ΣΤΙΧΟΙ 107c, d, e - 108a, b, c
"Αλλά είναι σωστό άνδρες να συλλογιστούμε το εξής: ότι δηλαδή αφού η ψυχή είναι αθάνατη έχει ανάγκη φροντίδος. Και όχι μόνο για τον χρόνο που ονομάζουμε ζωή, αλλά για την αιωνιότητα. Και τώρα θα φαινότανε φοβερός ο κίνδυνος αν κάποιος την παραμελήσει. Γιατί αν με τον θάνατο χάνονταν όλα γενικώς αυτό θα ήταν ανέλπιστο δώρο στους κακούς, πεθαίνοντας να απαλλαχθούν και από το σώμα τους και από την κακία τους μαζί με την ψυχή τους. Τώρα εφόσον όμως φαίνεται να είναι αθάνατη (η ψυχή) δεν υπάρχει καμιά άλλη αποφυγή των κακών για αυτή, ούτε άλλη σωτηρία εκτός από το να γίνει το δυνατόν καλύτερη και φρόνιμη.
Λέγεται κάπως έτσι, ότι δηλαδή όταν κάποιος πεθάνει ο δαιμονάς του που τον επέλεξε στην ζωή αναλαμβάνει να τον οδηγήσει σε έναν τόπο όπου όλοι οι συγκεντρωμένοι (ψυχές) μετά από δίκη θα πορευθούν στον Άδη. Αφού τους δοθεί η τύχη που τους αρμόζει (από την δίκη) και μείνουν εκεί όσο τους αναλογεί, μετά από καιρό ένας άλλος δαίμονας αναλαμβάνει να τους φέρει και πάλι από δω (τις ψυχές)... (στίχοι 108a)...
Η ψυχή λοιπόν, που διαθέτει σύνεση και φρόνηση ακολουθεί και δεν αγνοεί αυτά που είναι παρόντα. Εκείνη όμως (η ψυχή) που επιθυμεί το σώμα και τον ορατό τόπο και μετά από πολύ αντίσταση και αφού πολλά πάθει, αναγκαστικά και με το ζόρι, προχωρά οδηγούμενη από τον δαίμονα που την έχει αναλάβει. Κι όταν φτάσει εκεί που είναι και οι άλλες μαζεμένες, για παράδειγμα την ακάθαρτη ψυχή που έχει κάνει κάτι κακό, ας πούμε έχει διαπράξει άδικους φόνους και άλλα τέτοια παρόμοια, δεν την πλησιάζουν οι άλλες ψυχές και περιπλανίεται μόνη της με απορία μέχρι να οδηγηθεί στην διαμονή που της ταιριάζει καλύτερα".
