Τις τελευταία χρόνια πραγματικά, ακόμα πιο πολύ, αρχίζω να διαπιστώνω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας έχει άγνοια πώς μπορεί να λειτουργήσει μια άμεση δημοκρατία με δημοψηφίσματα.
Αν ξαφνικά ένας πολίτης, ένα άτομο, εκκινήσει μια προσπάθεια δημοσίευσης, διαδικτυακών ή μη, δημοψηφισμάτων με τα κείμενά τους γραμμένα αποκλειστικά από τον ίδιο, θα έχει στην ουσία πραγματοποιήσει ένα θεμελιώδες παραδειγματικό πολιτικό σφάλμα της μεθόδου πρόσληψης της αμεσοδημοκρατικής φιλοσοφίας. Γιατί; Τα διατυπωμένα κείμενα των ερωτήσεων που θα εμπεριέχονται, στα διαδικτυακά ή μη, δημοψηφίσματα (ή ψηφοφορίες), θα είναι διαμορφωμένα με βάση ατομικές στρατηγικές προωθώντας ατομικές βλέψεις και στοχεύσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να σοβεί κάποια υποψία υστεροβουλίας. Δηλαδή ήδη έχει προκαθορίσει ένα δικό του δοτό
πλαίσιο προϋποθέσεων, όρων και σκοπών που προκρίνει μόνο δικές του πολιτικές όψεις του χρόνου, του τρόπου και της συντεταγμένης δομής των κειμένων.
Αν αποφασίσω δηλαδή εγώ, μόνος μου, ο υπογραφόμενος, να γράψω ένα κείμενο ερωτήσεων που θα εμπεριέχεται σε ένα διαδικτυακό δημοψήφισμα και μέσω αυτού να ζητώ να ψηφίσετε επιλέγοντας (ακόμα και προσθέτοντας δική σας επιλογή) ένα στοιχείο, θα έχω πετύχει να πάρω μια απάντηση που θα καλύπτει ουσιαστικά τις δικές μου πολιτικές προθέσεις.
Έστω ότι σας ερωτώ να επιλέξετε αν θέλετε να ιδιωτικοποιηθούν οι ΔΕΚΟ ή όχι, ή κάτι άλλο που επιθυμείτε εσείς. Στην ουσία θέτω ένα ερώτημα με πολύ πρόχειρους όρους. Πολύ εύκολα μπαίνουν μανιχαϊστικοί όροι ( ιδιωτικοποίηση ή κρατικοποίηση) που θέτουν τον ερωτώμενο σε μια πιο κλειστή λογική. Ένα ερώτημα μπορεί να έχει πολλές εκδοχές και ποικίλες μορφές στη διατύπωση. Πώς κανείς εκλαμβάνει την έννοια της κρατικοποίησης ή της ιδιωτικοποίησης; Κρατικοποίηση ή ιδιωτικοποίηση ή κάτι άλλο κάτω από ποιες προϋποθέσεις; Βάσει ποιων θεσμών και κανόνων προτείνεται κάτι τέτοιο; Υπεισέρχονται γεωοικονομικοί και κοινωνικοί παράγοντες που δεν λαμβάνονται υπόψη και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί; Ποιο θα είναι το οικονομικό τίμημα σε κάθε περίπτωση. Ανάμεσα στο "άσπρο" και το "μαύρο" στην πραγματική παραγωγή πολιτικού λόγου υπάρχουν άπειρες ποικίλες αποχρώσεις χρωμάτων που μπορεί να ταιριάζουν σε κάθε περίπτωση που απαραίτητα εμπλέκει το χρόνο, τον τρόπο, τον τόπο και την ποιότητα μιας επιτευχθείσας προκείμενης απόφασης.
Η πολιτική φιλοσοφία του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ θέτει την άμεση δημοκρατία σε πιο πλατιές βάσεις. Στέκεται περισσότερο στις δημοκρατικές διαδικασίες, τα θεσμικά και νομοτεχνικά πλαίσια που διαπλέκουν λειτουργικά τις ισορροπίες που προηγούνται των δημοψηφισμάτων. Πρέπει να τεθούν πρώτιστα οι στόχοι και οι σκοποί ενός δημοψηφίσματος από θεσμικά πολιτειακά όργανα που απαιτούν την εκδήλωση της ίδιας της λαϊκής βούλησης. Τα κείμενα των δημοψηφισμάτων δομούνται από πολλούς όχι από έναν λοιπόν. Πώς είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να αποφασίσω σαν ένας από τους διαχειριστές αυτής της ομάδας να κάνω μόνος μου δημοψήφισμα; Τέτοιου είδους δημοψηφίσματα έκανε και η Χούντα, "φτιαγμένα" και "ραμμένα" στα δικά της μέτρα, προκειμένου να δείξει ότι είναι φιλολαϊκή και λαοπρόβλητη.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΕΓΩ" ΣΤΟ "ΕΜΕΙΣ".
