Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πατέρας του Διονύσου ήταν ο Δίας. Εδώ, όμως, ως πατέρας του Διονύσου αναφέρεται ο Ήλιος, πιθανώς επειδή κάποιοι συνέχεαν τον Ήλιο, ως βασιλιά του ορατού σύμπαντος, με τον Δία. Επίσης, ο Διόνυσος, ο Άττης και ο Άδωνης ήταν τρεις θεότητες που σύμφωνα με την μυθολογία πέθαναν και αναστήθηκαν και ως εκ τούτου αποτελούν σύμβολο της πτώσης και της ανόδου της ψυχής. Επειδή η ψυχή σε αυτή την άνοδό της βοηθιέται από τον Ήλιο (Απόλλων), ήταν λογικό να θεωρηθεί ο Ήλιος πατέρας του Διονύσου. [ Και για να μην μπερδευόμαστε: στην ελληνική μυθολογία ο ήλιος συμβολίζει δύο διαφορετικές θεϊκές δράσεις. Εκλαμβάνεται ως Δίας συνήθως όταν η δράση και οι ενέργειές του κατεβαίνουν προς χαμηλότερες βαθμίδες όντων, ενώ εκλαμβάνεται ως Απόλλων, όταν οι ενέργειές του συντελούν στην επιστροφή μιας ανθρώπινης ψυχής προς τον κόσμο τω θεών και του άχρονου κόσμου ].
Ο Άττης, σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν σύντροφος της Μητέρας θεάς Κυβέλης. Ερωτεύτηκε όμως μια νύμφη με την οποία έσμιξε σε ένα βαθύ σπήλαιο. Κατόπιν, χτυπημένος από τρέλα αυτοευνουχίστηκε, αλλά ύστερα συμφιλιώθηκε και πάλι με τη θεά ή, κατ΄άλλες εκδοχές, πέθανε και αναστήθηκε από την Κυβέλη (όπως ο Διόνυσος από την Αθηνά, γιατί πρόκειται για τον ίδιο θεό). Η Κυβέλη μπορεί να παραβληθεί με τον δημιουργό του σύμπαντος, ο οποίος μένει μακριά από την ύλη, ενώ ο Άττης μπορεί να παραβληθεί με τον ήλιο, οποίος βυθίζεται μέσα στην ύλη, δηλαδή μέσα στο άντρο των νυμφών, για να προσφέρει τάξη στην ύλη. Επίσης ο Άττης μπορεί να παραβληθεί με τον ήλιο και από μια άλλη άποψη, επειδή δηλαδή συμβολίζει τον θάνατο της φύσης κατά τον χειμώνα, όταν ο ήλιος στέλνει λιγότερη θερμότητα, και την αναγέννησή της κατά το καλοκαίρι, όταν αυξάνεται η θερμότητα που στέλνει ο ήλιος.
Ο Άδωνης, ήταν και αυτός μια θεότητα που, όπως ο Διόνυσος και ο Άττης, συμβόλιζε τον Θάνατο και την αναγέννηση της φύσης. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν ένας όμορφος νέος τον οποίο ερωτεύτηκε η Αφροδίτη. Σκοτώθηκε κυνηγώντας έναν κάπρο. Η Αφροδίτη τον ζήτησε πίσω από την Περσεφόνη, τη βασίλισσα του κάτω κόσμου. Επειδή όμως τον ερωτεύτηκε και εκείνη, συμφώνησαν να ζει έξι μήνες πάνω στη γη με την Αφροδίτη και έξι μήνες κάτω από τη γη με την Περσεφόνη. Πρόκειται βέβαια για την μετάβαση της ανθρώπινης ψυχής πότε προς τον άσαρκο βίο και πότε προς τον ενσαρκωμένο βίο.
πηγή: Σχόλια του Πρόκλου στους Ύμνους και τα Επιγράμματα
