ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ - ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τις τελευταία χρόνια πραγματικά, ακόμα πιο πολύ, αρχίζω να διαπιστώνω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας έχει άγνοια πώς μπορεί να λειτουργήσει μια άμεση δημοκρατία με δημοψηφίσματα.

ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ - ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

    

ΑΝΑΡΧΙΑ Ή ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Η αντιεξουσία ως ιδεολογία ελάχιστη σχέση έχει με την άμεση δημοκρατία. Όπως τουλάχιστον έχει διαμορφωθεί από τους κλασικούς Μπακούνιν, Κροπότκιν, Προυντόν, ο αναρχισμός σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, κοινωνία χωρίς εξουσία και κυβέρνηση, χωρίς υπακοή στον νόμο και σε οποιαδήποτε εξουσία. Αντιθέτως η άμεση δημοκρατία χαρακτηρίζεται από υπακοή τόσο στους νόμους, διότι οι νόμοι θεσπίζονται από όλους του πολίτες ελευθέρως στην εκκλησία του δήμου, όσο και στην εξουσία, διότι αυτή δεν είναι μια αλλοτριωμένη εξουσία, ιδιοκτησία του ενός, των ολίγων ή ιδιωτών αλλά ασκείται εξίσου από όλους τους πολίτες «υποχρεωτικώς», καταργώντας έτσι το κράτος και τη γραφειοκρατία. Αυτή άλλωστε είναι η μεγάλη επινόηση της δημοκρατικής πολιτικής: η εξουσία δεν ανήκει σε κανέναν, ασκείται από όλους τους πολίτες. 

Στην  άμεση  δημοκρατία  γίνεται λόγος για  Πολιτεία  και όχι για κράτος. Ο όρος  "Πολιτεία"  κομίζει  το ελεύθερο  του πολιτεύματος  χωρίς  να σοβεί  καμιά μορφή βίας. Η  έννοια "κράτος"  είναι περισσότερο  συνυφασμένη  με την έννοια  της βίας (αρχαιοελληνική θεώρηση)  και  η χρήση  της  είναι αδόκιμη  όταν  γίνεται αναφορά  στην άμεση δημοκρατία. Ο  αναρχισμός  καταργεί  και αυτό  που  εννοείται  ως  Πολιτεία  στην άμεση δημοκρατία. Σε αυτό  το σημείο  ο αναρχισμός  θυμίζει  το  άλλο  πολιτικό  άκρο, τον αναρχοκαπιταλισμό, που και αυτός  επιζητά

την κατάργηση  κάθε έννοιας  κράτους ή πολιτείας.  

ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Ένα πολιτικό αμεσοδημοκρατικό κίνημα που διατυμπανίζει, προβάλλει και υπόσχεται στους πολίτες τι ακριβώς θα αποπειραθεί να κάνει σε συγκεκριμένα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αν αναλάβει τη διακυβέρνηση, στην ουσία ακυρώνει στην πράξη την αμεσοδημοκρατική του φυσιογνωμία. Γιατί;

Η "ΗΔΟΝΗ" ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:

"Όταν ουν λέγωμεν τέλος υπάρχειν, ου τας των ασώτων ηδονάς και τας εν απολαύσει κειμένας λέγομεν, ως τινες αγνοούντες και ουχ ομολογούντες ή κακώς εκδεχόμενοι νομίζουσιν, αλλά το μήτε αλγείν κατά σώμα μήτε ταράττεσθαι κατά ψυχήν. Ου γαρ πότοι και κώμοι συνείροντες ουδ’ απολαύσεις παίδων και γυναικών ουδ΄ ιχθύων και των άλλων, όσα φέρει πολυτελής τράπεζα, τον ηδύν γεννά βίον, αλλά νήφων λογισμός και τας αιτίας εξερευνών πάσης αιρέσεως και φυγής και τας δόξας εξελαύνων, εξ ων πλείστος τας ψυχάς καταλαμβάνει θόρυβος.

Τούτων δε πάντων αρχή και το μέγιστον αγαθόν φρόνησις. Διο και φιλοσοφίας τιμιώτερον υπάρχει φρόνησις εξ ης αι λοιπαί πάσαι πεφύκασιν αρεταί, ως ουκ έστιν ηδέως ζην άνευ του φρονίμως και καλώς και δικαίως ουδέ φρονίμως και καλώς και δικαίως άνευ του ηδέως. Συμπεφύκασι γαρ αι αρεταί τω ζην ηδέως, και το ζην ηδέως τούτων εστίν αχώριστον."

ΑΠΟΔΟΣΗ:

[ Όταν λοιπόν υποστηρίζουμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε τις ηδονές των ασώτων και

των αισθησιακών απολαύσεων, όπως νομίζουν κάποιοι (από άγνοια κι επειδή διαφωνούν μαζί μας ή παίρνουν στραβά τα λόγια μας), αλλά εννοούμε το να μην υποφέρει κανείς σωματικούς πόνους και το να μην είναι η ψυχή του ταραγμένη. Γιατί τη γλυκιά ζωή δε μας την προσφέρουν τα φαγοπότια και οι διασκεδάσεις, ούτε οι απολαύσεις με αγόρια και γυναίκες, ούτε τα ψάρια και τα άλλα εδέσματα που προσφέρει ένα πολυτελές τραπέζι, αλλά ο νηφάλιος στοχασμός αυτός που ερευνά τα αίτια κάθε προτίμησής μας ή κάθε αποφυγής μας, και αποδιώχνει τις δοξασίες που με τόση σύγχυση γεμίζουν την ψυχή μας.

Αφετηρία για όλα αυτά, και μέγιστο αγαθό συνάμα, είναι η φρόνηση. Γι ‘ αυτό και είναι πολυτιμότερη η φρόνηση κι από τη φιλοσοφία ακόμα, γιατί από αυτήν απορρέουν όλες οι αρετές: η φρόνηση που μας διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς χαρούμενα αν η ζωή του δεν έχει γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη, κι ούτε πάλι μπορεί να ‘χει η ζωή του γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη αν δεν έχει και χαρά. Γιατί οι αρετές αυτές είναι σύμφυτες με το να ζει κανείς ευτυχισμένα, και η ευτυχισμένη ζωή είναι αξεχώριστη από τις αρετές. ]

Επιστολή προς Μενοικέα

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η ηδονική φιλοσοφία του φιλόσοφου Επίκουρου δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που του προσάπτουν πολλοί που δεν τον έχουν διαβάσει. Ο Επίκουρος στον "φιλοσοφικό κήπο του" εδραίωσε μια πολύ επίκαιρη μορφή κοινοτισμού, τον ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ. Πώς δηλαδή μπορεί κανείς να προσαρμόζει τις διατροφικές του συνήθειες με έναν εσωτερικό νηφάλιο τρόπο ζωής εμπνευσμένο τόσο από την αγάπη για τη φύση και τους συνανθρώπους του όσο και από την αρμονία που βιώνει μέσα του η οποία είναι αντίστοιχη με την συμπαντική.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΥΤΗ Η ΑΓΝΩΣΤΗ (ΒΙΝΤΕΟ)

Επειδή  πολλοί  συνεχίζουν  να  ισχυρίζονται  ότι  γνωρίζουν  τι  είναι  η  δημοκρατία,  ας  παρακολουθήσουν  τη συνέντευξη  του   Δρ, Θέμου  Γκουλιώνη.   Ας  ακούσουν  λοιπόν  πώς  λειτουργεί  η  άμεση  δημοκρατία  της  Ελβετίας,  ο  ελληνικού  τύπου  κοινοτισμός, τον οποίο  χαρακτηριστικά  αγνοούν  οι  Έλληνες. Το  ξαναγράφω. Το  ελβετικό  σύστημα  είναι  το  μόνο  πραγματικά  δημοκρατικό  στην  παγκόσμια  πολιτική  ιστορία. Είναι  ένα  κράτος  χωρίς  πρωθυπουργό,  χωρίς  υπουργούς,  χωρίς  δημάρχους. Έχει  μόνο  έναν  πρόεδρο  της  ομοσπονδίας,  ο  οποίος  είναι  καθαρά  διακοσμητικός. Η  ύπαρξή  του  είναι  χρήσιμη  μόνο  για  εκπροσώπηση  της  χώρας  στο  εξωτερικό. Πάλι  θα  βγουν  κάποιοι  και  θα  μιλήσουν  και  θα  προσάψουν  ένα  σωρό  κατηγορίες  για  την Ελβετία. Μα  αυτό  για  το οποίο  μιλάμε  στην  περίπτωση  της  Ελβετίας  είναι  το  πολιτικό  της  συγκροτημένο  πολίτευμα. Σε αυτή  τη χώρα  έχουν καταφέρει  να  κυβερνούν οι ίδιοι  οι  πολίτες  της. Αυτό  θέλουν,  αυτό  έχουν. 

ΣΙΛΛΕΡ - Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΩΣ ΣΥΝΕΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

              

Tου Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Αναρωτιόμαστε  με  ποιον  τρόπο  θα  μπορούσαμε  να  αναδιατάξουμε  αναθεωρώντας, ως  επί  το  πλείστον,  εκ  θεμελίων  σε  μια  άλλη βάση   τους  όρους  για  μια  νέα κοινωνική   κουλτούρα  συγκρότησης  ενός  εννοιολογικού  πολιτικού  πλαισίου  για  μια  δημοκρατική  συλλογικότητα  ελευθερίας  και  δικαιοσύνης.

Αυτό  που  χαρακτηρίζει  τον  δημόσιο  πολιτικό  λόγο  είναι  η  ρηχότητα,  η μικροκομματική  υστεροβουλία  και  οι  κοντόφθαλμες  ελλειμματικού  κοινωνιοκεντρικού  περιεχομένου  "θέσεις  και  προτάσεις". Η  πολιτική  δεν  συνίσταται  σε  μια μονόπλευρη  αντιμετώπιση  των  κοινωνικών  προβλημάτων  αγνοώντας   την   καθοριστική  λειτουργία  ποικίλων εν  δυνάμει δεξιοτήτων  και   δυνατοτήτων  αισθητικού  χαρακτήρα  του  ανθρώπου  στην  ανασύσταση  μιας  άλλης  κοινωνίας.

Η ΖΩΣΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΒΙΔΑ

Ο  Κ. Καραβίδας  πέρα  από  το  ότι  ήταν  ένας  τεχνοκράτης  του καιρού  του,  είχε  συγκροτημένη  πολιτική  άποψη  για  τον  ελληνικό  πολιτισμό  και  φιλοσοφούσε  κοινωνιολογικά. Παραθέτω  παρακάτω  αποσπάσματα  από  τον  ίδιο  και  επιμέρους  διάσπαρτα  σχόλια  του  Μελέτη  Μελετόπουλου  παράλληλα  με  δικές  μου  διαπιστώσεις.

"Η  κοινοτική  αλληλεγγύη  δεν έχει  φιλανθρωπικό  χαρακτήρα. Βασίζεται  στην  πρόσμειξη  των  ιδιωτικών  πόρων  με  τους  κοινούς,  στο  πλαίσιο  των  κοινοτικών λειτουργιών. Το  κοινοτικό  σύστημα  καλλιεργεί  το  πνεύμα  της  ειλικρινούς  συντροφικότητας  και  του  αυτόματου  ανθρώπινου  αλληλοσεβασμού, επειδή  μέσα  στα  πλαίσιά  του  η  ατομική  ελευθερία  είναι  οργανική  και  αυτοδημιούργητη,  όχι  κάποιο  εφεύρημα  που  μπορεί  να  δίδεται  σε

ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΥΡ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

"ΔΙΟ ΔΕΙ ΕΠΕΣΘΑΙ ΤΩ (ΞΥΝΩ, ΤΟΥΤΕΣΤΙ ΤΩ) ΚΟΙΝΩ, ΞΥΝΟΣ ΓΑΡ Ο ΚΟΙΝΟΣ, ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ Δ’ ΕΟΝΤΟΣ ΞΥΝΟΥ ΖΩΟΥΣΙΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΩΣ ΙΔΙΑΝ ΕΧΟΝΤΕΣ ΦΡΟΝΗΣΙΝ "

                                                           ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Απόδοση  στη  νεοελληνική:

[ Για  αυτό είναι αναγκαίο να ακολουθείται το "κοινόν" από  όλους, δηλαδή το καθολικό, διότι κοινός σημαίνει καθολικός, αλλά, αν και ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να είχαν αποκλειστικά δική  τους  φρόνηση.]

Σε  αυτά  τα  δύσκολα  χρόνια  που  βιώνουν  οι  Έλληνες  δεν έχω  τη  δυνατότητα  μόνος  μου  να  κοινωνήσω  καρδιακά  στους  νεοέλληνες  το  θησαυρό  της  πολύτιμης  πολιτιστικής  κληρονομιάς

ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ - Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ, ΕΝΩ Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΑΥΤΩΝ (ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ)

Όσοι συγχέουν τον σοσιαλισμό με τον ελληνικό κοινοτισμό ή τους προσδίδουν ιδεολογική συγγένεια, πλανώνται. Μεταφέρω αποσπάσματα από λόγους του ίδιου του Καραβίδα:

ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ

Αν νομίζουν κάποιοι ότι ο ελληνικός κοινοτισμός συγκροτεί ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο θα κυριαρχεί κάθε φορά μια πλειοψηφία στα δημοψηφίσματα εις βάρος της μειοψηφίας, πλανώνται. Ο κοινοτισμός αναγνωρίζει και σέβεται σε όλα τα επίπεδα, ως επί το πλείστον, όχι απλά τα άτομα αλλά περισσότερο όλων των μορφών τις κοινότητες πολιτών ως συλλογικότητες που τυγχάνει να είναι μειοψηφικές. Ο ελληνικός κοινοτισμός αναγνωρίζει στο πολιτικό πεδίο σχέσεις ατόμων και λιγότερο άτομα. Είναι ακατανόητη μια επικράτηση της πλειοψηφίας σε μια αληθινή δημοκρατία. 

Ας προσέξουμε το θεσμό των διαβουλευτικών συνεδρίων που θα ενυπάρχει στο εσωτερικό όλων των προσωπικών θεσμών (κόμματα, δήμοι, περιφέρειες, κοινοβούλιο). Πριν από κάθε δημοψήφισμα θα προηγείται θεσπισμένη διαβούλευση για την όσο το δυνατόν ευρείας συναίνεσης δόμηση των κειμενικών διατυπώσεων των δημοψηφισμάτων. Γίνεται σαφή αναφορά για αυτές στο πρακτικό σχέδιο, αλλά θα γίνει ακόμα περισσότερο και στους κοινοτικούς θεσμούς που θα δημοσιευτούν τις επόμενες εβδομάδες μέσα στο πλήρες πολιτικό κοινωνιοκεντρικό σχέδιο (θεσμοί και πρακτικό σχέδιο μαζί ) του σύγχρονου ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ.

Επίσης, για να μην εμπλέκουν πολλοί νεωτερικά ιδεολογήματα (ριζοσπαστισμός-συντηρητισμός, αριστερά-δεξιά) που ακυρώνουν το διακύβευμα του πονήματος και για να έχουν μια συνολική θεώρηση της ελληνικής πολιτικής φιλοσοφίας, τονίζω ότι το πρόταγμα της ελληνικής εκδοχής μας αντιτίθεται τόσο στον κολεκτιβισμό όσο και στον ατομικισμό, επειδή προκρίνει μια οντολογική κοινωνικά εξέλιξη του ατόμου σε κάτι υπέρτερο, στο πρόσωπο.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΒΙΔΑ

"Ο Καραβίδας υποστήριζε ότι τα δύο άκρα είναι το ίδιο πράγμα, και ότι δεν υπάρχει διαφορά είτε μιλάμε για τη δεξιά είτε για την αριστερά, και πως η πραγματικότητα στην Ελλάδα κυριαρχείται από την αριστεροδεξιά. Είναι το ίδιο, η αριστεροδεξιά. Ο όρος αυτός έχει ειπωθεί από τον  Καραβίδα, που υποστήριζε τον κοινοτισμό. Αυτό όμως προκάλεσε την μήνιν όλων των άλλων εναντίον του. Και η αριστερά τον καθύβριζε και η δεξιά. "

Να υπενθυμίσω ότι από τους σύγχρονους Έλληνες πολιτικούς εκείνος που θυμίζει το λόγο του Μεγάλου Καραβίδα είναι ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Γιατί; Γιατί είναι ο μόνος που γνωρίζει τη μεγάλη ελληνική δημοκρατική παράδοση του κοινοτισμού, την οποία αγνοεί το σύνολο των πολιτικών που επιμένουν να λένε ότι αγαπούν την πατρίδα. Δυστυχώς όλοι αυτοί που θέλουν να μας σώσουν δεν έχουν ιδέα από την τεράστια πολιτικής μας παράδοση.......

Ο ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΒΙΔΑ

"Στην πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια διαμόρφωσης μιας κοινοτικής πολιτικής πρότασης επιδόθηκε ο Κωνσταντίνος Καραβίδας (1890-1973), έχοντας ως πηγή έμπνευσης κυρίως την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και τις κοινότητες της τουρκοκρατίας, τις οποίες θεωρεί μετεξέλιξη του αρχαίου άστεως υπό διαφορετικές συνθήκες. Ο Καραβί-δας θεωρεί κλειδί την έννοια της κοινότητας (την οποία ταυτίζει με την άμεση δημο-κρατία) για την ερμηνεία ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Την ερμηνεύει ως κοινω-νικοοικονομικό μοντέλο αντίστοιχο προς την ιδιομορφία (και την πενία) του εδάφους, που καθιστά αναγκαία την υπέρβαση του ατομικισμού και του ανταγωνισμού, απαγο-ρευτική τη συσσώρευση ιδιωτικού πλούτου (που οδηγεί αναπόφευκτα στον ταξικό αν-ταγωνισμό και στον εμφύλιο πόλεμο) και υποχρεωτική τη συνέργεια, την αλληλεγγύη και τις οικονομίες κλίμακας. Το κοινοτικό μοντέλο εξασφάλισε εξάλλου στον ελληνισμό τεράστια ευελιξία, συγκριτικά πλεονεκτήματα και ανταγωνιστικότητα στην παγκόσμια οικονομία, καθώς και δυνατότητα γεωγραφικής επέκτασης σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο."

Μεταφέρω αυτούσια λόγια όπως τα έγραψαν και τα είπαν μελετητές του ελληνικού κοινοτισμού, για να καταστήσω σαφές στους νεοέλληνες ότι ο ελληνικού τύπου κοινοτισμός είναι το μόνο αληθινά αυτόχθονο πολιτικό υπόδειγμα συγκρότησης μιας δημοκρατικής κοινωνίας που έχει ανάγκη ο ελληνισμός, όχι μόνο επειδή απλά πρέπει να το υιοθετήσουμε, αλλά περισσότερο επειδή αυτό ταιριάζει στην κοινωνική και πολιτικής μας ιδιοσυγκρασία. Βιώματα αιώνων των προγόνων μας το μαρτυρούν.....

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

 Η  φιλοσοφία  του  πνεύματος  του  διαφωτισμού  χαρακτηρίζει  απόλυτα  τις  προθέσεις  του  νεωτερικού  καπιταλισμού  που  θεοποιεί  την τεχνολογία  και  την  επιστήμη. Αυτό  διαφαίνεται  καθαρά  στον  τρόπο  που  προσλαμβάνει  τον κόσμο  και  τον άνθρωπο. Πώς  το  πετυχαίνει; Απομυθοποιεί  τον κόσμο. Τον  ξεμαγεύει, τον  αποϊεροποιεί  δηλαδή. Ο  αρχαιοελληνικός  κόσμος,  ο  πλήρης  θεών,  με  τίποτα  δε  θα μπορούσε   να  επιτρέψει  την  εργαλειακή  του  αποπομπή. Επίσης  απομυθοποιεί  το  υποκείμενο (το  άτομο  και  τις  πράξεις  του). "Σφάζει"  τους  θεούς  του,  ώστε  να  απελευθερωθεί  και  να μεγαλουργήσει  το  τεχνολογικό  πνεύμα. 

 Και  οι δύο  αυτές  προϋποθέσεις,  η  απομυθοποίηση  του  κόσμου και  του  υποκειμένου,  αποτελούν ήδη πραγματικότητα: φτιάξαμε  έναν  παγκόσμιο  πολιτισμό  αδέσμευτο  έναντι  των  "μεταφυσικών"  νοηματοδοτήσεων  του  κόσμου  και  του υποκειμένου. Ο  πολιτισμός  αυτός  νίκησε  όλες  τις  μεταφυσικές  υποστάσεις  των  προνεωτερικών  μορφών  κοινωνικότητας,  ενώ  ο  ίδιος  δεν πιστεύει  σε τίποτα που  να τον υπερβαίνει. Τα  μαύρα λάβαρα,  που  μαρτυρούν  τη

σφαγή  των θεών,  είναι  ήδη καρφωμένα  στο στερέωμα. Ο  κόσμος  έγινε  κάτι  ουδέτερο: άψυχη  μάζα  και  ενέργεια. Ο  άνθρωπος  είναι  τώρα  ο  μοναδικός  αληθινός  Ανθρωποθεός. Η  ιστορία  είναι  η  βίβλος  της  αποκάλυψής  του.

ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ

Κάνοντας  κανείς  μια  πλοήγηση  στο  διαδίκτυο  αλλά  και  στη διεθνή  βιβλιογραφία  θα  βρει  πολλά  στοιχεία  για  πολλά  είδη  και  τύπους  του κοινοτισμού  που  δεν  έχουν  σχέση  με  τον  ελληνικό  κοινοτισμό, ο  οποίος  είναι  ο  αυθεντικός  και  ο  πρώτος  που  εμφανίστηκε  στην  παγκόσμια  πολιτική  ιστορία. Θα  βρει  στοιχεία  για  τον  σοσιαλίζοντα  τύπου  κοινοτισμού  ή  τον  ρεπουμπλικανικού  τύπου  κοινοτισμό  που αποτελούν κακέκτυπα  του  ελληνικού. Οι  περισσότεροι  εξ  αυτών  καταπνίγουν  την  ατομική  δημιουργία  και  ελευθερία,  έχοντας  κολεκτιβιστικό πρόταγμα. Στη  δύση  και  τις ΗΠΑ  θα  διαβάσετε  για  τον  κοινοτισμό  που  πλάθουν  οι  Michael  Sandel, Michael Walzer,  Charles  Taylor,  Alasdair  MacIntyre. Γόνιμη  η  συμβολή  τους  στα κοινοτικά  ιδεώδη,  αλλά  υπολείπονται  κατά  πολύ  του  ελληνικού. 

Ο  ελληνικού  τύπου  κοινοτισμός  προϋποθέτει  πρώτα  την  προσωπική  ελευθερία  και  την

Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΣΜΟΥ ΩΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

Αν διαβάσει κανείς στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια μπορεί να μελετήσει τις διάφορες μορφές του εθνικισμού (φιλελεύθερος, συντηρητικός, επεκτατικός, αντιαποικιοκρατικός και πολιτειακός). Ο τελευταίος, βέβαια, είναι δυτικό κατασκεύασμα και σαν όρος είναι αδόκιμος. 

Σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία αλλά και την επιστημονική βιβλιογραφία, ο εθνικισμός ως όρος είναι δημιούργημα των νεωτερικών χρόνων μετά την γαλλική επανάσταση. Ο εθνικισμός, σε οποιαδήποτε μορφή και αν τον πάρουμε, (ακόμα και την δημοκρατική εκδοχή του φιλελεύθερου εθνικισμού που επιζητά μια κοινωνία με ελεύθερα έθνη-κράτη ισότιμα εν ειρήνη) είναι ξένος προς την κοινωνική πολιτική παράδοση των Ελλήνων. 

Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα σήμερα ο εθνισμός και ο εθνικισμός. Το ελληνικό έθνος είναι κάτι που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, ενώ το κράτος είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία.Μελετήστε προσεκτικά την ελληνική ιστορία. Πώς  προχώρησε ο  ελληνικός πολιτισμός και το έθνος των Ελλήνων  μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι; Χωρίς καμιά κυκλοθυμική εμμονή σε ιδεολογήματα και σε κοινωνικές δογματικές λύσεις. Προχωρούσε και εξελισσόταν με το να δανείζει στοιχεία σε άλλους πολιτισμούς, ενώ ταυτόχρονα να δανείζεται και αυτός χωρίς να πιθηκίζει και να μεταπράττει. Η αφομοίωση κάθε ξένου στοιχείου που εισέρεε στο εσωτερικό συνοδευόταν με την παραγωγή πολιτισμού. Οι Έλληνες πάντοτε οτιδήποτε έπιαναν στα χέρια τους το μετέπλαθαν και κυριολεκτικά το μεταμόρφωναν με παραδειγματικό τρόπο.

Ο εθνικισμός απορρίπτει κάθε συζήτηση που διαχωρίζει το κράτος από το έθνος. Θεωρεί απαραίτητη και ουσιαστική την διατήρηση του έθνους-κράτους, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί την προσκόλληση ή την εμμονή στην εθνική εθιμική και λαϊκή παράδοση κρατώντας στάση αδιάφορη ή εχθρική σε οτιδήποτε «ξένο». Ο φιλελεύθερος εθνικισμός, βέβαια, συντέλεσε στην ανεξαρτησία πολλών εθνών που απέκτησαν κρατική υπόσταση και διαβλέπουμε σ’ αυτόν πολλά κοινά με τον «πατριωτισμό». Ο εθνισμός ως πατριωτισμός σε σχέση με τον εθνικισμό είναι πολύ πιο ανοιχτός σε προκλήσεις και δημοκρατικός σε κάθε πολιτική εξέλιξη. 

Ας σκεφτούμε πώς οι Έλληνες διατήρησαν την ελληνικότητα, την μεγάλη ηθική, εθνική τους παράδοση και τη γλώσσα χωρίς την ύπαρξη έθνους-κράτους. Οι μυθολογικές θεολογικές παραδόσεις των άλλων λαών έλεγαν το ίδιο πράγμα στην ουσία για τους θεούς.. Είχαν  κράτος για  χιλιάδες  χρόνια; Όχι. Η ελληνικότητα ήταν κάτι παραπάνω από εθνικότητα, ήταν πρόταση πολιτισμού, ένας τρόπος του βίου δηλαδή και μάλιστα οικουμενικός. Ας θυμηθούμε ότι ο Αλέξανδρος πρότασσε αυτό το οικουμενικό πνεύμα και κανείς ασιατικός λαός δεν μίσησε το ελληνικό πνεύμα. Είχαμε καταφέρει να επικρατεί ο ελληνικός τρόπος σκέψης και ζωής σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μεσογείου, από την νότια Ισπανία και την Σικελία μέχρι και την Αίγυπτο και τη μέση Ανατολή!!!

Αν επιτυγχανόταν το μυστικό σχέδιο των φαναριωτών της Κων/πολης (μην ξεχνάμε ότι στην αυλή του Σουλτάνου κυριαρχούσαν οι Έλληνες γραφολόγοι και γραμματείς) να «αλώσουν» εκ των ένδον την οθωμανική εξουσία, θα μεταμορφωνόταν η οθωμανική αυτοκρατορία σε ελληνική (Βακαλόπουλος).  Τότε θα μιλούσαμε για μια άλλη ιστορική τροπή στην ελληνική, την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία. Βέβαια με την επανάσταση που αναγκαστικά ακολούθησε, οι Έλληνες έδειξαν παραδειγματικό ηρωισμό και κέρδισαν την ανεξαρτησία του έθνους από την τούρκικη σκλαβιά. 

Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αναδεικνύει τη βεβαιότητα ότι ο εθνικισμός αποτελεί μάλλον κατασκευασμένο ιδεολόγημα, παρά πολιτική ουσιαστική στάση ζωής. Όταν ένας πολίτης ακούει ένα «ξένο» τραγούδι ή βλέπει μια ξένη ταινία, βιώσεις που κομίζουν μια άλλη φιλοσοφία ζωής και έναν άλλο πολιτισμό, πώς μπορεί να επικαλείται τον εθνικισμό που απαιτεί την προσκόλληση στο αυτόχθονο και το ημέτερο; Δεν αναφέρομαι στο να αντιγράψουμε πολιτιστικά στοιχεία, αναφέρομαι στη σχέση με το αλλότριο, το ξένο. Ένας αληθινός στο βίωμα πολιτισμός με τη σχέση μεγαλώνει δε μικραίνει. Όπως και έγινε τόσο στα ρωμαϊκά και τα βυζαντινά χρόνια.

Ας αποφύγουμε να αναζητούμε μια στατική εικόνα για τους πολιτισμούς. Κάθε βιωματικό στοιχείο που έχει ένας πολιτισμός μια «εθνική» κοινωνία δεν είναι προϊόν μόνο επινοητικής παρθενογένεσης πάντοτε. Όταν ακούτε ένα αμερικάνικο τραγούδι της ραπ σκηνής, μη νομίσετε ότι οπωσδήποτε είναι ένα αποκλειστικό δημιούργημα των Αμερικανών. Το  R.A.P είναι η τεχνική απαγγελίας στίχων με ρυθμικό τρόπο και είναι συνώνυμο του MCing. -- Hellraized  και  αποτελεί   ακρωνύμιο  των αγγλικών λέξεων  Rhythm And Poetry. Να θυμίσω  όμως. Στην αρχαία ελληνική κλασσική περίοδο οι αοιδοί τραγουδούσαν απήγγελλαν  τις ραψωδίες περίπου με τον ίδιο τρόπο (ραπσωδία/ραψωδία= από εδώ και ο όρος ραπ), με ρυθμό δακτυλικό εξάμετρο…..

 Αν επιζητούμε λοιπόν να λάμψει ο ελληνικός πολιτισμός, η ελληνικότητα, πρέπει να επενδύσουμε στη συγκρότηση μιας ανοιχτής κοινωνίας που στο επίκεντρο της θα προτάσσει τη σχέση με τους άλλους πολιτισμούς, θα προσφέρει και θα λαμβάνει. Η επιτυχία αυτού του πολιτιστικού εγχειρήματος είχε  δοκιμαστεί στο παρελθόν. Οι Έλληνες για να μπορούν να είναι εξωστρεφείς και δημιουργικοί, χρειάζονται πρώτα τη σχέση με το διπλανό τους και παράλληλα την ουσιαστική  συμμετοχή στα κοινά (Ελληνικός κοινοτισμός). Όταν οι αξίες και τα ήθη μιας κοινωνίας δεν προτάσσονται και δεν επιβάλλονται από τα πάνω, από την εξουσία, αλλά είναι αποτέλεσμα της κοινότητας σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, τότε η κοινωνία χειραφετείται και δε χειραγωγείται, δημιουργεί και δεν ιδιωτεύει…..

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κωνσταντίνος Καραβίδας

O Κωνσταντίνος Καραβίδας, σε μία εποχή όπου η Ελλάδα βίωνε βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση, ήταν από τα λίγα άτομα που είχαν εντοπίσει με οξυδέρκεια τα αίτια των προβλημάτων οργάνωσης και προκοπής του σύγχρονου ελληνισμού. Θεωρούσε ότι το ελληνικό κράτος είχε στηθεί εξ' αρχής ως κακέκτυπο των ξένων ευρωπαϊκών κοινοβουλευτισμών, και δεν ταίριαζε αυτή η οργάνωση με την ψυχή και την νοοτροπία των Ελλήνων. Ο Καραβίδας δεν είχε προτείνει την ιδανική πλατωνική πολιτεία, είχε όμως μελετήσει και κατανοήσει βαθιά τον γνήσιο λαϊκό κοινοτισμό των Ελλήνων  το κύτταρο κατ' αυτόν της συλλογικής μας ζωής και είχε προτείνει μια συμβατή για την εποχή, ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για την οργάνωση εκείνη του κράτους των Ελλήνων.  Ο Ελληνικός Κοινοτισμός του Καραβίδα έχει στοιχεία φυσικά από τους νόμους του Πλήθωνος και αν από νωρίς εφαρμόζονταν, σήμερα σίγουρα θα μας είχε προσφέρει δυνατότητες εκπληκτικής προόδου και πολιτισμού.

Το πόσο μπροστά από την εποχή του σκεφτόταν ο Καραβίδας φαίνεται από το γεγονός ότι οι ιδέες του επαν-ανακαλύπτονται σήμερα από τα διάφορα αμερικανικά και ευρωπαϊκά think tank ως οι πλέον σύγχρονες εναλλακτικές σε ένα σύστημα που καταρρέει ιδεολογικά. Ο Καραβίδας τα είχε διατυπώσει όλα από τότε. Την κοινοτική πολιτική οργάνωση, την ανασυγκρότηση της υπαίθρου, την περμακουλτούρα, την αειφόρα ανάπτυξη, την αγροτική αυτάρκεια, το πρόβλημα του δανεισμού και της

ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ

Οι  αρχαίοι  Έλληνες,  όσο  και να  μας  φαίνεται  παράδοξο,  γνώριζαν  τα  πάντα  για  το  ανθρώπινο  είναι  και  την  υπόστασή  του. Πολλοί  θεωρούν  ότι  ο  σύγχρονος  νεωτερικός  πολιτισμός  είναι  ανώτερος  ποιοτικά,  από  ανθρωπολογική  θεώρηση,  από  τον αρχαίο  ελληνικό. Πρόκειται  για  μεγάλη  πλάνη. Το  αντίθετο  ισχύει. Θα  ξεκινήσω  με  μια  ρήση  ενός   μέγιστου  προσωκρατικού  σοφού  της  ελληνικής  φιλοσοφίας,  του  Ηράκλειτου.

Είπε  ο  Ηράκλειτος:   "Πόλεμος  πατήρ  πάντων".  Αυτή  η  ρήση  ηχεί  αυτονόητη,  όμως  δεν είναι. Πολλοί  σύγχρονοι  μελετητές  και  στοχαστές  προσέλαβαν  επιφανειακά  τη  σκέψη  του αινιγματικού  σοφού. Το  "είναι"  των πραγμάτων  καθορίζεται  από  το γίγνεσθαι. Το  "γίγνεσθαι"  είναι  μια  αέναη  πολεμική  πάλη  των όντων  μεταξύ  τους. Η διαίρεση  του καθολικού  σε  μέρη  αναπαράγει  νέες  ολότητες  που πολλαπλασιάζονται. Οτιδήποτε  ρέει  μέσα  στην κλεψύδρα  του

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ - ΕΝΑΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ

"Καθ΄ ὅ,τι ἃν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δε ἃν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα "

[ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ]

Ένας αληθής βίος είναι αυτός του να κοινωνείς με τον άλλον.
Ένας ψεύτικος βίος είναι αυτός της αποκοπής μας από τους άλλους......

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΩΣ ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΣΥΖΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ

Αν η "ελληνικότητα", που ονειρευόμαστε σαν οικουμενικότητα, μιμηθεί τη νεωτερική οικουμένη της δύσης (π.χ. ο αμερικανικός πολιτισμός είναι ένα θρησκευτικό και εθνολογικό χωνευτήρι που δεν παράγει καμιά ταυτότητα, αλλά αποτελεί ένα ουδέτερο σύνολο από ετερότητες ) και δεν πλάσει με τα αρεταϊκά προτάγματά της ένα νέο ανθρωπολογικό πρότυπο που να προτάσσει την υπερβατική σύζευξη του ατομικού με το συλλογικό προσδίδοντας ουσιαστικό νόημα σε μια κοινωνία σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, θα είναι κενή περιεχομένου....

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ είναι αδύνατον να ενταχθεί σε κάποια νεωτερική ιδεολογία του δυτικού πολιτισμού (αριστερά, κέντρο, δεξιά, σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός). Ο ελληνικού τύπου κοινοτισμός ( είναι ο αυθεντικός και ο πρώτος που εμφανίστηκε στην παγκόσμια πολιτική ιστορία) αναγνωρίζει ανθρωπολογικά πρότυπα και δομικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών. Αναγνωρίζει τρεις τύπους ανθρώπου:

α) τον κολεκτιβικό άνθρωπο (αυτός λειτουργεί μόνο μέσα στην ομάδα και απαγορεύεται να διαφοροποιηθεί σαν άτομο) που λειτουργεί με το φόβο. [πολιτικά υποδείγματα: φαραωνική μοναρχία, δεσποτεία, τυραννία, κομμουνισμός, σοσιαλισμός, φασισμός, ναζισμός].

β) το άτομο που λειτουργεί με το ατομικό συμφέρον του και είναι δύο ειδών,

i) το ελληνικό άτομο της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας που δεν ξέφευγε από την πόλη του και είχε ελληνική παιδεία. Το ελληνικό άτομο είχε την πολιτική ελευθερία του, αλλά πρώτιστη προτεραιότητά του ήταν η θεσπισμένη συμμετοχή στα κοινά ( άμεση δημοκρατία ).

[πολιτικό υπόδειγμα: αθηναϊκή άμεση δημοκρατία]

ii) το νεωτερικό άτομο διαφέρει κατά πολύ από το ελληνικό. Το νεωτερικό άτομο είναι αποκομμένο από την κοινωνία. Στόχος του είναι η εκπλήρωση των υλικών αναγκών και απολαύσεων εις βάρος των σχέσεων με τους άλλους.

[πολιτικά υποδείγματα: φιλελευθερισμός, σοσιαλδημοκρατία]. Όλα τα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα λειτουργούν για την διατήρηση του νεωτερικού καπιταλισμού.

γ) το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΤΟΜΟ είναι ο άνθρωπος που διατηρεί την ατομική του συγκρότηση αλλά θέτει στην ίδια μοίρα-προτεραιότητα το δικό του συμφέρον με το συλλογικό συμφέρον. Το αυτενεργούν αυτό είδος ατόμου λειτουργεί με την αγάπη τόσο για την πατρίδα του όσο και για τους συνανθρώπους του. [ πολιτικά υποδείγματα: ελληνικός κοινοτισμός ].

Το ιδανικό ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΤΟΜΟ θέτει σε πρώτη προτεραιότητα τις σχέσεις και την αγάπη του για τους άλλους (φιλική κοινωνία - πολίτες).

Είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι όλες οι κοινωνίες συνδυάζουν, ενέχουν πάντοτε όλα τα ανθρωπολογικά πρότυπα μέσα τους (κολεκτιβικοί, άτομα, συλλογικά άτομα), αλλά ηγεμονικό ρόλο έχει η πλειοψηφία των πολιτών που διάκειται σε κάποιο πρότυπο....

Υ.Γ Ο νεωτερικός καπιταλισμός ως ατομοκεντρικός ήδη από το 2008 εισήλθε και επίσημα στο στάδιο του μηδενισμού.( σχετικισμός σε όλα τα επίπεδα, εσωτερική διάσπαση του ατόμου). Στο κρίσιμο αυτό σημείο του μηδενισμού που έφθαναν όλοι οι πολιτισμοί που κατέρρεαν, είχαν δύο επιλογές, ή να μπουν στο στάδιο της υποστροφής σε κολεκτιβικό πρότυπο ή να καταφέρουν να ανέλθουν στο στάδιο του κοινωνικοκεντρικού πρότυπου (ελληνικός κοινοτισμός).

Το κοντινό μέλλον θα δείξει....

ΟΜΙΛΙΑ (ΒΙΝΤΕΟ) ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ - Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ "ΤΡΟΠΟΣ"

Η  διάκριση  μεταξύ  νεωτερικής και ελληνικής πρόσληψης  της  ελευθερίας

Έχουν γραφτεί αναρίθμητα κείμενα και έχουν γίνει μυριάδες πόλεμοι και μάχες για την ιδέα της ελευθερίας. Αν ρωτήσει κανείς τον μέσο Έλληνα τι σημαίνει «ελευθερία», θα προσλάβει πολλές διαφορετικές απαντήσεις για τον ορισμό της οι οποίες θα συγκλίνουν στο νεωτερικού τύπου ορισμό της.

Η ανθρώπινη φύση διακατέχεται από τρία ένστικτα, της αυτοσυντήρησης (επιβίωση), της κυριαρχίας (ατομική αυτοσυνειδησία και εγωτισμός) και της απόλαυσης-ηδονής ( εκπλήρωση όλων των βασικών υλικών αναγκών και απολαύσεων του σώματος) στα οποία βασίζεται η ανθρώπινη υπόσταση στη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής της.

Στον νεωτερικό καπιταλισμό (1800- μέχρι σήμερα) στον οποίο εντάσσεται η συντριπτική πλειοψηφία

ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ

Τον Μάιο κυκλοφόρησε από τις "εναλλακτικές εκδόσεις" το βιβλίο του Μελέτη Μελετόπουλου για τον ελληνικό κοινοτισμό. Ο Μελετόπουλος έκανε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στο κοινωνικό φαινόμενο του κοινοτισμού.....Ομολογουμένως μια πλούσια μελέτη....
http://ardin-rixi.gr/archives/12270

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ"

Όταν σας έγραφα παλιότερα για την έννοια του "προσώπου", δεν στεκόμουν σε κάτι που γεννήθηκε στο δικό μου μυαλό ή σε κάποια φανταστική σφαίρα ουτοπικών αφηγήσεων προγόνων μας. Για το "πρόσωπο", το οποίο σχηματίζεται μέσα στην κοινότητα σχέσεων, έχουν γράψει και μιλήσει οι μεγαλύτεροι Έλληνες ποιητές μας και συγγραφείς. Μια έννοια που συνθέτει το περίγραμμα και την ουσία της ελληνικότητας ως οικουμενικότητας στη σύγχρονη εποχή. Γράφει λοιπόν ο Ελύτης στο "εν λευκώ" (Ίκαρος):

" Το καίριο στη ζωή αυτή κείται πέραν του ατόμου. Με τη διαφορά ότι, αν δεν ολοκληρωθεί κανείς σαν άτομο- κι όλα συνωμοτούν στην εποχή μας γι' αυτό-, αδυνατεί να το υπερβεί. "

Προσέξτε παλιότερη ανάρτηση στην οποία επισημαίνεται η διαλεκτική πορεία για τον κοινοτισμό. Η οντολογική πορεία που πρέπει να διανύσει ο άνθρωπος, ως προς τον ανθρωπολογικό τύπο που κάθε φορά υιοθετεί μέσα σε έναν πολιτισμό, έχει τρία σκαλιά, επίπεδα: α) ο κολεκτιβικός άνθρωπος, β) το άτομο, γ) το "πρόσωπο". Οι κοινωνίες στις οποίες αντίστοιχα εμφανίζονται αυτοί οι τρεις τύποι ανθρώπου είναι η κολεκτιβιστική, η ατομοκεντρική, η κοινοτική. Κάποιοι ίσως δεν κατανοούν την έννοια του "προσώπου". Στην ουσία είναι το "αυτόνομο ενεργούν άτομο" που δεν απαιτεί κάποια μορφή εξουσίας για να προστατευθεί και να εξαρτάται από αυτήν, αλλά κοινωνεί ελεύθερα με τους συμπολίτες ή συνανθρώπους του ζωτικά θέματα του οίκου του, της πόλης του και του περιβάλλοντός του. Το παράδοξο εδώ είναι ότι αυτή η κοινότητα σχέσεων των προσώπων καθίσταται η ίδια "εξουσία" .....

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΛΥΤΗΣ ΩΣ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΕΤΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Με την γαλλική επανάσταση υιοθετήθηκαν πολιτικοί όροι στον δυτικό κόσμο (αριστερά ή δεξιά, σοσιαλισμός ή καπιταλισμός) που υπέσκαψαν τη θεμελίωση μιας πραγματικής δημοκρατίας. Το ''κατασκευασμένο'' δίπολο στην πολιτική ζωή του δυτικού κόσμου εδραίωσε ένα ιδεολογικό ψε.υτοδίλημμα ως πραγματική πολιτική πραγματικότητα. Δυστυχώς και το νεοελληνικό κράτος ακολούθησε τον συρμό ενός ξενικού πολιτικού κοινοβουλευτικού συστήματος που ακύρωσε τη δυνατότητα αναγέννησης του ελληνισμού με την καθιέρωση μιας ζώσας δημοκρατίας. Είχαμε στα χέρια μας τον θησαυρό και δεν τον αξιοποιήσαμε. Μπορούμε όμως τώρα να το κάνουμε. Τώρα που κατέρρευσαν οι πολιτικοί θεσμοί ενός σάπιου πολιτικού συστήματος μας δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε το καίριο αίτημα της επανάστασης του 21, τη δημιουργία ενός ελληνικού κράτους με δημοκρατικές δομές και θεσμούς που να αποτυπώνουν άμεσα τη λαϊκή βούληση...Ο κοινοτικός συνεργατισμός στη σύγχρονη εκδοχή του μπορεί να αφοπλίσει όλα τα προτάγματα της νέας τάξης πραγμάτων και να φέρει στο επίκεντρο μια νέα συλλογικότητα μέσα από την άμεση δημοκρατία και την λειτουργική της διαμεσολάβηση που θα επιτευχθεί με τον ελληνικό κοινοτισμό.

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ ΩΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ο Δημήτρης Γερούκαλης στο κείμενο που δημοσιεύεται στο περιοδικό «άρδην» επιχειρεί μια ουσιαστική επιστημονική επιτομή του κοινοτισμού ως πολιτικό και πολιτιστικό ρεύμα ελληνικής νοοτροπίας. Τονίζει τα σαθρά θεμέλια του τρίπτυχου των πυλώνων που στηρίζουν το νεωτερικό πολιτισμικό ρεύμα των τελευταίων δύο αιώνων. Το μεταφυσικό και θεολογικό υπόβαθρο υποσκάπτεται από την αριστοτελική νοησιαρχική φιλοσοφία και τον μεταλλαγμένο καθολικισμό και προτεσταντισμό. Η επιστημονική κοσμοθεωρία έχει εγκλωβιστεί στα δίχτυα της ευκλείδειας γεωμετρίας και της νευτώνειας φυσικής, ενώ ο τρίτος πυλώνας της πολιτικής έκφρασης έχει καταληφθεί από την αριστοκρατική ολιγαρχία που γέννησε τον καπιταλισμό και την αντιπροσωπευτική ψευδεπίγραφη δημοκρατία.
Στην νεωτερική κοινωνία, υιοθετήθηκε ο αριστοτελικός πραγματισμός, δηλαδή η άποψη ότι τα «πράγματα» δείχνουν το δρόμο για τις ιδέες που θα αναδυθούν για να γίνουν αντικείμενο επιλογής και αυτό οδήγησε στην μονόπλευρη διάκριση των επιστημών και τον «τεμαχισμένο» διανοητικά και πνευματικά άνθρωπο. Τον άνθρωπο με την εξειδικευμένη εκπαίδευση που έχει σχηματίσει μορφικά μόνο ένα μέρος μόνο της πολύπλευρης προσωπικότητάς του.
Αντίθετα στη νέα κοινωνία του «κοινού αγαθού» της κοινοτιστικής προσέγγισης, οι τρεις πυλώνες που στήριζαν και θα στηρίξουν τον κοινοτισμό θα είναι η μεταφυσική του «προσώπου» , η προσωκρατική σκέψη με προεξάρχοντα, θα έλεγα, τον Παρμενίδη και η άμεση δημοκρατία. Ο Παρμενίδης αποτέλεσε το πρότυπο του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας συνέλαβε με θεολογικό υπόβαθρο το όντως ον ως τις «ιδέες», τα «είδη», τις «μορφές» των όντων. Σε αντίθεση με τον Αριστοτέλη, οι ιδέες είναι αυτές που προηγούνται των πραγμάτων και μπορούν να καθοδηγήσουν για μια αληθινή βίωση της πραγματικότητας.
Στο νέο πλαίσιο της ελληνικής αμεσοδημοκρατικής θεώρησης πρέπει να τονιστεί ότι προκρίνονται η πλατωνική μεταφυσική ( όχι η αριστοτελική που επικράτησε με τον νεωτερικό καπιταλισμό)) και η αριστοτελική ηθική θεωρία.
Ο Πλάτωνας επισημαίνει ότι δεν πρέπει να ''βλέπουμε'' τα φαινόμενα, αλλά την ουσία.
Για αυτόν ο κόσμος που είναι μπροστά στα μάτια μας είναι απατηλός, ψεύτικος, επειδή παρουσιάζεται ως φαινομενικός (έτσι μας φαίνεται) και όχι όπως πραγματικά είναι ( κάτι που έλεγε ο Αριστοτέλης). Ο Πλάτωνας πλέον επιβεβαιώθηκε από τη σύγχρονη κβαντική φυσική που διατείνεται ότι ο κόσμος που εκτείνεται μπροστά μας είναι σύνθεση φαινομένων…
http://palio.antibaro.gr/society/ippokraths_koinothtes.php