Το ελληνικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα στη σύγχρονη περίοδο ποτέ δε λειτούργησε δημοκρατικά. Είχε και έχει έλλειμμα δημοκρατίας που υπολειπόταν ακόμα και σε σχέση με πολλές δυτικές δημοκρατίες.
Αν στοιχειοθετούσε κανείς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του σημερινού ελληνικού κοινοβουλευτικού συστήματος, θα διαπίστωνε ότι μερικά από αυτά χαρακτηρίζουν και το δυτικό κοινοβουλευτικό σύστημα.
Στο ελληνικό υπόδειγμα διαπλέκονται μεταξύ τους, πολύπλευρα, η νομοθετική, η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία. Η δομή και η φιλοσοφία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, και γενικότερα, της παιδείας ελέγχεται πλήρως από το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αναπαράγει στην κοινωνία την κατεστημένη ιδεολογία διατήρησης του συστήματος. Αυτό φαίνεται και στο πλαίσιο λειτουργίας ελέγχου των ΜΜΕ
που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική παιδεία και την κατασκευή της κοινής γνώμης. Μια αθέατη οικονομική ελίτ αναδύει κάθε φορά την ανάλογη πολιτική εξουσία και, στη συνέχεια, διαπλέκονται μεταξύ τους. Το πολιτικό σύστημα, το οποίο αποποιείται, με νομική μαεστρία, τις ευθύνες του, προωθεί ως κομβικό στοιχείο της πολιτικής παιδείας που υιοθετεί, την ισοπεδωτική ισότητα στο πολιτικό προσωπικό του συστήματος, για να εξασφαλίζει την πολιτική ασυλία του και την ανεξέλεγκτη πολυνομία ως πολυδαίδαλο λαβύρινθο απαξίωσης τόσο κάθε προσπάθειας πολιτών για καθιέρωση κοινωνικής και πολιτικής λογοδοσίας όσο και της εγκυρότητας της ίδιας της νομοθετικής φιλοσοφίας.
Χαρακτηριστικό στοιχείο του ελληνικού και δυτικού κοινοβουλευτικού συστήματος είναι η κατασκευή του δίπολου αριστερά-δεξιά, το οποίο κομίζει στην επικοινωνιακή φαρέτρα του την θόλωση του πολιτικού λόγου, την συναισθηματική φόρτιση που ακυρώνει κάθε έννοια ουσιαστικού πολιτικού λόγου, και το κυριότερο, καθιστά τη διαβούλευση και την αγορά του λόγου προσχήματα δημοκρατικότητας. Δίνεται η προτεραιότητα δηλαδή στο πολιτικό σημαίνον και όχι στο πολιτικό σημαινόμενο.
Η ιστορική γνώση και μνήμη, ως θεμελιακά στοιχεία από τα οποία πηγάζει και ο τρόπος πρόσληψης πολλών μορφών συλλογικότητας, διαρρηγνύονται και υποβαθμίζονται ως προς το κύρος που έχουν για τη συγκρότηση του ενεργού πολίτη που η πολιτική και κοινωνική του φύση διαμορφώνεται περισσότερο μέσα σε μορφές κοινοτήτων (πόλη, χώρος εργασίας,γειτονιά, οικογένεια, εθιμικές παραδόσεις) και όχι αποκλειστικά στην ιδιωτεία του (ατομικισμός). Το ότι το πολιτικό σύστημα του νεωτερικού κοινοβουλευτισμού προωθεί την πολιτική ιδιωτεία και την μη συμμετοχή στα κοινά είναι πλέον κοινή διαπίστωση.
Το αξιοθαύμαστο που έχει επιτύχει το εν λόγω πολιτικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα είναι η μοναδική του ικανότητα να επινοεί ψευδεπίγραφες ψυχολογικές τεχνικές άμβλυνσης του κοινωνικού θυμού με παντοίους τρόπους. Συγκεκριμένα, γνωρίζοντας την υπεροχή του απέναντι στην κολεκτιβιστική πολιτική φιλοσοφία, προσπαθεί να την νεκρανασταίνει κάθε φορά που θεωρεί ότι κινδυνεύει να αποκαλυφθεί στους πολίτες το μυστικό πέπλο που κρύβει την ουσιαστική βάση που στηρίζει τους πυλώνες που τον τρέφουν. Το νεωτερικό κοινοβουλευτικό σύστημα (ελληνικό και ξένο) αναπτύσσει ισχυρά πολιτικά αντισώματα και ανθεκτικότητα που το ενδυναμώνουν όταν εμφανίζονται κολεκτιβιστικά μορφώματα (ναζιστικά, ξενοφοβικά και ακραία κομμουνιστικά κινήματα).
