Η ανθρώπινη γλώσσα, αυτός ο συγκεκριμένος με τα αποτυπωμένα σύμβολα λόγος, αποτελεί την αντιστοίχιση κάθε λεξικού φωνήματος με ένα αντίστοιχο νόημα για τον κόσμο. Για την κβαντική πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται από όλους πλέον τους επιστήμονες είναι πιο επιτήδεια μια άλλη χρήση της γλώσσας που υπερβαίνει την ίδια καθ΄εαυτήν λειτουργία της. Όσο δεν υπάρχουν ακόμα λέξεις που να κομίζουν ένα νέο μήνυμα ή μια νέα γνώση για τον κόσμο, η ποιητική φιλοσοφική χρήση της είναι ο μόνος τρόπος σε αρχικό επίπεδο όχι να συλλάβει κανείς τα στοιχειώδη για τον κόσμο τούτο, αλλά μόνο να επιτυγχάνει κανείς να αρθρώνει ουσιαστικές υποθέσεις που διανοίγουν τον νοερό ορίζοντά μας για κάθε τι υπερβατικό της αντίληψής μας. Πάντοτε οι υποθέσεις, η αμφιβολία, ο θαυμασμός και ο προβληματισμός θα προηγούνται της γέννησης κάθε επιστητού.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάκη <<Η αυτοβιογραφία του Φωτός>>:
[.......Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με έναν περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα - την γένεσή μου και τη γένεση του κόσμου - που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική : στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς, πολλοί διερωτήθηκαν για τη φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή. Εγώ, λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω για τον εαυτό μου........]
Η κβαντική αντίληψη ανακεφαλαιώνει σε κάθε επιστημονική της επιβεβαίωση μεταφυσικές αλήθειες των κλασικών φιλοσόφων ( Παρμενίδης, Πλάτων, Ηράκλειτος...) που πολλοί κατά τον 20ο αιώνα είχαν απορρίψει ως θεωρίες επί χάρτου.
Το όντως νόημα για την ανθρώπινη συνείδηση είναι η αλήθεια για τον κόσμο, η αποκάλυψη των πραγματικών σχέσεων που έχουν αναπτύξει τα όντα. Γιατί το νόημα δε βρίσκεται σε αυτό που φαίνεται, αλλά σε αυτό που βιώνεται, δηλαδή μέσα στις σχέσεις που έχουν τα πράγματα. Πέρασε ανεπιστρεπτί στην ιστορία η άποψη στην επιστήμη ότι τα "άτομα" της ύλης ή τα πολύ μικρότερα σωματίδια που τα συνέχουν ή ακόμα και η ενέργεια που εκλύεται από αυτά είναι η αρχή των όντων. Είναι αδύνατο να συλλάβουμε οτιδήποτε από τα προηγούμενα (άτομα, μικροσωματίδια, ενέργεια) χωρίς να τα εντάξουμε στο χρόνο ή στο χώρο. Αν οι κατ΄αίσθηση εποπτείες (χρόνος - χώρος) αφαιρεθούν από την αντίληψή μας, δεν μπορούμε να εννοήσουμε τίποτα από αυτά. Και όμως το φως, το αρχέγονο φως σοβούσε πριν από τις κατ΄αίσθηση εποπτείες, τις υπερέβαινε.
Ο υλιστικός, μηχανιστικός τρόπος αντίληψης του κόσμου (υπάρχει μόνο ότι φαίνεται και πάνω σε αυτό εκκινεί κάθε νόημα για τούτη τη ζωή) κατέρρευσε παταγωδώς. Όλες οι νεωτερικές πολιτικές αφηγήσεις για τον τρόπο που υπάρχει ο κόσμος και συσχετίζεται με αυτόν ο άνθρωπος, όπως ο μαρξισμός, ο καπιταλισμός με όλες τις επιγενόμενες θεωρήσεις τους, αποτελούν, επιστημονικά και ηθικά και κοινωνικά, παρελθόν. Μια νέα αντίληψη για τον κόσμο γεννιέται σιγά σιγά μέσα στον ορίζοντα των επόμενων δεκαετιών.
Η ουσία της ζωής αυτής, το νόημα του κόσμου τούτου συλλαμβάνεται στις σχέσεις που συνάπτουν τα πράγματα. Τα ίδια τα πράγματα καθ΄ εαυτά είναι ανούσιο μη υπαρκτό μέρος του καθολικού όντος. Η συμπερίληψή τους μόνο τα πραγματώνει. Η όντως ζωή (όχι η επιβίωση) βιώνεται μόνο στην συγκολλητική ουσία που ενώνει τα όντα μέσα από τις αγαπητικές σχέσεις τους. Το "νείκος" αποτελεί το κοσμικό γίγνεσθαι (Ηράκλειτος) του αμετάβλητου αιώνιου όντος (Παρμενίδης) και την βίωση της περατότητας που συλλαμβάνει η ανθρώπινη συνείδηση και σκέψη. Η φιλότητα σοβεί στην αντίληψη του απείρου, ενώ το νείκος στην αντίληψη του περατού.
Αν ο άνθρωπος ακολουθήσει την νοητή πορεία του φωτός, κινηθεί δηλαδή κατά φύσιν, τότε θα συνειδητοποιήσει ότι δεν θα κάνει τίποτα άλλο παρά θα ενεργοποιήσει την φυσική πορεία που του ταιριάζει, από το πέρας στο άπειρο. Αυτός είναι ο προορισμός του.
