Ο Χρήστος Γιανναράς, στη συνέντευξή του σε δύο νέους δημοσιογράφους, μιλά για την κατάσταση στην οποία περιήλθε ο ελληνισμός μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους και μιλά για την μεγάλη παράδοση κοινοτισμού που απεμπόλησαν οι Έλληνες. Οι αναφορές και το έργο του Χρήστου Γιανναρά για τον ελληνικό κοινοτισμό και την ελληνικότητα αποτελούν τη βάση, το θεμέλιο για τη συγκρότηση μιας ποιοτικής πολιτικής νοοτροπίας απαραίτητης για την δημιουργία μιας δημοκρατικής κοινοτικής πολιτείας, γιατί συλλαμβάνει με πρωτότυπο τρόπο την καίρια σύνθεση όλων των δημιουργικών πλευρών του ανθρώπινου πολιτισμού και ανθρωπισμού, συνδέοντας την τέχνη, την επιστήμη και τη φιλοσοφία με την πολιτική ενατένιση του κοινωνικού όντος.
Σύμφωνα με τον Χρήστο Γιανναρά, το ελληνικό κράτος και οι δομές με τις οποίες συγκροτήθηκε μετά την επανάσταση είχαν ως βάση δύο παράγοντες που καθόρισαν το σύγχρονο είναι του ελληνισμού, τον μεταπρατισμό και την μίμηση. Οι Έλληνες (κυρίως το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο), μετά την ίδρυση του κράτους τους, θεώρησαν ότι, για να ξαναβρούν την παλιά αίγλη και να βρουν την ταυτότητα που έχασαν, έπρεπε να μιμηθούν τους ευρωπαϊκούς λαούς που υποτίθεται ότι είχαν μυηθεί στα ελληνικά γράμματα και στη αρχαία δημοκρατία (θεωρία της κοραϊκής μετακένωσης). Οι δυτικοί όχι μόνο δεν προσέλαβαν τον
ελληνικό τρόπο του βίου, αλλά αντέστρεψαν τα ελληνικά προτάγματα της αρχαιοελληνικής πολιτείας. Αποτελέσματα της επιλογής αυτής ήταν ο μεταπρατισμός, η κακή αντιγραφή και η μίμηση.
Πολλοί λίγοι γνωρίζουν από τους σύγχρονους Έλληνες ότι βάση του ελληνικού πολιτισμού δεν ήταν το άτομο ούτε η κοινωνία, αλλά η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Αυτό που κυριαρχεί στη σύγχρονη ζωή είναι η καταναλωτική ευχέρεια και ο άκρατος υλισμός.
Η οργάνωση με βάση την πολιτική κοινότητα δεν έχει καμιά σχέση με την κολεκτίβα. Στην κολεκτίβα εξαφανίζεται το άτομο και τα δικαιώματά του, χάνεται κάθε μορφή ελευθερίας. Ο κομμουνισμός είναι μια κολεκτιβιστική οργάνωση μιας κοινωνίας που καταργεί κάθε μορφή ελευθερίας.
Όταν ρωτήθηκε ο Χρήστος Γιανναράς αν υπάρχει κάποια σχέση του κοινοτισμού με την αριστερά απάντησε ότι δεν έχουν καμιά σχέση και ότι η αριστερά και η μαρξιστική κοσμοθεωρία υπόκεινται στην καπιταλιστική φιλοσοφία και ότι υπηρετούν τον ιστορικό υλισμό. Η αριστερά, κατά τον Γιανναρά, είναι κρατικός καπιταλισμός που προωθεί την κεντρική διεύθυνση της οικονομίας και βρίσκεται στον αντίποδα του κοινοτισμού. Η αριστερά δεν έχει κοινωνιοκεντρική κατεύθυνση και αποτελεί προδοσία του κοινωνιοκεντρισμού.
Σύμφωνα με τον Χρήστο Γιανναρά, ο κοινοτισμός εφαρμόστηκε πρώτη φορά στην αρχαία Αθήνα και αποτέλεσε τον αληθινό τρόπο του βίου, τον κοινό βίο. Το αληθές πολίτευμα θεμελιώνεται στις κατά λόγον σχέσεις, ένα πολίτευμα που μιμείται δηλαδή τον τρόπο που είναι δομημένος ο κόσμος και οι νόμοι που τον διέπουν. Αληθινό είναι αυτό που δεν αλλοιώνεται, δεν μεταβάλλεται, δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει. Και είναι ο τρόπος της του παντός διοίκησης, η οργάνωση μιας κοινότητας με βάση τις αρχές του κοσμικού λόγου, του λόγου σύμφωνα με τον οποίο σχετίζονται τα όντα και είναι οργανωμένα (προσωκρατικοί). Ο Αριστοτέλης μας γράφει συγκεκριμένα: ορθώς διανοείσθε δια το ορθώς κοινωνείν.
Ο ελληνισμός υπέστη τρεις καταστροφές μετά την απελευθέρωση:
α. απεμπόλησε την κοινοτική οργάνωση της κοινωνίας
β. απώλεσε την ιστορική του συνείδηση
γ. έχασε τη γλωσσική του συνέχεια με την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος
Μάλιστα θεωρεί πολύ μεγαλύτερη καταστροφή την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος ακόμα και από την μικρασιατική καταστροφή. Εξηγεί και το "γιατί" με επιχειρήματα.
Ο Χρήστος Γιανναράς τονίζει ότι η ελληνικότητα είναι προσωπική εύρεση, πηγή χαράς, είναι έρωτας. Όταν λέει ελληνικότητα, εννοεί σαφώς τον προσωποκεντρισμό, την κοινοτικό τρόπο οργάνωσης μιας κοινωνίας με βάση την πολιτική κοινότητα μέσα στην οποία κοινωνούνται οι ανάγκες των ανθρώπων με τις κατά πρόσωπο σχέσεις.
Για να αλλάξει πλεύση προς το ποιοτικότερον η παιδεία μας τονίζει ότι πρέπει να εκλάβουμε τη γλώσσα ως λογική και τα μαθηματικά ως γλώσσα.
Μεταφέρονται κατά λέξη αναφορές του Χρήστου Γιανναρά για τη γλώσσα:
........[ Η γλώσσα είναι το όριο και ο όρος της σκέψης μας. Παράλληλα η γνώση είναι εμπειρική, η εμπειρία επαληθεύεται όταν κοινωνείται, ο τρόπος κοινωνίας της εμπειρίας είναι η γλώσσα.
Η γλώσσα λειτουργεί συμβολικά: συν-βάλλει, βάζει - μαζί, συντονίζει τις ατομικές εμπειρίες, καλεί – προκαλεί σε μετάβαση από το νοητικό σημαίνον στο εμπειρικό σημαινόμενο.
Η γνώση αληθεύει όταν, μέσω των σημαινόντων του γλωσσικού κώδικα ή όποιας άλλης εκφραστικής τέχνης κοινωνείται (υπό πάντων μετέχεται ενικώς) η εμπειρία γνώσης του σημαινομένου.
Προσδιόρισε ποια οντολογία προϋποθέτει στην Αρχαία Ελλάδα, η κοινωνική επαλήθευση ως γνωσιοθεωρητική αρχή: Η αλήθεια της γνώσης συνάγεται από την αλήθεια της ύπαρξης.
Η γνώση αληθεύει όταν κοινωνείται, επειδή η μόνη υπαρκτή πραγματικότητα, που ο αρχαίος Έλληνας εμπειρικά πιστοποιεί ότι αληθεύει (δεν μεταβάλλεται, δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει), είναι κοινωνούμενη: Είναι ο «ξυνός (κοινός) λόγος», ο λόγος – τρόπος της ύπαρξης και της συνύπαρξης των υπαρκτών, της δεδομένης μορφής κάθε υπαρκτού και της συνολικής διαμορφωσης των υπαρκτών.
Τα επιμέρους υπαρκτά είναι μεταβλητά, φθαρτά και θνητά, ενώ ο λόγος – τρόπος της ύπαρξής τους (το είδος, η μορφή τους), όπως και ο λόγος – τρόπος της συνύπαρξής τους (η αρμονία και κοσμιότητα των μεταξύ του σχέσεων) είναι αμετάβλητες, άφθαρτες, αθάνατες σταθερές.
Η λογικότητα των ειδών και των σχέσεων (συνάφειας) των υπαρκτών, ο «ξυνός (κοινός) λόγος», συγκροτεί τον τρόπον της του παντός διοικήσεως: τη συμπαντική κοσμιότητα (τάξη, αρμονία, κάλλος).
Η λογικότητα των ειδών και των σχέσεων (συνάφειας) των υπαρκτών, ο «ξυνός (κοινός) λόγος», συγκροτεί τον τρόπον της του παντός διοικήσεως: τη συμπαντική κοσμιότητα (τάξη, αρμονία, κάλλος).
Είναι το αιώνιο στοιχείο της πραγματικότητας και ως αιώνιο είναι και το πραγματικά υπαρκτό (το όντως ον) – ο λόγος-τρόπος της αλήθειας, το κριτήριο του αληθεύειν.]..........
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ:
