Του Μιχαλόπουλου Αθανάσιου
Ίσως το πλέον δύσκολο τόλμημα είναι να γνωρίσει κανείς γιατί ζει και ποιο σκοπό επιτελεί η παρουσία του στον γήινο κόσμο. Εγώ θα έλεγα πρώτα να θέσουμε τα ζητήματα απλά και με φυσικό τρόπο. Και τονίζω τον φυσικό τρόπο, γιατί η Φύση (την προσλαμβάνω ακαθόριστη για να την νοήσει κανείς όπως επιθυμεί) είναι ο οδηγός μας. Τα πάντα όσα προδίδουν εμάς και τον τρόπο ζωής μας είναι εκεί έξω, στα φυσικά παρατηρούμενα, στους φυσικούς νόμους που συνεχώς ανακαλύπτουμε. Νέους φυσικούς νόμους ανακαλύπτουμε που αλλάζουν παράλληλα τόσο τη δομή της επιστημολογικής σκέψης, όσο και την προοπτική των επιστημών και το εύρος ή την ποιότητα της εξέλιξής τους.
Τα πάντα, λοιπόν, βρίσκονται στην γενετική νοητική σπείρα που διαπερνά και ορίζει κάθε κύτταρο, μόριο, άτομο, μικροσωματίδιο του βιολογικού είναι μας. Και όταν λέω τα πάντα, εννοώ φιλοσοφικά το Παν, οτιδήποτε υπαρκτό. Σταματώ σε αυτό το σημείο να γράφω επιτηδευμένα, όπως επιτάσσει ο φιλοσοφικός λόγος, για να μεταφέρω το σημαινόμενο (την ουσία του άρθρου) σε μια πιο λογοτεχνική γλώσσα:
Δε ρώτησε κανείς:
Γιατί φύτρωσε ένα γιασεμί στην άκρη του κήπου; Από μόνο του αυτό το φυτό ποιον σκοπό επιτελεί; Είναι λιγότερο σημαντικό νομίζεις από εσένα; Το φύτρωσε κανείς εκεί; Και, αν κάποιος το φύτρωσε, πού βρήκε τον σπόρο, τον κατασκεύασε; Μάλλον όχι. Και αν βρούμε την αιτία που έκανε τον σπόρο να γεννηθεί, ποιος δημιούργησε την αιτία; Η αιτία που το δημιούργησε βρίσκεται μέσα στον βιολογικό και γενετικό οίστρο της ύπαρξής του ή όχι; Τελικά ο σκοπός αυτού του όντος και οποιουδήποτε όντος είναι η βιολογική του εξέλιξη, η αναπαραγωγή του και το τέλος του; Υπάρχει περίπτωση η σημαντικότητά του να είναι μικρότερη από τη δική σου μέσα στον κόσμο;
ΥΓ. Το ίδιο θα ισχυριστώ για ένα σκουλήκι, ένα θαλάσσιο σφουγγάρι, ή ένα γεώμηλο...
