ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
"Όταν ουν λέγωμεν τέλος υπάρχειν, ου τας των ασώτων ηδονάς και τας εν απολαύσει κειμένας λέγομεν, ως τινες αγνοούντες και ουχ ομολογούντες ή κακώς εκδεχόμενοι νομίζουσιν, αλλά το μήτε αλγείν κατά σώμα μήτε ταράττεσθαι κατά ψυχήν. Ου γαρ πότοι και κώμοι συνείροντες ουδ’ απολαύσεις παίδων και γυναικών ουδ΄ ιχθύων και των άλλων, όσα φέρει πολυτελής τράπεζα, τον ηδύν γεννά βίον, αλλά νήφων λογισμός και τας αιτίας εξερευνών πάσης αιρέσεως και φυγής και τας δόξας εξελαύνων, εξ ων πλείστος τας ψυχάς καταλαμβάνει θόρυβος.
Τούτων δε πάντων αρχή και το μέγιστον αγαθόν φρόνησις. Διο και φιλοσοφίας τιμιώτερον υπάρχει φρόνησις εξ ης αι λοιπαί πάσαι πεφύκασιν αρεταί, ως ουκ έστιν ηδέως ζην άνευ του φρονίμως και καλώς και δικαίως ουδέ φρονίμως και καλώς και δικαίως άνευ του ηδέως. Συμπεφύκασι γαρ αι αρεταί τω ζην ηδέως, και το ζην ηδέως τούτων εστίν αχώριστον."
ΑΠΟΔΟΣΗ:
[ Όταν λοιπόν υποστηρίζουμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε τις ηδονές των ασώτων και
των αισθησιακών απολαύσεων, όπως νομίζουν κάποιοι (από άγνοια κι επειδή διαφωνούν μαζί μας ή παίρνουν στραβά τα λόγια μας), αλλά εννοούμε το να μην υποφέρει κανείς σωματικούς πόνους και το να μην είναι η ψυχή του ταραγμένη. Γιατί τη γλυκιά ζωή δε μας την προσφέρουν τα φαγοπότια και οι διασκεδάσεις, ούτε οι απολαύσεις με αγόρια και γυναίκες, ούτε τα ψάρια και τα άλλα εδέσματα που προσφέρει ένα πολυτελές τραπέζι, αλλά ο νηφάλιος στοχασμός αυτός που ερευνά τα αίτια κάθε προτίμησής μας ή κάθε αποφυγής μας, και αποδιώχνει τις δοξασίες που με τόση σύγχυση γεμίζουν την ψυχή μας.
Αφετηρία για όλα αυτά, και μέγιστο αγαθό συνάμα, είναι η φρόνηση. Γι ‘ αυτό και είναι πολυτιμότερη η φρόνηση κι από τη φιλοσοφία ακόμα, γιατί από αυτήν απορρέουν όλες οι αρετές: η φρόνηση που μας διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς χαρούμενα αν η ζωή του δεν έχει γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη, κι ούτε πάλι μπορεί να ‘χει η ζωή του γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη αν δεν έχει και χαρά. Γιατί οι αρετές αυτές είναι σύμφυτες με το να ζει κανείς ευτυχισμένα, και η ευτυχισμένη ζωή είναι αξεχώριστη από τις αρετές. ]
Επιστολή προς Μενοικέα
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η ηδονική φιλοσοφία του φιλόσοφου Επίκουρου δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που του προσάπτουν πολλοί που δεν τον έχουν διαβάσει. Ο Επίκουρος στον "φιλοσοφικό κήπο του" εδραίωσε μια πολύ επίκαιρη μορφή κοινοτισμού, τον ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ. Πώς δηλαδή μπορεί κανείς να προσαρμόζει τις διατροφικές του συνήθειες με έναν εσωτερικό νηφάλιο τρόπο ζωής εμπνευσμένο τόσο από την αγάπη για τη φύση και τους συνανθρώπους του όσο και από την αρμονία που βιώνει μέσα του η οποία είναι αντίστοιχη με την συμπαντική.
