Ο Πλωτίνος αποκλείει κάθε αμιγή υποκειμενιστική φιλοσοφική τάση από τη δική του περιγραφή για τον ΝΟΥ, τονίζοντας την προτεραιότητα των Ιδεών ή του Όντος έναντι του Νοός, και αρνούμενος τη θεωρία βάσει της οποίας μια Ιδέα είναι μια Ιδέα επειδή, ή μόνον όταν, γίνεται αντιληπτή από τον ΝΟΥ.
Μας γράφει συγκεκριμένα:
Είναι λοιπόν εσφαλμένο να λέμε ότι οι Ιδέες είναι αντικείμενα σκέψης, αν υπονοούμε ότι ο Νους πρέπει να σκεφτεί προκειμένου μια Ιδέα να υφίσταται ή να αποκτήσει υλική υπόσταση, αφού το αντικείμενο της σκέψης αναγκαστικά προηγείται αυτής.
Ο Πλωτίνος υποστηρίζει τόσο ότι ο ΝΟΥΣ ταυτίζεται με τα αντικείμενά του, όσο και ότι το σύνολο των εκφάνσεων του Νοός είναι το σύνολο των Ιδεών. Δηλαδή ισχυρίζεται διαλογιζόμενος ότι κάθε επιμέρους ΝΟΥΣ γνωρίζει όλους τους άλλους ΝΟΕΣ και ότι κάθε "αντικείμενο" εμπεριέχει όλα τα άλλα.
Ή αλλιώς:
Η "δομή" που γίνεται αντιληπτή από τον Νου δεν είναι επινόηση του ατομικού Νου, αλλά γίνεται διαθέσιμη στο άτομο μόνον όταν αυτό καταφέρνει να παραμερίσει την προσωπική του έποψη, ή ακριβέστερα, όταν καταφέρνει να διευρύνει την έποψή του.
Σχόλια σχετικά με την πέμπτη Εννεάδα του Πλωτίνου
