χαμηλής ποιότητας φαντασία του κατώτερου νοητικού κοιτά και δρα προς τα κάτω στον αισθητό κόσμο και τον προσλαμβάνει ως πραγματικό αποκτώντας και τους άλλους χιτώνες (ζωή, κίνηση, ενέργεια, αιθεροφυσικό σώμα). Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεκινά να ενσαρκώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη (πτώση στον αισθητό κόσμο). Τα τρία ανώτερα επίπεδα (5,6,7) ανήκουν στον νοητό και αθάνατο ή υπεραισθητό κόσμο. Όλα τα επίπεδα υπάρχουν ταυτόχρονα κάθε στιγμή και φανερώνουν την κλίμακα εξέλιξης που πέτυχαν τα ατομικά όντα ως πνοή του απόλυτου.
Τι είναι τα Ηλύσια πεδία και τι ο Όλυμπος
Ας προχωρήσουμε στο πέμπτο επίπεδο των Ηλυσίων πεδίων (ή Ντεβαχάν κατά τους Ινδούς, ή του παραδείσου κατά τους χριστιανούς). Εκεί συναντάμε τρία υποεπίπεδα νοητικής κατάστασης. Ο μετεχόμενος νους (ή ενεργητικός διονυσιακός νους) είναι ο νους που εξελίσσει την ανθρώπινη ύπαρξη και αναπτύσσει τον επιστημονικό φιλοσοφικό λόγο και με αυτόν πραγματοποιείται η προσπάθεια του ανθρώπου να ανέλθει επίπεδο μέσω της άσκησης στη φιλοσοφία, των αρετών και του ελέγχου του κατώτερου νοητικού (κατά μέθεξιν νους). Ο αμέθεκτος νους ή απολλώνιος νους (κατά Ιάμβλιχο ή το ανώτερο μάνας κατά Πατάνζαλι) είναι η καθαρή νοημοσύνη η οποία ωθεί τον άνθρωπο αρχικά στο ανώτερο επίπεδο των αγγέλων-δαιμόνων-ηρώων και μετέπειτα στο ανώτατο θεϊκό. Η ανέλιξη στον αμέθεκτο νου επιτυγχάνεται με τον διαλογισμό (ενεργητικό και στοχαστικό), ο οποίος αποτελεί την κορωνίδα της φιλοσοφικής διαλεκτικής. Όταν ο άνθρωπος ανεβαίνει μέχρι το επίπεδο των Ηρώων, διατηρεί την ανθρώπινη υπόσταση (γίνεται καταχθόνιος δαίμονας κατά τον Πρόκλο), ενώ όταν ανέρχεται στο επίπεδο των κατ΄ουσία δαιμόνων/αγγέλων ή θεϊκών ψυχών και άνω αποκτά χαρακτηριστικά με θεϊκές ιδιότητες. Όταν ο αμέθεκτος νους ανέλθει επίπεδο και αποκτήσει τις ιδιότητες του 6ου επιπέδου, δηλαδή τη διαίσθηση και τη θεία σκέψη καθίσταται κατά σχέση ολύμπιος ήρωας ως ακόλουθος ή καθ΄ομοίωση "ολύμπιος καταχθόνιος δαίμων" (Ορφέας, Βούδας, Πυθαγόρας, Σωκράτης, Κομφούκιος, Πλωτίνος κλπ), καθιστάμενος δηλαδή ακόλουθος των πρωταρχικών θεών, των υπερούσιων Ενάδων. Οι Ήρωες διακρίνονται σε κατά φύσει και κατά σχέσει. Οι άνθρωποι γίνονται κατά σχέσει ήρωες, σε αντίθεση με τους κατά φύσει που είναι ανώτερα γένη. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι εννοούμε όταν λέμε ότι ο άνθρωπος θεώνεται. Ενώνεται με το θείο. Και αν ενωθεί με το θείο, χάνεται κάθε ανθρώπινη ιδιότητα, εφόσον η μονάδα της πληρούται και μεταμορφώνεται αλλάζοντας ολοκληρωτικά κατάσταση και επίπεδο ύπαρξης (βλέπε σχετικά την μοναδολογία του Λάιμπνιτς). Άρα, όταν μας λέει ο Πρόκλος ότι η ανθρώπινη ύπαρξη ανέρχεται μέχρι το επίπεδο του κατά σχέση δαίμονος, το εννοεί μόνο στην ανθρώπινη οντική κατάσταση, όχι στη θεία. Οπότε ο άνθρωπος δεν γίνεται καθ΄εαυτού θεός.
Ουσιαστικά τα ολύμπια θεία όντα (όχι οι Ενάδες) είναι θείες ανθρώπινες ατομικότητες δρώντες συλλογικά, θεία πνεύματα που είναι πλήρως απαλλαγμένα από την προσκόλληση τόσο στον αισθητό κόσμο όσο και στον κόσμο των Ηλυσίων πεδίων. Όσο παραμένουν με τις ολύμπιες ιδιότητες και δεν ανέρχονται στο ΕΝ επανέρχονται με τη θέλησή τους στον αισθητό κόσμο σε δράσεις προκειμένου να διαφωτίσουν την ανθρωπότητα. Πολλές φορές, χάριν λόγου, αναφερόμαστε στο ΕΝ σαν να είναι μία θεότητα, ενώ δεν είναι έτσι. Το ΕΝ αποτελεί άρρητη ουσία, την απόλυτη συλλογική θεότητα ή την ένωση των Ενάδων-θεών που "δημιουργώντας" τον Φάνη παράγουν μορφές κόσμων και με αυτήν την έννοια το ΕΝ βρίσκεται στην κορυφή της πνευματικής μας υπάρξεως χωρίς να το γνωρίζουμε. Στόχος μας είναι να εργαστούμε πνευματικά και να προσεγγίσουμε την ανώτερη θεότητα μέσα μας, όπως ακριβώς κάνει και ο Ηρακλής.
Όσοι προβληματίζονται σχετικά με τη εν λόγω θέση καλό είναι να διερευνήσουν τα πλατωνικά φιλοσοφικά κείμενα, και συγκεκριμένα την αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα. Η πορεία του αλυσοδεμένου μέσα στο σπήλαιο (σώμα και αισθήσεις) που βλέπει τις σκιές τελειώνει όταν καταφέρει και βγει έξω από το σπήλαιο (να ανέλθει στο επίπεδο του αμέθεκτου νου) και γίνει ασώματος ανεβαίνοντας ψηλά και αντικρίζοντας τον "ήλιο" (ολύμπιος=φωτισμένος). Στη συνέχεια τι μας λέει ο Πλάτων; Ότι θεωρεί καθήκον του να κατέβει στον κόσμο των ανθρώπων, του σπηλαίου, προκειμένου να τους διδάξει για τον αληθινό κόσμο, και όχι για τον κόσμο των σκιών. Η συνέχεια είναι γνωστή στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Πάρα πολύ λίγοι θα κατανοήσουν τους λόγους του. Γιατί συμβαίνει αυτό; Όταν οι αλυσοδεμένοι αρχικά βλέπουν τις σκιές, αντιπροσωπεύουν το στάδιο της εικασίας, της αισθητηριακής καθαρά αντίληψης (κατά Χέγκελ και Πλάτωνα), είναι αυτοί που θεωρούν αληθινό τον ορατό κόσμο. Όταν ένας από αυτούς καταφέρει να λυθεί, διαπιστώνει την ύπαρξη της φωτιάς πίσω του και θεωρεί ότι αυτή είναι η αιτία για όλα όσα βλέπει και την θεοποιεί (θρησκευτική πίστη). Η φωτιά αντιπροσωπεύει τα θρησκευτικά συστήματα και την αντίστοιχη κατεστημένη παιδεία των κυρίαρχων-θαυματοποιών που μεταφέρουν τα αντικείμενα και καθιστούν τις δοξασίες δόγματα. Όλες οι εγκόσμιες θρησκείες, κατά τον Πλάτωνα, έχουν ψήγματα της αλήθειας, όχι την ΑΛΗΘΕΙΑ. Κάθε θρησκευτικό σύστημα κομίζει "ελεγμένη" γνώση και εδραιώνεται από τις κυρίαρχες εξουσίες, έχει αλλοιώσει την αληθινή διδασκαλία αποκρύπτοντας αλήθειες που καθιστούν τους ανθρώπους υποταγμένους σε δόγματα και "σωτήρια τελετουργικά".
Η άσκηση της αρετής από τον άνθρωπο και η "φυσική θέωσή" του σύμφωνα με τη Φιλοσοφία
Ολόκληρη η προσπάθεια του ανθρώπου κρίνεται στα τρία υποεπίπεδα του νου (αμέθεκτος, μετεχόμενος και κατά μέθεξιν νους). Ας δούμε την πορεία του ανθρώπου μετά τον θάνατο για να κατανοήσουμε τα 7 επίπεδα πώς λειτουργούν. Όταν ο άνθρωπος βιώνει τον πρώτο θάνατο, μαζί με το φυσικό σώμα διαλύονται και τα δύο άλλα επίπεδα ύπαρξης που κουβαλά (2,3), δηλαδή το ενεργειακό σώμα (linga sarira για τους Ινδουιστές και τους βουδιστές) και το ζωτικό σώμα (prana sarira για τις ανατολικές θρησκείες) που το κινούσε, η ζωή. Ο άνθρωπος χάνει κάθε συνειδητότητα, δεν ξέρει ποιος είναι, η μνήμη του έχει χαθεί μαζί με το σώμα του. Στη συνέχεια, μετά το πέρας περίπου 40 ημερών, η ανθρώπινη ψυχή πορεύεται στον Άδη. Στο επίπεδο του Άδη ο κατά μέθεξιν νους (κατώτερος νους) που έχει αναμειχθεί με τα υλικά και την προσκόλληση στον αισθητό κόσμο βιώνει ως ύπαρξη όλες τις κακές στιγμές της ζωής που έζησε (λύπη, απώλεια, πόνος κλπ) και όταν αντληθεί όλο το δυναμικό των κατώτερων και αρνητικών στιγμών του που πέρασε στο βίο, ανέρχεται στα Ηλύσια πεδία (ή χριστιανικός παράδεισος). Εκεί ξαναβιώνει και ανταμείβεται πολλαπλώς για όλες τις καλές και ευγενικές πράξεις που έπραξε. Όταν και εκεί αντληθεί όλο το δυναμικό των καλών πράξεων και γνώσεων που απέκτησε, κρίνεται από τον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος (νόμος αντιπεπονθότος για Έλληνες ή κάρμα κατά τις ανατολικές θρησκείες), κρίνεται δηλαδή ως προς το αν μπόρεσε να αποκαθάρει τον κατά μέθεξιν νου όταν εξέπεσε και αναμείχτηκε με την ύλη και την προσκόλληση σε αυτήν. Όσες ψυχές, μετά από αναρίθμητες ενσαρκώσεις διδάχτηκαν από τη μύηση της ενσάρκωσης και κατάφεραν να εντάξουν καθαρισμένο τον κατά μέθεξιν νου που πίπτει μέσα στην πυκνή ύλη στα Ηλύσια πεδία ολοκληρωτικά, αυτές καθίστανται καταχθόνιοι δαίμονες-αγγελικά όντα (κατά Πυθαγόρα). Είναι σημαντικό να πούμε ότι όλες οι ψυχές εισέρχονται και στον Άδη και στα Ηλύσια πεδία ως καταστάσεις ύπαρξης και όχι ως τόποι, για να ανταμειφθούν ανάλογα με τα καλά (ευεργεσίες, αγάπη στους άλλους, χρήσιμες και πνευματικές φιλοσοφικές γνώσεις κλπ) και τα κακά που έπραξαν (πλεονεξία, εγωιστική στάση, μίσος, διαβλητά πάθη κλπ). Οι μόνοι οι οποίοι δεν ανέρχονται στα Ηλύσια πεδία είναι όσοι διέπραξαν φόνο ή αυτοκτόνησαν. Αυτοί αφού μείνουν και ανταμειφθούν με τιμωρίες στον Άδη, θα επιστρέψουν πάλι σε σώμα και θα ξανασαρκωθούν.
Τα Ηλύσια πεδία, ο λεγόμενος παράδεισος, δεν αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο για τον φιλόσοφο άνθρωπο, εφόσον όλο το θετικό δυναμικό εξαντλείται και έτσι πάλι ενσαρκώνεται η ψυχή, αλλά η ανέλιξη στον Όλυμπο, η ολύμπια μεταμόρφωσή του και αρεταϊκή λάμψη του. Μόνο η υψηλή φιλοσοφική παιδεία, η καλλιέργεια της νόησης, η αγάπη, η καλοσύνη, οι αρετές και κυρίως ο ενεργητικός και στοχαστικός διαλογισμός θα τον βοηθήσουν να ανέλθει στο επίπεδο του αμέθεκτου νου μέσω της πλωτινικής έκστασης (samandhi κατά τον Πατάνζαλι) αποκτώντας τη δυνατότητα της διαισθητικής νοητικής ενόρασης που θα τον αναδείξει σε ολύμπιο ον. Δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση ούτε αιώνια παραμονή στον Άδη ούτε αιώνια παραμονή στα Ηλύσια πεδία και σε καμιά περίπτωση δεν υπάρχει η "κόλαση" με την οποία φοβερίζουν τα θρησκευτικά συστήματα. Όλα τα επίπεδα ύπαρξης έχουν ορισμένη διάρκεια και είναι το ίδιο υπαρκτά όσο και το επίπεδο του κόσμου που ζούμε. Όσο μεγαλύτερο είναι το επίπεδο ανέλιξης στο οποίο ανέρχεται μια ψυχή τόσο μεγαλύτερη και η διάρκεια.
Η επινόηση του "σατανά" από τα ιερατεία ως τρόπος χειραγώγησης του ποιμνίου και οι αθέατες διαστάσεις των αιθερικοφυσικών σωμάτων
Σχετικά με την σατανολογία, πάλι εδώ τα θρησκευτικά συστήματα έχουν δομήσει μέσω των θαυματοποιών, κατά Πλάτωνα, είτε λόγω άγνοιας είτε εσκεμμένα, μεταφυσικές κατασκευές προκειμένου να ελέγχουν τα ποίμνια. Όταν μια κακή ανθρώπινη ψυχή που έχει διαπράξει φόνους και εγκλήματα ανέρχεται στο επίπεδο του Άδη, εκεί βιώνει ως ύπαρξη όλες τις αρνητικές καταστάσεις και τις τιμωρίες που είναι αποτέλεσμα των κακών πράξεών της. Εκεί, από τον Άδη, στην κατάσταση των μαύρων επιθυμιών και κακιών ψάχνει απεγνωσμένα να βρει σώμα για να "καταλάβει". Μόνο με δύο τρόπους μπορεί να βοηθηθεί για να βρει σώμα. Είτε κάποια "διάμεσα" ή μέντιουμ-πνευματιστές να επικοινωνήσουν μαζί τους και να ανοίξουν έναν δίαυλο που θα τους "κατεβάσει"αν βρουν ανάλογη ψυχοπαθολογία που θα τους έλξει σε κάποιο σώμα. Η εξήγηση, βέβαια, έχει και τη διεπιστημονική της ερμηνεία.
Σύμφωνα με τη φιλοσοφική παράδοση της Σάμκυα, η οποία ταυτίζεται με την ορφικοπυθαγόρεια παράδοση, στην σπονδυλική στήλη του ανθρώπου σοβεί μια αιθερικοφυσική ηλιακή ενέργεια, η οποία έχει ελικοειδή τροχιά και μοιάζει με κουλουριασμένο φίδι (ο δήθεν σατανάς-φίδι του Αδάμ και της Εύας). Είναι το λεγόμενο πύρινο ερπετό (ή κουνταλίνι κατά την ινδική/βουδιστική παράδοση) το οποίο συνδέεται με το θυμικό μέρος του ανθρώπου και ζωογονεί κέντρα του σώματος που σχετίζονται με την ισχυρή θέληση και την ψυχική δύναμη του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος αφήνει ανεξέλεγκτες τις παρορμήσεις και το θυμικό του (λευκός ίππος κατά Πλάτωνα) μπορεί να λειτουργήσει ελκτικά για τις αρνητικές ενέργειες που προέρχονται από τις πειρατικές ψυχές του Άδη που ψάχνουν διοχέτευση. Η πρόωρη αφύπνιση της κουνταλίνι επιφέρει σοβαρά αποτελέσματα στο φυσικό σώμα αλλά και στα λεπτοφυέστερα και επειδή συνήθως αυτή στον περισσότερο κόσμο συμβαίνει μη συνειδητά, η πορεία της ενέργειάς της κατευθύνεται προς τις χαμηλότερες περιοχές του σώματος αντί για τις υψηλότερες και το αποτέλεσμα είναι μια σημαντική διέγερση των κατώτερων ενστίκτων και των παθών. Η πρόωρη αφύπνιση της κουνταλίνι έχει ολέθρια αποτελέσματα πάνω στα τρία κατώτερα πεδία του φυσικού πεδίου (1,2,3). Στον πυκνό υλικό φορέα μπορεί να προκαλέσει σοβαρές παθολογικές καταστάσεις και πόνους, στον αστρικό φορέα θα ενισχύσει τη θυμική αυταπάτη και στον νοητικό φορέα, μέσω της υπερβολικής ζωογόνησής του, θα επιφέρει αντίστοιχη ανάπτυξη της πλάνης.
Κατά την επιστήμη της ψυχιατρικής, η αφύπνιση αυτής της ενέργειας πρέπει να επιτυγχάνεται σταδιακά, διότι το πραγματικό φίδι της σοφίας εδρεύει στην επίφυση, στο κέντρο κεφαλής. Το φίδι της βάσης είναι η κατώτερη έκφραση της ενέργειας του κέντρου κεφαλής. Η ενέργεια αυτή βρίσκεται μέσα στην σπονδυλική στήλη. Η ανισόρροπη, όμως, διέγερση του κέντρου της βάσης της σπονδυλικής στήλης σε ένα άτομο επιφέρει επιθυμία για δύναμη, ολοκληρωτισμό, κυριαρχία, καταστροφή και χωριστικότητα. Η ίδια η διέγερση του κέντρου των σεξουαλικών οργάνων είναι αυτή που προκαλεί επιθυμία για φυσική επαφή, σεξ, προσέλκυση ανθρώπων μέσω της μορφής (κινήσεις σώματος, το ίδιο το σώμα, ο καλλωπισμός, η φωνή, ο τρόπος ντυσίματος κ.α). Το κέντρο του ηλιακού πλέγματος με την ασύμμετρη διέγερσή του θα επιφέρει τάση απόκτησης υλικών αγαθών, κακόβουλη και μειωτική κριτική, φλυαρία, προδοσία, συκοφαντία, διαμάχη κ.α. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των θυμικών αυταπατών θα έχουμε την εξάντληση της ψυχικής ενέργειας, προβλήματα σχέσεων με τους ανθρώπους, προσέλκυση οντοτήτων στην ανθρώπινη σφαίρα, παρεμπόδιση της διεύρυνσης της συνείδησης, παρεμπόδιση της λειτουργίας του νου με λογική και ορθή συλλογιστική και τελικά φυσικές ασθένειες. Όλα αυτά τα παρεπόμενα της δήθεν δαιμονοπληξίας και κατοχής προκαλούνται από άνθρωπο, από τα άσχημο κέλυφος των κακών σκεπτομορφών που υπάρχει στον Άδη από μια ανθρώπινη ψυχή η οποία λειτουργεί ασυνείδητα, δεν γνωρίζει ποια είναι, αλλά λειτουργεί με τις αντίστοιχες ιδιότητες του κατώτερου αστρικού πεδίου (Άδης). Όσοι θέλουν να μελετήσουν και να κατανοήσουν, μπορούν να διαβάσουν τα κεφάλαια 16 και 17 στο Περί της των κακών υποστάσεως του Πρόκλου.
Τι είναι η Περσεφόνη;
Το μέγα ζήτημα στο προκείμενο θέμα μας είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας για ζωτικά σημεία της ελληνικής θεολογικής και φιλοσοφικής παράδοσης φαίνεται να είναι κρυμμένο καλά στα μυστήρια της αρχαίας παράδοσης (ελευσίνια, καβείρια κλπ). Δεν έχουμε στα χέρια μας όλη την απαραίτητη γνώση για να καταλάβουμε. Εμείς όμως, θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε φιλοσοφικά τα ορθολογικά αποτυπώματα της θεολογικής διάρθρωσης της ελληνικής κοσμοθεώρησης με τις λειτουργίες που εκτελούν ελληνικές μυθολογικές θεότητες και διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στα ελευσίνια μυστήρια. Η Περσεφόνη στον μύθο της Δήμητρας και του Πλούτωνα φαίνεται καθαρά ότι δεν αποτελεί κάποια θεότητα του πανθέου. Η επαναλαμβανόμενη άνοδος και κάθοδος στον άνω και κάτω κόσμο, αντίστοιχα, ξεκάθαρα μαρτυρά τις διαρκείς μετενσαρκώσεις της ψυχής, προκειμένου να εξελιχθεί. Η Περσεφόνη, όμως, φαίνεται να ξεκινά από το ολύμπιο επίπεδο, ως κόρη του Διός, και να ανεβοκατεβαίνει σε όλα τα επίπεδα από το ολύμπιο μέχρι και τον κατώτερο αστρικό και τον αισθητό κόσμο και επιστρέφει πάλι στη βάση της, στον πατέρα της. Ο πατέρας της Περσεφόνης είναι ο ίδιος με τον δικό μας. Πρόκειται για το υπέρτατο όχημα της ολύμπιας φώτισης (ή Budhi, κατά την Μπλαβάτκσυ και τη βουδική παράδοση). Ξεκάθαρα μας θυμίζει ότι είναι το νήμα της Ψυχής μας (ή αλλιώς soutratma στην ινδική παράδοση) το οποίο πότε ξεδιπλώνει για να κριθεί η επόμενη ενσάρκωση και πότε αναδιπλώνεται και ξαναγυρίζει στη βάση του, στον πατέρα μας Δία-θείο νου. Δεν είναι τυχαία η χριστιανική κυριακή προσευχή (πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς) που αναφέρεται στον εν ουρανώ πατέρα μας, παρόλο που έχει απόλυτα διαστρεβλωθεί από την εν λόγω θρησκεία σε εξωτερικό τυπικό ανάτασης προς το θείο. Ουσιαστικά πρόκειται για τον ανώτερο εαυτό μας, ο οποίος δεν έχει ενεργοποιηθεί μέσα μας και δεν έχει ανάγκη λατρείας. Άλλο το ανώτερο ΕΓΩ μας (αμέθεκτος νους) και άλλο ο ανώτατος εαυτός μας (Δίας πατέρας ενωμένος με το ΕΝ). Και τα δύο αποτελούν δυνατότητες της φύσης μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Τι είναι τελικά η Περσεφόνη; Είναι το νήμα της ζωής που φέρει κάθε ατομική ψυχή, το οποίο "μεταφέρει" στο ολύμπιο πεδίο του πατέρα Δία κάθε πνευματική γνώση που κόμισε η ψυχή μέσα από τα στάδια που διένυσε.
Θεός και άνθρωπος
Οι νεότεροι φιλόσοφοι της πανθεϊστικής θεωρησιακής γραμμής (Σπινόζα, Φίχτε, Σέλινγκ, Χέγκελ) διείδαν στην νεοπλατωνική οντολογία μια συγκεχυμένη στατική θεώρηση στη διάρθρωση των επιπέδων σχετικά με την εξέλιξη του όντος από επίπεδο σε επίπεδο. Οι νεοπλατωνικοί, ιδιαίτερα οι τελευταίοι, θεωρούσαν ότι κάθε ον υπερέβαινε το είναι του μόνο ως προς το ανώτερό του ως τάση και όχι εγγενώς αποκλείοντας τη δυνατότητα της κάθε ύπαρξης να εξ-ίσταται εξελισσόμενη και οντολογικά, κάτι που δεν έκανε ο Πλάτων. Έτσι φαίνεται να υπονοείται από τους νεοπλατωνικούς. Οι νεότεροι πανθεϊστές θεωρησιακοί φιλόσοφοι, ειδικά ο Σπινόζα, αντέστρεψαν την ιεραρχική κατηγοριοποίηση της παραδοσιακής μεταφυσικής και θεώρησε ότι ο θεός βρίσκεται μέσα σε καθετί στον κόσμο, γιατί ο κόσμος είναι η ίδια η βούληση του θεού και κάθε κοσμική μεταβολή αποτελεί μια από τις άπειρες εκδηλώσεις του. Κάτι τέτοιο υιοθέτησαν και οι Γερμανοί ιδεαλιστές. Ότι κάθε υπαρκτό ον (άτομο ύλης, στοιχείο, πέτρα, φυτό, ζώο, άνθρωπος κλπ) έχει τη δική του συνειδητότητα και ύπαρξη, και ότι ο θεός βιώνει κάθε αντίστοιχη συνειδητότητα και ύπαρξη μέσα σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να βιώσει το ιδιαίτερο "είναι" του και να αυτοφανερώσει την απειρία του ως συνείδηση της αυτοσυνείδησής του. Κάθε ον και ύπαρξη κομίζει τη δική της συνειδητότητα στον δικό της κόσμο κατά τέτοιο τρόπο που μόνο η υπαγωγή οποιουδήποτε έτερου όντος σε αυτήν θα την καταστήσει υπαρκτή και μέτοχη στην αντίστοιχη ιδέα της.
Για τον Χάιντεγκερ η αυθεντική ζωή της ύπαρξης εμφανίζεται όταν ο άνθρωπος βρεθεί ενώπιος ενωπίω με το μηδέν. Οι Έλληνες είναι οι μόνοι αρχαίοι που συνέλαβαν καθολικά στην γλυπτική τέχνη την ύπαρξη της θεότητας με τη μορφή του ανθρώπινου αγάλματος. Και αυτό συνέβη γιατί εξάντλησαν την ύπαρξη στο επίπεδο του ανθρώπου αποφεύγοντας να την καταστήσουν έγχρονη. Το άγαλμα στην κλασική του περίοδο παριστάνεται στατικά ως ακίνητη φιγούρα μέσα στον χρόνο. Ενώ είναι μέσα στο χρόνο, είναι πέρα από τον χρόνο και τον χώρο. Είναι μια ένυλη εικόνα μέσα από την οποία φανέρωσε το άπειρο αιωνίως την πορεία του ως απόλυτο πνεύμα. Η στατική στιγμή (statue) του αγάλματος είναι μηδενική, δεν διαρκεί ολωσδιόλου. Το αληθινά "υπαρκτό" δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο σύλληψης της ενθαδικής ύπαρξης, γιατί είναι το υποκείμενο του άμορφου άπειρου το οποίο σοβεί ως όλον σε όλα τα επίπεδα συνειδητότητας ταυτόχρονα. Δεν είναι θεός, δεν είναι νους, δεν είναι ενέργεια ή άτομο της ύλης, ή μόνο κάποιο από τα επίπεδα ύπαρξης αλλά έχει τη δυνατότητα να είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα από αυτά ταυτόχρονα. Ο Χάιντεγκερ έτσι συλλαμβάνει την ουσία του μηδενός. Το μηδέν αποτελεί για τον φιλόσοφο την αληθινή πραγματικότητα που καλύπτεται και κρύβεται από τον κόσμο των πραγμάτων. Το τι σημαίνει να υπάρχεις μπορεί να βιωθεί μόνο όταν υπάρχεις και ως οτιδήποτε άλλο εκτός από "αυτό που είσαι". Και αυτό που μπορεί να υπάρχει σε οτιδήποτε είναι η αληθινή ύπαρξη, το Είναι των πραγμάτων. Να πώς ξεπηδά η θέαση του Είναι, από τη δυνατότητα να είσαι τα πάντα ως τίποτα συγκεκριμένο. Έτσι φύεται απλά ο ορισμός του άπειρου που κείται ως Απόλυτο.
Για τον Χάιντεγκερ η αυθεντική ζωή της ύπαρξης εμφανίζεται όταν ο άνθρωπος βρεθεί ενώπιος ενωπίω με το μηδέν. Οι Έλληνες είναι οι μόνοι αρχαίοι που συνέλαβαν καθολικά στην γλυπτική τέχνη την ύπαρξη της θεότητας με τη μορφή του ανθρώπινου αγάλματος. Και αυτό συνέβη γιατί εξάντλησαν την ύπαρξη στο επίπεδο του ανθρώπου αποφεύγοντας να την καταστήσουν έγχρονη. Το άγαλμα στην κλασική του περίοδο παριστάνεται στατικά ως ακίνητη φιγούρα μέσα στον χρόνο. Ενώ είναι μέσα στο χρόνο, είναι πέρα από τον χρόνο και τον χώρο. Είναι μια ένυλη εικόνα μέσα από την οποία φανέρωσε το άπειρο αιωνίως την πορεία του ως απόλυτο πνεύμα. Η στατική στιγμή (statue) του αγάλματος είναι μηδενική, δεν διαρκεί ολωσδιόλου. Το αληθινά "υπαρκτό" δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο σύλληψης της ενθαδικής ύπαρξης, γιατί είναι το υποκείμενο του άμορφου άπειρου το οποίο σοβεί ως όλον σε όλα τα επίπεδα συνειδητότητας ταυτόχρονα. Δεν είναι θεός, δεν είναι νους, δεν είναι ενέργεια ή άτομο της ύλης, ή μόνο κάποιο από τα επίπεδα ύπαρξης αλλά έχει τη δυνατότητα να είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα από αυτά ταυτόχρονα. Ο Χάιντεγκερ έτσι συλλαμβάνει την ουσία του μηδενός. Το μηδέν αποτελεί για τον φιλόσοφο την αληθινή πραγματικότητα που καλύπτεται και κρύβεται από τον κόσμο των πραγμάτων. Το τι σημαίνει να υπάρχεις μπορεί να βιωθεί μόνο όταν υπάρχεις και ως οτιδήποτε άλλο εκτός από "αυτό που είσαι". Και αυτό που μπορεί να υπάρχει σε οτιδήποτε είναι η αληθινή ύπαρξη, το Είναι των πραγμάτων. Να πώς ξεπηδά η θέαση του Είναι, από τη δυνατότητα να είσαι τα πάντα ως τίποτα συγκεκριμένο. Έτσι φύεται απλά ο ορισμός του άπειρου που κείται ως Απόλυτο.
ΥΓ. Παραθέτω τις πλατωνικές αντιστοιχίες στα 7 επίπεδα. Τα δύο πρώτα επίπεδα (1,2) αποτελούν το φυσικό σώμα. Τα 3,4 αντιστοιχούν στο επίπεδο της ψυχής, τα 5,6 στο επίπεδο του νου και το 7 στο ΑΓΑΘΟ.
Βιβλιογραφία
Περί της των κακών υποστάσεως, Πρόκλου
Πολιτεία, Πλάτωνα
Ηθική, Σπινόζα
Μυστική δοξασία, Μπλαβάτσκυ
Είναι και Χρόνος, Χάιντεγκερ
Επιστήμη της λογικής, Χέγκελ
Βιβλιογραφία
Περί της των κακών υποστάσεως, Πρόκλου
Πολιτεία, Πλάτωνα
Ηθική, Σπινόζα
Μυστική δοξασία, Μπλαβάτσκυ
Είναι και Χρόνος, Χάιντεγκερ
Επιστήμη της λογικής, Χέγκελ
