Η Αρχαιοελληνική Μεταφυσική Φιλοσοφία δεν είναι "φιλοσοφία" με τη σύγχρονη εκφυλισμένη χρήση του όρου, δηλαδή σύστημα,συχνά δυσνόητο από άδειες λέξεις, μια διανοητική γυμναστική για ελάχιστους ειδικούς λόγιους. Είναι καθαρή Σοφία, που σημαίνει αποκάλυψη της Αλήθειας και Φωτισμός της πορείας του ανθρώπου προς την αυτογνωσία, την αυτοεκπλήρωση και την ευδαιμονία. Υπ' αυτή την μορφή δεν είναι ούτε αρχαία, ούτε νέα. Είναι Αιώνια!"Philosophia perennis".
Ως άχρονη, αρχετυπική πραγματικότητα, η Πρώτη Φιλοσοφία, όπως την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, βρίσκεται πέρα από κάθε πολιτισμικό προσδιορισμό και κάθε εθνικιστικό σφετερισμό. Είναι Πανανθρώπινη, παγκόσμια κληρονομιά που αλλάζει εκφραστικό ένδυμα σύμφωνα με τις εποχές και τις περιοχές, αλλά κατ' ουσίαν είναι πάντα ίδια και γι'αυτό επίκαιρη και σήμερα και στο μέλλον! Άλλωστε, η ανταλλαγή εσωτερικής γνώσης στην αρχαιότητα γινόταν ευρέως, ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς, χωρίς μισαλλοδοξίες και με μόνο κριτήριο την πνευματική ωριμότητα του αναζητητή. Ο Πυθαγόρας, υπόδειγμα συγκριτικού πνεύματος, έζησε, όπως και ο Πλωτίνος, χρόνια στην Αλεξάνδρεια. Μελέτησε, μύησε και μυήθηκε στις σχολές μυστηρίων της Αιγύπτου, ιδιαίτερα στα μυστήρια του Ερμή, όπως και ο Πλάτωνας. Επί πλέον ταξίδεψε στην Ινδία, όπως ο Απολλώνιος ο Τυανέας, και ίσως έφθασε στο Θιβέτ και την Κίνα. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς, που ίδρυσε τη Στοά στην Αθήνα, στο τέλος του 4ου αιώνα έχει και φοινικικές ρίζες και πολλοί ελληνιστές φιλόσοφοι είναι Ασιάτες, Εβραίοι, Σύροι.