Πώς είναι δυνατόν κάποιος που πρεσβεύει τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, η οποία προωθεί την διυποκειμενικά συλλογική οργάνωση της κοινωνίας και παράλληλα να υμνεί το παλιό πολιτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα;
Κάθε πολιτική απόφαση που λαμβανόταν και λαμβάνεται σε αυτό το σύστημα είναι φαινομενικά και σκηνοθετημένα σύμφωνη με τη μαζική λαϊκή ψυχολογία με το μεγαλύτερο δυνατό προσεταιρισμό της νομιμοποίησής της.
Στα χρόνια πριν την κρίση (2010-2018) αυτή η πραγματικότητα δεν γινόταν αντιληπτή από τον λαό, γιατί επιστρατευόταν το υπνωτιστικό πολιτικό πέπλο που περιλάμβανε:
α) το μαγείρεμα των οικονομικών εκκρεμοτήτων και υπόγειων δυσχερειών, εφόσον δεν υπήρχε θεσμικός λαϊκός έλεγχος πολιτών για το τι συμβαίνει πραγματικά.
β) την ακατάσχετη πλειοδοσία υποσχέσεων που νάρκωνε ασύνειδα το θυμικό των πολιτών με στοχευμένη προεκλογικά εκπλήρωση κάποιων ταξικών διεκδικήσεων. Ποτέ στην Ελλάδα δεν λήφθηκαν αποφάσεις για το συλλογικό εθνικό συμφέρον, αλλά όλες οι αποφάσεις υπηρετούσαν είτε την κομματική πελατεία είτε τον επιμέρους έλεγχο των συμφερόντων συγκεκριμένων τάξεων που στήριζαν μια συγκεκριμένη ιδεολογία εις βάρος του συνόλου της κοινωνίας.
Με τη συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα και την απόπειρα συγκρότησης μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής αναδύθηκε στην επιφάνεια μια πολιτική παθογένεια του ελληνικού αντιπροσωπευτικού συστήματος από την εποχή του Όθωνα: η αποτυχία τόσο της συγκρότησης ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος με τη συνακόλουθη ανεξέλεγκτη λήψη δανείων για την κάλυψη της χρηματοδότησης των πάγιων αναγκών λειτουργίας του κράτους. Διαχρονικά η Ελλάδα είχε ένα τεράστιο, ηθικό πρώτα από όλα, πρόβλημα: εξουσία και πολίτες ήταν δύο ξένοι μεταξύ τους, δύο ιδιώτες που ο καθένας στη δημόσια σφαίρα "έβλεπε" το δικό του συμφέρον χωρίς να υπάρχει ανταπόδοση δράσεων, ηθικών ευθυνών και οικονομικής συνέπειας. Και το πρόβλημα έγκειται ακριβώς στο ότι οι Έλληνες δεν εμπιστεύτηκαν ποτέ τους εξουσιαστές τους, παρά μόνο προσπαθούσαν υπόγεια, με παρά τω νόμω πράξεις, να εξυπηρετήσουν τα ατομικά συμφέροντά τους. Από την άλλη αυτή η ιδιωτική σχέση κράτους-πολιτών ενίσχυε συνήθως την αυθαιρεσία των βασιλικών και πρωθυπουργικών αποφάσεων προκειμένου να επιβιώνει τυπικά αυτό το κράτος μέχρι και σήμερα, όπως το γνωρίζουμε
Οι ευθύνες λοιπόν, ξεκινούν από εμάς, τους Έλληνες πολιτικούς και πολίτες, και λιγότερο από τον ξένο παράγοντα. Εννοείται ότι το κράτος της Ελλάδας έχει μέλλον μόνο μέσα στην Ευρώπη. Γιατί τα θεμέλια αυτής της Ευρώπης έχουν βάση στο ελληνικό πολιτισμικό πλαίσιο. Σίγουρα και οι Ευρωπαίοι έχουν τις δικές τους ευθύνες. Κανείς δεν αντιλέγει. Όμως στόχος μας πρέπει να είναι μια δημοκρατική Ευρώπη, με συμμετοχή όλων των λαών και των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων.
Για να αλλάξουμε νοοτροπία και να υπάρξει πολιτική και οικονομική πρόοδος στη βάση της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ και της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, είναι ανάγκη να σταματήσουμε να προσδοκούμε σωτήρες, σαν άλλο κατάλοιπο του ιουδαϊκού μεσσιανισμού ξένου προς την ελληνική κοσμοθεώρηση, που και αλλοτριώνει κάθε απόπειρα αυτοθέσμισης αλλά και ακυρώνει το πρόταγμα για επανελλήνιση. Όσο για τον όρο επανελλήνιση, δεν πρόκειται φυσικά για κάποια τύπου εθνικιστική έξαρση και υπερηφάνεια. Αυτά τα αφήνουμε να τα πρεσβεύουν μόνο όσοι πιστεύουν σε ποιμνιοστάσια με ποιμένες και πρόβατα. Εμείς κάνουμε λόγο για τον ΑΝΘΡΩΠΟ, τον ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ που μετέρχεται την ελληνική γλώσσα για να κατανοήσει τον κόσμο και να πλάσει τη δική του αντίληψη και κοινωνία. Όταν κάνουμε λόγο για Επανελλήνιση, εμείς εννοούμε να βρούμε την πραγματική ταυτότητά μας ως λαός και υπεύθυνοι πολίτες, ποιες πρέπει να είναι οι βάσεις του διαχρονικού πολιτισμικού μας πλαισίου και, παράλληλα με τις σύγχρονες συνθήκες, να συγκροτήσουμε συλλογικά μέσα από θεσμικές δημοκρατικές δράσεις (λαϊκές συνελεύσεις και διαβουλεύσεις- δημοψηφίσματα) τη ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ....
