Ο Γιόζεφ Αλόις Σουμπέτερ είναι αμερικανός οικονομολόγος, αυστριακής καταγωγής, γνωστός για τις θεωρίες του περί καπιταλιστικής ανάπτυξης και οικονομικών κύκλων, καθώς και για την εκλαΐκευση του μαρξικού όρου της «δημιουργικής καταστροφής» (του καπιταλισμού). Το πιο δημοφιλές έργο του είναι το πολυδιαβασμένο βιβλίο «Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία», που εκδόθηκε το 1942. Θεωρείται ένας από τους επιδραστικότερους οικονομολόγους του 20ου αιώνα.
Ο Σουμπέτερ καταδεικνύει το στατικό μοντέλο του καπιταλισμού, που είναι καταδικασμένο να διαγράφει αέναους και μη παραγωγικούς κύκλους. Η συσσώρευση κεφαλαίου δεν είναι πλέον η σημαντικότερη πτυχή του καπιταλισμού όπως στον Άνταμ Σμιθ, τον Μαρξ και τον Τζον Στιούαρτ Μιλ. Το οικονομικό σύστημα περιγράφεται ως μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία όπου η αδράνεια παίζει κυρίαρχο ρόλο, η επανάληψη των ίδιων διαδικασιών είναι μία συνήθεια και ο ανταγωνισμός αναγκάζει τους κεφαλαιοκράτες να αποδίδουν στους εργάτες την πλήρη αξία της εργασίας τους. Τα κέρδη κατά τον Σουμπέτερ δεν προέρχονται από την εκμετάλλευση της εργασίας ή από κάποια ενσωματωμένη αξία στο κεφάλαιο. Τα κέρδη εμφανίζονται όταν η κυκλική μη εξελίξιμη πορεία των πραγμάτων δεν ακολουθεί τη συνήθη στατική της πορεία. Εν ολίγοις εμφανίζονται όταν εισαχθούν στην παραγωγική διαδικασία καινοτόμες ιδέες κάθε είδους, οι οποίες αυξάνουν την παραγωγικότητα σημαντικά ή βοηθούν στη δημιουργία εντελώς νέων προϊόντων. Η καινοτομία λοιπόν δίνει στον καπιταλιστή που την εκμεταλλεύεται ένα σημαντικό άλλα πρόσκαιρο πλεονέκτημα, γιατί λίαν συντόμως οι ανταγωνιστές την αντιγράφουν και αποκαθίσταται η προηγούμενη ισορροπία του τρόμου. Οι καινοτόμοι ή επαναστάτες της παραγωγής (entrepreneurs) δεν ανήκουν κατ´ανάγκην σε κάποια κοινωνική/οικονομική τάξη, ωστόσο αποτελούν τον μοχλό της ανάπτυξης και της ευημερίας.
Ο καινοτόμος ή νεωτεριστής δεν προσπορίζεται τα κέρδη που του αναλογούν, δεν μεταβιβάζει σε άλλες γενιές τις ικανότητές του. Ο επιχειρηματίας όμως που προάγει την καινοτομία έχει το κίνητρο κατά τον Σουμπέτερ να δημιουργήσει ένα ιδιωτικό βασίλειο ή μία δυναστεία, να επιτύχει και να απολαύσει τη χαρά της δημιουργίας και της επίτευξης στόχων. Εντέλει, ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής δεν διακατέχεται μόνο από τη νοοτροπία της επικράτησης και της αρπαγής του πλούτου από την κοινωνία αλλά και από έναν ιδιότυπο ρομαντισμό και διάθεση ανατροπής της στατικότητας των πραγμάτων.
Το πρόβλημα που προέκυπτε από τη Θεωρία αυτή, ήταν η εξήγηση των περιόδων ύφεσης, γιατί δηλαδή σε αυτές τις περιόδους εξέλιπε η καινοτομία. Η απάντηση δόθηκε σε επόμενα έργα του.
Στους οικονομικούς κύκλους (Bussiness Cycles), o Σουμπέτερ ισχυρίζεται ότι την οικονομική διαδικασία διατρέχουν τρεις οικονομικοί κύκλοι. Ο πρώτος κύκλος είναι μικρής διάρκειας, ο δεύτερος επαναλαμβάνεται κάθε επτά έως έντεκα χρόνια και ο τρίτος διαρκεί μέχρι και 50 χρόνια, διάστημα που συνήθως συμπίπτει με νέες σημαντικές ανακαλύψεις της επιστήμης και τεχνολογίας όπως η ατμομηχανή το αυτοκίνητο και ο ηλεκτρισμός. Η αρνητική επίδραση αστάθμητων παραγόντων, όπως η Ρωσική Επανάσταση και η αναποτελεσματική πολιτική ορισμένων κυβερνήσεων καθώς και η ταυτόχρονη και τυχαία, αλλά καθοδική πορεία και των τριών κύκλων, εξηγούσαν την έλλειψη καινοτομίας και επακόλουθα την ύφεση.
Σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση, ο καπιταλισμός όσον αφορά την οικονομική του δυναμική, είχε μέλλον μπροστά του (σε αντίθεση με τα επιχειρήματα των Μαρξιστών και άλλων, ότι διένυε τις τελευταίες του στιγμές). Ωστόσο η κοινωνιολογική του υπόσταση, κατά τον Σουμπέτερ, δεν επρόκειτο να αλλάξει ή να βελτιωθεί, και αυτό το γεγονός ήταν και κρίσιμο για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση του.
Ο Σουμπέτερ υπήρξε σημαντικός μελετητής του Μαρξ και σε πολλά σημεία σύμφωνος με τη θεωρία του. Ωστόσο αν και η ανάλυση του, βασίζεται και χρησιμοποιεί πολλά στοιχεία της μαρξιστικής ανάλυσης, ο Σουμπέτερ θεωρεί πως ο δυναμισμός του Κεφαλαίου δεν εξηγείται επαρκώς από την πάλη των τάξεων αλλά από την εγγενή τάση προς την καινοτομία, τον ορθολογισμό και την προσήλωση στις πολιτιστικές αστικές συνήθειες. Εντούτοις ο Σουμπέτερ προβλέπει στη μελέτη του αυτή το οριστικό και αναπότρεπτο τέλος του καπιταλισμού όπως και ο Μαρξ, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει γιατί ο ορθολογικός τρόπος της λειτουργίας του θα εναντιωθεί στον μη ορθολογικό τρόπο της πολιτισμικής διάρθρωσης των τάξεων που τον απαρτίζουν. Το σύστημα θα καταρρεύσει στο απώτερο μέλλον, λόγω της υπερβολικής γραφειοκρατικής διαχείρισης των πραγμάτων, της θεσμοποίησης της ίδιας της καινοτομίας και της αλλαγής της ατμόσφαιρας και της αυτοπεποίθησης της αστικής τάξης προς το χειρότερο. Εντέλει ο πολιτισμός της αστικής τάξης διαβρώνεται και οι ηθικές της αξίες καταρρέουν.
πηγή: sansimera - el.wikipedia
