ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ - ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

«Εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι για να ζει κανείς αληθινά, να σκέφτεται δημιουργικά, πρέπει να είναι ανοικτός στη ζωή, χωρίς καμιά αντίδραση αυτοάμυνας, έτσι όπως είσαι όταν είσαι ερωτευμένος.» Νέα Υόρκη, Τρίτη Ομιλία, 1935

«Η ερωτική πράξη παίζει έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ζωή μας γιατί ίσως είναι η μοναδική βαθιά και από πρώτο χέρι εμπειρία που έχουμε. Διανοητικά και συναισθηματικά, προσαρμοζόμαστε, μιμούμαστε, ακολουθούμε, υπακούμε. Υπάρχει πόνος και σύγκρουση σε όλες τις σχέσεις μας εκτός από τη σχέση που υπάρχει στη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Καθώς αυτή η πράξη είναι τόσο διαφορετική και όμορφη εθιζόμαστε σ’ αυτήν κι έτσι αναποδογυρίζει και γίνεται σκλαβιά. Κι η σκλαβιά είναι εκείνη ακριβώς η απαίτηση για συνεχή επανάληψή της…». «Η Αναγκαιότητα της Αλλαγής». Κεφ. 15

ΠΡΟΚΛΟΣ - ΤΟ ΕΡΓΟ "ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ" ΩΣ ΘΕΟΥΡΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Οι νεοπλατωνικοί, και ιδιαίτερα ο Πρόκλος, θεωρούσαν ότι στον πλατωνικό διάλογο "Παρμενίδης" καταγράφονταν όλα τα επίπεδα ύπαρξης μετά το Ένα. Το εν λόγω έργο του Πρόκλου ομοιάζει περισσότερο με μια τελετουργική επίκληση παρά με ένα εγχειρίδιο μεταφυσικής. Ο Πρόκλος μετέρχεται φιλοσοφικούς και θεολογικούς όρους κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δομεί ένα συντακτικό πραγματολογικό κείμενο που λειτουργεί συμβολικά. Λέξεις, ονόματα και συντακτικές φράσεις ενσωματώνονται έντεχνα μέσα στο κείμενο  αποκτώντας άλλο νόημα και μεταμορφώνονται σε μυστικά συνθήματα ώστε να προσελκύσουν θείες ενέργειες. Η γλώσσα και η τυπική μορφή της δεν λειτουργεί απεικονιστικά με αντιστοίχιση του νοήματος που κομίζει μια λέξη με κάποιο υπαρκτό αντικείμενο του αισθητού κόσμου, αλλά μετατρέπεται σε μέσο για την "οντολογική μεταφορά" ενός άρρητου νοήματος ως βιώματος. Μια τέτοια "μεταφορά" ενός τέτοιου νοήματος βρίσκει σύμφωνο και τον Βιτγκενστάιν. Σε αυτήν την περίπτωση του πρόκλειου έργου τίθεται ένα ερώτημα. Πώς γνωρίζουμε ότι πραγματικά οι λέξεις του Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας του Πρόκλου κομίζουν πράγματι ένα τέτοιο μυστικό νόημα που ανταποκρίνεται ουσιαστικά στον σκοπό για τον οποίο συνέγραψε αυτό το έργο, που είναι η αναγωγή μας στο Εν; Ο Πρόκλος μας λέει ότι αυτή η βεβαιότητά του απορρέει από την ίδια την "συνάντησή" του με τα ίδια τα αντικείμενα της πραγματικότητας. Τα ίδια τα υλικά όντα και ο κόσμος μας φέρει μέσα του τη σφραγίδα της θείας προέλευσής του, η οποία τα έλκει προς το θείο, επισημαίνοντας ότι αυτή η έλξη των συνθημάτων-σφραγίδων προς το θείο κόσμο λειτουργεί αναγωγικά περισσότερο στα νόημονα όντα (άνθρωπος). Ένα τέτοιο παράδειγμα μας κομίζει ο Πρόκλος με τον νόμο της συμπάθειας και το ηλιοτρόπιο σε αυτόν τον σύνδεσμο: ΤΟ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ, Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑΣ 

Η ΠΡΟΚΛΕΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΩΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

                   

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο Πρόκλος υποδεικνύει ότι η φαντασία είναι ένα είδος ενδιάμεσης υπόστασης που μεσολαβεί μεταξύ ψυχής και νόησης. Σε ένα κείμενο, περιγράφει αυτή τη μεσολαβητική λειτουργία ως μια ικανότητα στοχασμού των αφηρημένων ιδεών που περιέχονται στην εκλογικευτική νόηση, μέσω της συνειδητοποίησης κάποιων χωρικών εννοιών:

Διότι αυτός είναι ο λόγος που και ο Ευκλείδης δίνει στο έργο του τον υπότιτλο "Γεωμετρία του Επιπέδου". Πρέπει να φανταζόμαστε ότι το επίπεδο προβάλλεται από τον νου μας και κείται μπροστά στα μάτια μας, και τα πάντα καταγράφονται πάνω του από τη νόησή μας. Έτσι η φαντασία γίνεται ένα είδος κατόπτρου επί του οποίου εντυπώνονται οι αντικατοπτρισμοί της νόησης.

                                                               (Υπόμνημα εις τον πρώτον του Ευκλείδου, 12.11 - 6)

ΜΙΑ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ

Κάθε περιγραφή μας για τον κόσμο, μας λέει ο Heidegger [1], περιέχει μια ερμηνευτική που προέρχεται από την εμπειρία. Κάθε απόπειρα περιγραφής με την έννοια της αφήγησης γεγονότων που είναι ελεύθερα από ερμηνευτικές δομές, είναι μια ψευδαίσθηση. Η ιδέα της αντικειμενικότητας είναι μια ερμηνευτική κατασκευή, μια απόφανση του λόγου κατά τον Αριστοτέλη, που "δείχνει αυτό που εκφέρει".[2] Ανάμεσα στη σκέψη και στην πραγματικότητα παρεμβάλλεται ο λόγος που εκφέρεται με φωνήεντα-σύμφωνα, η γλώσσα δηλαδή, που κατασκευάζει τα νοήματα, που δημιουργεί την δική της πραγματικότητα. Ο Wittgenstein έγραψε ότι αυτός ο κόσμος δεν αποτελείται από πράγματα αλλά από γεγονότα που φορτίζονται από λέξεις.

Ο ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ

Ο Σωκρατικός Διάλογος δεν λειτουργεί με την προϋπόθεση να ανασκευάσει τις συνθήκες κατανόησης και να υποστηρίξει μια νεκρή αντικειμενικοποίηση της διυποκειμενικής συναίνεσης. Επίσης ούτε κινείται στα επίπεδα (που τον θέλουν πολλές ψυχαναλυτικές γνωσιακές ψυχοθεραπείες και όχι μόνο) ενός πρακτικού μπιχεβιορισμού και γνωσιακής «εισαγωγικοποίησης» του υποκειμένου, όπου το άτομο καλείται να διαπαιδαγωγηθεί μέσω μιας μιμητικής προσαρμογής και να εξασφαλίσει τα γνωσιακά πλαίσια της αυτοσυντήρησης του, χωρίς να τίθεται το φιλοσοφικό ερώτημα της εξασφάλισης της αυτονομίας τόσο της σκέψης όσο και της πράξης. Ο Σωκρατικός Διάλογος αποτελεί την πλατωνική τεραγωνική ρίζα, της πράξης που συμπυκνώνεται στο «το τα εαυτού πράττειν» (Χαρμίδης 161b,& Τίμαιος 72a ).

Η ΣΤΩΙΚΗ ΨΥΧΟΦΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ

Ο Επίκτητος γράφει στο Εγχειρίδιο:

"Δεν είναι τα πράγματα που μας ταράζουν αλλά η άποψη που έχουμε γι' αυτά· όταν λοιπόν εμποδιζόμαστε ή ταραζόμαστε ή λυπόμαστε, κανέναν άλλον να μην θεωρούμε ως υπαίτιο παρά τους εαυτούς μας, δηλαδή τις δοξασίες μας". [1] 

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ - ΕΝΑΣ ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΚΛΑΔΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Η Φιλοσοφική Συμβουλευτική δεν αποτελεί- όπως κακώς εννοείται από κάποιους ανεκπαίδευτους φιλοσοφικά ψυχολόγους - έναν νέο Στωικισμό (δηλαδή μια φιλολογία της οικονομίας των παθών) ούτε έναν Επικούρειο φορμαλισμό, ή κάποιον Σκεπτικισμό με την ασυνεπή ουδετεροποίηση του. Επιπλέον η Φιλοσοφική Συμβουλευτική δεν είναι υπαρξισμός. Δηλαδή μια δογματική αφοριστική περί της αλλοτρίωσης.

Αποτελεί μια άσκηση που υπερβαίνει την εμπειρική μερικότητα και ερευνά αναστοχαστικά για το πως πραγματώνεται η ελευθερία στην ευθύνη.

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

                  

Σήμερα είναι η ώρα να αναλογιστούμε κατά πόσον μπορούμε να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε ένα σύστημα εκπαίδευσης που λειτουργεί, ακριβώς, ως κλειστό σύστημα και όχι ως ζωντανός οργανισμός. Κατά πόσον μπορούμε να δεχθούμε την εκπαίδευση ως προιόν, ως προετοιμασία για την εργασία, ως προστάδιο της υποταγής για την επιβίωση. Αμφισβητώντας την εκπαίδευση, αμφισβητούμε τη φύση της εργασίας, καθώς μέσα στο υπάρχων σύστημα δεν μπορούμε να δούμε το ένα χωριστά από το άλλο. Αποφεύγοντας την επέκταση σε άλλα τμήματα της κοινωνικής οργάνωσης, θα επιχειρήσουμε να επεξεργαστούμε προτάσεις για την κατάργηση του υπάρχοντος σχολείου και το πέρασμα σε μια ελευθεριακή παιδεία. Σκοπός μας δεν είναι μια ουτοπική παρουσίαση δογματικών αρχών και θέσεων, αλλά μια συζήτηση σχετικά με το ανοιχτό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορέσει να κινηθεί η εκπαιδευτική πράξη.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΧΩΡΙΑ - ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ

Στον αντίποδα του σύγχρονου τρόπου ζωής στις περιβαλλοντικά υποβαθμισμένες μεγαλουπόλεις των φρενήρων ρυθμών και της υλιστικής αντίληψης των κοινωνιών, βρίσκεται ο “ιδεαλισμός” του εναλλακτικού τρόπου ζωής στα Οικολογικά Χωριά.

Τα Οικολογικά Χωριά είναι ένας σύγχρονος δυναμικός τρόπος οργάνωσης του κοινωνικού βίου. 

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ - Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Εισαγωγή

Με τον όρο «βιομηχανική επανάσταση»1 περιγράφονται οι κατακλυσμιαίες αλλαγές που έλαβαν χώρα στην παραγωγική διαδικασία της Αγγλίας στο τέλος του 18ου αιώνα και, από τα μέσα του 19ου, σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο: κατακόρυφη αύξηση της παραγωγής, πτώση του κόστους, κινητοποίηση τεράστιων ποσοτήτων κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού.2 Η βιομηχανική επανάσταση δεν παραπέμπει απλώς στην εισαγωγή μηχανών στην παραγωγή, αλλά στην πλήρη μεταστροφή της φυσιογνωμίας της οικονομίας από αγροτική σε βιομηχανική, προσανατολισμένη στην αγορά.3

Αν και αρχικά η βιομηχανική επανάσταση υπήρξε βρετανικό φαινόμενο, λόγω των επιπτώσεων και της επέκτασής της κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα, απέκτησε οικουμενικό χαρακτήρα. Οι ρίζες της ανιχνεύονται σε διεργασίες που λάμβαναν χώρα από τον ύστερο μεσαίωνα, ωστόσο οι επιμέρους αλλαγές σε διάφορους κοινωνικούς και οικονομικούς τομείς από το 1780 κι έπειτα συντονίστηκαν, οδηγώντας στην ολοκληρωτική μετάβαση σε ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, τον βιομηχανικό καπιταλισμό.4

Στην παρούσα ανάρτηση θα αναφερθούμε στα εγγενή αγγλικά κοινωνικοοικονομικά στοιχεία που συντέλεσαν στο ξέσπασμα της βιομηχανικής επανάστασης στη χώρα αυτή. Έπειτα θα σκιαγραφήσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά της βιομηχανικής επανάστασης και της νέας οικονομίας της αγοράς που δομήθηκε πάνω σε αυτήν, εντοπίζοντας τις κυριότερες αλλαγές που επήλθαν στις εργασιακές σχέσεις.

ΑΙΘΕΡΙΚΕΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ

Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Νεοελληνική απόδοση αποσπάσματος από τις Εννεάδες του Πλωτίνου:

"Φαίνεται ότι κάποιος που προτίθεται να γνωρίσει τη φύση του Νοός, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει το κατώτερο Αυτού επίπεδο στην κλίμακα της Δημιουργίας, την ψυχή του, και να φθάσει στο πιο θείο μέρος της.Αυτό μπορεί να γίνει όταν η ψυχή εκδύεται σταδιακά τα "ενδύματά" της: εσύ, ως άνθρωπος με σώμα, πρέπει πρώτα να αποσυνδέσεις την ανθρώπινη υπόστασή σου από αυτό το σώμα, και μετά να απομακρύνεις από αυτό την ψυχή που το ζωογονεί, μαζί με την αισθητήρια αντίληψη, η οποία αναμφισβήτητα πρέπει να φύγει, καθώς και τις επιθυμίες, τα πάθη και όλες τις υπόλοιπες ρυπαρότητες που μας κρατούν προσκολλημένους στον εμπειρικό εαυτό. Ό,τι απομείνει από την ψυχή είναι αυτό που αποκαλούμε "εικόνα του Νοός".

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ, ΟΙ ΑΘΕΑΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Πώς είναι δυνατόν κάποιος που πρεσβεύει τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, η οποία προωθεί την διυποκειμενικά συλλογική οργάνωση της κοινωνίας και παράλληλα να υμνεί το παλιό πολιτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα;

Από την ίδρυσή της η Ελλάδα ποτέ δεν είχε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Όλες οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονταν από τους λίγους (Πρωθυπουργός-υπουργοί-βουλευτές-οικονομική αριστοκρατία) στο βαθμό που υπηρετούνταν μια ισορροπία εκπλήρωσης ποικίλων ιδιοτελών συμφερόντων ανάμεσα στα τέσσερα αυτά κέντρα αποφάσεων.

ΠΕΡΙ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ

Ο νους, ως το υποκείμενο ή η έδρα όλων αυτών που αναπαριστώνται με τη νόηση, δεν μπορεί να κατανοεί πλήρως τον εαυτό του ως ένα αντικείμενο σκέψης ή αντίληψης: η αυτοσυνείδηση (το να συνειδητοποιεί ο νους ότι ο ίδιος σκέφτεται) αυτή καθ΄εαυτή δεν συνιστά αυτογνωσία, κάτι που διατείνεται ο Ντεκάρτ. Προκειμένου η αυτογνωσία να είναι έγκυρη και να έχει νόημα, πρέπει να είναι σε θέση να παρακάμπτει τη σκόπιμη δομή που επινοεί ο ίδιος ο  νους, η οποία ευθύνεται για την αναπαράσταση των αντικειμένων ενώπιον της συνείδησης.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ - Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΥ

               

Ο Πλωτίνος αποκλείει κάθε αμιγή υποκειμενιστική φιλοσοφική τάση από τη δική του περιγραφή για τον ΝΟΥ, τονίζοντας την προτεραιότητα των Ιδεών ή του Όντος έναντι του Νοός, και αρνούμενος τη θεωρία βάσει της οποίας μια Ιδέα είναι μια Ιδέα επειδή, ή μόνον όταν, γίνεται αντιληπτή από τον ΝΟΥ. 

Μας γράφει συγκεκριμένα:

ΣΕΝΕΚΑΣ - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΤΩΙΚΗΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Υπολόγισε πόσο από τον χρόνο που σου δόθηκε αφαιρεί από τη ζωή σου ένας πιστωτής, μια ερωμένη, ένας πάτρωνας, ένας πελάτης, οι καυγάδες με τη γυναίκα σου, οι τιμωρίες που επιβάλλεις στους υποτακτικούς σου, οι περιπλανήσεις στην πόλη προκειμένου να εκπληρώνεις κοινωνικές υποχρεώσεις. Πρόσθεσε σε αυτά τις  αφαιρετέες ασθένειες που εσύ ο ίδιος προκαλείς στον εαυτό σου, και τον καιρό που αφήνεις να περνά σε αργόσχολα κενά. Θα διαπιστώσεις ότι έχεις στη διάθεσή σου  λιγότερα χρόνια από αυτά που δείχνει το ημερολόγιο.

Αναζήτησε στη μνήμη σου:

ΟΙ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΣΤΟ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Της Άννας Μαρκοπούλου

Εισαγωγή: Αιτίες της επιλογής της ιδέας του Κάλλους 

ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΩΝ της ιδέας του Κάλλους στο πλατωνικό Συμπόσιον, έτσι όπως αυτές παρουσιάζονται στον λόγο της Διοτίμας. Ο στόχος του παρόντος άρθρου είναι η ανάδειξη της αναγωγικής πορείας της ψυχής, η οποία περνά, με διαλεκτικό τρόπο, από το στάδιο της θεωρίας του Κάλλους, στο στάδιο της δημιουργίας του Κάλλους, σε όλες τις βαθμίδες της ιδέας του Κάλλους. 

Σε αυτήν την αναγωγική πορεία της ψυχής, η οποία θα φθάσει στην κορύφωσή της, όταν αυτή θα γίνει θεωρός και δημιουργός του νοητού Κάλλους, ο ρόλος των θεωρητικών αρετών της ψυχής είναι, όπως θα διαπιστώσουμε, θεμελιώδης. 

SARAH RAPPE - ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟ (ΒΙΒΛΙΟ)

                                                   

Μια σπουδαία μελέτη για την νεοπλατωνική φιλοσοφία από την καθηγήτρια κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, Σάρα Ρέιπ. Η εν λόγω καθηγήτρια αναλύει στο βιβλίο της αυτό σε βάθος τη γλώσσα, τους μυστικούς κώδικες, τα σύμβολα και τα συνθήματα που μετέρχονται οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι προκειμένου να πετύχουν τη μέθεξη με το θείο. Δεν είναι ένα πόνημα που μπορούν να κατανοήσουν όλοι, γιατί χρησιμοποιεί εξεζητημένο λεξιλόγιο και φιλοσοφικούς όρους από τη σύγχρονη φιλοσοφία της γλώσσας που απαιτούν ειδικές γνώσεις φιλοσοφίας, κάτι στο οποίο οι περισσότεροι Έλληνες είναι αμύητοι και αφιλοσόφητοι. Η Σάρα Ρέιπ αναφέρεται στο φιλοσοφικό όρο της "μεταφοράς" ως τρόπο μυστικιστικής έκφρασης των άρρητων βαθιών νοημάτων, τα οποία αναδύονται πέρα και πάνω από τα ίδια τα κείμενα. Οι νεοπλατωνικοί στα κείμενα τους αντιτίθενται στην απλή λογική και θεωρούν ότι η ενόραση είναι ο ύψιστος και μοναδικός τρόπος για να κοινωνήσει ο άνθρωπος με τον θείο κόσμο, παρόλο που μετέρχονται το λογικό επιχείρημα και ορθολογικούς συλλογισμούς για να εκλογικεύσουν το βάθος του νεοπλατωνικού λόγου. Όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της, όλα τα κείμενα του νεοπλατωνισμού και ιδιαίτερα όλα τα φιλοσοφικά έργα του Πλωτίνου, του Ιάμβλιχου, του Πρόκλου και του Δαμάσκιου επέχουν θέση διανοητικών εργαλείων για διαλογισμό, πρακτικές αυτοσυγκέντρωσης και πνευματικών ασκήσεων ύψιστου νοηματικού βάθους που εξυψώνουν την ανθρώπινη ψυχή αντικρίζοντας τον θείο κόσμο.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΜΑΣΚΙΟ

Πρόλογος του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου

Ο νεοπλατωνικός Δαμάσκιος ερμηνεύει τον μύθο της Δήμητρας και της Περσεφόνης, της κόρης της, μετερχόμενος τα ονόματα-συνθήματα των ονομάτων των θεών για να καταδείξει την πορεία που διανύει η ψυχή από την ολύμπια ευδαιμονία μέχρι την πτώση της στον αισθητό κόσμο και την επιστροφή της στο Αγαθόν. 

Ο Δαμάσκιος αναφέρεται στην πορεία της ψυχής ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο επίπεδο που σοβεί η ψυχή, δηλαδή στην υπερκόσμια και εγκόσμια αισθητή περιοχή του όντος. Πρώτα, να παραθέσουμε τα τρία επίπεδα στα οποία η ψυχή ζει με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με τον Πρόκλο. Η καθ΄εαυτή καθαρή ψυχή, στο επίπεδο του υπεραισθητού κόσμου της Ρέας, δεν κομίζει κανένα υλικό χιτώνα και αντικρίζει το όντως "ον", το αληθινό "Είναι" ως καθολική ψυχή (όχι ατομική). Όταν κατέρχεται η καθολική ψυχή στα πρόθυρα του υπερκόσμιου αισθητού κόσμου, με την συνδρομή της Άρτεμης και της Αθηνάς, προσκολλώνται πάνω της οι πρώτοι συμπαντικοί χιτώνες (τα πρώτα προσκολλημένα άλογα μέρη - θυμικό και επιθυμητικό) που είναι απαραίτητοι για να μπορέσει να νοεί έγχρονη, ονομαζόμενη ως Περσεφόνη. Όταν η καθολική ψυχή εισέλθει στον εγκόσμιο αισθητό κόσμο, μερίζεται και "κομματιάζεται" στις επιμέρους ατομικές ψυχές με τα αντίστοιχα άλογα ατομικά μέρη και αποκτά και τα ψυχικά οχήματα (ας θυμηθούμε το όχημα του Ηνίοχου των Δελφών) που είναι απαραίτητα για να μπορέσει να κινείται. Στο τελευταίο επίπεδο συνδράμει χάριν λόγου η Δήμητρα, ενώ στο τέλος ο Διόνυσος (ως καθολικός εγκόσμιος Νους) διασπάται στους ανθρώπινους νόες.

ΕΜΠΕΔΟΤΙΜΟΣ - Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Το θέμα της προσευχής είναι πολύ σημαντικό στην συνολική στάση του Ελληνα απέναντι στους θεούς και τον κόσμο.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, είμαστε μάρτυρες διαφόρων φαιδρών τουλάχιστον προσεγγίσεων και ασυναρτησιών οι οποίες διαδίδονται από διαφόρους επιτηδείους, δηλητηριάζουν (εσκεμμένα;) την ψυχή του Έλληνα και τον καθιστούν ανίκανο να πετύχει την επικοινωνία με τους θεούς.

Ετσι βλέπουμε κάποιους να ισχυρίζονται ότι κάποια στιγμή η ανθρώπινη ψυχή θα γίνει θεός και μάλιστα Ολύμπιος(!). Και όχι μόνον αυτό αλλά αυτό λένε το πετυχαίνει μιας και όντας κάποτε υποατομικό σωματίδιο(!), πέτρα κλπ, εξελισσόμενη διαρκώς επιτυγχάνει να αναγορευθεί κάποτε στην τάξη των Ολυμπίων θεών. Για την αποφυγή δε συνωστισμού στον Όλυμπο, οι Ολύμπιοι θεοί εξελίσσονται και αυτοί διαρκώς χωρίς ορατό τέλος της εξέλιξης αυτής(!)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - ΦΥΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

                        

Ο κύριος υπαίτιος για την χρεοκοπία και τα Μνημόνια είναι το εγχώριο πολιτικό-οικονομικό σύστημα. Αυτό είναι ο ηθικός και φυσικός αυτουργός του πρωτοφανούς συνεχιζόμενου εγκλήματος, αυτό έχει την κύρια ευθύνη-ενοχή. Η οικονομική χρεοκοπία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής χρεοκοπίας, οφείλεται στην ολοκληρωτική αποτυχία του πολιτικού συστήματος και της παρωχημένης ιδεολογίας του. Εκτός από οικονομική και εξωγενής, η ελληνική χρεοκοπία είναι κυρίως πολιτική και ενδογενής.

Όμως, γίνονται συντονισμένες προσπάθειες από τις διευθυντικές ελίτ να παρουσιασθεί ως κύρια υπεύθυνη για την χρεοκοπία η παγκόσμια οικονομική κρίση. Από την άλλη, τα κόμματα της Αριστεράς παρουσιάζουν ως υπεύθυνους την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ, την παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, με συνέπεια να υποβαθμίζουν τις ευθύνες του εγχωρίου πολιτικού-οικονομικού συστήματος. Θα πρέπει λοιπόν να επισημανθούν τρία μείζονα πραγματολογικά στοιχεία που αποσιωπούνται ή συγκαλύπτονται τεχνηέντως, είτε από κομματική σκοπιμότητα, είτε από άγνοια ή ιδεολογική αβελτηρία:

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ "ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ" ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

Μύθος: << Η Αθηνά σώζει την καρδιά του Διόνυσου και ο θεός "ανασταίνεται" >>. Τι σημαίνει με απλά λόγια ο εν λόγω μύθος:

Όταν κατά την άνοιξη γιορτάζουμε την αναγέννηση της φύσης και το σώσιμο της καρδιάς του Θεού Διόνυσου από την Αθηνά, εννοούμε την αέναη αναγέννηση του παγκόσμιου θεϊκού νοός. Κάθε φορά που μια ανθρώπινη ψυχή αποχωρεί από αυτόν τον κόσμο, μετά τον θάνατο του σώματος (αισθητός κόσμος), ο Διόνυσος "ανασταίνεται", δηλαδή  οι ανθρώπινες ψυχές ανέρχονται στον νοητό κόσμο "συμπληρώνουν" και εμπλουτίζουν με τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους το νοητό παζλ του ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΝΟΥ, δηλαδή του ΔΙΟΝΥΣΟΥ μέσω του ΑΔΗ. Αν είναι τελειωμένες οι ψυχές με τη βοήθεια της ΑΘΗΝΑΣ [Η εναρμόνιση των τριών μερών της ψυχής (λογιστικό-θυμικό-επιθυμητικό) μέσω της ΘΕΑΣ της ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ] που επικολλούνται προσωρινά στον ΔΙΟΝΥΣΟ, ανέρχονται ακόμα ψηλότερα στον ΟΛΥΜΠΟ, στον κόσμο του ΚΑΛΛΟΥΣ και των ΘΕΩΝ και για όσο διάστημα παραμένουν χορτασμένες νοητικά, δεν ξαναενσαρκώνονται με ανθρώπινο σώμα. Αν, αντίθετα, οι ψυχές που επικολλούνται στον ΔΙΟΝΥΣΟ δεν έχουν τελειωθεί, στη συνέχεια υποχρεωτικά επιλέγουν νέο σώμα μέσω του κλήρου για να ενσαρκωθούν. Να πούμε ότι στην ελληνική φιλοσοφική κοσμοθεώρηση που είναι ορθολογικά συγκροτημένη, ακόμα και μια τελειωμένη ψυχή που είναι "θεωμένη", αν σταματήσει να είναι  νοερώς απόλυτα συνδεδεμένη με το θείο πεδίο, αυτόματα θα ξαναπέσει στον κόσμο της γένεσης. Κάθε φορά που μια ψυχή ενσαρκώνεται, λοιπόν, μυθολογικά σημαίνει ότι ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ "κατασπαράσσεται από τους Τιτάνες", γιατί εγκαταλείπει τα θεία πεδία και οι θεοί "θρηνούν", όχι με την ανθρώπινη έννοια. Στην ελληνική φιλοσοφία και κοσμοθεώρηση κανένας θεός δεν έχει σώμα, οπότε δεν  χρειάζεται να "αναστηθεί" σωματικά. Γιατί κανείς θεός δεν έχει ανάγκες ή αδυναμίες, αλλά είναι πλήρης και υπερούσιος.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ - ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

                  

Ο πόλεμος πάει καλά, κι οι σύντροφοι κάνουν το χρέος τους, μα ο άνθρωπος έχει μέσα του σκατά και δεν αλλάζει[1].

Σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα καμία αφηγηματική πληροφορία δε μεταδίδουν φερέφωνα. Τα πολιτικώς χειραγωγημένα πρόσωπα έχουνε λόγο, αλλά δεν έχουν ποτέ το ρόλο του πληροφοριοδότη. Σε κανέναν από τους τρεις τόμους του έργου δε μαθαίνουμε νέα από το Ανθρωπάκι -έρμαιο της "αριστερής" ιδεολογίας και μαριονέτα του κόμματος- ούτε από τον Πήτερ, ούτε από τους πράκτορες Μερτάκηδες. 

ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ "ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ"

O Τολστόι μάς παροτρύνει: Σκάψε βαθύτερα. Προσπάθησε σκληρότερα. Στόχευσε υψηλότερα. Δώσε μεγαλύτερη προσοχή στον κόσμο γύρω σου και θα δεις πως είναι σαν μια τεράστια ορχήστρα, μια μεγάλη μουσική συμφωνία από μοναδικές μελωδίες, αναλογίες και διαφορετικότητες που εμφανίζονται ξανά και ξανά, και που κάποτε τις παρατηρούμε, αλλά αυτές υπάρχουν στο υποσυνείδητό μας ακόμη και χωρίς εμάς. 

ΕΜΠΕΔΟΤΙΜΟΣ - 10 ΑΡΧΕΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΟΥ

Γενικά όταν αναφερόμαστε σε θέματα αποσυμβολισμού και αλληγοριών, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να παρασυρθούμε και να παρμεμβάλουμε προσωπικές απόψεις και οπτικές οι οποίες μας παραπλανούν και δεν μας δίνουν την σωστή εικόνα.

Κάθε αποσυμβολισμός πρέπει να είναι συμβατός με όλες τις λοιπές αλληγορίες και μύθους, οι οποίοι, όπως έχουμε πει, δεν έχουν γραφτεί τυχαία, αλλά αποτελούν ένα τρόπο καταγραφής θεϊκών και οντικών σχέσεων. Ας θυμηθούμε ότι η δημιουργία ενός νέου μύθου είναι τόσο δύσκολη όσο και η εύρεση ενός νέου μαθηματικού θεωρήματος. (Όλες οι θρησκείες εκκινούν από τους αρχαίους μύθους τους οποίους κατασκεύασαν σοφοί και οι μύθοι κρύβουν μέσα τους μια άλλη πραγματικότητα, την αληθινή και όχι αυτή που νομίζουμε.)