Ζούμε σε ένα πολιτισμό όπου η "άρνηση της παράδοσης" συνιστά μια πολύ αξιοσέβαστη πίστη. Η πίστη στον άνθρωπο χωρίς παράδοση είναι μάλιστα ένας από τους ακρογωνιαίους ιδεολογικούς λίθους του νεωτερικού πολιτισμού: υποτίθεται δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι άτομο, νοηματοδοτούμενος άμεσα ως αποδεσμευμένος από κάθε παράδοση. Για τον νεωτερικό εκσυγχρονισμό η "παράδοση" αποτελεί τον επαχθέστατο νάρθηκα, τον οποίο κάθε λογικός
άνθρωπος πρέπει να αποτινάξει.
Δύο παράδοξα συνοδεύουν τη θέση αυτή:
α) Ως στάση, η "άρνηση της παράδοσης" έχει σαφώς μια ιδεολογική υφή. Δηλαδή την ξεχνούμε τελείως κάθε φορά που, θέλοντας να δημιουργήσουμε κάτι, θα προσφύγουμε αναγκαστικά στην παράδοση της αντίστοιχης μαστορικής.
β) Η άρνηση "κάθε παράδοσης", ως στάση, είναι και αυτή μια παράδοση, μια "κληρονομιά", κληροδοτημένη από τον διαφωτισμό. Έχει όμως το πλεονέκτημα, έναντι των άλλων παραδόσεων, να φορά το σκουφί του Ερμή, που την κάνει αόρατη.
Οι αρνητές της "παράδοσης" όλων των ειδών, δεν συνειδητοποίησαν ότι, πολεμώντας τις παραδόσεις, εδραίωσαν πάλι μια "παράδοση" που αποκόπτει τον άνθρωπο από τις προγονικές καταβολές του και του στερεί τη δυνατότητα να δημιουργεί νέο πολιτισμό.
