Όταν ρωτάται ο σύγχρονος πολίτης με ποια κριτήρια προσλαμβάνει μια θεώρηση για το ποιόν μιας πολιτείας, ενός κράτους ή μιας κοινωνίας (εθνικής ή υπεκρατικής), άμεσα ανατρέχει στα στατιστικά δεδομένα της εν λόγω κοινωνίας που αφορούν πρώτα την οικονομική και έπειτα την κοινωνικοπολιτική της κατάσταση. Η πρώτη σκέψη του κινείται με γνώμονα υλιστικής φύσεως ιδιοτελή οικονομικοτεχνικά κριτήρια (Ποιο είναι το Εθνικό ΑΕΠ, ο δείκτης παραγωγικότητας κ.λπ). Σίγουρα και αυτοί οι τομείς μιας κοινωνίας λαμβάνονται υπόψη, αλλά αυτοί δεν αποτελούν τους θεμέλιους λίθους πάνω στους οποίους στηρίζεται η ανάπτυξή της αλλά είναι παρεπόμενα της πολιτικής οντολογίας της ίδιας της κοινωνίας.
Η υγεία μιας πολιτείας κρίνεται στον τρόπο που αυτή ενσωματώνει και εκφράζει το σύνολο της σκέψης των πολιτών της. Και μια Υγιής Πολιτεία είναι αυτή στην οποία οι ίδιοι οι πολίτες συνάπτουν διαπροσωπικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα των σχέσεων τους είναι η δημιουργία των θεσμών της Πολιτείας στην οποία ζουν και δρουν. Η νεωτερική θέση ότι αν ο κάθε πολίτης ξεχωριστά μπορεί να φροντίσει τα του οίκου του ανεξάρτητα από το σύνολο της κοινωνίας είναι εσφαλμένη. Ένας άνθρωπος, ένας πολίτης, είναι ψυχικά υγιής μόνο όταν είναι υγιές ολόκληρο το σύστημα των δομών και των θεσμών της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ. Στην άμεση δημοκρατία, στον κοινοτισμό, το Όλον είναι υπεράνω του μέρους. Συνύπαρξη του μέρους στο Όλον
Στον σημερινό κόσμο του 21ου αιώνα σε όλα τα κράτη, ακόμα και αυτά που θεωρούνται αναπτυγμένα, σοβούν σοβαρά προβλήματα που σχετίζονται με την ψυχική υγεία, τη φτώχεια, τις ανισότητες και την εγκληματικότητα. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την κοινωνική παθολογία των σύγχρονων κοινωνιών, παρά μόνο με τα επιφαινόμενα των κοινωνικών παραμέτρων. Με την ΟΥΣΙΑ των δομών του αντιπροσωπευτικού συστήματος κυριαρχίας πολλοί λίγοι έχουν ασχοληθεί.
Στην σύγχρονη πολιτική θεωρία είναι αυτονόητη η διακυβέρνηση ενός κράτους από αντιπροσώπους. Υποστηρίζεται ένθερμα από όλες τις διεθνείς δεξαμενές πολιτικής σκέψης ότι οι πολίτες δεν είναι σε θέση να συναποφασίζουν για τα ζητήματα της καθημερινότητάς τους ούτε για τα θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν θεσμικές και συνταγματικές επιταγές. Οι κυρίαρχοι προσδίδουν ορθολογικό και επιστημονικό χαρακτήρα σε αυτή τους τη στάση ότι δήθεν είναι αδύνατο να εφαρμοστεί ο κοινοτισμός (πραγματική δημοκρατία) επειδή οι κοινωνίες είναι πολυάριθμες ή ότι οι πολίτες θα σφάλλουν στις αποφάσεις τους.
Αν όμως ένας σκεπτόμενος πολίτης συλλάβει ένα καθολικότερο πλαίσιο ορθολογικών επιχειρημάτων μέσα από μια προσπάθεια ατομικής ενδοσκόπησης και διαλογισμού, θα συνειδητοποιήσει την πολιτική του άγνοια για τα πράγματα.
Τι σημαίνει να κάνει κανείς μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ; Κατά πρώτον, να τολμήσει να θέσει εντός παρένθεσης όλες τις πεποιθήσεις και αντιλήψεις που του έχουν προωθήσει μέσα του η οικογένεια, το περιβάλλον των φίλων και της γειτονιάς του και η ίδια η κοινωνία μέσα από το συλλογικό της φαντασιακό. Να γνωρίζουμε λοιπόν ότι όλοι μας έχουμε διαμορφώσει τις προσωπικές απόψεις και γνώμες σε μεγάλο βαθμό με βάση τις τρεις ανωτέρω πηγές. Πόσοι έχουμε την τόλμη να πάρουμε μια νοερή απόσταση από αυτές, χωρίς να τις απορρίψουμε, και να μείνουμε με τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, το ΕΓΩ μας. Αποκαθαίροντας τον εαυτό μας από κάθε άποψη και πίστη που μας έχει παράσχει το συλλογικό φαντασιακό, συλλαμβάνουμε αποκλειστικά τον εαυτό μας και ορίζουμε από την αρχή τις ορθολογικές βάσεις ανάπτυξής του. Η πρωταρχική μέθοδος είναι καθαρά φιλοσοφική και αποτέλεσε ανθρωπολογική πολιτική παράδοση των Ελλήνων φιλοσόφων. Κατά δεύτερον, να αναλύσει και να βρει τις πηγές από τις οποίες προέρχονται όλες αυτές οι απόψεις και αντιλήψεις που διαμόρφωσε για την κοινωνία και την πολιτική. Αφού σε πρώτη φάση ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΤΕΙ, απλώσει τις πίστεις που του έχουν δοθεί από έξω (οικογένεια-περίγυρος-κοινωνία) ώστε να φαίνονται όλα τα αίτια των πεποιθήσεών του, στην τρίτη φάση θα αναπτύξει ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥΣ. Τι δηλαδή; Θα αφαιρέσει από όλες αυτές τις αντιλήψεις-πίστεις κάθε αντιορθολογική και ψεύτικη βάση, προκειμένου να δομήσει ολοκληρωμένους εδραιωμένους ορθολογικούς συλλογισμούς, να αποβάλλει πλάνες τις οποίες αγνοούσε και να αντικρίσει την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ
1. ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ (ΑΝΑΛΥΣΗ ΘΕΜΕΛΙΩΝ)
2. ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ (ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΝ)
3. ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ (ΕΠΙΣΤΗΜΗ)
Ένα ορθολογικό επιχείρημα, για παράδειγμα, σχετικό με την πλάνη ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι ο μόνος σωστός ρεαλιστικός τρόπος διακυβέρνησης:
Επιχείρημα υποστηρικτών αντιπροσωπευτικού συστήματος:
Μας επισημαίνουν οι υποστηρικτές του αντιπροσωπευτικού συστήματος ότι οι πολίτες είναι ανώριμοι να αποφασίζουν για τα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία.
Κριτικό επιχείρημα υποστηρικτών άμεσης δημοκρατίας-κοινοτισμού:
Αλήθεια, εφόσον οι πολίτες αδυνατούν να παίρνουν πολιτικές αποφάσεις, πώς είναι δυνατόν να μπορούν να επιλέγουν τα σωστά πολιτικά πρόσωπα-αντιπροσώπους για να τους κυβερνούν; Πότε οι Έλληνες πολίτες επέλεξαν τα σωστά πολιτικά πρόσωπα; (τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή, τον Σημίτη, τον Τσίπρα). Ποτέ.
Αυτό που δεν θέλει το κυρίαρχο πολιτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι το εξής: να συνειδητοποιήσει ο πολίτης ότι σφάλλει να επιλέξει τα σωστά πολιτικά πρόσωπα, όχι επειδή αδυνατεί λόγω ανωριμότητας, αλλά λόγω πολιτικής χειραγώγησης από το ίδιο το ολιγαρχικό σύστημα που έχει το μανδύα της δημοκρατικότητας.
Ας σκεφτούμε: κατά πόσο ένας κυρίαρχος που ιδιοποιείται την εξουσία και τον πλούτο επιθυμεί οι πολίτες να στοχάζονται και να κρίνουν ορθολογικά και σφαιρικά;
Υ.Γ : Η πολιτική ενδοσκόπηση είναι μέρος της ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ που σχετίζεται με τον καθολικό βίο του ανθρώπου.
