Ο ελληνικός κοινοτισμός, ως πολιτική και κοινωνική συνθήκη για μια οργανωμένη δημοκρατική κοινωνία, αποτέλεσε πρώτα από όλα πολιτιστικό και φιλοσοφικό ρεύμα. Για να κατανοήσουμε την καίρια πολύπλευρη λειτουργία του κοινοτισμού, όπως τον συνέλαβαν οι παλιοί Έλληνες, στον ουσιαστικό καθορισμό της ταυτότητας που είχε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, και γενικότερα, η ελληνική φιλοσοφία, είναι απαραίτητο να επισημανθεί και η αισθητική του θεμελίωση στην κλασσική τέχνη.
Έτσι, ένα παράδειγμα αισθητικής εφαρμογής του κοινοτισμού αφορά την μεθοδική καλλιτεχνική σύλληψη ενός έργου τέχνης. Ας αναφερθούμε στο άγαλμα στην κλασσική περίοδο. Το άγαλμα, την περίοδο αυτή, ως αποτέλεσμα υψηλής καλλιτεχνίας, καλαισθησίας, πέρα από τις γεωμετρικές δομές του, δεν αποτελεί απόρροια νατουραλιστικών στοιχείων, ούτε μίμηση ενός συγκεκριμένου ανθρώπινου όντος. Το άγαλμα, ( αγάλλω = χαίρομαι σε βαθμό ύψιστης τελείωσης από τη θέαση ενός καλλιτεχνήματος) είναι δημιούργημα και σύνθεση πολλών φαινομενολογικών όψεων της πραγματικότητας που αποδίδουν το νόημα του αιώνιου, του υπεραισθητού και του νοητού στην ανθρώπινη διάνοια. Στο εν λόγω έργο, αποτυπώνονται από τον καλλιτέχνη σε όλα του τα σημεία, όχι προσωπικές του προσομοιώσεις και καταβολές , αλλά με συνδυαστικό τρόπο, στοιχεία από μύθους που κωδικοποιούν τον τρόπο που είναι φτιαγμένος ο συμπαντικός κόσμος και στην ουσία αποτελούν ένα συλλογικό δημιούργημα του συνόλου των κατ' αλήθεια πολιτών. Οι μύθοι είναι μια κοινή προγονική μας κατάκτηση που περιγράφουν έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο των μορφών και των αρχέτυπων ''ειδών'', των ιδεών, όπως συλλαμβάνονται όχι από ένα άτομο, αλλά από την σύνθεση που έχει προκύψει από την ''κοινότητα'' όλων των προσωπικών αναφορών, οπτικών, παρεμβάσεων και πεποιθήσεων των φιλοσοφούντων ενεργών πολιτών.
