ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ - ΜΗΝ (ΞΑΝΑ)ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Από τις τρεις κατηγορίες ανθρώπων που επετέθησαν και εξακολουθούν να επιτίθενται με μανία στην, δειλή και μερική, απόπειρα εξανθρωπισμού του Νέου Ελληνισμού που επεχείρησαν ανεπιτυχώς πριν από δύο περίπου αιώνες οι λεγόμενοι Έλληνες Διαφωτιστές (Κοραής, Φαρμακίδης, Καϊρης, κ. ά.), δηλαδή από

τους λαϊκιστές δημοτικιστές, 
τους ρωμιούς μαρξιστές, και 
τους ορθοδόξους βυζαντινιστές πασών των τάσεων και λαϊκισμών,

καμία δεν μπορεί να αθωωθεί από την κατηγορία του δεδηλωμένου μίσους προς τον προχριστιανικό κόσμο και κυρίως τον Ελληνικό εκείνο. Υπό αυτή την γωνία, θα απαντήσω  με αρκετή δόση στωικής γαλήνης και κατανοήσεως στον συγγραφέα του εξωφρενικού ενθέτου του περασμένου τεύχους “Η τύχη του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μία συνωμοσία αποσιώπησης”, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, εξυμνεί την βυζαντινή μούμια ως.. θεματοφύλακα και.. “κορυφωτή” (!!!.., σελ. 1) της αρχαιοελληνικής Παραδόσεως και Φιλοσοφίας και, την ίδια ώρα, κατηγορεί ευθέως τους ελάχιστους Έλληνες που προσεπάθησαν την στοιχειώδη επανασύνδεσή μας με τους πραγματικούς Έλληνες της Αρχαιότητος (και των οποίων το έργο, επιπροσθέτως διεστρεβλώθη και έγινε αντικείμενο χυδαίας εκμεταλλεύσεως για τη δόμηση του εθνικιστικού και ουχί εθνικού ιδεολογικού συνονθυλεύματος  (1)  του Νεοελληνικού Κράτους, που παραδόξως παρέμεινε δίχως διαμαρτυρία ο παραγιός της βυζαντινής τερατωδίας), τάχα ως.. σπορείς συγχύσεως στο Νεοελληνισμό και ως.. νεροκουβαλητές υπέρ της επαράτου Δύσεως ενάντια στην αγία μας, λαϊκή, μεσαιωνική και ανατολίτικη τουρκοϊουδαϊκή “Παράδοση”.

Τέτοια πράγματα, βεβαίως, έχουμε ακούσει ξανά και ξανά και δεν πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτόν μας να εξακολουθεί να ανατριχιάζει μπροστά στον παραλογισμό και την θρασύτητα της καταστροφής ή αντιστροφής των όρων, των νοημάτων, αλλά ακόμη και αυτής της ίδιας της αλήθειας (την οποία, χωρίς την αλαζονία του κεφαλαίου πρώτου γράμματος, είχαν ορίσει σαφέστατα οι δικοί μας, εθνικοί Έλληνες φιλόσοφοι, σε αντίθεση προς τον ραβίνο που τιμούν μανιωδώς οι χριστιανοί, ο οποίος έμεινε αμήχανα άφωνος μπροστά στη σχετική ερώτηση του Ρωμαίου διοικητού της Ιουδαίας: “τι εστίν αλήθεια ;”). Τέτοια πράγματα λοιπόν, και ακόμη πιο εξωφρενικά, έχουμε κατ’επανάληψη ακούσει και διαβάσει από τα στόματα των Νεο-Ορθοδόξων υπεραστέρων και των επαγγελματιών του ψέμματος πρωτοπρεσβυτέρων (ας θυμηθούμε το αμίμητο.. “εχθροί της Ελλάδος δεν είναι οι Τούρκοι ή οι Σιωνιστές, αλλά οι αρχαιομανίτες”) και λοιπών αξιωματούχων των δυνάμεων κατοχής της πατρίδος μας, οι οποίοι απλώς συνεχίζουν το γνωστό τροπάριο προγενεστέρων συναδέλφων τους. Αν για τον κομμουνιστή Νίκο Ζαχαριάδή “οι Κοραήδες” ήσαν όργανα της.. “αστοτσιφλικάδικης μεγαλοϊδεατικής ιδεολογίας”, για τον νεο-ορθόδοξο Χρήστο Γιανναρά ήσαν “αυτοί που τίναξαν στον αέρα” την.. λαϊκή ορθόδοξη παράδοση των Ρωμιών, ενώ ο Θεόδωρος Ζήσης (καθηγητής Πανεπιστημίου, παρακαλώ) τους αποκαλεί.. “αμαρτήσαντες προπάτορες”: “Πρωταίτοι της πολιτιστικής αυτής αμαρτίας του νεώτερου Ελληνισμού, του προπατορικού αυτού αμαρτήματος, Αδάμ και Εύα σ’αυτήν την πτώση, είναι ο Αδαμάντιος Κοραής και ο κύκλος του.. Ο Κοραϊσμός και η αρχαιοπληξία ορισμένων λογίων κολόβωσαν την ιστορική οικουμενικότητα του Ελληνισμού..Το πνεύμα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας (σ.τ.γ.: όλως ιδιαιτέρως !!) υπέστη θανάσιμο πλήγμα που το επλήρωσε ακριβά η νεοελληνική παιδεία και ο νεοελληνικός πολιτισμός..”

Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση ή το πρώτο άκουσμα, γίνεται πολύ σαφές στον οποιονδήποτε καταλαβαίνει στοιχειωδώς κάποια πολύ βασικά πράγματα, ότι ο εξαιρετικώς παλαβός λόγος όλων αυτών των κυρίων, διατηρεί επιμελώς μία σκόπιμη σύγχυση γύρω από τις έννοιες Παράδοση, Ελληνικό, Ελληνισμός, Παιδεία κ.ο.κ. κάνοντας, συνεπώς, προφανές ότι ο όποιος αντίλογος πρέπει να σκοπεύσει στην οριστική διάλυση αυτής ακριβώς της συγχύσεως που καλλιεργεί και υποστηρίζει την τερατώδη απάτη της αφάτου κατοχής ενός ολόκληρου Έθνους από έναν πανέξυπνο στρατό κατοχής στην υπηρεσία των πιο ασπόνδων και ιστορικώς προαιωνίων εχθρών του.. Ως ουσιαστική συνεπώς αφετηρία του παρόντος κειμένου μου, ας μου επιτραπεί να θέσω κάποιες στοιχειώδεις συντεταγμένες του λόγου μου, για να καταλαβαινόμαστε τελοσπάντων, αφού η ασάφεια και η αντιστροφή έχουν τόσο πολύ προχωρήσει, ως ωχρά σπειροχαίτη, στις ημέρες μας αλλά και στη χώρα μας όλως ιδιαιτέρως (λόγω του Βυζαντινισμού), που τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ή αυτονόητο (μήτε καν αυτό το ίδιο το αυτονόητο..). Δηλώνω σαφώς και προκαταβολικώς λοιπόν, πως ό, τι ειπωθεί από την πλευρά μου στη συνέχεια αυτού του κειμένου είναι από την σκοπιά του Εθνισμού και της Παραδόσεως. 

Το περιεχόμενο του πρώτου όρου συνήθως αγνοείται επιδεικτικώς, του δε δευτέρου (“Παράδοση”), παρερμηνεύεται, διαστρέφεται ή παρεξηγείται. Η Παράδοση, δεν έχει τίποτε να κάνει με αυτό που λέμε “τοπικό χρώμα” ή φολκλόρ, όπως δεν έχει να κάνει και με τα διάφορα ανά τόπους έθιμα που καταγράφουν οι λαογράφοι μελετητές. Η Παράδοση έχει να κάνει με την προέλευση και την μεταβίβαση μέσα από τους αιώνες, ενός πλέγματος εννοιών, οπτικών γωνιών και αντιλήψεων που βοηθούν τον άνθρωπο - οργανικό μέλος της κάθε συγκεκριμένης Παραδόσεως, να ερμηνεύσει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο τον εαυτό του και το φυσικό και ηθικό περιβάλλον του. Η Παράδοση είναι τρόπος οράσεως και γνώση που μεταδίδεται από γενεά σε γενεά, περνάει μέσα από τα φίλτρα των κοινωνικών και ηθικών διαφοροποιήσεων και άρα φθάνει στους εκάστοτε κοινωνούς της πάντοτε ορθή και σεβαστή. Ενσαρκώνει μία εσωτερική γνώση που συνυπάρχει αρμονικά με την ζωή σε κάθε της επίπεδο, προσωπικό, συλλογικό, πολιτικό, είναι καθολική μετάδοση και καθολικό βίωμα, αφού το μόνο που ουσιαστικά διαφοροποιείται στον κάθε κοινωνό της είναι μόνο το μέγεθος και η ποιότητα αυτής της μεταδόσεως και βιώματος. Η Παράδοση, τέλος, είναι πάντοτε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ (σε αντιδιαστολή προς την υποκειμενική, ατομική αντίληψη και θέση) και επίσης ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΗ και ΕΘΝΙΚΗ και ποτέ δεν επιβάλλεται από ένα Έθνος πάνω σε άλλο, ούτε υπάρχει Παράδοση που μοιράζεται σε περισσότερα του ενός Έθνη. Δεν υπάρχει συνεπώς χριστιανική ή μωαμεθανική Παράδοση, αφού είναι σαφές ότι ένας τέτοιος όρος μας σέρνει σε ένα χονδροειδές οξύμωρο (αποδοχή δύο “Παραδόσεων” που απαιτούν την.. κατάργηση όλων των Παραδόσεων και αποιουδήποτε στοιχείου παραδοσιακότητος, δηλαδή Εθνισμού). 

Ο Ελληνισμός, ή επί το ορθότερον, η Ελληνική Εθνική Παράδοση, είχε (και έχει ακόμη και σήμερα, στον τόπο όπου έχει εξοριστεί από την χριστιανική τυραννεύουσα πλάνη) ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό και συνεχές αιτούμενο την λογική σύλληψη και ερμηνεία του Κόσμου (και μέσα σε αυτό τα πλαίσιο ανέπτυξε άλλωστε την Ολύμπια Λατρεία και την Φιλοσοφία, εκ των οποίων η δευτέρα εξ ορισμού ετέθη ως Κοσμο-λογία και Θεο-λογία). Η Λογική, η απόλυτη δηλαδή συνείδηση των σχέσεων-λόγων, υπήρξε για την Εθνική μας Παράδοση τα κατ’εξοχήν ευκταίο, σε αντίθεση προς τις ιουδαιογενείς κίβδηλες (για τον λόγο που εξηγήσαμε πιό πάνω) “Παραδόσεις” και μονοθεϊστικές Θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός), όπου ως ευκταίο προβάλλει μόνον το εξωλογικό, η υπέρβαση των φυσικών νόμων και μέτρων, το αντιεπιστημονικό, το υπερβολικό και το “θαύμα”. Για την αντίθεση αυτή που μετατρέπεται αυτομάτως και διαρκώς σε αντιπαλότητα, μπορεί να μας φανούν επαρκώς διαφωτιστικά τα λόγια του γνωστού και μη εξαιρετέου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ο οποίος απερίφραστα διακηρύσσει: «Ένιοι γαρ αυτών ου σφόδρα επίστευον ανάστασιν είναι των σωμάτων, τα της Ελληνικής μωρίας έτι νοσούντες. Και γαρ άπαντα ταύτα από της κατά την φιλοσοφίαν την έξωθεν ανοίας ετίκτετο, και αύτη ην των κακών η μήτηρ. Και γάρ εκείνοι κατ’αλλήλων έστησαν, αεί υπέρ φιλαρχίας και κενοδοξίας έκαστος τοις αλλήλων εναντιούμενοι δόγμασι, και σπουδάζοντες εφευρείν τι τοις προτέροις. Ταύτα δε έπασχον, επειδή λογισμοίς επέτρεπον τα καθ’εαυτούς» (2) . Δηλαδή, κατά τον εξ Αγίου Πνεύματος υπερ-“φωτισμένο” Χρυσόστομο, η μητέρα του κάθε κακού ήταν η.. Φιλοσοφία των Ελλήνων (την οποία καθυβρίζει ως “μωρία” !!) και οι Έλληνες πάθαιναν όλα τα δεινά, επειδή εστήριζαν την λύση των προβλημάτων τους μόνον στην Λογική .

Η θέση βεβαίως του Χρυσοστόμου δεν είναι ούτε ευκαιριακή, ούτε ασύνδετη με το δογματικό corpus του Χριστιανισμού, και κυρίως της λεγομένης Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία, στην εν Λαοδικεία τοπική Σύνοδο (κανών ΛΣΤ΄) καθώς και στην ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο (κανών ΞΑ΄), διατηρεί την ίδια απέχθεια προς την Ελληνική Σκέψη όταν απαγορεύει επισήμως τα Μαθηματικά, την Αστρονομία και, φυσικά, την Φιλοσοφία, τις οποίες χαρακτηρίζει «ολέθρια των Ελλήνων επιτηδεύματα». Χρειάζεται λοιπόν εξαιρετικό θράσος για να ισχυρίζεται κανείς ότι οι, όποιοι χριστιανοί, πόσο μάλλον οι γνωστοί για τον μισελληνισμό τους “Βυζαντινοί”, επροστάτευσαν την.. Ελληνική εν γένει Γραμματεία (πόσο μάλλον την Φιλοσοφία, που εμπεριείχε την κοσμοθέαση και θεολογία του Εθνισμού).

Οι χριστιανοί απλώς, δεν κατέστρεψαν ΟΛΑ τα συγγράμματα των εθνικών. Σε Δύση και Ανατολή (περισσότερο στην δεύτερη) εκράτησαν έξω από τις πυρές τους κάποια ελάχιστα βιβλία που τους επέτρεπαν να σταθούν στα πόδια τους, όπως τους είχαν προτρέψει άλλωστε οι λεγόμενοι “Πατέρες” τους: “ως φρόνιμοι αργυραμοιβοί” έπρεπε να ΚΛΕΒΟΥΝ από τη σοφία των εθνικών ό,τι τους είναι χρήσιμο και να καταστρέφουν ΟΛΑ τα υπόλοιπα. Κάπου ανάμεσα σε αυτή την αποκτήνωση, οι οπαδοί του σκοτεινού Βυζαντίου έρχονται να κάνουν λόγο για.. χριστιανούς “φιλοσόφους” της Νέας Ρώμης του Βοσπόρου και αραδιάζουν μερικά ονόματα γραμματικών, σχολιαστών και αερολόγων που μετρώνται στα δάκτυλα της μίας χειρός για να καλυφθεί το χρονικό διάστημα μίας περίπου χιλιετίας. Παρά την εντυπωσιακή διαπίστωση του McCabe ότι η αθλιότητα που οι ιστορικοί των τελευταίων αιώνων αποκαλούν “Βυζάντιο”, επί 10 ολόκληρους αιώνες “δεν κατόρθωσε να παράγει ούτε ένα βιβλίο που να διαβάζεται σήμερα από καλλιεργημένο άνθρωπο”, οι Βυζαντιολάτρες του σήμερα αντιπροτείνουν απελπισμένα αυτούς τους υπερμέτριους και βαρετούς λογίους με πρώτο και κύριο, ως τον.. “ύπατο” τάχα των “βυζαντινών φιλοσόφων”, τον απερίγραπτο Μιχαήλ Ψελλό, έναν χαμερπή πρώην μοναχό που αργότερα έγινε πανεπιστημιακός και μετά ραδιούργος, ρουφιάνος αυλικός, συγκλητικός και, τέλος, κυβερνήτης, ο οποίος δεν ήταν παρά ένας δεισιδαίμων ιουδαιόπληκτος. Πέραν του ότι πίστευε, ως μαντδηλοφορούσα γυναικούλα, σε ύπαρξη.. δαιμονίων (!!) που έπρεπε να αποδιωχθούν με το.. σημείο του Σταυρού ή με.. ψαλμούς του Δαβϊδ, απέρριπτε κι από πάνω όλες τις κοσμογονικές θέσεις του Ελληνισμού. Ο “ύπατος” της βυζαντινής “διανοήσεως”, απέρριπτε τσουβαληδόν, προς χάριν του.. Δαβϊδ, το πλατωνικό Άφθαρτο και Αγέννητο του Κόσμου, το στωικό Μηδέν Ασώματον, την εμπεδόκλειο Ανάγκη, την πυθαγόρεια Παλιγγενεσία, την Ειμαρμένη, κ.ο.κ., κοντολογής τα θεμέλια της πραγματικής Φιλοσοφίας των πραγματικών Ελλήνων. 

Δεν θα μπορούσε άλλωστε, ως χριστιανός, να κάνει και διαφορετικά. Ολόκληρη η χριστιανική θεώρηση θεμελιώνεται επάνω στην κατάργηση του ορθολογικού στοχασμού και την υποκατάστασή του από την αυθαιρεσία του δόγματος, η δε βάση και ουσία της Φιλοσοφίας ήταν, είναι και θα είναι αποκλειστικώς πολυθεϊστική. Ο Γερμανός φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε καταλάβει πολλά, όταν σημείωνε ότι η απόπειρα ακόμη για μία "πραγματικά χριστιανική φιλοσοφία θα ήταν ένα ξύλινο σίδερο και μία παρανόηση" (3).  Αν ήταν διαφορετικά, οι χριστιανοί δεν θα είχαν δείξει τόσο μεγάλο μίσος κατά των Ελληνικών συγγραμμάτων, όπως τουλάχιστον φαίνεται έκλαμπρα στην απόφαση της Συνόδου του 419, στην Καρθαγένη: “..εί τι λείψανον της ειδωλολατρίας υπελείφθη.. αφανιζέσθω και τούτο, ΩΣ ΜΗΔΕ ΜΝΗΜΗΝ ΑΥΤΩΙ ΥΠΕΙΝΑΙ”.

Αυτό που εφάνη στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες ως σύγκρουση Χριστιανισμού και Εθνισμού, δεν ήταν άλλο από την μεγάλη και πρώτη επιτυχημένη επίθεση της αποσυνθετικής Ανατολής κατά του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, σε έναν πανάρχαιο πόλεμο που κρατάει μέχρι τις ημέρες μας. Το ότι η χριστιανική, άρα ανεθνική και παθολογική, Ευρώπη των τελευταίων αιώνων, επανανακάλυψε και υιοθέτησε την Ελλάδα και τη Ρώμη για να εξανθρωπισθεί στοιχειωδώς, μάς σείεται σήμερα ως μπαμπούλας από τους δούλους της Ανατολής, για πιθανή, τάχα, κατάποσή μας από τους στραβά οδεύοντες “Φράγκους”. Όμως με ποιο δικαίωμα αρθρώνουν λόγο αυτοί οι μπαμπουλοσείστες; Αν οι “Φράγκοι” κακοαφομοίωσαν (ή έκοψαν στα μέτρα τους..) την κλασική Παράδοση, οι χαμερπείς ανατολίτες ούτε κάν έκαμαν ποτέ τον κόπο να την πλησιάσουν, αλλά έμειναν επιμόνως μακριά της με ίδιο και απαράλλακτο το απύθμενο μίσος που έθρεφαν για αυτήν οι “άγιοι” Πατέρες τους. Για να καταλάβουμε πάντως περισσότερο το για ποιό ακριβώς πράγμα ομιλούμε, θα παραθέσω εδώ (από τον υπό ανατύπωση 2ο τόμο της Τριλογίας μου “Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου”, με τίτλο “Η Συρρίκνωση Της Αρχαίας Ψυχής”) έναν συγκριτικό περιληπτικό Πίνακα των χαρακτηριστικών του Ευρωπαϊκού Εθνισμού (δηλαδή της Κοσμοαντιλήψεως, των ηθών, των προτύπων, της Θρησκείας και του καθημερινού Τρόπου, πριν την καταστροφική έλευση του Χριστιανισμού) σε αντίθεση προς τα αντίστοιχα της “Πλησίον και Μέσης” λεγομένης Ανατολής (της γεωγραφικής μήτρας δηλαδή του τελευταίου): 

____________________________________________________

ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΞ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ:  

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΣΜΟΣ / ΕΓΓΥΣ ΚΑΙ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ 

____________________________________________________

Ευρωπαϊκός Εθνισμός: Λογικότητα και Ρεαλισμός. Αντικειμενικότητα. Η θεμελιώδης αξία τίθεται στα Έθνη και τους Πολιτισμούς (ο άνθρωπος πραγματώνεται μόνο μέσα από την συμμετοχή του σε αυτά, στα οποία κληρονομικώς καλείται να συμμετάσχει). Ολιστική και Οργανική αντίληψη του Κόσμου (ακόμη και οι κοινωνίες νοούνται ως κοινότητες και οργανικά σύνολα, όπου οι άνθρωποι ανήκουν, όχι τυχαίως, αλλά εκ συγγενείας). Η Υπερηφάνεια ως το ευγενέστερο των αισθημάτων. Βαθιά αίσθηση καθήκοντος, πυκνότητος ζωής και διακινδυνεύσεως (στην τελευταία εμπεριέχεται η Ελληνική Παρρησία). Ιστορική Αισιοδοξία (γνώση της αλήθειας, όσο σκληρή και αν είναι, και εμμονή σε αγώνα με οποιοδήποτε κόστος). Συνείδηση ιστορικών και πολιτισμικών πηγών. Οικειότης προς την Φύση, το ανθρώπινο σώμα και τους Θεούς. Ενεργητικότης και φιλομάθεια.

Ανατολή: Παραλογισμός και αναχωρητική διάθεση ή Μυστικισμός. Υποκειμενικότητα. Η θεμελιώδης αξία τίθεται στο Άτομο (και, στη συνέχεια, στον υπερεξισωτικό όρο “ανθρωπότητα”). Ατομική, μερική, ισοπεδωτική, αντιφυσική και “οικουμενική” αντίληψη των πραγμάτων, κατάπτωση και απαξίωση του Κόσμου (το μοναχικό και δίχως ρίζες άτομο, αρχίζει να αναφέρεται σε έναν εκτός του κόσμου Θεό και καθίσταται το ίδιο ένα “όν εκτός του κόσμου” που θεωρεί εχθρικά όλα τα περιβάλλοντα, φυσικά και θεσμικά). Δουλικότης. Το να ζεί κανείς, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, θεωρείται το μέγιστο αγαθό. Απαισιοδοξία και μεσσιανισμός. Διάλυση της εθνικής ιστορικής μνήμης. Δεισιδαιμονία, εχθρότης προς την Φύση και το ανθρώπινο σώμα. Μαλθακότης και αγροικία. Θρησκοληψία και θεοσοφική διάθεση. 

____________________________________________________ 

 

Είναι τραγικό, αλλά η αποκορύφωση της Βυζαντινής αρνησιζωιας υπήρξε ένα “κίνημα” για το οποίο αντί να εντρέπεται, αντιθέτως καμαρώνει η σημερινή Βυζαντιολαγνεία (ακόμη και κάποιοι γνωστοί μετανοήσαντες και προσκυνήσαντες αθωνικώς και νεο-ορθοδόξως πρώην αριστεριστές, μάς συνέστησαν προ ολίγων ετών ότι το συγκεκριμένο αποτελεί την.. “μοναδική διέξοδο στα σημερινά κοινωνικά και πολιτκά μας προβλήματα” !!!). Πρόκειται για τον περιβόητο Ησυχασμό, την “κορωνίδα” της Ορθοδόξου Παραδόσεως, ένα εφεύρημα του γνωστού Γρηγορίου Παλαμά που ήλθε να προσθέσει στα μύρια αρνητικά του ανατολίτικου αναχωρητισμού την υπερβολή του απολύτου μυστικισμού και την παθολογία της ομαφαλοσκοπήσεως. Το μισό εκατομμύριο αργόσχολων ομφαλοσκοπουμένων που διέθετε το θλιβερό Βυζάντιο την εποχή που ο Παλαιολόγος δεν μπορούσε να συλλέξει για την άμυνα της Κωνσταντινουπόλεως παρά ελάχιστες χιλιάδες μόνον μαχητών (εκ των οποίων οι μισοί ήσαν μισθοφόροι), αποδεικνύει την απολύτως βλαπτική λειτουργία αυτής της αναχωρητικής εξτρεμιστικής τάσεως για τις κοινωνίες που υποχρεώνονται να την φιλοξενούν (από.. ησυχαστικόν φωτισμό ήταν φαίνεται που οι αγιορείτες είχαν δηλώσει υποταγή στον Σουλτάνο, εξήντα ολόκληρα χρόνια πριν την Άλωση, με αντάλλαγμα την πλήρη ελευθερία κινήσεών τους, “ασυδοσία” όπως λέγει χαρακτηριστικά το σχετικό φιρμάνι). 

Όταν οι Χριστο-θεολόγοι (4)  αναβαθμίζονται σε.. Φιλοσόφους, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή οι πρώτοι παύουν να είναι αυτό που είναι, ή η Φιλοσοφία εξευτελίζεται και συνεπώς παύει και αυτή να είναι τέτοια. Το πρόβλημα του ξυλοσιδήρου δηλαδή, αν και, παρ’όλα αυτά, στο ιουδαιόφρον Κράτος μας συνετελέσθη προ πολλού το γελοίο και το οξύμωρο  (5)  και οι έδρες της Φιλοσοφικής κατελήφθησαν από Χριστο-θεολόγους, λες και δεν ήταν σε αυτά ακριβώς τα χώματα που οι χριστιανοί έκλεισαν (επί Γιουτπράδα / Ιουστινιανού) την εν Αθήναις Φιλοσοφική Σχολή ως απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να επιβάλουν την πνευματική αυταρχία τους. Σε όλη την διάρκεια του σκοτεινού Βυζαντίου, η πραγματική Φιλοσοφία, δηλαδή η Εθνική Ελληνική, εκυνηγήθη αγρίως και την μεγαλύτερη αντιδραστικότητα την επέδειξαν οι, αρνησίζωοι ούτως ή άλλως και απέναντι σε πάμπολλα άλλα πράγματα, καλόγεροι, με πρωταθλητές τους αγιορείτες που εμπόδιζαν τις ελληνικές σπουδές με κάθε τρόπο, και μόνον όταν οι “ελληνίζοντες” γίνονταν πειθήνια όργανα και νεροκουβαλητές των χριστο-θεολόγων ήσαν ανεκτοί (6)  (με την τρελή “λογική” των χριστιανών ότι η Θεολογία αποτελεί τάχα την.. βασική επιστήμη και τη μοναδική πηγή της “αληθινής” γνώσεως, σε αντίθεση με τις.. “θύραθεν” επιστήμες των εθνικών στις οποίες, φυσικά, συμπεριλαμβάνεται ΚΑΙ η Φιλοσοφία). 

Επί αιώνες, οι θεοκράτες της Νέας Ρώμης του Βοσπόρου, ακόμη και μετά την παράδοσή  της  από  αυτούς  τους  ίδιους  στους  Οθωμανούς κατακτητές, αποβλάκωναν συστηματικώς την μία μετά την άλλη όλες τις γενεές των Ελλαδιτών και εξόριζαν την όποια λαϊκή ανάμνηση περί των αυθεντικών Ελλήνων στην αχλύ όχι του Μύθου, αλλά του αλλοτρίου, του ξένου και αρκετές φορές του εχθρικού (7) , μία πρακτική που συνέχισαν και μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους, την οποία με τόσο μίσος και θράσος επολέμησαν. Του Νεοελληνικού Κράτους που εφάνη όμως πολύ μικρό για τις απαιτήσεις των καιρών εκείνων που απαιτούσαν το σάρωμα της βυζαντινής μούμιας για να πορευθεί στοιχειωδώς ο Ελληνισμός στις οδούς της πνευματικής ελευθερίας και του κλασικού ανθρωπισμού.

Το 1883, ο Νικόλαος Πολίτης, επιθεωρεί τα σχολεία της επαρχίας Βόλου και γίνεται έξω φρενών με την  πλύση εγκεφάλου που έκαμαν οι ρασοφόροι στα ανυπεράσπιστα Ελληνόπουλα (πλύση εγκεφάλου που γινόταν ακόμη και επί των δικών μου σχολικών ημερών, και, αν δεν απατώμαι, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα, με αποκλειστική ευθύνη και ενοχή, το τονίζω αυτό, του επισήμου Κράτους που παραμένει ΥΠΟΔΟΥΛΟ στους ρασοφόρους, παρά τις επιδεικνυόμενες “διαφορές” των δύο πλευρών): “Επιβλαβεστάτην και ολεθριωτάτην υπολαμβάνω την καταφόρτωσιν των παίδων δια των ιερών καλουμένων μαθημάτων.. βασανίζεται ο νούς του παιδός περί της τριαδικής φύσεως της θεότητος και των τοιούτων και επιβάλλεται εις αυτόν ν’αποστηθήσει τας σημασίας και των επτά μυστηρίων της Εκκλησίας. Δεν διδάσκονται οι άθλοι του Ηρακλέους και του Θησέως, αλλά οι άθλοι του Σαμψών..”

Σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό πλαίσιο δεν είναι παράλογο το ότι πάρα πολλοί Νεοέλληνες, πριν εξαπλωθεί το Κράτος και εντάξει χύδην τους εντός των συνόρων του πληθυσμών σε μία διάτρητη “ελληνικότητα” που έχει ΥΠΟΒΙΒΑΣΘΕΙ πλέον (και εκχυδαϊσθεί..) σε υπηκοότητα, ουδεμία πολιτισμική και συναισθηματική σχέση ένοιωθαν να έχουν με τους πραγματικούς Έλληνες της προχριστιανικής εποχής. Όπως διασώζει ο γνωστός μας Ι. Κακριδής (8) , οι "Ελληνέδες", ακόμη και μέχρι τον 20ο αιώνα (!!) θα είναι για αρκετούς από τους πολιτισμικώς εξαχρειωμένους Ρωμιούς, κάποιοι.. “κακοί άνθρωποι που θέλαν να παραβγούν με τον καλό μας Θεό” (..) και ετιμωρήθησαν, ή κάποιοι που τους εκυνηγούσαν.. μεγάλα κουνούπια σταλμένα από τον Θεό, με σιδερένιες μύτες και αυτοί για να.. γλυτώσουν έσκαψαν.. γούβες και εχώθησαν μέσα μόνοι τους, ή.. “ψηλοί αρχαίοι άνθρωποι” που εχάθησαν γιατί άμα έπεφταν δεν μπορούσαν να ξανασηκωθούν, ή.. πελώριοι άνθρωποι που έτρωγαν πολύ και γι'αυτό η φύση τους έκαμε να εξαφανισθούν, ή.. άνθρωποι που τους εσκόρπισαν οι τιμωροί άγγελοι και μετετράπησκαν σε.. ξωτικά, ή.. αλλόπιστη (..) γενεά που απλώς έτυχε και βρισκόταν στην Ελλάδα πριν από τους Τούρκους, ή.. ξένοι κατακτητές, πρόδρομοι των Φράγκων που όταν κάποτε κατείχαν την Ελλάδα έκτισαν αυτά τα πελώρια κτίσματα, ή.. αλλόπιστοι που δεν επήγαιναν στην εκκλησία, ή.. κακοί άνθρωποι που οι εκκλησίες τους.. “εβούλιαξαν” και έκτοτε έγιναν.. τόποι φιλοξενίας δαιμόνων, και άλλα τέτοια απίθανα μα ταυτοχρόνως και πολύ θλιβερά κι εξοργιστικά για όλους εμάς τους εμμένοντες στα πάτρια, πραγματικούς Έλληνες.

Αυτά τα ολίγα, για να δημιουργήσουμε κάποτε έναν αντίλογο στη θρασύτατη μονοφωνία πως οι.. “καλοί” στην υπόθεση της νεοελληνικής ταυτότητος ήσαν (και είναι) οι υπηρέτες, χωροφύλακες και μισθοφόροι της βυζαντινής μούμιας, οι λαβαροκουβαλητές του μαύρου Καππαδόκη δικέφαλου με το στέμμα της μεσαιωνικής αυταρχίας, και οι.. “κακοί” (ήσαν και είναι) εκείνοι που προσεπάθησαν, έστω και δειλά (αφού, προδίδοντας το γαλλικό παράδειγμα, απέφυγαν την όποια ρήξη με τον Χριστιανισμό) ή αδικαιολογήτως ρομαντικά (σχεδόν ως Παρνασσιστές), την στοιχειώδη επανασύνδεση μας, επιτέλους, με τον πραγματικό Ελληνισμό της προχριστιανικής εποχής (και επιπροσθέτως εσκυλεύθησαν αγρίως από το υπόδουλο στους ρασοφόρους Νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα). Για να ξανασηκώσουμε επίσης σαφή και πολύ συμπαγή σύνορα ανάμεσα στον Έλληνα και τον Ρωμιό, ανάμεσα στη συγκρότηση και το παραλήρημα, ανάμεσα στην Ελληνική Ευρώπη και την διεφθαρμένη Ανατολή, ανάμεσα στην Φιλοσοφία και την απόλυτη και κατάμαυρη άρνησή της.
 

 
 

ΣΗΜΙΩΣΕΙΣ

(1) Βλ. Παναγιώτη Ν. Χιώτη, “Η Παράδοση του Διαφωτισμού στην Ελλάδα”, Αθήναι 1998, Εκδόσεις Ενάλιος, σελ. 151-159

(2) Ιωάννου Χρυσοστόμου, στην Α΄ Κορινθίους, Ομιλία Α΄, Τόμος 18, σελ. 16. 

(3) Μάρτιν Χάϊντεγκερ, "Εισαγωγή στην Μεταφυσική".

(4) Χρησιμοποιώ τον όρο “χριστο-θεολογία”, διότι είναι ο πλέον δόκιμος, στο μέτρο που οι χριστιανοί (και λοιποί μονοθεϊστές) “θεολόγοι” δεν δικαιούνται του όρου, αφού, αντίθετα από τους πραγματικούς φιλοσόφους-θεολόγους του Εθνισμού (από τον Φερεκύδη έως και τον Σαλλούστιο) ΔΕΝ επίστανται του ζητήματος των Θεών, αλλά απλώς αγωνίζονται για να νομιμοποιήσουν με έναν βαρβαρικό, παραληρηματικό και δογματικό  λόγο την ιουδαϊκή μονοθεϊστική απάτη περί υπάρξεως τάχα ενός εξωκοσμικού και προϋπάρξαντος του Κόσμου “Θεού” που εποίησε εκ του μηδενός. Από τους μονοθεϊστές αυτούς, οι χριστιανοί αγωνίζονταΙ επιπροσθέτως να εξηγήσουν κάποια δεδομένα που δεν κατόρθωσαν ποτέ ούτε οι ίδιοι να κατανοήσουν, επειδή απλώς τα ΈΚΛΕΨΑΝ πολύ απότομα από τις εξοντωθείσες από αυτούς διάφορες μυστηριακές Λατρείες των εθνικών της ύστερης κυρίως αρχαιότητος, λ.χ την Τριαδικότητα, τον Θνήσκοντα και Ανασταινόμενο Σωτήρα Θεό κ.ά. Στο σύνολό τους πάντως, “χριστο-θεολόγοι”, “αλλαχ-θεολόγοι” και “ιαχωβα-θεολόγοι” ουδεμία σχέση έχουν με την γνώση των ΑΛΗΘΙΝΩΝ Θεών, των φυσικών δηλαδή, ταξιθετών και αιωνίων Θεών των ανά τα Έθνη πολυθεϊστικών κοσμοθεωρήσεων και Θρησκειών.  

(5) Το γελοίο και οξύμωρο αποτελεί βεβαίως καθημερινό φαινόμενο στη Νεοελληνική κοινωνία, η οποία έχει δομηθεί όχι πάνω στην, πολύ σαφή Εθνική, Ελληνικότητα, αλλά στο σαθρό και κατ’εξοχήν οξύμωρο σχήμα “Ελληνοχριστιανισμός” (όπως λέμε Δημοκρατοφασισμός δηλαδή..). Στα χαρτία λ.χ. που μοιράζουν επί των ημερών μας οι παπάδες για συλλογή υπογραφών από το ποίμνιο, ουσιαστικά κατά της συντεταγμένης Πολιτείας και αυτού του ιδίου του πολιτεύματος, φιγουράρει ο Καππαδόκης δικέφαλος αλλά και η προμετωπίς “Ελληνική Δημοκρατία” (όχι μόνο στρέφονται κατά του Κράτους κάποιοι που ταϊζονται και υπερπροστατεύονται από αυτό, αλλά χρησιμοποιούν από πάνω και δύο όρους που μισούν όλως ιδιαιτέρως, την λέξη “Δημοκρατία” -που ο Ευσέβιος Καισαρείας απεκάλεσε “Πολίτευμα του Σατανά”- και την λέξη “Ελληνική”)

(6) Βλ. σχετικώς “Η.. Σιών της Αληθινής Πίστεως Α.Ε. και οι αρχαιόφιλοι” του Π. Καλογρίδη, περιοδικό Διιπετές, τεύχος 14, Γαμηλιών (Ιανουάριος) 1996 

(7) Βλ. σχετικώς την β έκδοση του βιβλίου του γράφοντος “Η Συρρίκνωση Της Αρχαίας Ψυχής”, “Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου”, τόμος Β, εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη, 2001

(8) Κακριδής Ι.Θ., “Οι Αρχαίοι  Ελληνες Στη Νεοελληνική Λαϊκή Παράδoση”, Αθήναι, (ΜΙΕΤ) Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, (γ έκδοση) 1989. Τα πιό πάνω παρατίθενται και στο “Η Συρρίκνωση Της Αρχαίας Ψυχής”.
 

πηγή: rassias.gr