Αν θελήσει κανείς να κατανοήσει τα προτάγματα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ σε σχέση με τους παλιούς πολιτικούς όρους της νεωτερικότητας (αριστερά, κέντρο, δεξιά), θα συνειδητοποιήσει ότι στην περίπτωση αυτή εφαρμόζεται πάρα πολύ καλά η σωκρατική διαλεκτική, η οποία συνεχίστηκε σε ένα βαθμό και με τον Έγελο ( Χέγκελ ) με τις εξής εννοιολογικές εξισώσεις:
[Θέση, Αντίθεση, Σύνθεση]
Ποιότητα, Ποσότητα, Μέτρο
Τέχνη, Θρησκεία, Φιλοσοφία
Ανόργανο, Οργανικό, Πνευματικό
Κολλεκτιβισμός, ατομικισμός, Ελληνικός Κοινοτισμός
Σύμφωνα με την εγελιανή διαλεκτική, λοιπόν, αυτές οι τριάδες των νοητών φαινομένων, που μπορεί
να είναι φυσικής, ιστορικής, πολιτιστικής και πνευματικής υφής, λειτουργούν με την σχέση «θέση, αντίθεση, σύνθεση» και αποτελούν ιστορική αναγκαιότητα, δηλαδή το «πρότερο» γεννά το «ύστερο». Κάθε επόμενο βήμα ή στάδιο είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων.
Έτσι στην προκείμενη περίπτωση ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ αποτελεί το τρίτο και τελευταίο βήμα στην πολιτική συγκρότηση μιας κοινωνίας από τις απαρχές της.
Κολεκτιβιστικές είναι οι κοινωνίες στις οποίες εκλείπουν τα ατομικά δικαιώματα και η ελευθερία του προσώπου, γιατί όλα τα μέσα οικονομικής παραγωγής ελέγχονται από το κράτος και απαγορεύεται κάθε μορφή ελεύθερης οικονομικής δραστηριότητας. Τέτοιες κοινωνίες ήταν οι παλιές κοινωνίες των δούλων και της κυριαρχίας των βασιλέων, όπως η αιγυπτιακή, η βαβυλωνιακή, η περσική κ.λ.π. καθώς και οι νεότερες κοινωνίες στις οποίες επικράτησε ο κομμουνισμός ή ο σοσιαλισμός στις οποίες εξαφανίστηκε το «άτομο» χάριν της κοινωνίας.
Ατομικιστικές είναι οι κοινωνίες στις οποίες πρωταγωνιστής είναι το άτομο και τα δικαιώματά του. Είναι το επόμενο στάδιο μετά τις κολεκτιβιστικές. Τέτοιες κοινωνίες ήταν η αρχαία ελληνική, η ρωμαϊκή και η νεωτερική ( δυτικός πολιτισμός). Αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του αληθινού ατομικισμού της αρχαίας ελληνικής και του ψευδοατομικισμού της νεωτερικής.
Το τρίτο στάδιο, στις κοινωνίες που επικρατεί ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ μιλάμε για μια υπερβατική πολιτική τομή των προηγούμενων δύο σταδίων. Στις κοινωνίες αυτές η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ή ο τρόπος οργάνωσης δεν αποφασίζονται ούτε από το κράτος (κολεκτιβισμός) ούτε από τους ιδιώτες ( ατομικισμός) ούτε από ένα μείγμα αυτών, αλλά από τους ίδιους τους πολίτες. Όλα βρίσκονται στα χέρια του ίδιου του λαού. Επίσης επιτυγχάνει το πολιτικό μέτρο με το να σέβεται τα ατομικά δικαιώματα μεταβάλλοντας το άτομο σε «ΠΡΟΣΩΠΟ». «Άτομο» σημαίνει τον αποκομμένο πολίτη που ιδιωτεύει, δεν ασχολείται με τα κοινά και δε συμμετέχει είτε γιατί τις αποφάσεις τις παίρνει το κράτος ή οι κάποιοι ιδιώτες. Αντίθετα «ΠΡΟΣΩΠΟ» σημαίνει τον πολίτη που συμμετέχει και συναποφασίζει για τα πάντα. Τέτοιες κοινωνίες συναντήσαμε στην αρχαία κλασσική Ελλάδα και τη βυζαντινή περίοδο χωρίς βέβαια πολιτειακό κοινοτισμό, αλλά μόνο με τοπικής μορφής κοινοτισμό καθώς και στη σημερινή Ελβετία σε μεγάλο βαθμό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά τον διαφωτισμό συναντήσαμε στη δύση μια πιθηκίζουσα μορφή κοινοτισμού, τον «ελευθεριακό κοινοτισμό», ο οποίος μετατράπηκε σε κολεκτιβισμό.
Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΙΣΤΑ «ΠΡΟΣΩΠΟ» ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ.
