Όταν σας έγραφα παλιότερα για την έννοια του "προσώπου", δεν στεκόμουν σε κάτι που γεννήθηκε στο δικό μου μυαλό ή σε κάποια φανταστική σφαίρα ουτοπικών αφηγήσεων προγόνων μας. Για το "πρόσωπο", το οποίο σχηματίζεται μέσα στην κοινότητα σχέσεων, έχουν γράψει και μιλήσει οι μεγαλύτεροι Έλληνες ποιητές μας και συγγραφείς. Μια έννοια που συνθέτει το περίγραμμα και την ουσία της ελληνικότητας ως οικουμενικότητας στη σύγχρονη εποχή. Γράφει λοιπόν ο Ελύτης στο "εν λευκώ" (Ίκαρος):
" Το καίριο στη ζωή αυτή κείται πέραν του ατόμου. Με τη διαφορά ότι, αν δεν ολοκληρωθεί κανείς σαν άτομο- κι όλα συνωμοτούν στην εποχή μας γι' αυτό-, αδυνατεί να το υπερβεί. "
Προσέξτε παλιότερη ανάρτηση στην οποία επισημαίνεται η διαλεκτική πορεία για τον κοινοτισμό. Η οντολογική πορεία που πρέπει να διανύσει ο άνθρωπος, ως προς τον ανθρωπολογικό τύπο που κάθε φορά υιοθετεί μέσα σε έναν πολιτισμό, έχει τρία σκαλιά, επίπεδα: α) ο κολεκτιβικός άνθρωπος, β) το άτομο, γ) το "πρόσωπο". Οι κοινωνίες στις οποίες αντίστοιχα εμφανίζονται αυτοί οι τρεις τύποι ανθρώπου είναι η κολεκτιβιστική, η ατομοκεντρική, η κοινοτική. Κάποιοι ίσως δεν κατανοούν την έννοια του "προσώπου". Στην ουσία είναι το "αυτόνομο ενεργούν άτομο" που δεν απαιτεί κάποια μορφή εξουσίας για να προστατευθεί και να εξαρτάται από αυτήν, αλλά κοινωνεί ελεύθερα με τους συμπολίτες ή συνανθρώπους του ζωτικά θέματα του οίκου του, της πόλης του και του περιβάλλοντός του. Το παράδοξο εδώ είναι ότι αυτή η κοινότητα σχέσεων των προσώπων καθίσταται η ίδια "εξουσία" .....
