<< Η ψυχή είναι αθάνατη, αλλά και μη προσωπική και, κυρίως, δεν υπάρχει περί αυτής καμία απολύτως εκκρεμότητα για το εάν ή όχι θα… «σωθεί». Η μη προσωπική ουσία του θνητού ανθρώπου επιστρέφει μετά το βιολογικό τέλος του εκεί που ανήκει, δηλαδή στο Αιώνιο, το Τέλειο, το Μακάριο, το Φωτεινό, επιστρέφει στους κόσμους των Θεών. >>
Βλάσης Ρασσιάς (rassias.gr)
I. Η ανθρώπινη βία, το μίσος, ο θυμός, η επιθετικότητα, η προκατάληψη, εδράζουν επάνω στον φόβο και την ανασφάλεια. Τα τελευταία είναι για τον άνθρωπο τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ελευθερία, την εσωτερική γαλήνη, την αυτάρκεια και την ευδαιμονία του.
II. Ο φόβος με την σειρά του εδράζει επάνω στην άγνοια κι την αυταπάτη μίας ανύπαρκτης εγωιστικής ατομικότητας (λ.χ. ατομική ψυχή) που μας εξαπατά ότι τάχα είμαστε αποκομμένοι από το Σύμπαν, τις διεργασίες και την Ουσία του, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από το Όλον.
III. Ο φόβος εδράζει επάνω σε ένα αυθαίρετο σύμπλεγμα χαρακτηριστικών προσωπικότητας που οι αφιλοσόφητοι άνθρωποι εκλαμβάνουν ως «εγώ» παντελώς στερημένο από κάθε είδους ενοποιητική σχέση, που έρχεται να βιώσει τον φυσικό Κόσμο ως κάτι το ακατανόητο, ανησυχητικό, αδιαπέραστο και απειλητικό. Είναι βασική προϋπόθεση του φόβου το να έχει ήδη κανείς το αίσθημα της αποξένωσης και της ξεχωριστότητας.
IV. Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι συνώνυμα. Καταλήγουν φοβικά όλα τα άτομα (και τα συστήματα) που συνειδητοποιούν ότι είναι ανίκανα να διαμορφώσουν μια συνεκτική εικόνα του πραγματικού εαυτού τους, πόσο μάλλον όταν αυτός ο εαυτός δεν πρέπει να είναι συρρικνωμένος σε ένα ανύπαρκτο «εγώ».
V. Όποιος νοιώθει ανασφαλής αναδιπλώνεται προς την εξατομικευμένη προσωπικότητα, «οχυρώνεται» τρομαγμένος πίσω από το «εγώ» του, γίνεται εγωιστής. Κλασική περίπτωση τέτοιου είδους «οχυρού» είναι ο Χριστιανισμός που προσανατολίζει τον πιστό να «σώσει» αποκλειστικά την «δική του» ψυχή.
VII. Ο βασικός και τελικός φόβος είναι ο φόβος για το «άγνωστο» (που συχνά εικονοποιείται ως σκοτάδι, μέσα στο οποίο ο ανθρώπινος νους μπορεί να φανταστεί σχεδόν τα πάντα, καλά και κακά). Ο φόβος για το «άγνωστο» είναι κατ΄ουσίαν φόβος για κάθε τι έξω από το «εγώ» ή έξω από τα ανιχνεύσιμα τμήματα του «εγώ». Ο φόβος για το άγνωστο είναι ο προθάλαμος της Ετεροφοβίας.
VIII. Το ετεροφοβικό άτομο ή συλλογικότητα νοιώθει να «απειλείται» από άγνωστες καταστάσεις, ή άγνωστους ανθρώπους. Από αυτή την αίσθηση απειλής πηγάζουν τα φυλετικά μίση, η θρησκευτική μισαλλοδοξία και οι κάθε είδους απρόκλητες επιθέσεις.
IX. Ο φοβικός τρομάζει εμπρός στο κατεξοχήν φυσιολογικό, δηλαδή στην αντίληψη του κόσμου ως κίνηση, τρομάζει εμπρός στην ιδέα μίας αιώνιας μεταμόρφωσης των πάντων και αρνείται να την αποδεχθεί, καταγγέλοντας ό,τι τον τρομάζει ως τάχα «άγνωστο». Στον φόβο για αυτό ακριβώς το «άγνωστο» συμπεριλαμβάνεται κυρίως ο μεγάλος φόβος της απώλειας του «εγώ», ο κατεξοχήν φόβος, ο φόβος του θανάτου.
X. Ο φόβος πλημμυρίζει τους ανθρώπους με ένα διπλό αντιφατικό συναίσθημα και τους σπρώχνει σε μία μορφή σχιζοφρένειας, όπου η πλήρης απομάκρυνση από την λογικότητα και το πραγματικό συμβαδίζει με μία απορρόφηση από το παραλήρημα και την ψευδαίσθηση. Ο φόβος καταργεί την λογικότητα και διαστρεβλώνει την αντίληψη, συνεπώς καταπολεμείται μόνο ή με τον Ορθό Λόγο, κοντολογίς με τον σεβασμό προς την Φύση ή τον φιλοσοφικό στοχασμό.
XI. Κάθε εγωιστικό άτομο και κάθε εγωιστική συλλογικότητα είναι καταδικασμένα να σπαταλούν τεράστιες ποσότητες ενέργειας, σκέψης, χρόνου και υλικών μέσων για να εξασφαλίσουν μία ψευδαίσθηση εξωτερικής ασφάλειας.
XII. Κάθε αναδίπλωση προς την εξατομικευμένη προσωπικότητα μοιραία είναι γεμάτη από ψευδαισθήσεις. Ο φόβος της απώλειας του «εγώ» (ούτως ή άλλως μίας ακόμη ψευδαίσθησης) προκαλεί έλξη προς κάθε είδους περαιτέρω ψευδαισθήσεις.
XIII. Κάθε απογύμνωση των ατόμων από την συλλογική υποστήριξη της ταυτότητάς τους, κάθε απομάκρυνσή τους από την θεοποιημένη και πολιτική στην διάσταση της οργανική συλλογικότητα που είχε καθιερώσει ο προχριστιανικός κόσμος, τα οδηγεί σε στέρηση κάθε ουσίας και υπόβαθρου της ύπαρξης τους. Το κενό μετασχηματίζεται σε φόβο και εν συνέχεια σε μίσος για το αλλότριο (οι δύο τελευταίες μορφές αποτελούν αυτό που προαναφέραμε ως Ετεροφοβία). Οι φοβικοί άνθρωποι (αλλά και οι φοβικές συλλογικότητες) απεχθάνονται την αλήθεια, την αντικειμενική πραγματικότητα, την άμεση επαφή με την εσωτερική και εξωτερική φύση, εν γένει μισούν κάθε τι αλλότριο και διαφορετικό ως προς το εσωτερικό κενό το οποίο τους καταδιώκει.
XIV. Όποιος φοβάται, μοιραία καταλήγει να εξάγει φόβο.
XV. Οι εξουσιαστές χρησιμοποιούν Θρησκείες που προπαγανδίζουν τον φόβο, καθώς και Μαζικά Μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων που αποσκοπούν στην αύξηση της δυσπιστίας, του αισθήματος αδυναμίας και του φόβου εκείνων που εξουσιάζονται.
XVI. Ο φόβος είναι η ανεξάντλητη πηγή από όπου αντλεί ενέργεια κάθε σύστημα εξουσιασμού και εκμετάλλευσης της ζωής. Οι πιο ύπουλες μορφές φόβου είναι εκείνες που διανέμουν ισόποσα τον φόβο, ώστε να εκληφθεί αυτός σαν μία τάχα «φυσική» κατάσταση των ανθρώπων.
XVII. Η μεσολάβηση μηχανισμών διανομής του φόβου κάνει τους φοβικούς ανθρώπους να διακρίνονται πλέον σε «αφ΄εαυτού» φοβικούς και σε «από προγραμματισμό».
XVIII. Ο ρους του φόβου φαίνεται (δίχως κιόλας να είναι) ατέρμων. Την ίδια στιγμή όμως είναι (βεβαιωμένα) και εξαιρετικά εύθραυστος. Οι περισσότεροι από προγραμματισμό φοβικοί άνθρωποι τρομάζουν κυρίως από την απλή πιθανότητα να υπάρξει Κενό φόβου, καθώς και από την συνειδητοποίηση της τραγικής ευθραυστότητας αυτού που έχουν προγραμματιστεί να θεωρούν σαν τάχα «φυσική» κατάστασή τους.
XIX. Οι από προγραμματισμό φοβικοί άνθρωποι τρέμουν μπροστά σε ένα υποχρεωτικό αυθυπεύθυνο ή μπροστά στην πιθανότητα λήξης του λήθαργού τους.
XX. Όποιος φοβάται, κατά κανόνα καταλήγει φανατικός.
XXI. Μέρος του φανατισμού προέρχεται και από τον φόβο του φανατικού μήπως κάνει λάθος. Ο φανατικός είναι καταδικασμένος να υπερασπίζεται σπασμωδικά μία (συνήθως ανύπαρκτη) ταυτότητα και να την λατρεύει σχεδόν φετιχιστικά.
XXII. Ο φανατικός προσπαθεί να βεβαιώσει τον ίδιο του τον εαυτό ότι αυτό που πιστεύει είναι τάχα σωστό με την αυταπάτη ότι όσο περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν τα ίδια πράγματα τόσο πιο σωστοί είναι και δίκιο έχουν. Ο φανατικός καταδιώκεται από ιεραποστολικό πνεύμα, από πνεύμα προσηλυτισμού.
XXIII. Ο φοβικός άνθρωπος και η φοβική συλλογικότητα δεν έχουν σχεδόν ποτέ το θάρρος να δοκιμάσουν κάτι το εντελώς νέο ή εντελώς άγνωστο, αλλ΄ αντιθέτως προσκολλώνται με πείσμα αποκλειστικώς στις γνωστές τους συνήθειες και τους οικείους τους τρόπους. Η ζωή τους στερείται του στοιχείου της εξέλιξης, είναι βαρετή, κυκλική, αδρανής, άνοστη και ανούσια, εξ ου και η προαναφερθείσα στροφή προς την ψευδαίσθηση και την δραπέτευση δια της ονειροπόλησης.
XXIV. Αυτή η φοβική προσκόλληση στα οικεία πράγματα δεν πρέπει να συγχέεται με τον φυσιολογικό σεβασμό προς την Παράδοση, δηλαδή στο αξιακό σύστημα και έθος που ακολουθεί κάποιος ως οργανικό τμήμα ενός ζωντανού έθνους. Τα έθνη πολιτισμικά ανήκουν στο τμήμα του ανθρώπινου πολιτισμού που διέπεται από ολιστική θέαση των πραγμάτων, αφοβία, χαριστικότητα και ανοικτότητα.
πηγή: diipetes
