Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου
Ο Όσσο πραγματικά σε αυτή του την ομιλία αποκαλύπτει την "αλήθεια". Πίσω από τις γεμάτες ενόραση λέξεις του κρύβεται η όντως αλήθεια. Η "αλήθεια" κρύβεται μέσα μας. Είναι στη δική μας ευχέρεια και δυνατότητα να διώξουμε το πέπλο της πλάνης και της φαινομενικότητας για να βιώσουμε και να αντικρίσουμε την "αλήθεια". Πολλοί θα αποπειραθούν να διατυπώσουν βιαστικές απαντήσεις ρηχής διερεύνησης και αγανάκτησης, άλλοι πάλι πρόσκαιρα εν πνεύματι υλιστικό θα χαιρετίσουν με κλάματα χαράς το εξωτερικό νόημα του κειμένου. Απλά ήρθε η ώρα να διαλογιστούμε φιλοσοφικά. Ας μην αφήσουμε τον νου να βυθιστεί στις πέντε αισθήσεις, ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε χωρίς σκοπό, χωρίς τη μεσολάβηση του σώματος, όπως ακριβώς συμβούλεψε και ο πλατωνικός Σωκράτης, όπως ακριβώς κάνει εδώ ο ηρακλείτειος σοφός Όσσο.
Προκειμένου να συνδράμω, να βοηθήσω όσους θα επιχειρήσουν να διαλογιστούν ενεργητικά σχετικά με το θεσπέσιο κείμενο του Όσσο, παραβάλλω ως στοχαστικές εναρμονίσεις, πέρα από τις νιτσεϊκές αποφάνσεις που παραθέτει ο Όσσο, τις θεϊκές σειρές των επτά επιπέδων των όντων σύμφωνα με τον Πρόκλο, τα επτά επίπεδα ύπαρξης και συνειδητότητας της Μπλαβάτσκυ, το Είναι και ύπαρξη του Χάιντεγκερ αλλά και την επικούρεια τετραφάρμακο.
Του Όσσο
Η ύπαρξη είναι αυτό που υπάρχει και ο Θεός είναι αυτό που δεν υπάρχει. Η ύπαρξη αποτελεί μια πραγματικότητα, ο Θεός αποτελεί έναν μύθο. Η ύπαρξη είναι διαθέσιμη μόνο στους διαλογιστές, στους ανθρώπους τής σιωπής΄ ο Θεός είναι μια παρηγοριά για τον άρρωστο νου, την άρρωστη ψυχολογία.
Η ύπαρξη δεν αποτελεί δική σου παραγωγή, ο Θεός αποτελεί. Γι΄αυτό και υπάρχει μόνον μια ύπαρξη, αλλά χιλιάδες θεοί. Ο καθένας δημιουργεί έναν θεό ανάλογα με τις ανάγκες που έχει, ανάλογα με τα βάσανα που έχει, ανάλογα με τις προσδοκίες του, ή αποδέχεται κάποιο παλιό πιστεύω περί Θεού.
Ο Θεός αποτελεί μεγάλη παρηγοριά, δεν δίνει όμως γιατρειά. Η ύπαρξη δεν είναι μια παρηγοριά. Αν είσαι συντονισμένος μαζί της, είσαι υγιής και πλήρης. Όλες οι θρησκείες τού κόσμου δίδασκαν πάντα περί Θεού΄ εγώ σου διδάσκω την ύπαρξη. Σου διδάσκω να είσαι συντονισμένος με αυτό που σε περιβάλλει, το οποίο βρίσκεται μέσα και απέξω σου. Μόλις συντονιστείς μαζί του, δεν υπάρχει κανείς θάνατος για σένα, καμιά δυστυχία, καμιά ένταση, καμιά ανησυχία, αλλά σε περιβάλλει μια τεράστια ειρήνη, μια ικανοποίηση που δεν την είχες ονειρευτεί ποτέ.
Ο Θεός είναι για κείνους που δεν μπορούν να μεγαλώσουν σε συνειδητότητα, που είναι καθυστερημένοι σε ό,τι αφορά τη συνειδητότητα. Πρόκειται για ένα είδος παιδικού παιγνιδιού΄ οι καθυστερημένοι άνθρωποι το χρειάζονται. Και όταν λέω ότι είναι ένα παιγνίδι, εξαρτάται τότε από σένα πώς θέλεις να το φτιάξεις΄ να μοιάζει σαν πίθηκος ή να μοιάζει σαν ελέφαντας. Από σένα εξαρτάται αν θα του δώσεις τέσσερα χέρια ή χίλια χέρια. Δικό σου δημιούργημα είναι. Είναι αρκετά παράξενο που ο άνθρωπος πιστεύει ότι ο Θεός δημιούργησε τα πάντα.
Η αλήθεια είναι πως ο Θεός ο ίδιος είναι δημιούργημα τής φαντασίας τού ανθρώπου
Ο Θεός είναι το πιο μεγάλο ψέμα που μπορείς να βρεις ποτέ, γιατί από το ψέμα αυτό εξαρτώνται χιλιάδες άλλα ψέματα. Οι εκκλησίες, οι θρησκευτικές οργανώσεις, πολλαπλασιάζουν συνεχώς τα ψέματα προκειμένου να προστατέψουν ένα και μόνο ψέμα.
Χρειάζεται να καταλάβεις την ψυχολογία τού ψέματος. Το πρώτο πράγμα όταν λες ψέματα είναι ότι σου χρειάζεται γερή μνήμη, διότι πρέπει να θυμάσαι. Λες ψέματα σε κάποιον για κάποιο πράγμα, σε κάποιον άλλο για κάτι άλλο΄ πρέπει να θυμάσαι τι είπες στον ένα και τι είπες στον άλλο.
Η αλήθεια δεν χρειάζεται απομνημόνευση. Η αλήθεια βρίσκεται πάντα εκεί, ακριβώς η ίδια. Δεν χρειάζεται να την αποστηθίσεις. Η μνήμη σού δίνει κάποιου είδους δεσμά, μια φυλακή΄ προσκολλάται γύρω σου, σε σκεπάζει τόσο πολύ σιγά-σιγά που εξαφανίζεσαι τελείως. Η αλήθεια σημαίνει ότι αφαιρείς από πάνω σου όλα τα ψέματα. Και γίνεται τότε μια ξαφνική αποκάλυψη, ότι αποτελείς μέρος αυτής της τεράστιας αλήθειας την οποία αποκαλώ ύπαρξη.
Δεν σου χρειάζονται εκκλησίες, δεν σου χρειάζονται ναοί, δεν σου χρειάζονται τζαμιά΄ σου χρειάζεται απλώς μια προσευχητική καρδιά, μια καρδιά γεμάτη αγάπη, μια καρδιά ευγνώμων. Αυτός είναι ο πραγματικός σου ναός. Αυτό θα μεταμορφώσει όλη σου τη ζωή. Αυτό θα σε βοηθήσει να ανακαλύψεις όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά και τα ίδια τα βάθη τούτης της τεράστιας ύπαρξης.
Είμαστε σχεδόν σαν κύματα τού ωκεανού΄ είμαστε στην επιφάνεια μόνο και ο ωκεανός μπορεί να έχει χιλιόμετρα βάθος. Αλλά το μικρό κύμα στην κορυφή δεν θα γνωρίσει ποτέ το βάθος, το δικό του βάθος, γιατί δεν είναι ξέχωρο από τον ωκεανό. Θα μείνει προσκολλημένο στη μικρή του οντότητα, θα φοβάται το θάνατο, θα φοβάται μήπως χάσει τον εαυτό του μέσα στην απεραντοσύνη, μέσα στο ωκεανικό άπειρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο θάνατος τού κύματος δεν είναι θάνατος, είναι η αρχή μιας αιώνιας ζωής.
Τον Θεό τον έχουν επινοήσει
Αυτή ήταν η ανάγκη των ανθρώπων΄ οι άνθρωποι χρειαζόντουσαν ένα προστάτη. Μέσα στην απεραντοσύνη τού σύμπαντος, αισθάνεται πολύ μόνος ο άνθρωπος, πολύ μικρός. Η απεραντοσύνη τον κάνει και τρέμει μέσα του. Τι ύπαρξη έχεις εσύ;
Μου θυμίζει αυτό μια ιστορία του Μπέρτραντ Ράσελ. Ο αρχιεπίσκοπος τής Αγγλίας βλέπει στον ύπνο του ότι έχει φτάσει στις μαργαριταρένιες πύλες τού παραδείσου. Από τη μια μεριά είναι εξαιρετικά ευχαριστημένος και από την άλλη είναι πάρα πολύ ανήσυχος, γιατί οι μαργαριταρένιες πύλες είναι τόσο πελώριες και προς τις δυο κατευθύνσεις που δεν μπορεί να δει ολόκληρη την πύλη. Είναι τόσο ψηλή που είναι πέρα από την ικανότητα των ματιών του να τη δει. Και ο ίδιος μοιάζει σαν να είναι ένα μικρό μυρμήγκι σε σύγκριση με αυτή τη μεγάλη πύλη. Είναι κάπως φοβισμένος. Δεν είναι κάποιος κοινός άνθρωπος, είναι ο αρχιεπίσκοπος τής Αγγλίας. Νιώθει ταπεινωμένος από την πύλη και προβάλλει μέσα του ο φόβος, ΄΄Αν αυτή είναι η κατάσταση στην πύλη, πώς θα είναι η κατάσταση μέσα;΄΄
Με χέρια φοβισμένα χτυπά την πόρτα, αλλά μέσα στην απεραντοσύνη τού χώρου εκείνου, μόνο ο ίδιος ακούει το χτύπημά του. Του παίρνει μέρες ολόκληρες, αλλά χτυπάει συνεχώς όλο και πιο δυνατά. Τελικά, ανοίγει στην πύλη ένα μικρό παράθυρο και κοιτάζει έξω ο ΄Αγιος Πέτρος με χίλια μάτια, προσπαθώντας να καταλάβει ποιος κάνει αυτό τον θόρυβο. Τα χίλια μάτια εκείνα είναι τόσο λαμπερά, σαν αστέρια, που ο αρχιεπίσκοπος νιώθει ακόμη πιο μικρός, σχεδόν ανύπαρκτος.
Και ο Άγιος Πέτρος ρωτάει, ΄΄Σε παρακαλώ, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι, έλα εδώ μπροστά μου.΄΄
Ο αρχιεπίσκοπος παρουσιάζει τον εαυτό του. Λέει στον Άγιο Πέτρο, ΄΄Ίσως να μην με ξέρεις. Μπορείς να ρωτήσεις τον Ιησού Χριστό, είμαι ο αρχιεπίσκοπος τής Αγγλίας.΄΄
Ο Άγιος Πέτρος λέει, ΄΄Δεν έχω ξανακούσει τη λέξη Αγγλία.΄΄
Ο αρχιεπίσκοπος λέει, ΄΄Ίσως να μην έχεις ακούσει την Αγγλία, αλλά θα έχεις ακούσει για τον όμορφο πλανήτη μας, τη Γη.΄΄
Ο Άγιος Πέτρος λέει, ΄΄Δεν θέλω να πληγώσω τα συναισθήματά σου, αλλά αν δεν μου δώσεις τον αριθμό ευρετηρίου τής Γης σου, δεν μπορώ να καταλάβω για τι πράγμα μιλάς. Πρέπει να πάω στη βιβλιοθήκη να δω - αν μου δώσεις τον αριθμό ευρετηρίου - σε ποιο ηλιακό σύστημα ανήκετε, γιατί υπάρχουν εκατομμύρια ηλιακά συστήματα και κάθε ηλιακό σύστημα έχει πολλούς πλανήτες.΄΄
Αλλά ο αρχιεπίσκοπος δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι η Γη έχει αριθμό ευρετηρίου. Λέει, ΄΄Δεν ξέρω κανένα αριθμό ευρετηρίου, αλλά είμαι ο αρχιεπίσκοπος. Πήγαινε και πες το στον Ιησού Χριστό.΄΄
Λέει, ΄΄Όλο αινίγματα μού βάζεις. Ποιος είναι αυτός ο Ιησούς Χριστός;΄΄
Ο αρχιεπίσκοπος σοκάρεται πολύ. Λέει, ΄΄Δεν ξέρεις τον Ιησού Χριστό, τον μονογενή υιό τού Θεού;΄΄
Ο Άγιος Πέτρος λέει, ΄΄Σε ό,τι αφορά εμένα, δεν έχω δει ποτέ το Θεό΄ δεν ξέρω αν υπάρχει ή όχι. Είμαι ένας απλός θυρωρός. Ίσως να υπάρχει κάποιος κάπου μέσα στα πιο εσωτερικά τμήματα τού παραδείσου που να νομίζει ότι είναι ο Θεός, αλλά δεν τον έχω συναντήσει ποτέ...΄΄
Είναι τέτοιο το σοκ που ο αρχιεπίσκοπος ξυπνάει καταϊδρωμένος.
Έχει νόημα αυτή η ιστορία, διότι δείχνει πόσο μικροί είμαστε και πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν. Φυσικά, ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στην ιδέα αυτής της απεραντοσύνης τού σύμπαντος χωρίς να του δώσει κάποια προσωπικότητα και χωρίς να κάνει τον εαυτό του να έχει με κάποιο τρόπο σχέση με την προσωπικότητα αυτή.
Ο Θεός αποτελούσε την προσπάθεια τού πρωτόγονου νου τού ανθρώπου να δώσει στην ύπαρξη μια προσωπικότητα. Γίνεται τότε εκείνος ο πατέρας Θεός. Μπορείς τότε να δημιουργήσεις κάποια σχέση μαζί του. Μπορεί ακόμη και να είσαι εναντίον του, τουλάχιστον όμως υπάρχει κάποιος που μπορείς να είσαι υπέρ του, που μπορείς να είσαι εναντίον του΄ υπάρχει κάποιος που είναι πιο μεγάλος από σένα, που θα σε προστατεύει, που αποτελεί την εγγύησή σου.
Ο Θεός αποτελεί απλώς τη φτώχεια τής ανθρώπινης συνειδητότητας
Οι άνθρωποι που έφτασαν στην εσωτερική τους συνειδητότητα και την ανώτατη κορυφή της, όπως ο Γκωτάμα Βούδας, αρνήθηκαν την ύπαρξη τού Θεού. Όποιος έγινε ποτέ υγιής εσωτερικά, όποιος προχώρησε πέρα από το νου, ο οποίος είναι κατά βάση άρρωστος, έχει αρνηθεί το Θεό. Ο Θεός ως μύθευμα είναι καλός για τα παιδιά τού νηπιαγωγείου. Τον χρειάζονται΄ τις παραβολές, τους μύθους, τις ιστορίες. Αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι προχώρησαν πέρα από το νηπιαγωγείο.
Ο Θεός υπάρχει επειδή δεν έχεις επίγνωση τού εαυτού σου. Ο Θεός υπάρχει επειδή δεν έχεις επικοινωνήσει καθόλου με το ίδιο σου το κέντρο. Μόλις γνωρίσεις τον εαυτό σου, δεν υπάρχει Θεός και δεν υπάρχει ανάγκη για κανένα Θεό. Μάλιστα, υποστηρίζω απόλυτα τον Φρίντριχ Νίτσε: ΄΄Ο Θεός έχει πεθάνει.΄΄
Το δεύτερο μέρος τής φράσης του έχει ακόμη πιο πολλή σημασία, ΄΄Ο Θεός έχει πεθάνει και ο άνθρωπος είναι τώρα ελεύθερος.΄΄ Αυτό το δεύτερο μέρος δεν έχει λάβει πολλή προσοχή από τους φιλοσόφους, από τους μύστες, από τους ψυχολόγους, αλλά το δεύτερο μέρος είναι το πιο σπουδαίο΄ το πρώτο μέρος δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Μάλιστα, το πρώτο μέρος είναι κατά βάση λάθος. Ο Θεός δεν μπορεί να πεθάνει΄ τα μυθεύματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Μόλις γνωρίσεις ότι αποτελούν μυθεύματα, δεν υπάρχει θέμα θανάτου τους. Ούτε έχουν γεννηθεί ούτε πεθαίνουν. Ο Θεός καταρχάς δεν γεννήθηκε ποτέ΄ πώς γίνεται να πεθάνει; Ο θάνατος αποτελεί το άλλο άκρο τής γέννησης.
Το πρώτο μέρος λοιπόν δεν είναι πολύ σημαντικό, αλλά του έχουν δώσει μεγάλη σημασία οι θεολόγοι, επειδή άρχισαν να φοβούνται: ΄΄Είναι ιεροσυλία αυτό, να λες στον κόσμο ότι πέθανε ο Θεός. Σημαίνει τούτο πως δεν χρειάζεται πια καμιά θρησκεία.΄΄ Άρχισαν να φοβούνται για τη δουλειά τους. Αλλά ξέχασαν το δεύτερο μέρος, το οποίο είναι πιο σπουδαίο. Έχει τρομερά σημαντικές συνέπειες. Σημαίνει ότι ο Θεός αποτελούσε δεσμά, ο Θεός αποτελούσε ένα είδος καθυστέρησης διανοητικής, ο Θεός υπήρχε λόγω του φόβου. Ο Θεός δεν ήταν κανένας θησαυρός, ήταν ένα μεγάλο βάρος, σαν βουνό, πάνω στην καρδιά σου και την ανάπτυξή σου.
Αν απομακρύνει τον Θεό, η δυνατότητα τού ανθρώπου να μεγαλώσει και να ανθίσει είναι τελείως ελεύθερη.
Ο Θεός είναι δεσποτικός, φασίστας. Χωρίς τον Θεό, ο κόσμος γίνεται ελευθερία. Η ύπαρξη δίνει τεράστια αξιοπρέπεια σε κάθε ένα άτομο. Από το πιο μικρό χορτάρι έως το μεγαλύτερο αστέρι στο σύμπαν, δίνει τεράστια σημασία και αγάπη δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Υπάρχει ισότητα και ίσες ευκαιρίες. Και δεν υπάρχει λόγος να προσεύχεσαι μάταια και να χάνεις την ώρα σου, να διαβάζεις τις ιερές γραφές, οι οποίες είναι τα πιο ανίερα βιβλία τού κόσμου. Δεν υπάρχει λόγος να σε εκμεταλλεύονται οι ιερείς. Σίγουρα και αιφνίδια απελευθερώνεσαι από όλες αυτές τις αλυσίδες. Τώρα μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Όσο υπάρχει ο Θεός, δεν μπορείς ποτέ να είσαι ο εαυτός σου. Είσαι μια απλή μαριονέτα, τα σκοινιά σου βρίσκονται στα χέρια τού Θεού. Το αρχαίο ρητό τής Ινδίας είναι ότι ούτε καν ένα μικρό φύλλο δέντρου δεν κινείται αν δεν λάβει τη διαταγή τού Θεού να κινηθεί. Ό,τι κι αν είσαι, σύμφωνα με τις γραφές είσαι φτιαγμένος από λάσπη. Η λέξη ΄human΄ (΄άνθρωπος΄) προέρχεται από το humus, που σημαίνει λάσπη. Και η λέξη αυτή στα εβραϊκά, τα αραβικά, τα ουρντού, τα ινδικά, είναι άντμι΄ χρησιμοποιείται ως το όνομα τού πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ. Άντμι σημαίνει χώμα. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο από χώμα κι έπειτα φύσηξε ζωή μέσα στη μαριονέτα.
Τι είδους ελευθερία έχεις λοιπόν; Κάποιος φύσηξε μέσα σου ζωή και είναι στο χέρι του να σταματήσει να φυσάει ζωή μέσα σου ανά πάσα στιγμή. Ό,τι κάνεις, οι θρησκείες πιστεύουν ότι είναι η μοίρα σου, είναι γραμμένο στο μέτωπό σου. Κι έχουν υπάρξει πολλοί απατεώνες που προσπάθησαν να διαβάσουν τι είναι γραμμένο στο μέτωπό σου. Αστρολόγοι, χειρομάντες, κάθε είδους πονηροί άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν πάντα την απλοϊκότητα και την αθωότητα των ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν το χέρι σου, κοιτάζουν τις γραμμές, σου λένε τι σημαίνουν εκείνες οι γραμμές. Η όλη έμφαση που δίνεται είναι πως δεν ζεις τη δική σου ζωή, πως είσαι απλώς ένας ρόλος σε κάποιο θεατρικό έργο και ο ρόλος που παίζεις έχει κριθεί από τα πριν.
Αυτό το επιχείρημα πρόβαλλε η ενσάρκωση τού Ινδού Θεού, ο Κρίσνα - στο μεγάλο πόλεμο, τη Μαχαμπαράτα - στον μαθητή του τον Αρτζούνα. Βλέποντας την πελώρια σφαγή που επρόκειτο να συμβεί, ο Αρτζούνα έχασε το θάρρος του. Ήταν άνθρωπος με πελώριο θάρρος και μεγάλη ευφυΐα.
Είπε, "Δεν βλέπω τι νόημα έχει αυτός ο πόλεμος. Ακόμη κι αν νικήσω. . . και είμαι βέβαιος ότι θα νικήσω΄΄ - δεν υπήρχε άλλος πολεμιστής με τη δική του ποιότητα. "Αλλά να κάτσω πάνω στο χρυσό θρόνο τής νίκης, περιτριγυρισμένος από τα πτώματα όλων μου των φίλων και όλων μου των εχθρών, όλων των θαυμάσιων ανθρώπων, είναι κάτι που δεν με ελκύει καθόλου. Η σκηνή με κάνει να νιώθω τρελός. Αντί να πολεμήσω, θα το αφήσω αυτό στην άλλη πλευρά - όπου δεν είναι κανένας, απλώς άλλος ένας ξάδελφος. Ας κυβερνήσει εκείνος όλη τη χώρα κι εγώ θα πάω στα βουνά, στα Ιμαλάια, να διαλογιστώ, να γίνω Σαννυάσιν. Έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για τον πόλεμο."
Ο Κρίσνα προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον πείσει, αλλά ο Αρτζούνα είναι πολύ διανοητικός, επιχειρηματολογεί συνεχώς εναντίον του. Τελικά, μην βρίσκοντας άλλο τρόπο, ο Κρίσνα καταφεύγει στο τελευταίο πράγμα και λέει, "Είναι γραμμένο στη μοίρα σου. Αν φύγεις, θα φύγεις από τον Θεό. Αυτόν τον πόλεμο τον έχει προαποφασίσει ο Θεός για να καταστρέψει εκείνους που δεν είναι ενάρετοι και να αφήσει να ζήσουν μόνο εκείνοι που είναι ενάρετοι." Δεν υπάρχει επιχείρημα εναντίον αυτού του πράγματος, γιατί κι ο ίδιος ο Αρτζούνα πιστεύει στον Θεό και στο πεπρωμένο.
Ο Αρτζούνα πήγε στον πόλεμο. Υπεύθυνος ήταν ο Κρίσνα, πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια, για την καταστροφή αυτής της χώρας, γιατί έδωσε ένα ψεύτικο επιχείρημα, εντελώς της φαντασίας του, στον Αρτζούνα. Ο πόλεμος εκείνος σκότωσε πάρα πολλούς ανθρώπους. Και δεν είναι μόνο ότι σκότωσε ανθρώπους, κατάστρεψε επίσης και το θάρρος της χώρας, άρχισε να φοβάται την κάθε μικρή καταστροφή.
Δυο χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς… Θέλω να το πω εντελώς ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για εκείνα τα δυο χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς είναι οι σπουδαιότεροι άνθρωποι τής Ινδίας. Επικεφαλής τής λίστας είναι ο Κρίσνα, ο Αρτζούνα είναι απλώς η σκιά του. Έπειτα ήρθε ο Μαχαβίρα, που δίδασκε τον κόσμο να είναι μη βίαιος, σε τέτοιο βαθμό που οι οπαδοί του δεν μπορούν καν να κάνουν γεωργική καλλιέργεια, διότι τα φυτά περιέχουν ζωή αν τα καλλιεργείς, θα πρέπει μετά να τα σκοτώσεις τα φυτά, όταν θα μαζεύεις τη συγκομιδή. Ο Γκουατάμα Βούδας έρχεται τρίτος, έχοντας διδάξει τους ανθρώπους να αποδέχονται, να είναι ικανοποιημένοι οπουδήποτε και με οτιδήποτε έχουν – φτωχός, πεινασμένος, λιμοκτονώντας, σκλαβωμένος, μείνε τελείως ικανοποιημένος.
Οι διδασκαλίες τους ήταν σπουδαίες. Είναι κάτι που πρέπει να το θυμόμαστε, διαφορετικά θα με καταλάβουν όλοι λάθος. Οι διδασκαλίες τους ήταν σπουδαίες, αλλά δεν σκέφτηκαν ποτέ όλες τις συνέπειες των διδασκαλιών τους. Δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι, αν διδάσκεις τη μη βία σε μια χώρα, αν διδάσκεις μια χώρα να αφήσει όλα τα όπλα, όταν ο κόσμος όλος δεν το κάνει αυτό, βάζεις τότε τη χώρα εκείνη σε κατάσταση όπου θα γίνει θύμα, θα την εκμεταλλεύεται ο καθένας.
Κι επί δυο χιλιάδες χρόνια, ο ένας εισβολέας μετά τον άλλο ήρθε στην Ινδία, την εκμεταλλεύτηκε κι έφυγε. Τέλος ήρθαν οι μωαμεθανοί και σκέφτηκαν, "Ποιος ο λόγος να φύγουμε; Μπορούμε όχι μόνο να εκμεταλλευτούμε τους ανθρώπους, αλλά και να τους κυβερνήσουμε και να μείνουμε εδώ." Κι έπειτα ήρθαν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι και οι Πορτογάλοι, και προσπάθησαν όλοι να εκμεταλλευτούν τη χώρα. Είχαν όλοι τους μικρούς τους θύλακες. Οι Βρετανοί αποδείχτηκαν πολύ πιο έξυπνοι. Αλλά οι Πορτογάλοι είχαν μικρούς θύλακες στο Ντίου, το Νταμάν και τη Γκόα κι οι Γάλλοι είχαν ένα μικρό τμήμα της χώρας, το Ποντισερί. Η Βρετανία είχε ολόκληρη τη χώρα.
Έχουν μείνει οι άνθρωποι λιμοκτονώντας και πεινασμένοι και πεθαίνουν συνεχώς από την ασιτία και κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ ότι αυτές οι σπουδαίες αρχές είναι κατά ένα τρόπο υπεύθυνες για την ατυχή αυτή κατάσταση, μέσα από την οποία αναγκάζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια να περνάει η Ινδία. Κι ακόμη και σήμερα κανείς δεν προσπαθεί να δει όλες τις συνέπειες. Κάθε σπουδαία βασική αρχή έχει πίσω της το δικό της μαύρο σύννεφο. Κι αν δεν καταλάβεις και το μαύρο σύννεφο επίσης, σύντομα θα σε απορροφήσει το μαύρο σύννεφο. Αν το καταλάβεις, μπορείς να το αποφύγεις.
Ο Θεός φαίνεται πως αποτελεί τη σπουδαιότερη βασική αρχή την οποία έχουν διδάξει στον άνθρωπο ανά τους αιώνες, αλλά κανείς δεν έχει εξετάσει τις συνέπειες αυτού του πράγματος.
Αν δημιούργησε τον άνθρωπο ο Θεός, τότε ο άνθρωπος δεν έχει καμιά ατομικότητα δική του, τότε δεν μπορεί να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά του, την ελευθερία του
Δεν υπάρχει περίπτωση να δηλώσει η μαριονέτα, "Θέλω να ελευθερωθώ." Αν δημιούργησε το σύμπαν ο Θεός, τότε ό,τι συνέβη στο σύμπαν, συνέβη αναγκαστικά. Ήταν το θέλημα τού Θεού. Καμιά προσπάθεια από τη δική μας πλευρά δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτε.
Και μπορείς να το δεις τελικά, αν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο κι αν βρίσκεται ο ίδιος πίσω από τα πυρηνικά όπλα και τους ανθρώπους που τα δημιουργούν, τότε καμιά προσπάθεια από την μεριά του ανθρώπου δεν πρόκειται να εμποδίσει την καταστροφή ολόκληρου του πλανήτη. Είναι πολύ επικίνδυνο να δίνουμε τη δημιουργία τού κόσμου στα χέρια ενός Θεού τής φαντασίας μας. Μας κάνει να είμαστε εντελώς ανίσχυροι. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.
Επομένως, η δική μου απλή αντίληψη ως προς τη συνειδητότητα είναι ότι, αν δεν έχει πεθάνει ο Θεός κατά τη δήλωση τού Φρίντριχ Νίτσε, τότε θα χρειαστεί να τον σκοτώσουμε εμείς! Όπου τον συναντήσεις, δεν χρειάζεται ούτε καν να τον χαιρετίσεις. Σκότωσέ τον πρώτα και μετά χαιρέτισέ τον – απλώς για να εκπληρώσεις το τυπικό μέρος. Αλλά ο Θεός δεν είναι καθόλου αναγκαίος. Με τον Θεό εκεί ψηλά στον ουρανό, ο άνθρωπος θα παραμείνει πάντοτε σκλάβος και ο άνθρωπος θα παραμείνει πάντα δίχως επίγνωση και ο άνθρωπος δεν θα αγωνιστεί ποτέ για να φτάσει στις κορυφές των δυνατοτήτων του.
Αν αφαιρέσεις το Θεό, ίσως να νιώσεις κάποιο φόβο – από παλιά συνήθεια – αλλά ο φόβος εκείνος θα εξαφανιστεί
Μόλις αντιληφθείς ότι στέκεσαι μόνος στα πόδια σου κι ότι χρειάζεται να κάνεις κάτι για να δημιουργήσεις μια καλύτερη συνειδητότητα μέσα σου, για να δημιουργήσεις μια καρδιά με πιο πολλή αγάπη μέσα σου, κι ότι οι προσευχές είναι άχρηστες, δεν υπάρχει κανείς να τις εκπληρώσει… Κάποιες φορές έχουν πράγματι εκπληρωθεί. Μια φορά τουλάχιστον, στα σίγουρα…
Ένας φτωχός άνθρωπος ζητούσε συνεχώς από τον Θεό μήνες ολόκληρους, "Δώσε μου πενήντα δολάρια. Δεν θέλω πολλά, μόνο πενήντα δολάρια."
Πρώτα έκανε προσευχές, αλλά μετά σκέφτηκε, "Εκατομμύρια άνθρωποι προσεύχονται και υπάρχει ένας Θεός και υπάρχουν εκατομμύρια προσευχές. Αν θα φτάσει ποτέ ως εκείνον η φτωχή μου προσευχή… Και θα έχει τόσο θόρυβο τριγύρω του – προσευχές από όλες τις εκκλησίες, όλα τα τζαμιά, όλες τις συναγωγές, όλους τους ναούς – ποιος θα με φροντίσει εμένα; Καλύτερα να γράψω ένα γράμμα."
Έγραψε ένα γράμμα όπου έλεγε, "Σου γράφω για να σου θυμίσω ότι προσεύχομαι εδώ και μήνες, αλλά δεν έχει έρθει απάντηση. Φαίνεται ότι η προσευχή μου δεν έφτασε ως εσένα. Καταλαβαίνω, είναι από το θόρυβο που έχει γύρω σου με τόσες προσευχές. Και προσεύχονται σπουδαίοι άνθρωποι – ο πάπας κι ο αρχιεπίσκοπος κι ο σανκαρατσάρυα – ποιος θα φροντίσει λοιπόν τη μικρή μου προσευχή; Και δεν ζητώ πολλά – κανένα παράδεισο, τα ουράνια, τίποτα, μόνο πενήντα δολάρια. Τελικά αποφάσισα να γράψω το γράμμα." Κι έγραψε με μεγάλα γράμματα, ΄΄Πενήντα δολάρια! Θυμήσου το, είναι επείγον."
Μετά όμως ένιωσε μεγάλη αναστάτωση, γιατί δεν ήξερε τη διεύθυνση, πού να το απευθύνει. Σκέφτηκε, "Ο καλύτερος τρόπος είναι να το απευθύνω έτσι: Προς τον Θεό, με τη φροντίδα τού Γενικού Διευθυντή των Ταχυδρομείων. Αν δεν μπορεί να βρει τη διεύθυνση ο Γενικός Διευθυντής των Ταχυδρομείων, ποιος άλλος θα μπορεί;" Το γράμμα έφτασε ως τον γενικό διευθυντή. Το κοίταξε, έβαλε τα γέλια κι έπειτα ένιωσε και λύπη. Σκέφτηκε, "Ο άνθρωπος θα είναι σε απελπιστική ανάγκη – κανείς δεν στέλνει γράμματα στο Θεό. Και δεν ζητάει πολλά."
Είπε λοιπόν σε όλους του τους φίλους, "Κοιτάξτε το γράμμα τού φτωχού αυτού ανθρώπου. Να συνεισφέρετε όλοι και θα του στείλουμε σύντομα τα πενήντα δολάρια. Τουλάχιστον μια φορά ας εκπληρωθεί μια προσευχή." Συγκέντρωσαν τα χρήματα, αλλά συγκέντρωσαν σαράντα πέντε μόνο δολάρια. Ο γενικός διευθυντής είπε, "Δεν πειράζει, να στείλουμε τουλάχιστον τόσα."
Όταν έφτασαν στον άνθρωπο τα σαράντα πέντε δολάρια, μέτρησε τα δολάρια και κοίταξε προς τα πάνω και φώναξε, "Θεέ μου, ένα πράγμα να θυμάσαι. Την άλλη φορά που θα μου στείλεις λεφτά, μη τα στείλεις ποτέ με το ταχυδρομείο! Αυτοί οι πονηροί κράτησαν την προμήθειά τους. Έλαβα μόνο σαράντα πέντε δολάρια!"
Εκτός από τούτη, δεν έχω δει ποτέ προσευχή που να έλαβε απάντηση – κι αυτή όχι ολόκληρη. Δεν υπάρχει κανείς να απαντήσει. Την ύπαρξη πρέπει να την προσεγγίσεις με διαφορετικό τρόπο.
Τον Θεό χρειάζεται να τον λατρεύεις.
Στον Θεό χρειάζεται να προσεύχεσαι.
Με την ύπαρξη χρειάζεται να επικοινωνείς μέσω του διαλογισμού.
Υπάρχουν δυο μόνο είδη θρησκειών στον κόσμο: οι θρησκείες τής προσευχής και οι θρησκείες τού διαλογισμού. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Οι θρησκείες τής προσευχής πιστεύουν όλες τους στο Θεό και οι θρησκείες τού διαλογισμού δεν πιστεύουν σε κανέναν θεό. Επειδή ο διαλογισμός σε οδηγεί προς τα μέσα σου και σε ικανοποιεί, δεν υπάρχει λόγος να προσεύχεσαι, δεν υπάρχει ανάγκη καμιάς παρηγοριάς. Έχεις τόση χαρά, είσαι τόσο ευδαίμων, μπορείς να ευλογήσεις τον κόσμο όλο.
Σου διδάσκω την ύπαρξη και η είσοδος στην ύπαρξη γίνεται μέσω του δικού σου είναι. Επομένως ο διαλογισμός δεν είναι προσευχή – να θυμάσαι, είναι κατά της προσευχής. Η προσευχή αποτελεί μέρος εκείνης της ψεύτικης φιλολογίας περί Θεού, παράδεισου, κόλασης. Η προσευχή αποτελεί αναπόσπαστο μέρος όλων αυτών των άχρηστων πραγμάτων. Ο διαλογισμός είναι απλούστατα ο μόνος καθαρός τρόπος για να επικοινωνήσεις με την ύπαρξη. Κι η επικοινωνία αυτή μετατρέπεται αμέσως σε συγχώνευση και λιώσιμο. Γίνεσαι ο ίδιος η ύπαρξη. Τότε βρίσκεσαι μέσα στα σύννεφα και βρίσκεσαι μέσα στα αστέρια και βρίσκεσαι μέσα στα λουλούδια και βρίσκεσαι μέσα στις βροχές. Βρίσκεσαι παντού. Δεν είσαι πια μια σταγόνα, γίνεσαι ο ωκεανός.
Να θυμάσαι την ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ ύπαρξης και Θεού. Ο Θεός αποτελεί επίκριση τής ευφυΐας μας. Σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τον εξευτελισμό, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ότι, "Είμαστε απλές μαριονέτες, εσύ είσαι ο ισχυρός. Ό,τι θέλεις να μας κάνεις θα μας κάνεις. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να προσευχόμαστε." Σε κάνει τόσο ανάπηρο αυτό. Η ίδια η ιδέα τού Θεού προκαλεί ναυτία. Η ύπαρξη όμως έχει δροσιά και ομορφιά και αλήθεια.
Ποτέ να μην σε μπερδεύουν τούτες οι δυο λέξεις. Η μία αποτελεί την πραγματικότητα, η άλλη είναι απλώς ένα μύθευμα.
πηγή: osho.com
