Της Άννας Κελεσίδου - Γαλανού, διευθύνουσας του ΚΕΕΦ της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ
«Κάθε ἰδέα ἔρχεται σὰν ἕνας μακρινὸς ξένος, καὶ στὴν ἀρχὴ τῆς πραγμάτωσής της εἶναι δυσκολο νὰ τὴν ξεχωρίσεις ἀπὸ τή φαντασία καὶ τη φαντασιοκοπία»
(Goethe)
«ζητοΰμεν… ἀεὶ δή τί τῶν τιθεμένων πρὸς ἀρετὴν φέρει»
(Πλάτων)
Ἡ οὐτοπία – σύμφωνα μ’ ἕνα σύγχρονο ὁρισμὸ της – εἶναι εἶδος κοινωνικῆς κριτικῆς πού ἀσκείται μέσα ἀπὸ κάποιο κοινωνικὸ σύστημα, ιδανικό, δίχως δηλ. ἐπιστημονικὴ θεμελίωση – γνώση τῶν κινητηρίων κοινωνικῶν δυναμεων – ἤ σύστημα πού περιέχει ἀπραγματοποίητα σχέδια κοινωνικῶν ἀλλαγῶν.