Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε παρερμηνείες και αδόκιμες γλωσσικές νοηματικές μεταφορές που έλαβαν χώρα ανάμεσα στην αγγλική και την ελληνική γλώσσα, προκειμένου είτε η αγγλική γλώσσα να προσλάβει και να ενσωματώσει στον λεξιλογικό της εξοπλισμό νοήματα που ήταν ξένα προς την αγγλοσαξονική της παράδοση και ιστορία είτε για λόγους που έχουν να κάνουν με την πολιτική θεωρία και επιστήμη. Στην ελληνική, η λέξη ''κοινωνία'' προέρχεται από τη λέξη ''κοινός'' που σημαίνει αυτόν ο οποίος ανήκει σε όλους και κοινωνείται χωρίς όρους. Η πρόσληψη του όρου ''κοινός'', όσο και να ψάξουμε, δεν απαντάται στην αγγλική παρά με παράφραση, όπως public ή common, όροι οι οποίοι δεν μεταφέρουν το ακριβές νόημα. Η λέξη ''social'' προέρχεται από τη λατινική λέξη ''societas'' που σήμαινε
"εταιρεία", και από αυτήν την έννοια προερχόταν και σημασιολογικά η λέξη social. Στην νεωτερική δύση το αποκομμένο άτομο αποτελούσε και αποτελεί το θεμέλιο λίθο της κοινωνίας, μια έννοια καθαρά υλική, μακριά από την ελληνική παράδοση του όντως κοινού, του εσωτερικού ανθρώπου, του "προσώπου".
Η λέξη social ακόμα και τώρα για τη δύση μαρτυρεί την έννοια του κοσμικού ανθρώπου που συνάπτει θεσμικές σχέσεις με τους άλλους μέσα από συμβάσεις ή συμβόλαια, είναι ο άνθρωπος των εξωτερικών χαρακτηριστικών και όχι του εσώτερου βάθους. Έτσι, στα τέλη του 19ο αιώνα η εν λόγω λέξη (social ), άρχιζε να εκφράζει και να καλύπτει και την έννοια του κοινωνικού με την ελληνική έννοια. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός, όπως εμφανίστηκαν στη δύση δεν έχουν καμμιά σχέση με την ελληνική φιλοσοφία και παράδοση, γιατί υπηρετούν ατομοκεντρικά αποκλειστικά προτάγματα και όχι κοινωνιοκεντρικά. Αν επιζητά κανείς την ουσιαστική δημοκρατική ελληνική εκδοχή του πολιτεύματος που προκρίνει τον πραγματικό κοινωνικό άνθρωπο ( απόρροια από το ''κοινός''), τότε μιλάμε για τον πολιτειακό κοινοτισμό των Ελλήνων. Στον Ελληνικό Πολιτειακό Κοινοτισμό, πρωταγωνιστές στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων είναι πρώτιστα οι πολίτες, χωρίς την ύπαρξη διαιρετικών παραεξουσιαστικών μεσολαβητικών μηχανισμών που ακυρώνουν ή διαστρεβλώνουν τη λαϊκή βούληση.
