Η "ελευθερία" πολιτική και οικονομική καθίσταται ιδεολογία στο νεωτερικό πολιτισμό(φιλελευθερισμός). Απόλυτη ελευθερία δεν υπάρχει, γιατί γεννά νέες μορφές δουλείας, νέα αφεντικά και νέους δούλους. Το ίδιο συμβαίνει με την ισότητα. Απόλυτη ισότητα οικονομική, πολιτική και κοινωνική (κομμουνισμός-σοσιαλισμός) είναι αδύνατον να υπάρξει, γιατί οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα, σε μια πολιτεία ανελευθερίας.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον ότι το πραγματικό νόημα σε μια πολιτεία, μια κοινωνία, είναι η ποιότητα των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε σχέση με τον τρόπο που τις εντάσσουν στο όλον, στην κοινότητα. Για αυτό και οι αρχαίοι προσλάμβαναν την ενασχόληση με τα "της πόλεως" ως κοινό αρεταϊκό άθλημα, ως προσπάθεια αυθυπέρβασης. Προσπάθεια να ξεπεραστεί η εγωτική φιλοσοφία και το προσπορίζειν ιδιοτελώς. Το άθλημα συνίσταται στην προσπάθεια του ανθρώπου να νικήσει τον εγωκεντρισμό του, να συνειδητοποιήσει ότι η συνύπαρξη και η συνεργασία με τον άλλο μπορεί να αποκαλύψει στον ίδιο του τον εαυτό δυνατότητες που δεν μπορούσε να φανταστεί, οι οποίες μεταμορφώνουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τον εαυτό του.
Ο Σαράντος Καργάκος παρακάτω παραθέτει δύο αποσπάσματα του Λίνκολν και του Πλάτωνα για την "ελευθερία", μια ιδέα την οποία ο νεωτερικός πολιτισμός μας την κατέστησε είδωλο ανώτερο και από τον ίδιο τον άνθρωπο:
[ Ὁ Ἀβραάμ Λίνκολν τό εἶχε πεῖ: «Δίνοντας ἐλευθερία στούς σκλάβους, διασφαλίζουμε τήν ἐλευθερία τῶν ἐλευθέρων». Σήμερα οἱ περισσότεροι λαοί ἔχουν κατακτήσει –τυπικά τουλάχιστον–
τό προνόμιο τῆς ἐλευθερίας. Ὅμως κανένας δέν εἶναι ἀπόλυτα ἐλεύθερος, γιατί ὑπάρχουν καί δοῦλοι τῆς ἀνεξαρτησίας τους. Τό εἶχε εὔστοχα ἐπισημάνει ὁ Πλάτων: «Ἡ ἄγαν ἐλευθερία οὐκ εἰς ἄλλο τι ἤ εἰς ἄγαν δουλείαν μεταβάλλει καί ἰδιώτην καί πόλιν» (=Ἡ ὑπέρμετρη ἐλευθερία ὁδηγεῖ σέ ὑπέρμετρη δουλεία καί τόν πολίτη καί τήν πόλη). ]
Γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον ότι το πραγματικό νόημα σε μια πολιτεία, μια κοινωνία, είναι η ποιότητα των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε σχέση με τον τρόπο που τις εντάσσουν στο όλον, στην κοινότητα. Για αυτό και οι αρχαίοι προσλάμβαναν την ενασχόληση με τα "της πόλεως" ως κοινό αρεταϊκό άθλημα, ως προσπάθεια αυθυπέρβασης. Προσπάθεια να ξεπεραστεί η εγωτική φιλοσοφία και το προσπορίζειν ιδιοτελώς. Το άθλημα συνίσταται στην προσπάθεια του ανθρώπου να νικήσει τον εγωκεντρισμό του, να συνειδητοποιήσει ότι η συνύπαρξη και η συνεργασία με τον άλλο μπορεί να αποκαλύψει στον ίδιο του τον εαυτό δυνατότητες που δεν μπορούσε να φανταστεί, οι οποίες μεταμορφώνουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τον εαυτό του.
Ο Σαράντος Καργάκος παρακάτω παραθέτει δύο αποσπάσματα του Λίνκολν και του Πλάτωνα για την "ελευθερία", μια ιδέα την οποία ο νεωτερικός πολιτισμός μας την κατέστησε είδωλο ανώτερο και από τον ίδιο τον άνθρωπο:
[ Ὁ Ἀβραάμ Λίνκολν τό εἶχε πεῖ: «Δίνοντας ἐλευθερία στούς σκλάβους, διασφαλίζουμε τήν ἐλευθερία τῶν ἐλευθέρων». Σήμερα οἱ περισσότεροι λαοί ἔχουν κατακτήσει –τυπικά τουλάχιστον–
τό προνόμιο τῆς ἐλευθερίας. Ὅμως κανένας δέν εἶναι ἀπόλυτα ἐλεύθερος, γιατί ὑπάρχουν καί δοῦλοι τῆς ἀνεξαρτησίας τους. Τό εἶχε εὔστοχα ἐπισημάνει ὁ Πλάτων: «Ἡ ἄγαν ἐλευθερία οὐκ εἰς ἄλλο τι ἤ εἰς ἄγαν δουλείαν μεταβάλλει καί ἰδιώτην καί πόλιν» (=Ἡ ὑπέρμετρη ἐλευθερία ὁδηγεῖ σέ ὑπέρμετρη δουλεία καί τόν πολίτη καί τήν πόλη). ]
