Τόσο ο κρατισμός και οι παραφυάδες των κρατικών επιχειρήσεων όσο και η ανεξέλεγκτη γιγαντοποίηση τεράστιων ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων δεν ευνοούν την ελεύθερη ξεδίπλωση του δημιουργικού επιχειρηματικού πνεύματος των πολιτών. Αυτό αφορά περισσότερο την παλαίστρα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας των μικρών επιχειρήσεων και του συνεταιριστικού κοινοτικού τομέα παραγωγής υλικών αγαθών.
Πρέπει όμως να διακρίνουμε τρία καίρια ερωτήματα για τους λόγους ύπαρξης του κράτους. Πρώτο: η ανάγκη να επιζητά μια μεγάλη μερίδα πολιτών τον περιορισμό του κράτους μήπως υποδηλώνει παράλληλα και μαρτυρεί τη δύναμη που έχει με τη νομιμοποίησή του να εσωκλείει τη
γενική θέληση μιας πλειοψηφίας πολιτών ως προς την πολιτική κατεύθυνση που θέλουν να έχει η πορεία προς τη δημιουργία νόμων που θα περιφρουρούν αυτή την ελευθερία των αυτόνομων πολιτών; Δεύτερο, αν αναγνωρίσουμε μια τέτοια συνεκτική δυνατότητα στο κράτος, τότε ποια θέλουμε να είναι η λειτουργία του απέναντι στους πολίτες και ποιος ο επιτελικός του ρόλος; Οι πολίτες, τα άτομα, τα πρόσωπα: α) έχουν ανάγκες βιολογικές, περίθαλψης, διατροφικές, διανοητικές, εκπαιδευτικές,επικοινωνίας ,ασφάλειας κ.λ.π β) έχουν σε καθημερινή βάση σχέσεις: επαγγελματικές, συγγενικές, οικονομικές, νομικές, παιδευτικές, διαπροσωπικές κ.λ.π Εφόσον , λοιπόν, αναγνωρίσουμε την παρουσία ενός δημοκρατικού (αιρετοί ή κληρωτοί ηγέτες) κράτους (από τα προηγούμενα), σε ποιες από τις παραπάνω ανάγκες ή σχέσεις θέλουν οι πολίτες να έχει ρυθμιστικό ή επιτελικό ρόλο και σε ποιο βαθμό; Αυτό δεν πρέπει να το κρίνουν οι πολίτες ; Τρίτο, υπάρχουν υλικά ή πνευματικά αγαθά στα οποία θέλουν οι πολίτες και επιζητούν την παρουσία του κράτους και πώς;
Ας θυμηθούμε το Hobbs, το Rοusseau με το κοινωνικό συμβόλαιο Στην ουσία το συντεταγμένο κράτος μετά το διαφωτισμό, διαφαίνεται ότι γεννήθηκε από την ανάγκη να περιφρουρήσει ατομικές ελευθερίες, την περιουσία, να αποτινάξει την "αυθεντία" και να σφυρηλατήσει την ασφάλεια . Όμως ο καπιταλισμός που εδραιώθηκε μετά τη γαλλική επανάσταση ως εγκόσμιος ασκητισμός βοήθησε καθοριστικά στην δημιουργία υποτακτικών σχέσεων εξάρτησης που οφείλονταν στη γέννηση ενός νέου τύπου ανθρώπου που καταναλώνει μεν , αλλά μιμείται τον ''υπεράνθρωπο'' του Νίτσε, τον άνθρωπο που έχει ακόρεστη βούληση και, λόγω αυτής, χάνει την ηθική του και γίνεται εγωκεντρικός. Εδώ λοιπόν , η βούληση των πολλών ενοποιείται και γίνεται ενιαία για να τον σταματήσει. Το κράτος είναι ανάγκη να υπάρχει στο βαθμό που θα εξυπηρετεί και θα διασφαλίζει την ελευθερία των πολιτών, στο μέτρο που η τελευταία επισφραγίζει τη δυνατότητα ίσων ευκαιριών για όλους και την πολιτική ισότητα.
