Σύμφωνα με τις νεοπλατωνικές θεωρίες, οι οποίες στηρίζονται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφική γραμματεία (Πλάτων, Τίμαιος 41 d κ.εξ), οι επιμέρους ανθρώπινες ψυχές που πέφτουν στον υποσελήνιο κόσμο της γένεσης έχουν προέλθει και είναι εξαρτημένες από μια θεϊκή ψυχή η οποία είναι εγκατεστημένη σε κάποιον από τους επτά πλανήτες (φωτογραφία) και η οποία χρησιμοποιεί τον πλανήτη ως όχημά της για δράσεις της στον αισθητό κόσμο (αρμονία, τάξη, πρόοδος). Αυτό το άστρο-πλανήτης είναι το καταγωγικό μέρος από το οποίο προήλθε η ίδια η ανθρώπινη ψυχή. Και όταν λέμε "ψυχή" στην ορφικοπυθαγόρεια πλατωνική παράδοση δεν εννοούμε τον ΝΟΥ ο οποίος έχει καταγωγή από τον κόσμο των υπερούσιων Θεών και Ιδεών. Η ψυχή έχει άλλη καταγωγή και ο Νους που την οδηγεί άλλη καταγωγή. Όλα τα άστρα (ήλιοι) και οι πλανήτες συνδέονται κατά κάποιο τρόπο και με τον κόσμο πέρα και πάνω από τον κόσμο της γένεσης.
Σχετικά με αυτό το χωρίο από την φιλοσοφική μας γραμματεία υπεισέρχονται και ερμηνείες ή αναλύσεις από πολλούς νεοπλατωνικούς φιλοσόφους (Ιεροκλή, Ιάμβλιχο, Πρόκλο, Δαμάσκιο κ.λπ) για τον ρόλο και την επίδραση του ουράνιου σφαιρικού κόσμου στον καθορισμό των αρχέτυπων και των επιλογών που θα κάνει μια ανθρώπινη ψυχή ενσαρκωμένη.
πηγή: Σχόλια του Πρόκλου στους Ύμνους και τα Επιγράμματα
