Αναρωτιούνται πολλοί σύγχρονοι Έλληνες πολίτες αν υπάρχουν στοιχεία που μαρτυρούν τους τόπους που επέλεγαν οι αρχαίοι, προκειμένου να συζητήσουν και να κοινωνήσουν ζητήματα που αφορούσαν τις πόλεις τους, τον πολιτισμό, την τέχνη, ουσιώδη θέματα της κοινότητάς τους.
Αυτό που χαρακτήριζε τις προκλασικές και κλασικές αρχαίες ελληνικές κοινωνίες στον τρόπο που προσλάμβαναν την πολιτική και τις δημόσιες υποθέσεις ήταν η "θεατροκρατία". Η τέχνη συνδεόταν, κατά λαμπρό τρόπο, με την πολιτική. Η πολιτική δεν ήταν επιδερμική αναμόχλευση και συναρμολόγηση ατομικοτήτων, αλλά κάθε της διακύβευμα εκκινούσε από τα βάθη του ανθρώπινου "συνειδέναι". Ολιστική θεώρηση πραγμάτων. Εναρμόνιση της πολιτικής με την φιλοσοφία, την μεταφυσική και τη φύση. Τα θέατρα, τα βουλευτήρια και τα ωδεία ήταν χώρος συλλογικής ενατένισης του ανθρώπινου δράματος της ζωής. Στους χώρους αυτούς η συμμετοχή του πολίτη είχε τελετουργική διάσταση.
Το τραγικό, για παράδειγμα, λειτουργούσε λυτρωτικά για την ανθρώπινη ψυχή, επειδή αποκάλυπτε με περίτεχνο τρόπο το χαοτικό δυναμικό του ασύνειδου ανθρώπινου ψυχισμού. Η συλλογική θέαση τωνάλογων στοιχείων της ψυχής επιτυγχανόταν με την έκσταση και την οριακή κατάσταση στην οποία περιερχόταν ο πολίτης.
